ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

με την εγγύηση των εκδόσεων 24γράμματα και του ηλ.περιοδικού 24grammata.com και την συνεργασία των επιχειρήσεων art and science gallery.com καθώς και του dyslexia shop.gr

Πρόγραμμα εκδηλώσεων

1. Παρασκευή 2/3/18 – 17/3/18

εικαστική έκθεση της ζωγράφου Ρόζας Φύτιζα (επίσημα εγκαίνια 10 / 3/ 18, ώρα: 21:30)

2. Σάββατο 3/3/ 18, ώρα 18:30

Παρουσίαση του Βιβλίου του Αλ. Τσαγκαρέλλη “ο χαμός του Γιώργη και άλλες ιστορίες” συμμετέχουν: Τάσος Λέρτας, Πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών / Μαρία Κανελλάκη, συγγραφέας

3. Κυριακή 4/3/18, ώρα 12:οο

Θεατρική παράσταση για παιδιά (ηλικία 3-10 χρόνων)

3. Σάββατο 10/3/ 18, ώρα 17:00

Παρουσίαση του Βιβλίου του Νεκτάριου Μπέση “Ορχήστρα του Δάσους” Παρουσιάζουν Στάθης Κεφαλούρος, (ποιητής, εκδότης
του «Ποιητές χωρίς ποιήματα») και ο Τόλης Ελεφάντης

4. Σάββατο 10/3/ 18, ώρα 21:00

Τα επίσημα της εικαστική έκθεση της ζωγράφου Ρόζας Φύτιζα

5. Κυριακή 11/3/18, ώρα 12:οο

Θεατρική παράσταση για παιδιά (ηλικία 3-10 χρόνων)

ένα μοναδικό καλλιτεχνικό στέκι στο Χαλάνδρι.
Εκδοτικός οίκος
Γκαλερί
Θεατρική σκηνή 150 ατόμων
Μουσική σκηνή – μπουάτ
Παρουσιάσεις βιβλίων
Dyslexia shop
Αrt shop
Εξειδικευμένη κινηματογραφική λέσχη
Εργαστήρια για παιδιά
Θέατρο σκιών
Θεατρικά παιχνιδιά
Εκδηλώσεις – παρουσιάσεις – σεμινάρια,
Συνεντεύξεις Τύπου
Εταιρικές παρουσιάσεις
Παιδική σκηνή, παιδικά εφηβικά πάρτι.
Αίθουσα εκδηλώσεων

• Ο ΧΩΡΟΣ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ (κάντε το χώρο μας χώρο σας)

ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Διευθύνση/ Κεντρική Διάθεση:
Λεωφ. Πεντέλης 77, Χαλάνδρι, Τ.Κ. 152 33 (Εμπ. Κέντρο Ερμείον, 1ος όροφος)
Τηλ.: +30 210 612 70 74, +30 210 600 87 50,

Email: [email protected]
Web site: : www. 24grammata.com
e-shop: www. 24grammata.com
βρείτε μας στο facebook

Πάρκινγκ

Άνετο και δωρεαν πάρκινγκ όπισθεν του εμπορικού κέντρου

Στάση Φαρίντα (500 μέτρα από πλατεία Δούρου)

Λεωφορεία:

460 από στάση μετρό Χαλάνδρι

447 Χαλάνδρι – Ανω Βριλήσσια

Προοαστιακός:

500 μέτρα από στάση Πεντέλης, κατεύθυνση προς Χαλάνδρι

ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ

24grammata.com free ebook

κατέβασετό

Τίτλος: “Κοτσιλιές”

Συγγραφέας: Γιάννης Παπαγεωργίου

ISBN: 978-960-93-9793-3

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 191

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Πάτρα, 2018

Μέγεθος Αρχείου: 1,0 Mb

Σελίδες: 88

Μορφή αρχείου: pdf

Γραμματοσειρά: cambria

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια
του δημιουργού

24grammata.com free ebook

κατέβασετό

ΚΑΥΤΕΣ ΚΟΤΣΙΛΙΕΣ

Οι κοτσιλιές είναι καυτές και νερουλές, μιλάω γιατί είμαι παθός. Είκοσι πέντε χρόνια πριν, το καλοκαίρι που τέ-λειωνα το λύκειο. Μέσα σε ένα μήνα είχα γίνει τρεις φο-ρές στόχος μοχθηρών και κακόβουλων πετούμενων του ουρανού, δύο πάνω στο σβέρκο και μια –απίστευτο και όμως αληθινό!-   στο αριστερό μου μάτι, μέσα απ’ τις  φώτο γκρέι γυαλούμπες που φορούσα εκείνα τα χρόνια. Δεν μπόρεσαν να με προστατεύσουν, όμως ευτυχώς δεν έχασα και το φως μου. Μα ήταν τέτοιο το σοκ που για καιρό, περπατώντας στο δρόμο, αντί να προσέχω μπρο-στά μου τις επικίνδυνες λακκούβες και τις κακοτεχνίες,  κοιτούσα φοβισμένος τα ακροκέραμα των παλιών σπι-τιών και τα ηλεκτροφόρα καλώδια, κάνοντας τους ανά-λογους ελιγμούς. Μα αν σε είχαν βάλει στο μάτι, όπου και να περπατούσες κινδύνευες. Το ναρκοπέδιο δεν διέ-θετε λωρίδες διαφυγής. Πάντως η μάνα μου έλεγε πως είναι γούρι να σε χέζουν περιστέρια και ίσως να ‘χε δί-κιο. Έτσι κι αλλιώς, από τότε, δεν ξανάφαγα καυτή κο-τσιλιά στη μούρη, σημάδι πως η τύχη με είχε εγκατα-λείψει δια παντός.

Παρόλα αυτά τα περιστέρια μου είναι συμπαθή γιατί ομορφαίνουν την πόλη, ειδικά τις πλατείες. Και σφίγ-γεται το στομάχι μου κάθε φορά που βλέπω κάποιο πα-τικωμένο στη μέση του δρόμου με ανοιγμένα τα φτερά,  έτοιμο να πετάξει, μα δεν πρόλαβε. Μια γκρίζα χαλκομανία στην μέση της ασφάλτου, κάτω απ’ τα σύννεφα του ουρανού, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, αρουραίους και ανθρώπους, όλα γκρίζα και μελαγ-χολικά. Όλα τόσο όμορφα.

Τώρα τις καυτές κοτσιλιές τις πετάω εγώ. Είμαι ο μέγας κότσιλος του σύμπαντος, ένα γκρίζο πετούμενο του ουρανού που μετά από σαράντα τρία χρόνια απουσίας στην έρημο επιστρέφω σοφότερος και πλήρης, πετάω από πάνω μου τον μαγικό μανδύα, γίνομαι επιτέλους ορατός και όποιον πάρει ο χάρος, το πιθανότερο εμένα.

Το ιστολόγιο αυτό θα περιέχει σύντομα κείμενα φαντασίας και πραγματικότητας, με την προϋπόθεση ότι θα κατανικηθεί μια έμφυτη τάση για χουζούρι, τεμπελιά και ονειροπόληση (εμείς δεν περιμένουμε να ξεκουραστούμε μόλις πεθάνουμε). Πρέπει επιτέλους να στρωθώ στη δουλειά. Χαρά  και εργασία λοιπόν, και πολλές καυτές κοτσιλιές στις μάπες και στα άδεια μας κεφάλια.

24grammata.com free ebook

κατέβασετό

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη

Όπως τις διαπερνάει ο Δούναβης,  στήνοντας σκηνικά παρουσιαστικά αρχικά παρεμφερή, σε λίγο συνειδητοποιείς πως ετούτη η μεγαλούπολη διαφέρει από τις πιθανολογούμενες άλλες συνυποψήφιες. Το θέαμα που στήνεται σε τούτες τις αποβάθρες του ποταμού είναι από τα ομορφότερα κατά μήκος του, κάνοντας την πόλη από τις μεγαλοπρεπέστερες της περιοχής.  Στην πιθανή ανταγωνίστριά της, τη Βιέννη, η παρουσία του ίσως να μην τη χαρακτηρίζει τόσο μεγαλόπρεπα όπως ετούτη εδώ. Η Βουδαπέστη δίνει την εντύπωση μεγαλοπρεπούς πρωτεύουσας, με ογκώδη αρχιτεκτονικού κάλους κτίρια, τιτάνια γεφύρια που τα ύμνησαν οι πατριώτες ποιητές της, λόφοι γεμάτοι ιστορία με θέα ανείπωτη πέρα στον αχανή ορίζοντα, λεωφόροι που άντεξαν και φιλοξένησαν εξεγέρσεις και επαναστάσεις καταπιεσμένων για δεκαετίες και αιώνες, φαρδιές πλατείες που γέμισαν χωρίς σταματημό αγάλματα πλούσιων σε κουλτούρα τέκνων της, συγγραφέων, ποιητών, πολιτικών με πρωτοποριακές ιδέες, επαναστατών με όραμα για την πατρίδα τους, διάχυτηομορφιά,  επιβλητικήδιαχρονική αρχοντιά, όλα αυτά και ακόμα τόσα την κάνουν να πρωταγωνιστεί στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής Ευρώπης, όχι μόνο στις μέρες μας αλλά και στην γραμμένη ιστορία,  αφού οι πολυποίκιλοι ιστορικοί, κοινωνικοί και πολιτιστικοί κουρνιαχτοί της κάνουν με τον δικό τους τρόπο έντονη την παρουσία τους στην ατμόσφαιρα. Ίσως η σημερινή απεικόνιση της πόλης να μην έχει πολλά κοινά με εκείνη του περασμένου αιώνα, αλλά κάποιες παράμετροι είναι απαράλλαχτα ίδιες.

* * * * *

Είναι η πόλη που λάτρευε οποιητής Άντυ Έντρε (1877-1919), ασχέτως αν δεν το παραδεχόταν κι έτρεχε  εναγωνίως στην Πόλη του Φωτός και τότε, το γαλλικό Παρίσι, να αντικρύσει άλλα βουλεβάρτα και γεφύρια πάνω απ’ τα νερά του Σηκουάνα, αφού εκείνος έβλεπε μέσα στα νερά του τελευταίου να καθρεφτίζονται τα μάτια της μούσας του, Adél Brüll, της παντρεμένης Εβραίας γυναίκας η θέα της οποίας τον συντάραζε συθέμελα, κι’ έγραφε ποιήματα για εκείνα τα μακρυνά ποτάμια.  Κι αν επισκέφτηκε τη γαλλική αυτή μητρόπολη  τόσες φορές, ίσως τελικά εκείνη να τον βοήθησε να ξεδιπλώσει το ποιητικό ταλέντο του, ίσως τελικά να ήταν η σημαδιακή γι’ αυτόν  πόλη της ποιητικής έμπνευσης και έξαρσης,  αλλά ποτέ δεν ξέχασε τη Βουδαπέστη.  Φυσικά είχε διαφορετικά ερεθίσματα από τον Ίστβαν  Βας (Istvan Vas, 1910- 1991), αφού εκείνος είχε άλλα μπροστά του να τον περιμένουν. Πόλεμοι, τριβές, έριδες, και εμφύλιες συρράξεις, κι’ έβλεπε  την Βουδαπέστη στρωμένη με βρώμικο χιόνι και λάσπη που  σκεπάζει τα πάντα. ‘…Ο Φεβρουάριος στρώνει το βρώμικο χιόνι του πάνω στων πεθαμένων το πορφυρένιο σάβανο..’, έγραφε εναγωνίως. Η Βουδαπέστη, για εκείνον ήταν βούρκος, κάπνα, λάσπη, βομβαρδισμένες στέγες με καταστραμμένα κεραμίδια, κάποιες φωτεινές επιγραφές ακόμα να αντιστέκονται, υλικά οικοδομών σκόρπια εδώ κι’ εκεί ατάκτως ειρημένα,  αλλά παρ’ όλα αυτά, ήταν πεπεισμένος ότι ακόμα ‘… κι αν κάποτε η μοίρα απογυμνώσει την πόλη απ’ τις πέτρες/εκείνη θα αναδειχτεί και πάλι στους καινούργιους καιρούς…’, αφού, ‘… την πόλη δεν την κάνουν οι πέτρες της, τα δοκάρια, οι τοίχοι της/εκατό φορές να την γκρεμίσουν, δεν θα την εξαφανίσουν/κι’ όταν πια πεθάνει, θα έχει εξαγοράσει την αθανασία της…’!

* * * * *

Η απεικόνιση βέβαια σήμερα, και η μητροπολιτική της διάθεση διαφέρει αισθητά από εκείνη κάποιου άλλου, προηγούμενου αιώνα, της εποχής του Γιόργκι Κλος (György Klösz,  1844 – 1913). Η τέχνη και τεχνική του τελευταίου μας πριμοδότησε με ασύλληπτης ομορφιάς και καθαρότητας εικόνες ενός παρελθόντος μαγικού και φανταστικού ταυτόχρονα, ενός αστικού ιστού σε πλήρη εξέλιξη και οικονομικής ανάπτυξης σε συνεχή και απρόσκοπτη πορεία. Βεβαίως όλα ανάγονται στο μακρυνό παρελθόν όταν ο πλέον αρχέγονος  οικισμός χτίστηκε και δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, στην περιοχή της Βουδαπέστης, από τους Κέλτες πριν από τον πρώτο αιώνα μ.Χ., ο οποίος αργότερα καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους. Οι τελευταίοι σε κείνον τον στρατιωτικό οικισμόέχτισαν δρόμους, αμφιθέατρα, λουτρά και σπίτια με θερμαινόμενο δάπεδο, θέτοντας έτσι τις απαραίτητες βάσεις για την εδραίωσή τους στην εν λόγω περιοχή. Οι μαγυάρικες φυλές με επικεφαλής τον Άρπαντ έφτασαν εδώ και  εγκαταστάθηκαν στο έδαφος στα τέλη του ένατου αιώνα, εκτοπίζοντας τους Βούλγαρους ιδρυτές αποίκους των πόλεων της Βούδας και της Πέστης,  ιδρύοντας έναν αιώνα αργότερα το Βασίλειο της Ουγγαρίας. Η εισβολή των Τατάρων στον 13ο αιώνα απέδειξε γρήγορα ότι είναι δύσκολο να χτιστεί ικανή άμυνα σε  πεδιάδα. Ο βασιλιάςΜπέλα Δ΄ της Ουγγαρίας διέταξε λοιπόν την κατασκευή ενισχυμένων πέτρινων τοίχων γύρω από τις πόλειςκαι τοιουτοτρόπως έχτισετο δικό του βασιλικό παλάτι εδώ στην κορυφή των προστατευτικών λόφων της Βούδας, η οποία στα 1361 έγινε η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας.Ο πολιτιστικός ρόλος της πόλης της Βούδας ήταν ιδιαίτερα σημαντικός κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Ματθία Κορβίνου. Η ιταλική αναγέννηση που ακολούθησε,  είχε μεγάλη επιρροή στην πόλη. Η ‘Κορβινιανή Βιβλιοθήκη’ της, ήταν η μεγαλύτερη συλλογή ιστορικών, φιλοσοφικών και επιστημονικών έργων της Ευρώπης τον 15ο αιώνα και η δεύτερη σε μέγεθος μετά την Βιβλιοθήκη του Βατικανού. Στα 1526, οι ισορροπίες της περιοχής άλλαξαν, και η οθωμανική κατάκτηση της Βούδα οδήγησε στην καταστροφή και διασπορά των βιβλίων της. Παρεπιπτόντως, το πρώτο ουγγρικό βιβλίο εκτυπώθηκε στη Βούδα, των πέντε περίπου χιλιάδων κατοίκων, το 1473. Οι αλλεπάλληλες επιθέσεις των Οθωμανών είχαν ως αποτέλεσμα να καταληφθεί η Βούδα πολλάκις και σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα μέχρι την τελική κατάληψή της στα 1541, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τουρκικό ζυγό  που διήρκεσε περισσότερο από εκατόν σαράντα  χρόνια. Οι Οθωμανοί δημιούργησαν πολλές εγκαταστάσεις λουτρών  στην πόλη, ορισμένα από τα οποία εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται πεντακόσια χρόνια αργότερα. Οι χριστιανικές δυνάμεις αργότερα κατέλαβαν τη Βούδα και όλες οι πρώην ουγγρικές εκτάσεις, πλην ελαχίστων, κερδήθηκαν από τους Τούρκους. Με τη Συνθήκη του Κάρλοβιτς που ακολούθησε, στις 26 Ιανουαρίου 1699, τερματίστηκε και ο αυστρο-οθωμανικός πόλεμος του 1683-1697. Το γεγονός σηματοδότησε το τέλος της κυριαρχίας των Τούρκων,  και το 1718 ολόκληρο το Βασίλειο της Ουγγαρίας απομακρύνθηκε εντελώς και αποσυνδέθηκε από την επελαύνουσα έως τότε οθωμανική κυριαρχία.

* * * * *

Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα για ανεξαρτησία και εκσυγχρονισμό. Η εθνική εξέγερση εναντίον των Αψβούργων ξεκίνησε στην ουγγρική πρωτεύουσα το 1848, αλλά ηττήθηκε ενάμιση χρόνο αργότερα, αυτή τη φορά όμως με τη βοήθεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το 1867, ήταν το σημαδιακό έτος του Συμβιβασμού και της Συμφιλίωσης που προκάλεσε τη γέννηση της Αυστροουγγαρίας, και τη δεύτερη μεγάλη φάση ανάπτυξης στην ιστορία της Βουδαπέστης, που διήρκεσε μέχρι τον Πρώτο  Παγκόσμιο Πόλεμο. Το άνοιγμα της Γέφυραςτων Αλυσίδων, το 1849, έδωσε γένεση  στη νέα μητρόπολη της Βουδαπέστης, με την  Πέστη να εξελίσσεταισε διοικητικό, πολιτικό, οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο  της χώρας. Μεταξύ 1851 και 1910, το ποσοστό των Ούγγρων σταδιακά αυξήθηκε από 35% σε 85%, και η ουγγρική γλώσσα κατέστη η κυρίαρχη της πόλης. Ακολουθούσαν οι Εβραίοι με το ένα τέταρτο περίπου του συνολικού πληθυσμού, στα 1900.Ο εικοστός αιώνας είδε επίσης από την αρχή του  την ευημερία και την άνθηση της μεγάλης εβραϊκής κοινότητας της πόλης, ώστε η Βουδαπέστη να αποκαλείται συχνά ‘Εβραϊκή Μέκκα’. Το 1918, η Αυστροουγγαρία έχασε τον πόλεμο και κατέρρευσε, με την Ουγγαρία να γίνεται  ανεξάρτητη δημοκρατία (Δημοκρατία της Ουγγαρίας). Το 1920, η Συνθήκη του Τριανόν χώρισε τη χώρα και ως εκ τούτου η Ουγγαρία έχασε πάνω από τα δύο τρίτα της επικράτειάς της και περίπου τα δύο τρίτα των κατοίκων της. Το 1944, περίπου ένα χρόνο πριν από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Βουδαπέστη βίωσε κατάσαρκα τις  βρεττανικές και αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές, και την επακόλουθη μερική καταστροφή της. Η Βουδαπέστη υπέστη σοβαρές ζημίες που προκάλεσαν οι επιτιθέμενοι Σοβιετικοί και Ρουμάνοι στρατιώτες, από τη μια μεριά, και οι Γερμανοί και Ούγγροι  υπερασπιστές, από την άλλη. Χιλιάδες πολίτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, και όλες οι γέφυρες καταστράφηκαν από τους Γερμανούς.Τα πέτρινα λιοντάρια που διακοσμούσαν τη Γέφυρα των Αλυσίδων, από το 1852, επέζησαν από την καταστροφή και τη μανία του πολέμου, μαζί με το ένα τρίτο των  250.000 περίπου εβραίων κατοίκων της Βουδαπέστης που εξοντώθηκαν κατά τη γερμανική κατοχή της Ουγγαρίας, από το 1944 έως τις αρχές του 1945. Πολλοί ξένοι διπλωμάτες ενεργοποιήθηκαν για τη σωτηρία τους. Οι Εβραίοι δεν ξέχασαν ποτέ τα ονόματα των  Raoul Wallenberg, Giorgio Perlasca καιCarl Lutz. Σήμερα τα μνημεία και τα αγάλματά τους κοσμούν τους δρόμους και τις πλατείες της πόλης. Μετά την απελευθέρωση της Ουγγαρίας από τη Ναζιστική Γερμανία με την είσοδο τουΕρυθρού Στρατού, ακολούθησε σοβιετική στρατιωτική κατοχή, η οποία έληξε μόλις το 1991. Από το 1949, έως τότε, η χώρα  κηρύχθηκε Κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία ή Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας. Ήταν η εποχή κατά την οποία πολλά σύμβολα του Κάστρου της Βούδας, καταστράφηκαν αλύπητα. Αλλά ακολούθησε η γνωστή μας Ουγγρική Επανάσταση του 1956!

Η συντριβή της Ουγγρικής Επανάστασης από τον σοβιετικό στρατό,  είχε απτά αποτελέσματα στους ποιητές, όχι μόνο απ’ εδώ αλλά και στην αντίπερα όχθη του  Ατλαντικού. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε εκείνοι να λείπουν και μάλιστα με προκλητικό τρόπο,  από τέτοιες στιγμές της ιστορίας! Ο αναρχικός ποιητής Κένεθ Ρέξροθ (Kenneth Rexroth,  1905-1982), σηματοδότησε το ιστορικό γεγονός με το δικό του τρόπο στο ‘Νόρεστυ’(1956-1957):  ‘Βροχερό Φθινόπωρο, γεμάτο καπνούς, τα σύννεφα δεσπόζουν/ Στον Ειρηνικό, φωτεινό ουρανό/Στο Πάρκο με τη Χρυσή Πύλη, τα παγώνια/Ουρλιάζουν, τριγυρίζοντας ανάμεσα στα φύλλα που πέφτουν/ Μέσα στη νύχτα, σ’ ένα σκοτάδι γεμάτο καπνούς/Οι ναύτες της Κρονστάνδης βαδίζουν/Στους δρόμους της Βουδαπέστης. Οι πέτρες/Απ’ τα οδοφράγματα υψώνονται και θρυμματίζονται/ Και παίρνουν μορφή. Παίρνουν τη μορφή…. Σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Σιβηρίας/Οι νεκροί παρτιζάνοι έρχονται να καταταχθούν….Τη νύχτα στην Ουγγαρία/Όλοι οι νεκροί μιλάνε με μια φωνή…’.

ΟΧΙ άλλο Λάθος, και στο βάθος εθνική συρρίκνωση, στο όνομα τής ανόητης ακροδεξιάς κοντόφθαλμης «σκληρής γραμμής» που θυσιάζει (όπως έκανε πάντα δηλαδή) τα ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ευελπιστώντας σε πτώση της κυβέρνησης. Και αυτό δεν είναι υπόθεση, το ακούσαμε από «έγκριτο δημοσιογράφο» να το λέει στα ΜΜΕ.

Το 1993 ο Σαμαράς ρίχνει την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία ήταν έτοιμη, και ΣΩΣΤΑ όπως αποδείχτηκε κατόπιν, να συμφωνήσει με την κυβέρνηση Κίρο Γκλιγκόροφ, στο όνομα Σλαβομακεδονία, για όλες τις χρήσεις του γειτονικού κράτους. Τη ρίχνει απαιτώντας τη μη χρήση τού όρου Μακεδονία, στο όνομα τού νεοσύστατου κράτους ανεξάρτητου πλέον από την υπό διάλυση Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας.

Σήμερα, με τον χρόνο να κυλά σταθερά υπέρ των ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ξέρουμε ότι το Σλαβομακεδονία είναι πολύ πάνω από τις δυνάμεις μας ακόμη και να το συζητήσουμε.

Σήμερα ξέρουμε ότι αν δεν συμφωνήσουμε:

-σε ένα όνομα, για το γειτονικό κράτος, που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία (*) ως χρονικό ή καλύτερα γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις,

-σε πλήρη απαλοιφή από το σύνταγμά του των (ανιστόρητων, εχθρικών και επεκτατικών) άρθρων περί αλυτρωτικών διεκδικήσεων, με ρητό όρο τη μη μελλοντική επαναφορά τους,

-σε αμοιβαίο σεβασμό των συνόρων όπως είναι σήμερα και

-να προβούμε αμοιβαία σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την εγκαθίδρυση μιας σταθερής φιλίας μεταξύ των λαών των δύο χωρών.

Τότε αυτό που μας περιμένει στα επόμενα 20-30 χρόνια είναι:

-τα 150 κράτη που τους έχουν αναγνωρίσει ως Δημοκρατία της Μακεδονίας να γίνουν 192 (όσα είναι τα μέλη του ΟΗΕ πλην ημών, που στο τέλος θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να το κάνουμε)

-να έχουμε στα βόρεια σύνορά μας έναν σταθερό εχθρό, πρόθυμο σύμμαχο της ΜΟΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ στην περιοχή για την Ελλάδα: της Τουρκίας και

-κάποια στιγμή να μπούνε και στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας και με όλους τους αλυτρωτικούς όρους στο σύνταγμά τους (θα πρέπει να είμαστε αφελής αν νομίζουμε ότι θα μπορούμε να ασκούμε επ’ άπειρον βέτο και ιδίως αν οι ισχυρές χώρες αυτών των οργανισμών αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να τους εντάξουν σε αυτούς).

ΌΧΙ άλλο Λάθος.

ΌΧΙ άλλο Λάθος από την υιοθέτηση της ακροδεξιάς αδιέξοδης γραμμής.

ΌΧΙ άλλο Λάθος από την υιοθέτηση των εθνικιστικών κορόνων ακροδεξιών συλλαλητηρίων. ΌΧΙ άλλο Λάθος, ΜΟΙΡΑΙΟΥ αυτή τη φορά.

Γιώργος Πρίμπας

02.02.2018

(*) Καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι μπορεί η πλειοψηφία των κατοίκων της γειτονικής χώρας να είναι σλάβοι (και οι υπόλοιποι αλβανοί), αλλά το όνομα Μακεδονία το έχουν ως ταυτότητα ήδη από το 19ο αιώνα και πιθανόν παλαιότερα.

Ας δούμε τι έγραφε ο Στρατής Μυριβήλης, στο σπουδαίο αντιπολεμικό του έργο: Η Ζωή να τάφω, πίσω στο 1923 (όταν το δημοσίευσε σε συνέχειες στην εφημερίδα, προτού δηλαδή υιοθετήσει έναν υπερσυντηρητικό λόγο. Μετά το 1946, από την τρίτη επανέκδοση τού βιβλίου, αφαίρεσε αυτολογοκρινόμενος το επίμαχο κομμάτι.

K’ oi στρατιώτες αυτοί είναι μες τους οχτρούς που βρίσκουνται αντίκρυ μας στα χαρακώματα του Περιστεριού. Αυτοί εδώ οι χωριάτες που τη γλώσσα τους την καταλαβαίνουν περίφημα οι Βούργαροι κοι Σέρβοι αντιπαθούνε τους πρώτους γιατί τους πήρανε τα παιδιά τους στο Στρατό. Μισούν τους δεύτερους που τους κακομεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και κυττάνε με αρκετά συμπαθητική περιέργεια εμάς τους περαστικούς Ρωμιούς επειδή είμαστε οι γνήσιοι πνευματικοί υπήκοοι του Πατρίκ, δηλαδή του «Ορθόδοξου Πατριάρχη της Πόλης». Γιατί η ιδέα του απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια θαμπή μυστικοπάθεια πολύ παράξενη, πάνου σαυτό, τον απλοϊκό χριστιανικό κόσμο. Έπειτα οι τάφοι των παλιώ τους προεστών έχουνε πάνω στις πέτρες σκαλισμένα Ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα πούναι γραμμένα πάνου στα σκεβρωμένα κονίσματά τους, και στα παλιά εκκλησιαστικά βιβλία των εκκλησιώ τους. Ως τόσο δε θέλουν νάναι μήτε «Μπουλγκάρ», μήτε «Σρρπ» μήτε «Γκρρτς». Μοναχά «Μακεντόν ορτοντόξ».

(Σημ. Μπουλγκάρ = Βούλγαροι, Σρρπ = Σέρβοι, Γκρρτς = Γραικοί, Έλληνες)

Πηγές: http://digital.lib.auth.gr/record/46755/?ln=en και

http://digital.lib.auth.gr/record/46755/files/arc-2006-17817.pdf

Η Ρόζα Φύτιζα γεννήθηκε στο Παρίσι.

Το 1986 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Παρισίων μετά από τετραετή κύκλο σπουδών στη Σχολή Αrts Plastiques (Εικαστικών Τεχνών), με ειδικότητα στην ζωγραφική και τις ιδιαίτερες τεχνικές της τοιχογραφίας.

Απέκτησε τον τίτλο σπουδών Maîtrise με θέμα διατριβής :
«L’Apocalypse: Problème d’actualisation»
(Αποκάλυψις: Προβλήματα της εικαστικής απόδοσης στην σύγχρονη τέχνη).

Το 1987 απέκτησε το μεταπτυχιακό τίτλο D.E.A. des Arts Plastiques του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, με θέμα διατριβής: L’Apocalypse dans l’Art» (Η Αποκάλυψις στην Τέχνη) και αντίστοιχη παρουσίαση των έργων της. Ταυτόχρονα παρακολούθησε τριετή κύκλο σπουδών στη Σχολή της Ιστορίας της Τέχνης του ιδίου Πανεπιστημίου.

Το 1995 υποστήριξε με επιτυχία την Διδακτορική της διατριβή στην Σορβόννη με παράλληλη έκθεση έργων της. Το θέμα της «L’icône: Histoire d’une épiphanie. Les ascensions et les descentes du regard» (Η Εικόνα: Ιστορία μιας Επιφάνειας. Η άνοδος και η κάθοδος του Βλέμματος), όπου ερευνάται η σημειολογία της Εικόνας και οι σχέσεις του Ιερού της στοιχείου με την Σύγχρονη Τέχνη.

Ενδιάμεσα μαθήτευσε στην Αθήνα με δάσκαλο τον γνωστό γλύπτη Κώστα Περάκη και στο Παρίσι στο Ρωσικό Εργαστήρι Αγιογραφίας του αείμνηστου Leonid Ouspensky.

Εξέθεσε τα έργα της σε ατομικές εκθέσεις σε αίθουσες τέχνης στην Αθήνα, στο Παρίσι, στα Ιεροσόλυμα-Ισραήλ και στη Ραμάλα-Παλαιστίνη υπό την αιγίδα του Γενικού Ελληνικού Προξενείου.

Το 2000 εξέθεσε στην Βηθλεέμ-Ισραήλ. Το 2001 παρουσίασε τα έργα της στο Μουσείο Θεάτρου (Τεατράλναγια) στην Μόσχα-Ρωσία υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας.

Το 2004 συμμετείχε σε Βαλκανικό Συνέδριο στo Kragujevac της Σερβίας σε art workshops.

Το 2009 εξέθεσε στην Γκαλερί “Theorema” στις Βρυξέλλες, στην Ομαδική έκθεση PANORAMA ARTISTIQUE.

To 2010 εξέθεσε έργα της στο Studio Iaspis στη Βιέννη, Ατομική “Traume, Elfen, Energiebilder”.

Το 2011 εξέθεσε έργα της στο σπήλαιο Περάματος Ιωαννίνων μαζί με την παρουσίαση του βιβλίου “Ο Θησαυρός της Σπηλιάς” που εικονογράφησε.

Το 2013 εξέθεσε στην Aίθουσα Τέχνης «Γιάννη & Ελένης Βάτη» στην Ερμούπολη Σύρου, “Ρόζα Φύτιζα, Ατομική Έκθεση”.

Ατομική Εκθεση στον Πολυχωρο Πολιτισμου 24grammata.com

ΡΟΖΑ ΦΥΤΙΖΑ (9-18 Μαρτίου 2018 ) βιογραφικό εδώ

Ανοιχτή Πρόσκληση,

στον «Πολυχώρο Πολιτισμού 24γράμματα» οι κ.κ. Γιώργος Πρίμπας και Παναγιώτης Πριμηκύρης, ποιητές, φιλοξενούν, για μία ώρα κάθε μήνα, δημιουργούς ποιημάτων Χαϊκού και συζητούν μαζί τους για το ελληνικό και όχι μόνο Χαϊκού. Οι συζητήσεις είναι ανοιχτές και όσοι παραβρίσκονται διαβάζουν, εφόσον το επιθυμούν, από ένα δικό τους ποίημα πάνω στη φόρμα του Χαϊκού.

Την Παρασκευή 25.01.2019 στις 17.00, φιλοξενείται η ποιήτρια Θωμαής Ζορμπάκη.

Σας περιμένουμε να φτιάξουμε την πιο ενδιαφέρουσα παρέα ποίησης Χαϊκού

Πεντέλης 77, Χαλάνδρι, τηλ. 210 612 70 74

Αφιερωμένο στην ορχήστρα

του Μανώλη Καρτσάκη

που ζωντανεύει

το χαμένο μας  νεύρο

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Σηκώθηκε δυο φορές και χόρεψε. Κάτω χειροκροτούσαν γονατισμένοι οι μύστες. Η ορχήστρα συνέχισε να παίζει με τη διαίσθησή της οξυμένη, έχοντας νιώσει εκείνη την ανάγκη που παραχωρεί φτερά στην επιθυμία. Σπάνε καρδιές, λυγίζουν σώματα στης μουσικής την πίκρα απόψε. Το κορίτσι σηκώνεται, ντυμένη με τα πιο τρυφερά της στρας, κλείνει τα μάτια και τραγουδά. Άλλοτε αποκαλύπτει ολόκληρο το νεύρο του κόσμου και πάλι όλα  ανθίζουν ακέραια σαν θαύματα. Στις κορυφές της μελωδίας γίνεται η φωνή της ηλεκτρική, ξυπνούν κάτι χάλκινα εντός της. Στ΄απέναντι τοίχο το φθινόπωρο τελειώνει σε μια παλαϊκή φωτογραφία του λιμανιού. Όλα βαμμένα στο χρώμα του ήλιου, μικρές, τζαζ ακτίνες κόβουν το πάτωμα αν θέλεις. Τα παιδιά από μια άκρη εκείνου του κόσμου κερνούν την ορχήστρα, αν θέλεις. Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε ανάμεσα στα τραγούδια και εκείνο το πλήθος που χορεύει δίχως μάσκα στις πίστες του Σαββάτου. Ανέκφραστοι οι χορευτές, κοιτάζονται μ΄ένταση, τινάζουν τους λαιμούς τους, στη διαπασών οι καρδιές τους, να ικετεύουν για λίγη παρηγοριά, για περισσότερο σώμα. Εκεί εμπρός στα πόδια των μουσουργών, κάτω από τα τρυφερά της στρας, μια λαϊκή ιστορία με στιλπνότατα άκρα. Αγάπες  μεθυσμένες πάνω στις ψάθες,  εσύ και εγώ,  όσο ποτέ στην κόψη του ρεφραίν, επάνω σε κλίμακες να πεθαίνουμε μες στα φώτα και τον θόρυβο.

Τ΄όνομα του κοριτσιού ήταν αυθεντικό. Κάτι όπως Μαρία του Χιονιού και  της πικρής αγάπης  μια ζωγραφιά. Οι μικρές θεές ζουν ανάμεσά μας και τραγουδούν. Στην φωτισμένη σάλα χορεύουν τα παιδιά. Κοίτα πώς προσπαθεί, δίχως τα πέπλα της η ψυχή. Η ορχήστρα  παίζει δίχως όριο,  αλλάζει ρυθμούς και αισθήματα για μένα. Η γειτονιά  σκοτεινιάζει και η ορχήστρα  παίζει μαγικά λαϊκά μες στο θάμπος. Για μένα.

Μια ιστορία αφιερωμένη στα λαϊκά σχήματα που στελεχώνουν τα μαγαζιά αυτής της πόλης. Λίγες σκέψεις, όσες αρμόζουν σε αυτούς τους συνεχιστές μιας παράδοσης που θέλει τη μουσική άρρηκτα δεμένη με την ιστορία αυτού του τόπου. Αίθουσες φωτισμένες, σάλες γεμάτες από το πλήθος που αθροίζεται κάτω από την ίδια απαρηγόρητη ανάγκη, απ΄τις χιλιάδες συγκλονιστικές ιστορίες ζωής. Μια ιστορία, σύντομη και παράξενη, όπως οι μορφές των μουσικών όταν σοβαροί και ακατόρθωτοι περιδιαβαίνουν την ιστορία της τέχνης τους, ξυπνώντας τις πλατείες απ΄τ΄ατέλειωτα μίλια της καθημερινότητας.

Τους σκέφτομαι καθώς ταξιδεύουν περιπλανώμενοι στα μαγαζιά της επαρχίας, τους τιμώ γιατί αλλάζουν τον ρου των καλοκαιριών όταν τις φέρνουν οι άνεμοι για να οδηγήσουν τις καρδιές μας. Τους παρατηρώ καθώς ευλαβικά επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τα τραγούδια της ζωής μας, απαγγέλοντας τα πιο ευτυχισμένα απ΄τα ποιήματα της μνήμης. Όσα είχαν την τύχη να γίνουν κάποτε τραγούδια και τώρα σημαδεύουν τις προσωπικές μας ιστορίες, ιστορώντας ένα είδος συλλογικού φορτίου.

Η προσφορά τους για τις ρημαγμένες μας ζωές που αναζητούν κάθε Σάββατο τον χαμένο κεραυνό τους θεωρείται ανεκτίμητη. Αυτές οι ορχήστρες  μας καθιστούν χορευτές του αμετάφραστου, μύστες του απερίγραπτου, θυσιάζουν κάθε νύχτα όλες τους τις σημασίες στα φώτα. Σχήματα που μιλούν αλλιώτικες γλώσσες, που υπηρετούν άλλες μουσικές. Και όμως ανήκουν όλα σε μια ιδιότυπη, λαϊκή περιουσία, φωνές παντάνασσες που τραγουδούν τους καημούς μας.

Μια βόλτα απ΄τις γειτονιές της Αθήνας, της Κορίνθου, της Θεσσαλονίκης, ένα και μόνο βράδυ στην παλιά Ερμούπολη, στα ημιυπόγεια στούντιο της πλατείας Αμερικής, θα σας πείσει πως αυτές οι απαράμιλλες ορχήστρες μπορούν αναπλάσουν τις μνήμες μας, κερνώντας μας αθανασία κάθε Σαββατόβραδο. Είναι ριψοκίνδυνο πράγμα τα όνειρα και η νύχτα που μεταμορφώνεται στην ύστατη ώρα της φαντασίας. Αυτή η ορχήστρα που παίζει  ένα αγαπημένο τραγούδι ανοίγει μια ρωγμή εντός μας και μας χαρίζει απλόχερα μια δεύτερη φανταστική καρδιά.

Οι ροκ μπαλάντες στ΄απόγειο της δόξας μιας νύχτας, τα παιδιά με τα ηλεκτρόφωνα στα μαγαζιά που δεν διαπερνά κανένας καιρός θα γεμίσουν κλίμακες την πόλη. Και κάθε μια θα βγάζει στ΄όνειρο.

Ας παίζουν οι ορχήστρες, ας παίζουν, λοιπόν για πάντα.

24grammata.com free ebook

κατέβασετο

Τίτλος: “Το Βουητό”

Συγγραφέας: Α. Μιναρετζής

ISBN: 978-960-93-9808-4

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 190

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Κομοτηνή, 2018

Μέγεθος Αρχείου: 1,0 Μb

Σελίδες: 24

Μορφή αρχείου: pdf

Γραμματοσειρά: georgia

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια
του δημιουργού ή του εκδότη

Ι. Το εκκλησάκι.

Φάνηκε σαν να πέρασαν μέρες. Μυρίζει βρεγμένη άσφαλτο και μέσα από το διαμέρισμα ακούγεται μόνο, σαν από ώρες μακριά, ο ήχος της βραδινής βροχής. Που να πάει τώρα; Ο χώρος είναι μικρός και άδειος, μοιάζει με κελί αγίου. Ναι! Έτσι θα το σκέφτηκε όταν ήρθε μόνος να το νοικιάσει με λίγες ψωροδεκάρες. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε με αργά βήματα. Όταν βρέχει νιώθει ένα αρχέγονο ένστικτο να τον γεμίζει. Οι δρόμοι είναι άδειοι, στα σπίτια ανάβουν τα φώτα, ένα είδος παιδικού, παράξενου, παιχνιδιού. Τον στεναχωρεί. Που να πάει; Έφτασε κιόλας έξω από το εκκλησάκι κοντά στο σπίτι του. Απόκοσμη εικόνα ο βρεγμένος δρόμος και κόντρα στην μικρή ψιχάλα αυτό να στέκεται ακίνητο. Ακίνητο στη ζωή, ακίνητο στον χρόνο.

Δύο πολύ δυνατοί κρότοι ακούστηκαν. Έσβησε στη σιωπή της μιας στιγμής. Πρόλαβε μονάχα να βάλει το χέρι στην τσέπη…

ΙΙ. Η ιδέα.

Είναι ασφυκτικοί χώροι τα γραφεία. Πάντα μοιάζουν ίδια, η εικόνα στον τοίχο, οι πίνακες, ο καπνός που κάθεται στον λαιμό, οι άνθρωποι. Καθένας θα γυρίσει σε κάτι μετά τη δουλειά. Στην αγκαλιά Εκείνης, στο φαγητό των μικροκυμάτων, στα παιδικά γέλια και μαλώματα. Τη μέρα που έγινε το κακό δεν πήγε τίποτα στραβά. Ντύθηκε γρήγορα το πρωί, πήρε το ίδιο λεωφορείο, ανέβηκε τα ίδια σκαλιά. Πρέπει να ήταν απόγευμα όταν τελείωσε πια τη δουλειά και πήρε τον δρόμο με τα πόδια μέχρι την στάση.

Το λεωφορείο ήταν ασυνήθιστα άδειο. Κάθισε στην θέση κοντά στην πόρτα. Η πόρτα άνοιξε, μπήκε κόσμος. Τι να κουβαλάει ο καθένας άραγε; Ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα. Θα φώναζε δυνατά πως πάνε τρία χρόνια που το έκανε. Είναι σαν αυτούς! Ατιμώρητος για όλα τα λάθη του. Σαν αυτούς. Έτρεμε ολόκληρος από χαρά. Δεν κράτησε πολύ, αμέσως ένιωσε την ύβρη του.

Γιώργος Πετρέλλης Το μυστικό της βίλας Φραντζιπάνι α. πληροφορίες β. αγορά

Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου Διηγήματα α. πληροφορίες   β. αγορά

Γεώργιος Καπαρός, H Κρήτη, η Πάρος και τα Αρχοντόπουλα Πληροφορίες­­­ ——– Αγορά

Λεξικό ΣΟΥΔΑ (ή ΣΟΥΙΔΑ), τόμος Α’ α. πληροφορίες β. αγορά

Λεξικό ΣΟΥΔΑ (ή ΣΟΥΙΔΑ), τόμος Β‘ α. πληροφορίες β. αγορά

Μάνος Τασάκος, Ο Μέτριος Βίος του Αλέξανδρου Βαλέτα α. πληροφορίες β. αγορά

Αλέξης Δάρας, Περί Εξουσίας Πληροφορίες­­­ –Αγορά

Ντέμης Κωνσταντινίδης http://www.24grammata.com/wp-admin/post.php?post=54584&action=editΣε κλειστά  βιβλία, α. πληροφορίες β. αγορά

Αλ. Ανδρουλάκης       “η προσευχή τπυ ποιητή” α. πληροφορίες β. αγορά

 

εδώ θα δείτε τον τιμοκατάλογο

των εκδόσεων 24γράμματα (Ιανουάριος  2018)

 

Ζητήστε τα σε όλα τα βιβλιοπωλεία ή παραγείλτε τα  on line (δκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής) ή τηλεφωνικά (στο 210 612 70 74, αντικαταβολή) ΔΩΡΕΑΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΑ  για όλη την επικράτεια.

 

Δρ. Νίκος Μπαμπίλης το DNA για παιδιά και εφήβους Πληροφορίες­­­ — Αγορά

Κ. Νικολαϊδης Ετυμολογικό λεξικό της Κουτσοβλάχικης Γλώσσας Πληροφορίες­­­ — Αγορά

Γεράσιμος Πεντάκης Ελληνο-αραβικό Λεξικό α. πληροφορίεςβ. αγορά

εδώ θα δείτε τον τιμοκατάλογο

των εκδόσεων 24γράμματα (Ιανουάριος  2018)

Απόστολος Λαγαρίας Ίζαρ α. πληροφορίες β. αγορά

Αρχαίος Αιλοκός Λυρισμός Δημ. Γρ. Βερναρδάκη α. πληροφορίες β. αγορά

Τραγ…Ελλαδικά του Μιχ. Τζανάκη Πληροφορίες­­­ ——– Αγορά

Μίμης Φωτόπουλος,  Ελ Ντάμπα α. πληροφορίες      β.  αγορά

Αλέξανδρος Τσαγκαρέλλης, Ο χαμός του Γιώργη και άλλες ιστορίες α. πληροφορίες       β.  αγορά

Σαπφώ, ποιήματα  σε πέντε γλώσσες (GR / EN/ GER/ FR/ IT) α. πληροφορίες      β. αγορά

Ζητήστε τα σε όλα τα βιβλιοπωλεία ή παραγείλτε τα  on line (δκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής) ή τηλεφωνικά (στο 210 612 70 74, αντικαταβολή) ΔΩΡΕΑΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΑ  για όλη την επικράτεια.

εδώ θα δείτε τον τιμοκατάλογο

των εκδόσεων 24γράμματα (Ιανουάριος  2018)

Η Συνθήκη Της Λωζάννης (το πλήρες κείμενο) στα Ελληνικά, Τουρκικά,  Αγγλικά εισαγωγή: Δ. Σταθακόπουλος, Πληροφορίες­­­ —  Αγορά

Καραβίτης  Γεώργιος, Σύνταγμα Δωδεκανησίων Πληροφορίες­­­ —-  Αγορά

Νικολό Μακιαβέλλι,  Ο Ηγεμόνας Πληροφορίες­­­ —–  Αγορά

εδώ θα δείτε τον τιμοκατάλογο

των εκδόσεων 24γράμματα (Ιανουάριος  2018)

Κωνσταντίνος Χρηστομάνος Η Κερένια Κούκλα  εισαγωγή: Πολυξένη Κ. Μπίστα Πληροφορίες­­­ —  Αγορά

Κώστας Λεοντίου (ψευδ.: Άλκης Λεωνίδας) Δυτικά των Λιμνών Πληροφορίες­­­ — Αγορά

Ανωνύμου, μτφ. / σχόλια: Βασ. Κομπορόζος Ο Σερ Γκοουέην κι ο Πράσινος Ιππότης. α. πληροφορίεςβ. αγορά

 

 

Continue reading →

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Μες στην τρομερή εποχή του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσα στο θάνατο και την αγωνία, κάτω από ερείπια και ανθρώπινα σώματα επωάζεται το τρυφερό σώμα των ποιημάτων. Στους κόλπους της οδύνης, πόσο αργά γυρνούν τα ρολόγια ώσπου να γραφτούν οι στίχοι και να περάσεις σε μια άλλη εποχή. Πόσο αναπάντεχα ο μυστικός μηχανισμός της ψυχής εφευρίσκει τα αντανακλαστικά του, με πόση φροντίδα εκείνο το αμετάφραστο αίσθημα που μας κατοικεί αναδύεται από τις μέσα θάλασσες, με κοχύλια και χρωματικές κλίμακες, θέτοντας ένα όριο στη λύπη. Είναι πράγματα που σώζονται, είναι οι σημαίες των ιδανικών που ανεμίζουν έξω απ΄το νερό, όσο η ανθρωπότητα ονειρεύεται τις καλύτερες σελίδες της, μισοπνιγμένη. Μια γυναίκα σαν τις σολωμικές μορφές που μες στην καταστροφή και τις εκρήξεις ονειρεύονται τη ζωή, ολότελα αποσπασμένες απ΄την εποχή τους. Κρυμμένη η ελπίδα ζει στις τσέπες των παλτών μας, στους φωταγωγούς απ΄όπου φθάνει βροντερή η θαυματουργή φωνή μας, στους κλεισμένους κόσμους. Μ΄άλλα λόγια όταν μες στην καρδιά του θανάτου γεννιέται ένα ποίημα μπορεί κανείς να λησμονήσει τα πικρά, γυάλινα θέατρα που κείτονται στους δρόμους της αιώνιας πολιτείας μας. Μπορεί να γυρέψει τ΄άνθος που έτοιμο ν΄αναβλύσσει γυρεύει μια ιδέα απ΄το φως. Μπορεί να ελπίζει.

Ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει τα Κορίτσια του το 1944. Μ΄ολοζώντανη την πίκρα της ζωής, μ΄ακέραιο τον θάνατο στους δρόμους της πόλης, αναγνωρίζει την άνοιξη που φθάνει νωρίτερα. Αναγνωρίζει τα σώματα των κοριτσιών όταν περνούν στις ηλικίες της φθοράς και όταν παθιάζονται  πριν τον έρωτα, αποκτώντας σχήματα πρωτόγνωρα, πολύ πριν τις συγχορδίες του έρωτα. Συντρίβει τα θέατρα της εποχής του και έτσι όπως απλώνεται η φλέβα της ταπεινής πολιτείας, ανάβει ένα ένα όλα τα κεριά, μισός θεός, μισός αίσθημα, τρεμάμενος απ΄το πάθος της ζωής.

Η μοίρα τους δεν είναι εκείνη των νεκρών. Το πεπρωμένο εφευρίσκει το αίσθημά του, φτάνει κοντύτερα στον εαυτό του. Τα κορίτσια που ως γνωστόν, κατοικούν τους κυμματοθραύστες του κόσμου, γέρνουν προς τη ζεστασιά του. Το απαιτεί η ομορφιά που πλαισιώνει αυτόν τον κόσμο, το ζητούν οι φωνές που ουρλιάζουν την στερνή του απογεύματος την ώρα. Αυτά τα κορίτσια δεν προσμένουν έξω απ΄τους θαλάμους για έναν χτύπο, για το βλέμμα του στρατιώτη όταν επιστρέφει με το σενάριο του τρόμου δεν νοιάζονται. Επειδή η νιότη και τα ποιήματα και τα τιμαλφή που διατρέχουν αυτήν την πολιτεία, τώρα και πάντα, δεν είναι αγάλματα με προτεταμένα τα χέρια τους στο διηνεκές. Επειδή είναι οι τρυφερότερες αιτιάσεις της ομορφιάς αυτού του κόσμου, του αισθήματος που κερδίζει με θόρυβο τη λογική, ιδρύοντας το κράτος της φαντασίας. Και άλλο δεν σημαίνουν απ΄εκείνο το αδιάκοπο που ζει έξω απ΄τα σύνορα της ανάγκης. Αυτός ο κόσμος, βλέπεις είναι χτισμένος στην κόχη της αγάπης και είναι ύψιστο δείγμα θάρρους και αυταπάρνησης τ΄αυτούσιο φως των ματιών σου.

Είναι ν΄απορρεί κανείς  πως το κείμενο του Ελύτη γεννιέται μες στις στάχτες και την καταστροφή. Παραμένει ανεξήγητη μια τέτοια χειρονομία υπέρ της ομορφιάς, την ώρα που κορυφώνεται ο θάνατος, λίγα χρόνια απ΄την ντροπή του εμφυλίου που θα στιγματίσει κάθε πτυχή αυτού του τόπου. Συλλογίζομαι πως το αυθεντικό ταλέντο του νομπελίστα ποιητή φαντάζει αρκετό για να γεννηθεί απ΄το τίποτε ένα κείμενο σαν αυτό των κοριτσιών, στο παρά τέταρο του αιώνα. Ωστόσο, πρόκειται για κάτι πρόσθετο, για ένα διαφορετικό χαρακτηριστικό, αντίστοιχο του θαύματος. Μιλώ για το βλέμμα που φθάνει ως το πεπρωμένο και ακόμη μακρύτερα, το βλέμμα που μες στην καταστροφή αντικρίζει τις λεπτές, χρωματικές κλίμακες του έρωτα. Το κοίταγμα που ακουμπά στη νιότη και τον έρωτα όλη την ελπίδα του, αντλώντας την κατάφασή του απ΄τους κόλπους της ζωής. Η καινούρια ουσία που ανατροφοδοτείται στο ξύπνημα της μέρας είναι όλη και όλη η ιστορία αυτής της ανυπέρβλητης πρόζας. Μια χειρονομία ανθρώπινη, μια ύστατη προσφορά μέσω της γλώσσας που νιώθει, που έχει τη δική της προσωπική ιστορία.

Είναι σαν να συναντάς όλους τους αιώνες σ΄ένα σπίτι αδειανό, όταν μετά από χρόνια ανοίγεις ξανά πόρτες και παράθυρα. Και αφού όλα εξηγήθηκαν, απομένειν να νιώσεις πια τα κείμενα σαν την παιδική σου, ακατόρθωτη ηλικία.

Οι εκδόσεις 24γράμματα σας προσκαλούν στην παρουσιάση του βιβλίου “το μυστικό της Βίλας Φραντζιπάνι” του Γιώργου Πετρέλλη

Πρόλογος και ανάγνωση αποσπασμάτων από την ηθοποιό Βέρα Κρούσκα,
Παρουσίαση βιβλίου: Ήρα Δούρου και Μιχάλης Κουσκουνάς
Συντονίζει η δημοσιογράφος Άννα Νικολαίδη

…Το «Αυστραλίς» βρίσκεται

 στους Κανάριους Νήσους

 Κομμένο στα δύο

 διαλύεται σιγά-σιγά

από τα κύματα του Ατλαντικού. ..

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

[…Πάργα]

Το σπίτι ήταν κλειστό χρόνια. Οι τελευταίοι έφυγαν πριν από καιρό, όλα ρήμαξαν . Αυλές, σκεπές, σημασίες, τα πήρε όλα ο καιρός.

Απόψε είδαν φώτα, μες στην ομίχλη που ΄πεφτε βαριά είδαν φώτα και ανθρώπους εκεί που άλλοτε κατοικούσε η ησυχία. Πήραν το δρόμο, σαν παράξενο καραβάνι που κάποιο παμπάλαιο άθλο θυμάται, πήραν το δρόμο κάτω απ΄τ΄αστέρια, σαν διωγμένες πατρίδες, θυμάμαι έφευγαν.

Τους βρήκανε συναγμένους όλους εκεί. Ανέκφραστους με σκούρα κοστούμια, με ρίζες ως μες στα μάτια, γυάλινα κάστρα που καταστράφηκαν  ν΄αθροίζουν τα χρόνια, να καλούν ονόματα. Κάτω απ΄το πλούσιο φως, πάνω στο χιόνι μοιρασμένο το ψωμί και το κρασί. Δεν μιλούσανε, επειδή οι πεθαμένοι μόνο θυμούνται. Ήταν βουβοί κινηματογράφοι, ατέλειωτα φιλμ μ΄αρνητικά και αποσπάσματα μιας αρχαίας κιόλας ζωής. Η Ελένη έγνεψε, κάτι είπε, κοιτώντας από το παράθυρο που ΄ρχόταν το κοπάδι. Μια ορχήστρα το συντρόφευε, μια ορχήστρα από πνευστά και μπαλάντες και ξέφρενους σκοπούς Έτρεμε η πολιτεία μακριά μετά τις κορυφές, έτρεμε ως μέσα στην καρδιά. Όταν σηκώθηκαν απ΄το τραπέζι, πρώτα η Ελένη, έπειτα ο Κωνσταντής έπειτα η Πάργα με τα αιωνόβια γεφύρια της που λουφάζει στα ποτάμια , το τραπέζι και το σπίτι και όλα έπεσαν κάτω σ΄εκείνους τους γκρεμούς.

Τα πιο όμορφα τραγούδια γράφτηκαν για ΄κείνη τη βραδιά. Σε κάθε σπίτι ως κάτω στα πεδινά θυμούνται και λένε πώς έγειρε  επάνω στη μηλιά και πώς αποκοιμήθηκε η μικρή Ελένη μια φορά, πώς κρατιόταν, γυναίκα πια, απ΄το τίποτε, στα κάγκελα της Ελληνίδος, εν έτει 1960, αποχαιρετώντας την Πάργα. Πώς ξεριζώθηκε ταξιδεύοντας με πυρεττούς για τον καινούριο κόσμο, μια φορά…]

Έτσι, με αυτήν την ιστορία που μοιάζει μ΄άλλες χιλιάδες της νεοελληνικής εποποιίας, θυμάμαι  απόψε τους Έλληνες της διασποράς. Το υγιέστερο κομμάτι του ελληνισμού, αυτό που γυρεύει το δρόμο του στις πρωτεύουσες του κόσμου, εκείνο που παρελαύνει με την αδιάκοπη νοσταλγία του όλους τους παραλλήλους κουβαλώντας στους ώμους ένα ανείπωτο φορτίο, δεν είναι καινούρια υπόθεση για τούτο τον τόπο. Τότε και τώρα, το μακρινό 1950 και πάλι την πρώτη δεκαετία του καινούριου αιώνα, ο ελληνισμός βιώνει το διαχρονικό του πεπρωμένο, μοιράζοντας το πνεύμα και τη μνήμη του σ΄όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Στις καρτ ποστάλ απ΄το Σίδνεϋ, τον Καναδά, το Σικάγο που πήρε μακριά χιλιάδες Θεοφάνηδες, πλάι στις ηλικιωμένες που θυμούνται μ΄αγάπη και αβεβαιότητα την Ήπειρο, τα χωριά της Τρίπολης, τις απόκρημνες αετοράχες, σαν αυτή που περιγράφεται στην μαρτυρική “Ελένη” του Νίκου Γκατζογιάννη, χαμογελούν κορίτσια στην πρώτη τους κιόλας νιότη.  Σ΄αυτό το ενστικτώδες εγχείρημα η έννοια αυτής της πατρίδας θα επεκταθεί σ΄ένα ευρύτερο πλαίσιο, σε μια ακτίνα που υπερέχει  κάθε χερσαίου και θαλάσσιου συνόρου, ως εκεί που επλουτίζεται με  κάτι αμετάφραστο , μ΄εκείνο που προσαυξάνει την αξία της.

Ο ελληνισμός της διασποράς, το λαμπρότερο δείγμα της αγίας επαρχίας μας, της βαθύτατης κοιτίδας μας που με το μέτρο και την παράδοση θρέφει την αδιαπραγμάτευτη ουσία της ύπαρξής μας, μεταφέρει την αίσθηση και με τ΄όραμά της διατυπώνει εντός του τα βασικότερα στοιχεία της.

Για τον Βαγγέλη , λοιπόν, που ζει στο Περθ δέκα χρόνια τώρα, για τους φίλους που ταξίδεψαν και όλο λένε πως θα επιστρέψουν, σ΄εκείνους που ΄φυγαν δίχως να ξαναδούν το πέτρινο γιοφύρι, δίχως να νιώσουν τον ίλιγγο απ΄το πρώτο φως της μέρας και τη γεωμετρία του Άθου. Για τα σταχτιά πρόσωπα των αγνώστων που ξεριζώθηκαν, γατζωμένοι στα ρέλια των πλοίων Ελληνίς, Αυστραλίς και Πατρίς, και που τώρα κοιμούνται με το τραγούδι των ωκεανών, για την πέτρα και για το φως και για τις πρώτες, ελληνικές λέξεις που ηχούν σε μια σχολική αίθουσα της Πρετόρια, οι πιο βαθιές προσευχές. Και μια ιδέα απ΄την ομορφιά που αφήνουν οι αιώνες και οι εποχές σε τούτο τον τόπο για παρηγοριά, μια ιδέα σαν βασιλικός τριμμένος στα δάχτυλα και σαν καράβι ολοστόλιστο στη χάρη του Χριστού.

Να μην καταλάβουν τίποτε πριν από τον καιρό τους

“Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν”

Τα κορίτσια καλπάζουν πέρα απ΄τους τηλέγραφους. Στο βάθος λάμπουν από ιστορία και από σπαραγμό τα ωραία εργοστάσια των πόλεων Νταχάου και Άουσβιτς, στην καρδιά ενός αδιάκοπου χειμώνα. Εκείνα τα κορίτσια που ήταν όμορφα πολύ, χάραζαν δρόμους μες στην ψυχή μας. Πουλίσιες όψεις και το ξύλινο πάτωμα του κόσμου που μιλά με τριγμούς. Ένα απ΄τα κορίτσια φέρει το διαμπερές τραύμα του καιρού. Δίχως άιμα, δίχως πόνο, με διάφανο το πρόσωπό της, ένας πιλότος της μνήμης που πεθαίνει όρθιος μες στη σιωπή των βυζαντινών ερειπίων. Με αυτή τη θρυλική γεωμετρία του σώματός της, φέρει ακέραιο το τραύμα της ζωής της. Είναι κάτι λέβητες που δουλεύουν ακατάπαυστα εδώ και εβδομήντα, σχεδόν χρόνια, μια χιονισμένη ανάμνηση στο μεγάλο ξέφωτο του κόσμου. Τώρα πια εκεί σφυρηλατούνται τα ποιήματα και οι τηλέγραφοι μεταφέρουν την ανθρώπινη πίκρα από σύρμα σε σύρμα, από εποχή σε εποχή. Κάτι ελληνικές λέξεις, η πόζα του θανάτου και η θάλασσα πίσω τους, κατακόκκινη, μ΄αποχρώσεις ενός κλεισμένου κόσμου, πάνω στα ερείπια και τις τεθλασμένες, συμπυκνώνει νοήματα και σπασμένους αμφορείς.

Η τέχνη του Νίκου Εγγονόπουλου είναι αυτόνομη, οι πίνακές του δεν επιδέχονται παρεξήγησης. Περιστρέφονται γύρω απ΄τα ίδια θέματα και το στυλ τους έχει αλλάξει ελάχιστα μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια.

Εκείνα τα δυο κορίτσια, που ΄χουν ονόματα όπως Πουλχερία και Κλεαρέτη και Μαγκανάτ και στέκουν ζωγραφισμένες επινοήσεις μιας άλλης εποχής, διατρέχουν την ψυχή μας. Για τη σωτηρία μας, για την ρωγμή που βαραίνει τη ζωή μας εδώ και δεκαετίες τα κορίτσια του εμφυλίου του Ν. Εγγονόπουλου χαράζουν με το σπαθί τους τον ουρανό πάνω απ΄τα μπαλκόνια μας. Πίσω τους παραλλάζουν τα τοπία και οι τηλέγραφοι δίνουν τη θέση τους στις ζωντανεμένες ξυλογραφίες και τα σβησμένα λινόλιουμ, ώσπου η ιδέα του ωραίου και του ελληνικού να ξεψυχήσει πλάι στο μικρό παράθυρο με τη θέα των απόκρημνων Ποτιστικών.Όρθιες, παραδομένες στον άνεμο και τα κρυμένα στρώματα αυτού του ουρανού, πνίγονται στο αιμάτινο, το βαθύ χρώμα ενός φορέματος. Έρμαια στη στιγμιαία αποπλάνηση μια ανάσα πριν τον κόσμο και το σκληρό του θέατρο. Εκεί με φόντο την Αθήνα και τον νυχτερινό Ελλήσποντο που φωτίζουν τ΄άστρα, έρχονται τα κορίτσια ν΄ακουμπήσουν ευλαβικά τα πελασγικά εκμαγεία του έρωτα. Στη στάση της προσευχής, με μια ακέραια οδύνη φωτίζουν τους δρόμους. Τίποτε το μεταφυσικό, καμία δόξα, μονάχα η φθορά και η υγρασία να κυκλώνουν τις ιστορίες. Αυτά τα κορίτσια που αρνούνται για πάντα όλες τις χίμαιρες, τα κορίτσια που περνούν μέσα απ΄τα αγάλματα, κατακτώντας τις λεωφόρους της αρχαίας πολιτείας, φλέγονται από την τραγικότερη επίγνωση.

Η ανανέωση των εκφραστικών μέσων, η εικονοκλαστική διάθεση απέναντι στις παραδοσιακές φόρμες, η συντακτική και γραμματική ανορθοδοξία, η παρέκκλιση της γώσσας από ότι συνιστά μιαν επιφανειακά αρχιτεκτονημένη δομή, η διάλυση της καθησυχαστικής ευταξίας, η υπονόμευση ενός μυθιστορηματικού κόσμου κλειστού που ασφυκτιά μεσα σε σχήματα εξαντλημένα από την πολυχρησία, η κατάργηση του συγκεκριμένου προσώπου, είναι μάλλον τα πρώτα στοιχεία μιας τομής.

Είδα εντός της τους κίονες που νικήθηκαν. Αναμμένα φεγγάρια, ολόκληρες πανσελήνους που πνίγονταν στον Παγασητικό, παλιούς ήλιους που κύλησαν στα λατομεία για τους ερευνητές του μέλλοντος. Την έσφαζαν τ΄ακόντια των Θερμοπυλών και το νεοελληνικό αίσθημα περνούσε σαν αιώνες αρχαίου ανέμου, σαν ρεύμα έτσι που να σβήνονται τα φανάρια και η μικρή, εκείνη φλόγα να γίνεται το θαύμα, να κατοικεί την πέτρα και τ΄άδειο καταφύγιο των Κενταύρων. Μετά τους πίνακες αρχίζουν οι πυροβολαρχίες και οι πικροί επιτάφιοι της Καισσαριανής, πέτρινοι άνδρες και ηρώα του ωραίου και του ελληνικού, προβάλλουν το Μεσολόγγι εις τους αιώνες. Διότι δεν είναι όσα μαρτυρά η κινησειολογία των κοριτσιών, μα εκείνα που σημαίνουν έξω και πέρα απ΄τις χρωματικές κλίμακες ή την πνιγμένη μας φωνή.

Η χρήση του αρχαίου μύθου καλύπτει μια ιδιαίτερη φαντασιψτική σχέση του καλλιτέχνη με το πραγματικό και ο παραδοξολογικός εκλεκτικισμός, η υπονομευτική και ειρωνική διάθεση συνιστούν τον ιδιότυπο υπερρεαλισμό του Εγγονόπουλου.

Διότι η Ελεονώρα που πεθαίνει τόσες δεκαετίες ως ιδεώδης Ελληνίδα, επειδή η Ελεονώρα της ζωγραφιάς και η κάθε Πολυξένη των συνταγμάτων που διέρχεται απαστράπτουσα την λεωφόρο του Πανεπιστημίου υπήρξαν πρωτίστως η δόξα του έρωτα και η πιο πιστή αναπαράσταση μιας νύχτας φτιαγμένης από κοβάλτιο και συντρίμια αρχαίων θεάτρων. Δεν θα΄ταν υπερβολή σε μια τέτοια ζωγραφιά να φανταστεί κανείς  πως ένα κατάστιχτο πέλαγος από ρόδα και μυδραλιοβόλα φιγουράρει κάτω από τα ποτάμια, εκεί που κατοίκησε για πάντα το αίσθημά μας. Οι δυο τους, έτσι νεκρές με την πλούσια κώμη και το ημιδιάφανο πρόσωπό τους γίνονται οι Κατερίνες της αδειανής ζωής μας, η ρωγμή του παράξενου και η οδός των Φιλελλήνων που χαράζεται μες στα ποιήματα για πρώτη φορά.

Φορούσαν ενδύματα του Μεσσαίωνα, στενούς κορσέδες και είχαν καμωμένα τα σώματά των με κιαροσκούρο των βαθύτατων αγιογραφιών. Μια Γυναίκα, όπως εκείνη της Ζάκυνθος, μια Πηνελόπη με κρινολίνο και χέρια κορδέλες βορά στον άνεμο, ένα άγαλμα ντυμένο με ερυθρόλευκα, στη σκιά του εγκάρσιου κλίτους, ο Οδυσσέας, η Καλυψώ, η Ευριδίκη, ο Ορφέας με πλατύγυρο ψαθάκι και άρπα έξω απ΄το παράθυρο της ασημόχαρης δεσπονίδος, γεννιούνται απ΄τους χρωστήρες μες στο θάμπος. Σε μια απόμερη παραλία, με το μονό σανδάλι και τον κρυμμένο της ευατό φορά τους ήλιουςτο γεωμετρικό κορίτσι με τ΄ανύπαρχτα μάτια. Οι όλμοι εντός της είναι λείψανα, κατάλοιπα μιας κληρονομιάς. Είναι οι μέρες του 1946, τα σκοτεινά κολάζ οι αχαλίνωτες πηγές εκείνων των ποιημάτων.

[…Ο Εγγονόπουλος καταργεί οριστικά το διαζευτικό “ή” τόσο στην ποιητική του όσο και στην προσωπική του μυθολογία. Βαλκάνιος ή Ευρωπαίος. Όχι. Και Βαλκάνιος και Ευρωπαίος. Αρχαιότητα ή Βυζάντιο; Και αρχαιότητα και Βυζάντιο. Ανατολή ή Δύση; Και Ανατολή και Δύση. Το συμφιλιωτικό “και”…]

Στο αφιέρωμα του μουσείου Μπενάκη για τα εκατό χρόνια της καλλιτεχνικής παρουσίας του Νίκου Εγγονόπουλου, ο Μανόλης Πολεντάς μεταφράζει το κε΄μενο του Wieland Schmied. Η σύντομη μελέτη παρουσιάζει μερικές από τις πιο βασικές παραμέτρους του έργου του Εγγονόπουλου. Πρόκειται για αυτή την πετυχημένη σύζευξη ανάμεσα στο παρελθόν και την ελληνικότητα που θα κάνει την εμφάνισή της κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Στους κόλπους αυτής της ώσμωσης διαμορφώνονται αποφασιστικά οι όροι της ζωγραφικής και τη ποιητικής λειτουργίας του Εγγονόπουλου. Στην ολότελα προσωπική του διάλεκτο, ξεχωρίζουν οι επιρροές του Κόντογλου και του Chirico, δύο εκ των πλέον εμβληματικών εκπροσώπων της εγχώριας και της διεθνούς καλλιτεχνικής δραστηριότητας αντίστοιχα.

Ωστόσο ο Ν. Εγγονόπουλος προχωρά σε μια μοναδική σύνθεση, έξω και πέρα από την μονομέρεια των ρευμάτων. Στα έργα του συνυπάρχει το ελληνικό με τη δύση, το αρχαιοπρεπές ως ιδέα και μύθος με τα διακριτά στοιχεία του νεοελληνισμού που μόλις παράγει παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τα αποτελέσματα των μεγάλων εθνικών καταστροφών. Στους πίνακές του δεσπόζουν τα πρόσωπα της εντόπιας μυθολογίας. Δοσμένα μες στο τώρα, αυτά τα σύμβολα καθίστανται διαχρονικά, έτσι που πίνακες όπως ο Εμφύλιος να συνιστούν σήμερα ένα συνοπτικό και μεγαλοπρεπές ψυχογράφημα του υπαρκτού ελληνισμού. Ο Πολέντας στο κείμενο που μεταφράζει και που θα μπορούσε να αποτελέσει μιας πρώτης τάξεως εισήγηση για τον δημιουργό Εγγονόπουλο, τονίζει τον αττικό ή αρκαδικό χαρακτήρα της ζωγραφικής του. Με φόντο τον ελληνισμό, αυτή τη χιλιόχρονη σχεδία των λειψάνων και των σπαρμένων ονείρων, αναδύεται η αγριότητα που σάρωσε -και που έμελε να σαρώσει ως τις μέρες μας, θα συμπληρώσουμε-, την τοπιογραφία του σύγχρονου ελληνισμού. Ο Νίκος Εγγονόπουλος είναι ένας αφηγητής, ένας οικουμενικός δημιουργός, αντίστοιχος με τον Καβάφη που τόσο τίμησε μες στο έργο του, σμιλεύοντας μια ιδιότυπη πρόζα καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου του. Η κίνηση, ο άνεμος που φθάνει ως τις πόρτες μας, ο αποτρόπαιος θάνατος του Εμφυλίου καθίσταται μια στιγμή μετέωρη. Για όσα έμελε να συνταρράξουν την νεότερη, ελληνική ιστορία αλλά για εκείνο το άσβηστο είδος της αγριότητας, της απελπισίας και του ενστίκτου, του ακρωτηριασμού που γέννησε το είδος της αρχαίας, ελληνικής τραγωδίας.  Μια ψυχική εκδοχή της αειθαλούς ηδονής που μετέρχεται η καταστροφή ώσπου να γίνει άσμα, χρωστήρας και στίχος στη μεγάλη παράταξη του ελληνικού μας κόσμου.

Με άλλα λόγια, πραγματώνεται στο ακέραιο η διατύπωση του Μιχάλη Χρυσανθόπουλου όταν επισημαίνει πως ο Νίκος Εγγονόπουλος, στη μετάφραση της ιστορίας που επιχειρεί μέσα από τα έργα του, κατορθώνει την ιδέα της καβαφικής αισθητικής. Σε αυτό το σημείο, ακριβώς, διαφοροποιείται ο Εγγονόπουλος από τους ποιητές εκείνους που υποτίθεται ότι “ανακαλύπτουν” την παράδοση, αυτοσκηνοθετώντας την εικονογραφία της, με το κενό γράμμα της δήθεν διορατικότητας.

Οι εκδόσεις 24γράματα εξασφάλισαν τα δικαιωματα όλων των θεατρικών έργων του Στέλιου Λύτρα

Οι εκδόσεις 24γράμματα, κατ αποκλειστικότητα, κατόπιν συνεννόησης με την σύζυγο του Στέλιου Λύτρα (1953 – 1993), κυρία Μαρία Καρακίτσιου, ανέλαβαν την έκδοση όλων των θεατρικών έργων του Στέλιου Λύτρα.
Συγκεκριμένα θα εκδοθούν σε ένα τόμο τα άπαντα των θεατρικών έργων του συγγραφέα που στη σύντομη ζωή του άφησε μια ξεχωριστή δημιουργία, σημείο αναφοράς, για την ελληνική λογοτεχνία
Στον τόμο θα περιέχονται τα παρακάτω θεατρικά έργα :
1. Άσμα ασμάτων
2. Κήπος των χωρισμένων εραστών
3. Οι θλιμμένες σιωπές του ποταμού Οκαβάνγκο
4. Δάφνη
5. Ιουλιέτα των Μάκιντος

επιμέλεια έκδοσης: Απόστολος Θηβαίος

Η έκδοση έχει προγραμματιστεί για τις αρχές Φεβρουαρίου 2018

Λίγα λόγια για το έργο του
Ο Στέλιος Λύτρας εμφανίστηκε στο θέατρο με το έργο Άσμα Ασμάτων (Κρατικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα 1984). Το έργο παίχτηκε το 1985-1986, σκηνοθεσία Πέπης Οικονομοπούλου, θίασος «Καθρέφτης» του Θεάτρου Οδού Αντιοχείας). Ακολούθησε Ο κήπος των χωρισμένων εραστών (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 1989-1990, σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου). Παράλληλα, τον Δεκέμβριο του 1989 ανέβηκε το μονόπρακτό του Οι θλιμμένες σιωπές του ποταμού Οκαβάγκο, στο Θέατρο «Μάσκες», σκηνοθετημένο από τον ίδιο και ενταγμένο σε κύκλο μονόπρακτων νεοελλήνων συγγραφέων, με τον γενικό τίτλο Επτά κομμάτια για σολίστ. Το έργο δραματοποιήθηκε και για το ραδιόφωνο (Ράδιο 5) και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εκκύκλημα (τ.22, 1989). Μεταφράστηκε στα Ισπανικά. Την Άνοιξη του 1992 το μονόπρακτο Δάφνη παίχτηκε από τον θίασο «Καθρέφτης». Μεταφράστηκε στα ιταλικά. Με το τελευταίο του θεατρικό έργο Ιουλιέττα των Μάκιντος συμμετείχε στον Α΄ Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό Θεάτρου. Το έργο αυτό παίχτηκε από τον θίασο «Σημείο», σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, το 2000. Eπίσης ανέβηκε υπό τη μορφή θεατρικού αναλογίου τον Δεκέμβριο του 2011 και τον Ιανουάριο του 2012 στο Ιωνικό Κέντρο στην Αθήνα από την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Μεταφράστηκε στα Αγγλικά και Γερμανικά.

Ο Στέλιος Λύτρας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Απριλίου 1953. Το πραγματικό του όνομα ήταν Στυλιανός Πούλος.Υιός του Θεμιστοκλή και της Ευτυχίας Πούλου. Σπούδασε νομικά και σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και το Λονδίνο. Νυμφεύτηκε την αρχιτέκτονα Μαρία Καρακίτσιου. Εργάστηκε ως διπλωματικός υπάλληλος στη Μορφωτική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών (1983 – 1993). Διετέλεσε πρόξενος της Ελλάδας στη Βενετία (1991 – 1993). Απεβίωσε στην Αθήνα, από καρκίνο, στις 25 Αυγούστου 1993 (πηγή wiki).