Μια νέα προσπάθεια “διαλόγου” με τους φίλους αναγνώστες ξεκινά το 24grammata.com.Μια φωτογραφία, λίγες λέξεις και αγνή διάθεση για επικοινωνία είναι τα μόνα που χρειάζονται. Περιμένουμε να φιλοξενήσουμε και τις δικές σας σκέψεις
εάν (ένθετο του 24grammata.com)
Είναι τα φώτα νατρίου που στέκουν σκοτεινά.
κείμενο, φωτογραφία: Μανώλης Δημελλάς
Παλεύω να κρατήσω λίγο, λιγάκι, την μέρα που φεύγει, μα δίχως την παραμικρή διάθεση της να αγγίξει την ανοιχτή παλάμη μου.
Από νωρίς την παρακαλώ, ικετεύω μια κλεφτή ματιά, μια έστω άνευρη αγκαλιά, δεν στέκεται, προσπερνά κι αυτή.
Σαν τις άλλες, τις περασμένες, που μέσα στο σκληρό κούρδισμα τους μια στιγμή δεν μας σκέφτηκαν. Είπαν: δικό σας είναι το σανίδι τώρα, χορέψτε όσο έχετε ποδάρια, ξενυχτήστε τα από καιρό πένθη σας, χαρείτε με τα αδύνατα ή αδύναμα όνειρα σας.
Μέσα σε όλο το παραμύθι, η πραγματικότητα που έχει βαλθεί να γίνει εφιάλτης.
Νύχτωσε με δυο γραμμές, δυο λέξεις που δεν μπόρεσα να σου ψιθυρίσω.
Έφυγε ξανά το τραίνο παίρνοντας και την αποβάθρα.
Σταθερά, στο τιμόνι δίχως καμιά ντροπή ένας άγνωστος σχεδόν τυφλός βαρκάρης, προσπαθεί να αποφύγει την ξέρα. Μα εμείς είμαστε φίλε η ξέρα, εμείς που χρόνο-καιρό τώρα ακυρώσαμε και αποξηράναμε την τεχνητή μας λίμνη.
Πάμε ξανά, έφυγε η μέρα και εγώ παλεύω με μια νύχτα. Μια σχεδόν σκοτεινή, ψεύτικα φωτεινή νύχτα, που κι αυτή βιαστική, θέλει να φύγει να μου αδειάσει την γωνιά, ούτε καν να παραστρατήσει δεν θέλει. Μοναχά να με παρατήσει.
Τα άπλυτα αναζητούν καθαριστή και τα πλυμένα από καιρό γέμισαν σκόνη. Τελικά, τη νύχτα δεν ξεχωρίζεις την βρωμιά και η μυρωδιές γίνονται γλήγορα πικρή συνήθεια σαν τον τσιγαρόκαπνο που τρυπώνει, ενώνεται και απαιτεί με αυθάδεια.
Σβήσε τουλάχιστον το φως, επιτέλους να πάψουν οι σκιές να αλλάζουν θέσεις.