τηλεφωνική παραγγελία (αντικαταβολή) στο τηλ.: 210 612 70 74
Από τις εκδόσεις 24 γράμματα κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του Αλέξανδρου Ανδρουλάκη Η προσευχή του ποιητή
Ο άνθρωπος που προσεύχεται, με όποιο τρόπο και να το κάνει, βρίσκεται σε αδύναμη θέση.
Ο δυνατός δεν προσεύχεται • δρα.
Ο ποιητής δεν είναι δυνατός, αλλά ούτε και βρίσκεται σε αδύναμη θέση.
Διαβάστε τα έργα του Γ. Σχορετσανίτη στο 24grammata.com κλικ εδώ
Ως εδώ κάποιος φτάνει είτε οδικώς είτε σιδηροδρομικώς από την πρωτεύουσα Ερεβάν. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια η συγκεκριμένη διαδρομή αποκτά ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον όπως τουλάχιστον φαίνεται από τον αυξανόμενο αριθμό επισκεπτών στην ευρύτερη περιοχή της λίμνης Σεβάν. Το αρμενικό μοναστήρι του νησιού Σεβαναβάνκ (Sevanavank), του ένατου αιώνα, είναι από τα πλέον επισκέψιμα σημεία της περιοχής της λίμνης και αποτελείται στην ουσία από ένα μοναστηριακό συγκρότημα που βρίσκεται σε μια χερσόνησο στη βορειοδυτική όχθη της λίμνης, που δεν απέχει πολύ από την ομώνυμη πόλη της Σεβάν. Αρχικά το μοναστήρι χτίστηκε στη νότια ακτή ενός μικρού νησιού. Μετά την τεχνητή αποστράγγιση της λίμνης Σεβάν, η οποία ξεκίνησε την εποχή του Στάλιν, πολλά πράγματα και παράμετροι άλλαξαν, η στάθμη του νερού έπεσε περίπου είκοσι μέτρα και το νησί αναγκαστικά μετατράπηκε σε χερσόνησο. Το νησί ήταν ακατοίκητο σχεδόν μέχρι το τέλος του όγδοου αιώνα μ. Χ., όταν οι μοναχοί έχτισαν εδώ ένα παρεκκλήσι και μια ομάδα μοναστικών κελιών. Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 874 από τον βασιλιά Ashot Ι και την κόρη του Μαριάμ. Ήταν η εποχή εκείνη, κατά την οποία η Αρμενία πάλευε ακόμα να απαλλαγεί από την Αραβική κατοχή… συνέχεια εδώ
Δείτε όλα τα φωτογραφικά οδοιπορικά του Γιώργου Πρίμπα στη νέα κατηγορία μας Ε10 Φωτογραφικά Album
Οι Ελευθερές ήταν αρχαία πόλη στα όρια της Αττικής με τη Βοιωτία. Αρχικά ανήκε στους Βοιωτούς αλλά τον 6ο αι. π.Χ. πέρασε στην κυριαρχία των Αθηναίων. Από τις Ελευθερές διαδόθηκε στην αρχαία Αθήνα η λατρεία του Διονύσου. Μάλιστα επί Πεισίστρατου μεταφέρθηκε το ξόανο του Διονύσου από τις Ελευθερές στο ναό προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα, ο οποίος χτίστηκε στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του λόφου της Ακρόπολης. Οι Ελευθερές το πιθανότερο είναι πως βρισκόντουσαν στη θέση των ερειπίων του αρχαίου φρουρίου των Ελευθερών, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή που σήμερα λέγεται Κάζα, κατά μήκος του περάσματος στον Κιθαιρώνα από την Αττική στη Βοιωτία, δίπλα στην παλαιά εθνική οδό Αθήνας Λαμίας, πέντε περίπου χιλιόμετρα μετά το χωριό της Οινόης. Το φρούριο σήμερα ονομάζεται από τους ντόπιους και Γυφτόκαστρο.
——————————————
Το φρούριο των Ελεύθερων έχει κτιστεί σε επιτελική Θέση για τον έλεγχο του φυσικού στενού περάσματος από την Βοιωτία στην Αττική. Από τη Θέση αυτή είναι απρόσκοπτη η θέα προς το αρχαίο πέρασμα δυτικά, καθώς και στην πεδιάδα της Οινόης νοτιοανατολικά. Η χρονολόγηση του μεταξύ του 370 – 360 π.Χ., το εντάσσει στο αμυντικό σύστημα της Αθήνας που φαίνεται ότι αναπτύχθηκε στα σύνορα της Αττικής κατά τον 4ο αι. π.Χ.
Το περίγραμμα του φρουρίου ακολουθεί τη μορφολογία του υψώματος, περικλείοντας έκταση 300×100 μ., με περίμετρο τειχών 860 μ. Η ευάλωτη βόρεια πλευρά έχει ισχυρή τοιχοδομία που σώζεται σε ύψος 4 έως 6 μ. περίπου, φέρει δύο μικρές πυλίδες και ενισχύεται από επτά τετράγωνους πύργους πλευράς 6 μ., οι οποίοι εξέχουν και από τις δύο πλευρές του τείχους, ενώ συνδέονται μεταξύ τους με περίδρομο. Δύο πύλες αποτελούσαν τις εισόδους του φρουρίου: η κύρια διπλή πύλη βρίσκεται δυτικά πάνω από το δρόμο ελέγχου, ενώ η δευτερεύουσα στη νοτιοανατολική πλευρά, μαζί με μια πυλίδα, συνέδεε το φρούριο με την πόλη των Ελευθερών από τις νότιες υπώρειες του λόφου. Πλην της βόρειας, οι άλλες πλευρές ενισχύονταν με λιγότερους πύργους — που σώζονται σε χαμηλό ύψος — ενώ η τοιχοδομία είναι κατά τόπους πολυγωνική και ακανόνιστη, οφειλόμενη προφανώς στην μορφολογία του εδάφους. Στο εσωτερικό και κοντά στη βόρεια πλευρά, σώζονται θεμέλια διώροφου ενδεχομένως κτίσματος, διαστάσεων 16×11 μ., πολυγωνικής τοιχοδομίας με κεντρικό διάδρομο και ζεύγη δωματίων σε κάθε πλευρά. Χρονολογείται πιθανόν σε πρωιμότερη του φρουρίου φάση και λειτούργησε ως χώρος εγκατάστασης φρουράς. Είναι πιθανή, ωστόσο, η χρήση του ως καταλύματος και μετά την κατασκευή του φρουρίου. Αποσπασματικοί χαμηλοί τοίχοι, διάσπαρτοι στον εσωτερικό χώρο του φρουρίου υποδηλώνουν παρόμοιες κατασκευές.
Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ
[…Πίσω απ΄την αυλή του οφθαλμιατρείου, μερικά τετράγωνα πριν τον πανικό της κεντρικής λεωφόρου φέγγουν τα μεγάλα φώτα του νέον. Ξεχωρίζει η επωνυμία της εταιρείας υπερατλαντικών ταξιδιών που φέγγει περισσότερο και από φεγγάρι. Λοιπόν, εκεί στο παλιό καφενείο Μαρσέ στο βάθος της σάλας, πίσω απ΄το παραβάν του καπνού ποντάρουν παράνομα στις κούρσες. Ένας μαθηματικός, ονόματι Μοντερνάτζιο, εξάγει διαρκώς στατιστικά. Απόδοση νίκης, περιθώρια ήττας, και οι λοιποί δείκτες της αγωνίας ρυθμίζουν αποφασιστικά την έκβαση κάθε κούρσας. Γύρω του μαζεύονται άνδρες που δεν το΄χουν σε τίποτε να ποντάρουν επικίνδυνα στην πρώτη στροφή του αγώνα χάνοντας όλο τους το βιος. Ο μαθηματικός στη γωνιά του, οι πιθανότητες, οι ανεπιτυχείς εξισώσεις χαραγμένες πάνω στον υγρό τοίχο. Όλο το μέρος μαστίζεται από μια φοβερή υγρασία. Μόνο το καλοκαίρι, ο μαθηματικός και η παρέα του εξέρχονται της στοάς, κάπως χλωμοί και κουρασμένοι. Ο δρόμος έξω πεθαίνει ήσυχα εδώ και μερικές δεκαετίες. Κατοικείται κυρίως από Πολωνούς εργάτες με τις πολυπληθείς οικογένειές τους που δουλεύουν πυρετωδώς στα τοπικά εργοστάσια, σκοτωμένοι δεκάδες ώρες, δίχως ζωή. Το θαύμα δεν είναι άλλο απ΄την ευτυχή κατάληξη πολλών, ασύμετρων παραγόντων και το αμερικανικό δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σ΄αυτόν τον ιδιότυπο κανόνα. Στ΄απέναντι κτίριο ράβουν τις στρατιωτικές στολές. Χιλιάδες αξιωματικοί μπαινοβγαίνουν κάθε τόσο, ανταλάσσοντας μυστικές πληροφορίες για την πραγματική κατάσταση της επανάστασης. Επιμελούνται τις μεγάλες στολές τους και φεύγουν δήθεν βιαστικοί για μια υποχρέωση στην λέσχη της οδού Ηρώων. Στα παράθυρα ψηλά είναι οι αποθήκες, με ατέλειωτες σειρές τόπια. Χοντρή τσόχα, μετάξι, λινό ύφασμα για τις ορκομωσίες του καλοκαιριού, βαθύτατο, πράσινό μου χρώμα.
Ο μαθηματικός όταν διαθέτει ελεύθερο χρόνο, δηλαδή μερικές ώρες πριν ανοίξει τις πύλες του ο ιππόδρομος, παρατηρεί το υφαντουργείο. Η αρχιτεκτονική του δεν διαθέτει τίποτε το αξιοσημείωτο, πέρα από το μοτίβο των εσοχών κάτω απ΄τη στέγη που γίνονται αυλές περιστεριών και τίποτε. Όμως καθώς τα χρόνια περνούν ο μαθηματικός, ασθενικός, δίχως την παραμικρή πια αίσθηση της πραγματικότητας, έχοντας χάσει όλο του το βιος σε παράξενες φιλοδοξίες, προβαίνει σε επικίνδυνους συσχετισμούς. Σχεδόν μεθυσμένος εφευρίσκει έναν τρόπο για να προβλέψει το θάνατο εκείνου του υπέροχου κοριτσιού που συνόδευσε και σήμερα τον κύριο επιτελάρχη. Ο τελευταίος συνηθίζει να επισκέπτεται το υφαντουργείο, συνοδευόμενος από τις πιο γοητευτικές υπάρξεις της συνοικίας του λιμανιού. Ο κύριος επιτελάρχης είναι ένας άνθρωπος του γούστου, με ιδιαίτερες προτιμήσεις, με πλούσιες κλίσεις. Το κορίτσι του εμφανίζεται φέτος με τον καλύτερο θίασο. Μια επιθεώρηση, ελεγμένη από τις πολιτιστικές επιτροπές των σωμάτων του στρατού με ύμνους και μια γενναία δόση ψεύδους θα κάνει το γύρο της χώρας. Τ΄αεροπλάνο της είναι ζωγραφισμένο με τα χρώματα της πατρίδας. Ολόκληρο το χρόνο αυτός ο σπουδαίος θίασος θα μεταβεί στις πιο απομακρυσμένες περιοχές αυτής της χώρας, αφήνοντας μια ιδέα λάμψης στις μοναχικές επαρχίες. Ο μαθηματικός μπορεί να υπολογίσει πότε θα φύγουν, τον καιρό που αραιώνουν οι παραστάσεις και ξεκινά η φόρτωση ενός ολόκληρου κόσμου ως την επιστροφή τους . Με την αχαλίνωτη φαντασία του καθόριζε την εποχή που ίσως κάποιοι να επιστρέψουν, όλες οι πιθανότητες περνούσαν από το απόμερο τραπέζι του.Ήξερε και ένιωθε πως κάτι απίθανοι παράγονες κατορθώνουν και κρατούν ζωντανό το υφαντουργείο, την επανάσταση, όλο αυτό το πλήρωμα που αρθρώνει την πρώτη και την τελευταία λέξη του κόσμου. Αυτός, ο μαθηματικός της ιστορίας μας, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο καιρός μας κάνει σκόνη. Πως σαν τα ηλιοτρόπια στρέφουμε πάντα τα νώτα μας προς τη ζωή και την ελευθερία ώσπου να γίνουμε το χαμένο σήμα μιας κορυφής.
Ο μαθηματικός κατείχε τ΄όνομα του μυστικού ποταμού που ρέει πίσω από κάθε αδρή τοιχογραφία. Κατείχε με το τίποτε τ΄ανείπωτα μυστικά της ζωής και των ανθρώπων. Έλεγε δεν μπορεί, δεν μπορεί όταν τον κόσμο σάρωνε ο τρομερός πόλεμος. Γερνούσε στον μέσα σύμπαν του μαγαζιού, με μια έξαλλη γεωμετρία βυθιζόταν στους φανταστικούς του κήπους.Έβλεπε τον εργάτη να εισβάλει στο υφαντουργείο, αντίκριζε έναν ολόκληρο στρατό ταπεινωμένο στα προπύλαια της πόλης, σωρούς εκτελεσμένων.
Λέοντα, δείξε μας πώς κάνει η επανάσταση όταν σκοτώνεται. Ω, μα τι καλά που παριστάνεις τη φυσική φθορά γλυκέ μου, πώς πεθαίνεις δίχως αμφιβολία την πιο κρίσιμη στιγμή, όταν ο έρωτας.
Ο Λέων είναι ντυμένος κουρέλια απ΄την απλή ζωή μας. Μην πάψετε να φαντάζεστε το Τορίνο και ένα σωρό παζολινικές αύρες. Έχετε συλλάβει πλήρως την αίσθηση. Δεν ποντάρει τίποτε απ΄αυτά ο μαθηματικός. Μια μέρα απλά θα ζητήσει το λογαριασμό και θα πάει να πεθάνει κάπου έξω απ΄την πόλη. Και όμως είναι σκιές που ζουν στα θρυλικότερα κτίρια του κόσμου, η δεδηλωμένη του έρωτα και της ελευθερίας που υψώνεται στη δική της ιδιότυπη διαπασών, συνοψίζοντας τον πόθο που ο καθένας μας περιέχει. Οι ορχήστρες παίζουν, παίζουν, αυτό το αιώνιο παιδί που μετρά τις πιθανότητες στη ζωή μας, εκείνο το μοναχικό δέντρο του υφαντουργείου, ό,τι διέφυγε των επιτροπών του κόμματος, ό,τι πάντα προελαύνει μες στους κόλπους του βρώμικου κόσμου απόψε γιορτάζει. Οι ορχήστρες, τα θέματα των επιβλητικότερων κτιρίων, το ρεύμα της ζωής και τα πρώτα της βήματα, παραμονές της σφαγής, λαϊκά πανηγύρια, ένας κόσμος που βγαίνει κάθε νύχτα απ΄τις προθήκες, παζαρεύοντας με το ιερατικό του ύφος ετούτο τον κόσμο. Ο μαθηματικός ονειρεύεται τη δύση της ζωής του στους κρεμαστούς κήπους της Dolore Olmedo, έχοντας χάσει πια για πάντα την καρδιά του.Και άλλωστε πάει καιρός που τους αντικρίζει, πριν το ξημέρωμα να εξέρχονται των φρέσκων, να θερίζουν το στάχυ ή να πολεμούν για το πιο επώδυνο αυτής της ζωής. Εκείνες τις ώρες η ευδοκία του χρόνου είναι με το μέρος τους…]
Ο Ντιέγκο Ριβέρα διασώζεται σήμερα κυρίως για τις αδρές, εκτενείς τοιχογραφίες του. Πολλές από αυτές σήμερα φιλοξενούνται στα εμβληματικότερα κτίρια των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτά που καθιέρωσαν την διεθνή τους εικόνα και αποκάλυψαν την κατεύθυνση ολόκληρου του αιώνα. Ο έρωτάς του με την συμπατριώτισά του Φρίντα Κάλο υπήρξε ακόμη ένα απ΄τα στοιχεία του μύθου του. Ο Ριβέρα, παραμένοντας σε μια τέτοια σχέση ζωής, εξασφάλισε ένα σημείο αναφοράς, εξίσου κορυφαίο και αποφασιστικό με την καλλιτεχνική του δυναμική όταν σ΄ένα και μόνο καρέ της ιστορίας περιέχονται ποσότητες του μέλλοντος αλλά και του παρόντος. Ένας κόσμος από θεό και από άνθρωπο ρίχνει τα πέπλα του, ανασαίνει μαζί με τη διαδοχή των εποχών. Τα τοιχογραφικά οράματα της λαϊκής ανάμνησης, δεν συνιστούν μονάχα το ισοδύναμο του Μεξικού. Αλλά μια ικανή ποσότητα, ένα είδος ανυπολόγιστης ζωής που ενυπάρχει στον εσωτερικό κόσμο του δημιουργού, κόσμο που αντιστοιχεί στην έννοια του συλλογικού. Αυτές οι μορφές των χωρικών που πυκνώνουν εντός τους ολόκληρη την ιστορία, η φωνή τους που δεν έχει πια άλλο τρόπο έξω απ΄την ποίηση, ο απέραντος, λατινικός κόσμος που έθεσε πριν απ΄όλα ως επίκεντρό του τον άνθρωπο κόντρα στον επιβλητικό θεό της δύσης, αυτά τ΄αγάλματα που μιλούν μια άλλη γλώσσα με λιγότερη μοναξιά κύριε Καρούζο, όλα αυτά γεννήθηκαν για να ζήσουν πάνω σε μια τεχνοτροπία του Ντιέγκο Ριβέρα. Οι ειρηνικοί χωρικοί, τα πλήθη που γεμάτα μέτρο και αποφασιστικότητα αναμετρούνται σε κάποια πρόσοψη με το στέμμα, καθιστούν το έργο του Ντιέγκο Ριβέρα πρωτίστως διδακτικό. Ένα είδος επιβεβαίωσης του Rene Girard, όταν κάνει λόγο για το μύθο που θεμελιώνεται πάνω στη σωρό του πολιτισμού. Πρόκειται για ένα έγχρωμο έργο, κάτι σαν σινεμασκόπ επάνω στην παύση του χρόνου.
Οι εκδόσεις 24γράμματα παρουσιάζουν ένα μοναδικό έργο στην Ιστορία της Παγκόσμιας Γραμματολογίας σε μια προσεγμένη και επιμελημένη έκδοση. Μοναδικό εφόδιο για όσους ασχολούνται με τον μαγικό κόσμο της αρχαίας ελληνικής γνώσης
τηλεφωνική παραγγελία (αντικαταβολή) στο τηλ.: 210 612 70 74
Το παρόν λεξικό, γραμμένο τον 10ο αιώνα μ.Χ., αποτελεί τον πρόδρομο των νεότερων και σύγχρονων αρχαιογνωστικών εγκυκλοπαιδικών λεξικών. Θεωρείται η αρχαιότερη εγκυκλοπαίδεια που διασώθηκε μέχρι τις ημέρες μας. Το έργο απαρτίζεται από 31.342 λήμματα.
ΣΕΙΡΑ: ΛΕΞΙΚΑ (αρ. Σειράς 3β)
Τίτλος: Λεξικό ΣΟΥΔΑ (ή ΣΟΥΙΔΑ), ΤΟΜΟΣ B΄
SUIDAE LEXICON, EX RECOGNITIONE: IMMANUELIS BEKKERI
Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Βερολίνο 1854
Αναστατική έκδοση από τις εκδόσεις 24γράμματα, Αθήνα, Νοέμβριος 2017
ISBN: 978-618-8288-79-9
Σελίδες: 578
Διάσταση σελίδας: 17x24cm
Γραμματοσειρά: TimesnewRoman
Χαρτί: Chamois 100gr
Η αισθητική επεξεργασία όλων των σελίδων (καθαρισμός φιλμ, φωτογραφική ανασύσταση γραμματοσειράς κ.λπ.) έγιναν από τις εκδόσεις 24γράμματα
τηλεφωνική παραγγελία (αντικαταβολή) στο τηλ.: 210 612 70 74
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το παρόν λεξικό, γραμμένο τον 10ο αιώνα μ.Χ., αποτελεί τον πρόδρομο των νεότερων και σύγχρονων αρχαιογνωστικών εγκυκλοπαιδικών λεξικών. Θεωρείται η αρχαιότερη εγκυκλοπαίδεια που διασώθηκε μέχρι τις ημέρες μας. Το έργο απαρτίζεται από 31.342 λήμματα, τα οποία διακρίνονται (κατά Βekker και Adler) στις εξής κατηγορίες:
α) λεξικογραφικές πηγές,
β) υπομνήματα και συλλογές αρχαίων σχολίων,
γ) παροιμίες,
δ) ιστορικά έργα,
ε) βιογραφίες,
στ) φιλοσοφικά κείμενα,
ζ) θεολογικές πηγές και
η) λογοτεχνικά έργα.
Στις λεξικογραφικές πηγές του Σούδα εντάσσονται:
α) η λεγόμενη «επαυξημένη Συναγωγή» ή το λεξικό του Φωτίου περιλαμβάνει, εκτός από τη Συναγωγὴ λέξεων, το λεξικό του Αρποκρατίωνος, τα αττικιστικά λεξικά του Αιλίου Διονυσίου του Αλικαρνασέως και του Παυσανία, το πλατωνικό λεξικό του Βοηθού και εκείνο του Τιμαίου, έργα Δικῶν ὀνόματα και Λέξεις ῥητορικαί αντίστοιχα– και το ομηρικό λεξικό του Απολλωνίου του Σοφιστού.
β) ένα ρητορικό λεξικό,
γ) η επιτομή του λεξικού του Αρποκρατίωνος,
δ) Lexicon Ambrosianum –επιτομή του λεξικού του Διογενιανού–,
ε) οι Λέξεις ῾Ρωμαϊκαί –λεξικό λατινικών δανείων–,
στ) τα Τακτικά –λεξικό στρατιωτικών όρων–,
ζ) ετυμολογικά λεξικά και
η) η επιτομή της Φυσικῆς ἱστορίας του Αριστοτέλη από τον Αριστοφάνη το Βυζάντιο.
Στην κατηγορία των ιστορικών έργων που αξιοποιεί το Σούδα, συγκατα-λέγονται:
α) οι Ἐκλογαί του Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου,
β) βυζαντινά χρονικά,
γ) ιστορίες των αττικών ρητόρων και
δ) συλλογές χρησμών.
Σχετικά με το όνομα Σούδα
Η Ada Adler (1928-1938) υιοθέτησε, στην έκδοση της, την ονομασία Σουίδας.
Ο Lammert και Grégoire θεωρούν το όνομα ως αρκτικόλεξο με την σημασία Συναγωγὴ Ὀνομαστικῆς Ὕλης Δι’ Ἀλφαβήτου (Lammert 1938) ή Διαφόρων Ἀνδρῶν (Grégoire 1937).
Κατά τον S.G. Mercati («Byz. Zeitschrift», 1955-1957, σελ. 173-193) παρεφθάρη ο αρχικός τίτλος GUIDA (: οδηγός) > CUIDA.
Τέλος, σύμφωνα με την άποψη του Κων. Σιαμάκη από τον τίτλο ΣΟΥΜΜΑ > ΣΟΥΜΑ > ΣΟΥΔΑ.
Οι εκδόσεις 24γράμματα παρουσιάζουν ένα μοναδικό έργο στην Ιστορία της Παγκόσμιας Γραμματολογίας σε μια προσεγμένη και επιμελημένη έκδοση. Μοναδικό εφόδιο για όσους ασχολούνται με τον μαγικό κόσμο της αρχαίας ελληνικής γνώσης
τηλεφωνική παραγγελία (αντικαταβολή) στο τηλ.: 210 612 70 74
Το παρόν λεξικό, γραμμένο τον 10ο αιώνα μ.Χ., αποτελεί τον πρόδρομο των νεότερων και σύγχρονων αρχαιογνωστικών εγκυκλοπαιδικών λεξικών. Θεωρείται η αρχαιότερη εγκυκλοπαίδεια που διασώθηκε μέχρι τις ημέρες μας. Το έργο απαρτίζεται από 31.342 λήμματα.
ΣΕΙΡΑ: ΛΕΞΙΚΑ (αρ. Σειράς 3α)
Τίτλος: Λεξικό ΣΟΥΔΑ (ή ΣΟΥΙΔΑ), ΤΟΜΟΣ Α΄
SUIDAE LEXICON, EX RECOGNITIONE: IMMANUELIS BEKKERI
Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Βερολίνο 1854
Αναστατική έκδοση από τις εκδόσεις 24γράμματα, Αθήνα, Νοέμβριος 2017
ISBN: 978-618-5302-15-3
Σελίδες: 602
Διάσταση σελίδας: 17x24cm
Γραμματοσειρά: TimesnewRoman
Χαρτί: Chamois 100gr
Η αισθητική επεξεργασία όλων των σελίδων (καθαρισμός φιλμ, φωτογραφική ανασύσταση γραμματοσειράς κ.λπ.) έγιναν από τις εκδόσεις 24γράμματα
τηλεφωνική παραγγελία (αντικαταβολή) στο τηλ.: 210 612 70 74
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το παρόν λεξικό, γραμμένο τον 10ο αιώνα μ.Χ., αποτελεί τον πρόδρομο των νεότερων και σύγχρονων αρχαιογνωστικών εγκυκλοπαιδικών λεξικών. Θεωρείται η αρχαιότερη εγκυκλοπαίδεια που διασώθηκε μέχρι τις ημέρες μας. Το έργο απαρτίζεται από 31.342 λήμματα, τα οποία διακρίνονται (κατά Βekker και Adler) στις εξής κατηγορίες:
τηλεφωνική παραγγελία (αντικαταβολή) στο τηλ.: 210 612 70 74
Στις λεξικογραφικές πηγές του Σούδα εντάσσονται:
α) η λεγόμενη «επαυξημένη Συναγωγή» ή το λεξικό του Φωτίου περιλαμβάνει, εκτός από τη Συναγωγὴ λέξεων, το λεξικό του Αρποκρατίωνος, τα αττικιστικά λεξικά του Αιλίου Διονυσίου του Αλικαρνασέως και του Παυσανία, το πλατωνικό λεξικό του Βοηθού και εκείνο του Τιμαίου, έργα Δικῶν ὀνόματα και Λέξεις ῥητορικαί αντίστοιχα– και το ομηρικό λεξικό του Απολλωνίου του Σοφιστού.
β) ένα ρητορικό λεξικό,
γ) η επιτομή του λεξικού του Αρποκρατίωνος,
δ) Lexicon Ambrosianum –επιτομή του λεξικού του Διογενιανού–,
ε) οι Λέξεις ῾Ρωμαϊκαί –λεξικό λατινικών δανείων–,
στ) τα Τακτικά –λεξικό στρατιωτικών όρων–,
ζ) ετυμολογικά λεξικά και
η) η επιτομή της Φυσικῆς ἱστορίας του Αριστοτέλη από τον Αριστοφάνη το Βυζάντιο.
Στην κατηγορία των ιστορικών έργων που αξιοποιεί το Σούδα, συγκατα-λέγονται:
α) οι Ἐκλογαί του Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου,
τηλεφωνική παραγγελία (αντικαταβολή) στο τηλ.: 210 612 70 74
Σχετικά με το όνομα Σούδα
Η Ada Adler (1928-1938) υιοθέτησε, στην έκδοση της, την ονομασία Σουίδας.
Ο Lammert και Grégoire θεωρούν το όνομα ως αρκτικόλεξο με την σημασία Συναγωγὴ Ὀνομαστικῆς Ὕλης Δι’ Ἀλφαβήτου (Lammert 1938) ή Διαφόρων Ἀνδρῶν (Grégoire 1937).
Κατά τον S.G. Mercati («Byz. Zeitschrift», 1955-1957, σελ. 173-193) παρεφθάρη ο αρχικός τίτλος GUIDA (: οδηγός) > CUIDA.
Τέλος, σύμφωνα με την άποψη του Κων. Σιαμάκη από τον τίτλο ΣΟΥΜΜΑ > ΣΟΥΜΑ > ΣΟΥΔΑ.
Διαβάστε τα έργα του Γ. Σχορετσανίτη στο 24grammata.com κλικ εδώ
Το ‘Swing Low Sweet Chariot’, είναι ένα από τα θρησκευτικά τραγούδια των μαύρων σκλάβων στην Αμερική. Σήμερα, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι οι στίχοι του ήταν κάτι περισσότερο από τραγούδι, μάλλον κωδικοποιημένες οδηγίες για το ονομαζόμενο ‘Underground Railroad’, μια σειρά δηλαδή από κρυμμένα σημεία και διαδρομές που θα βοηθούσαν τους σκλάβους να ξεφύγουν προς την ελευθερία. Έτσι, θα μπορούσε να σημαίνει ταξίδια μέσα από μια συγκεκριμένη κοιλάδα ή κάποια προειδοποιητικά σημάδια για την άμαξα,με την οποία θα εισχωρούσαν στον πολυπόθητο ‘Underground Railroad’.
Και νόμιζαν ότι
μιλούσαμε για τον ουρανό.
Παρ’ όλααυτά, δεν είχαμε μελετήσει
την ποίηση των αφεντικών, δεν γνωρίζαμε
τίποτα για κεντρικέςαλληγορίες,
αλαζονείες, λογοτεχνικά οχήματα.
Άμαξεςμας μεταφέρουν σπίτι
ακολουθώντας τις μυστικές διαδρομές.
Όχι, μαζεύοντας βαμβάκι
ή καπνό ή ροδάκινα και δοξάζοντας
την τραγωδία με τις φωνές μας.
Κλαίγαμεπικρά, μεγάλαδάκρυα.
Swing Low, Sweet Chariot
And they thought we were/talking about heaven.
After all, we had not studied/the masters’ poesy, we knew/
nothing about central metaphors/conceits, literary vehicles.
Chariots carrying us home/on the underground railroad.
No, we were picking cotton/or tobacco or peaches and glorifying/tragedy with our voices/We were weeping bitter, large tears.
From ‘The gospel of barbecue’(Kent State University Press, 2000)
Άντρες δεμένοι με διχαλωτά κούτσουρα, παιδιά και γυναίκες που συνδέονται με αλυσίδες ή σχοινιά, οδηγούνται στην αιχμαλωσία με συνοδεία οπλισμένων με πυροβόλα όπλα Αφρικανών φρουρών. Η σκηνή αναφέρεται χρονικά στον Ιούλιο του 1861 με τους αιχμαλώτους καθ’ οδόν για το Tette, σήμερα μικρή πόλη στον ποταμό Ζαμβέζη, που βρίσκεται στη Δυτική Μοζαμβίκη, το τελευταίο τότε πορτογαλικό φυλάκιο της περιοχής.
Ο στίχος ‘Κοίταξα πάνω από τον Ιορδάνη, και αυτό που είδα ήταν μια μπάντα αγγέλων που έρχονταν να με φέρουν στο σπίτι’, σε άλλη μια διαφορετική ή καλύτερα πληρέστερη εκδοχή του ποιήματος, είναι μια ακόμη απόδειξη της προηγούμενης θεωρίας:
‘Swing low, sweet chariot,
Coming for to carry me home,
………..
A band of angels coming after me,
Coming for to carry me home’.
Το ‘SwingLowSweetChariot’, είναι μεταξύ των πλέον πολύτιμων και ευρέως αναγνωρισμένων αφροαμερικανικών σπιρίτσουαλς. Βρίσκεται στα Εθνικά Αρχεία της βιβλιοθήκης του Κογκρέσου και αναγνωρίζεται ως ένα από τα ‘Τραγούδια του αιώνα’ από την Ένωση Ηχογραφήσεων της Αμερικής και το Εθνικό Κληροδότημα για τις Τέχνες. Από το 1909, που ηχογραφήθηκε από τους FiskJubileeSingers, ουσιαστικά τραγουδήθηκε σχεδόν απ’ όλους κατά τον εικοστό αιώνα. Οι FiskJubileeSingers, ήταν ένα αφροαμερικανικό σύνολο από φοιτητές του Πανεπιστημίου Fisk. Η πρώτη ομάδα είχε οργανωθεί το 1871, με σκοπό τη συγκέντρωση κάποιων χρημάτων για πολιτιστικούς σκοπούς. Αλλά ενώ η μουσική και οι στίχοιτου είναι ευρέως γνωστά, η ιστορία του τραγουδιού είναι λίγο θολή. Και αυτό το ιστορικό μπορεί να αποκαλύψει τόσο πολλά για την καταγωγή και την πορεία των Αφροαμερικανών.
Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, το ‘SwingLowSweetChariot’,ήταν ένα θρησκευτικό τραγούδι το οποίο γεννήθηκε από την εμπειρία των σκλάβων κατά τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Η σύνθεσή του αποδίδεται σε άγνωστουςσκλάβους, η οποία με την πάροδο του χρόνου πέρασε από στόμα σε στόμα και από κοινότητα σε κοινότητα, εκφράζοντας, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των σκλάβων, τις ελπίδες ότι τελικά κάποια στιγμή θα βρουν την ησυχία σε μια ουράνια κατοικία.Ακόμη, ορισμένοι ιστορικοί της μουσικής, έχουν προσθέσει την παραπάνω θεωρία σχετικά με την προέλευση του τραγουδιού. Ισχυρίζονται ότι ήταν ένα από τα σπιρίτσουαλς, που μετέφερε ένα μυστικό και κωδικοποιημένονόημα στους σκλάβους. Σημεία, διαδρομές και χάρτες διαφυγής από τη σκλαβιά!
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με άλλους, ήταν ένα από τα αγαπημένα της Χάριετ Τάπμαν η οποία πέθανε στα 1913. Γεννήθηκε μάλλον στα 1822, καιυπήρξε κατάσκοπος για το Στρατό των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου. Γεννημένη στη σκλαβιά, η Τάπμαν δραπέτευσε και στη συνέχεια έκανε κάπου δεκατρείς αποστολές για τη διάσωση περίπου εβδομήντα υποδουλωμένων οικογενειών και φίλων της, χρησιμοποιώντας το δίκτυοτων ακτιβιστώνπου ήταν εναντίον της δουλείας, και μερικά ασφαλή σπίτια γνωστάεπίσης ως ‘Underground Railroad’. Λέγεται, μάλιστα, ότι απελευθέρωσε σχεδόν τριακόσιους σκλάβους από τις δουλοκτητικές πολιτείες.Ο θρύλος, λοιπόν, λέει ότι οι σκλάβοι τραγουδούσαν το ‘Swinglowsweetchariot, comin’ forthecarrymehome΄, για να ανακοινώσουν ότι θα ερχόταν η Χάριετ Τάπμαν, ή κάποιος άλλος εξουσιοδοτημένος από αυτή, που θα τους οδηγούσε σύντομα στην ελευθερία. Continue reading →
Goalkeeper Wolfgang Hoinza of Eintracht Brunswick (Braunschweig) soccer club appears to strangle his teammate Wolfgang Grzyb when he tries to grap the ball in the German first division, Bundesliga, game Bayern Munich (Muenchen) versus Brunswick in Munich, Germany on March 24, 1975. Onlooker at left is Gerd Mueller, Munichs center forward, whose attack to the Brunswick goalmouth was stopped by this performance. (AP Photo/Claus Hampel)
γράφει ο Απόστολος Θηβαίος.
Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ
Όταν εκτονώνεται η κοινωνία, το αποτέλεσμα συνεπάγεται παράπλευρες απώλειες. Το κύμα της λαϊκής έκφρασης ασκει την επίδρασή του, σαρώνοντας όλες τις αντιθέσεις, ακυρώνοντας όλες τις γνώμες στο όνομα της μίας και τελικής, σιωπηρής απόφασης. Το σώμα της κοινωνίας είναι ζωντανό. Γεννιέται, ζει ως την ακμή του αν είναι τυχερό για να πέσει ξανά στην αφάνεια. Γυρεύει δεσμούς, γερνά, φέρεται άδικα σ΄όσους αγάπησε. Όλα αυτά είναι γνωστά και η επιστήμη κατάλληλα τα έχει στατιστικοποιήσει.
Μόνο αυτή τη φορά που σαρώσαμε ένα παιδί. Τον Αμίρ, που θα΄χει ζήσει αναρίθμητους κινδύνους για να φτάσει ως την Αθήνα. Έναν από τους χιλιάδες πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο, ως επιζώντες στον τηλεοπτικό, αργό θάνατο εκείνου του καλοκαιριού. Ένας ολόκληρος λαός βγήκε στη θάλασσα για να επιβιώσει, ελπίζοντας πως έστω γερασμένος και πικρός, θα ήταν δυνατό να ζήσει σε μια καινούρια πατρίδα. Ο Αμίρ συνιστά μέλος της πρώτης γενιάς που πρέπει να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις μιας εχθρικής και σε μεταβολή, γηραιάς ηπείρου. Ίσως το γεωλογικό της όνομα να αποτελεί μια απόδειξη της μοίρας.
Η χώρα μας δοκιμάστηκε, δίχως αμφιβολία απ΄την αθρόα εισροή των προσφυγικών ρευμάτων. Τέθηκε στο προσκήνιο και αναδείχτηκε για την υπομονή και τ΄αντανακλαστικά της όταν παντού υψώνονταν τείχη και φράγματα σε κάθε απόπειρα σωτήριας επέμβασης. Όταν ακόμη οι θάλασσες παρέμεναν αφύλαχτες και εώς η Ευρώπη να καλλιεργήσει τ΄αντανακλαστικά της αδιάκοπα κύματα κατέκλυζαν όλες τις οδούς διέλευσης. Ποτάμια και ουδέτερες ζώνες μετατράπηκαν σε ένα σκληρό θέατρο. Τα φώτα των καζίνο από τη μια και οι άνθρωποι της λάσπης στο ίδιο, νεοελληνικό φόντο της Ειδωμένης που ξεχάστηκε πια. Μας παρηγορεί μονάχα το γεγονός πως την ίδια στιγμή που οι εταίροι μας απέκλειαν κάθε συζήτηση για διασπορά των ρευμάτων, οι άνθρωποι των δοκιμαζόμενων νησιωτικών περιοχών μας έγιναν πρεσβευτές μιας άλλης αισθητικής. Μια στάσης που αφοπλίζει και ακυρώνει όλες τις πολιτικές αυτού του κόσμου.
Ο Αμίρ ανήκει σε μια γενιά παιδιών που ίσως ποτέ να μην αισθανθούν Έλληνες. Ωστόσο, μένει σε μας, στο ήθος, τους τρόπους, την οικουμενικότητά μας να καταστήσουμε κάθε έναν από αυτούς τους νέους, κομιστή μιας άλλης, διεθνοποιημένης χώρας. Ενός συνόλου που καθορίζει τη θέση του στον κόσμο με όρους ανθρωπιάς και εθνικής βούλησης. Μένει σε μας να του ξαναδώσουμε τη σημαία του, να πάρουμε πίσω την φοβερή εκείνη ταμπέλα που κλόνισε φριχτά την αισθητική μας. Να μάθουμε στον Αμίρ πως αυτό το “όχι” που εορτάζεται σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας υπήρξε πάνω από όλα μια στάση ζωής, ένα ακέραιο ήθος, μια εμβάθυνση στην ουσία όλων εκείνων των πραγμάτων που διαμορφώνουν δεσμούς σε ένα σύνολο. Να μάθουμε στον Αμίρ πόσες φορές φορές χρειάζεται αυτό το ¨όχι¨, πως πρέπει να το πει και ο ίδιος στους δικούς του εχθρούς, σ΄ότι μπορεί και επιβουλεύεται σήμερα την ελευθερία του, την ελευθερία κάθε ατόμου σε αυτόν τον κόσμο. Μια στάση που δεν μπορεί να επιβουλεύεται καμία πολιτική φράξια, καμιά κεντρική, πολιτική ιδεολογία. Θα έπρεπε σήμερα να έχουμε ταμπέλες στα μπαλκόνια μας, όχι γιατί δεν πρέπει να διαφωνούμε για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως το προσφυγικό, αλλά γιατί πρέπει να ανησυχούμε με τους εαυτούς μας όταν εξαντλούμε σ΄ένα παιδί όλη μας την αυστηρότητα. Όταν του δίνουμε με τη συνείδησή μας ήσυχη την μοναδική, γεμάτη ειρωνεία, την ευκαιρία να κρατήσει μια ταμπέλα, επειδή δεν θα μπορούσε να σταθεί άξιος ανάμεσα στα δικά μας παιδιά για να κρατήσει μια σημαία που μας κληροδοτήθηκε και που ως σήμερα δεν τιμούμε.
Η ελληνικότητα υπήρξε πρώτα απ΄ολα ως ιδέα. Το εύρος της ουσίας της εκτεινόταν έξω από τα φυσικά της σύνορα, μεταδίδοντας το πνεύμα, το μέτρο, τη συγχώρεση και την τέχνη ως αντίδοτα και μετάφραση της ίδιας της ζωής. Στον Αμίρ δείξαμε πως μικρύναμε, πως μέσα μας δεν χωρά όλος ο κόσμος. Είμαστε πιο λίγοι πια, οι καιροί μας σαθροί ετοιμόρροποι, όλες μας οι δυνατότητες αδιέξοδες, γεμάτοι νευρώσεις και εμφύλια πρόθεση, φιλοξενούμε τους τουρίστες μα αποκλείουμε τους ομοεθνείς τους που φθάνουν με την ανάγκη καρφωμένη στο πρόσωπο. Η πνευματικότητά μας ικανή να επικαλείται την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση του Γ. Θεοτοκά, μα την ίδια ώρα να καταδικάζει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο την υιοθέτηση των δυτικών τρόπων σε καίρια ζητήματα του κοινωνικού κράτους. Τη διαφορά για την Ελλάδα του σήμερα την κάνει το χρήμα. Αυτή είναι η προστιθέμενη αξία στο δράμα της εποχής μας. Η ελαστικότητα της ανοχής και της φιλοξενίας μας παρουσιάζεται αξιοσημείωτη. Το παζάρι του Εγγονόπουλου, τα ωραία επίθετα των μεγαλεμπόρων, συνιστούν επίκαιρη σκηνογραφία αυτής της διαχρονικής συναλλαγής που εντάσσεται πια στα ίδια μας τα ήθη.
Οφείλουμε να δώσουμε τη σημαία μας πίσω στον Αμίρ. Να νιώσει και εκείνος το ειδικό βάρος αυτής της πατρίδας, να το επωμιστεί και να συγκινηθεί ως εκεί που γίνεται συνείδηση αυτό που απλόχερα μοιράζει ο νεοελληνικός μας κόσμος. Ο νόμος που ακυρώθηκε στη φετινή επέτειο, μαρτυρά την αποτυχία του συστήματος να ρυθμίσει σχέσεις για τις οποίες η κοινωνία δεν έχει την ωριμότητα να διαμορφώσει την επικρατούσα γνώμη, την κυρίαρχή της άποψη. Ο Αμίρ που μας βρήκε όλους απέναντί του ίσως να έκοψε κιόλας κάθε δεσμό με την Ελλάδα της ζωής του, την κακοπροαίρετη, που εξαργυρώνει με μίσος παιδικό, τις ματαιωμένες της φαντασιώσεις. Δεν σημαίνει πολιτική η σημαία. Σημαίνει αυτό ακριβώς που δεν περιγράφεται, δεν εξαντλείται, δεν καθορίζεται από τον φορέα της, αλλά περνά αυθύπαρκτο μέσα απ΄το πλήθος με ακέραιο νόημα και με δόξα. Στάσεις σαν αυτή που κράτησε η βαριεστημένη να ασχοληθεί με παρόμοια ζητήματα, ελληνική κοινωνία, ταπεινώνουν τα σύμβολα, επιβεβαιώνουν μια μικροψυχία, ολότελα αντίθετη με τις ιδέες και την εξωστρέφεια της ελληνικότητας, ως συστατικό στοιχείο ανά τους αιώνες. Αξίζει να πιστεύει κανείς πως αρμόζει κάτι καλύτερο ως νεοελληνικό, φωτογραφικό αποτύπωμα στα διεθνή πρακτορεία από την ταμπέλα στα χέρια εκείνου που ο ίδιος ο νόμος της επιλεκτικής μας δημοκρατίας ανέδειξε σε μια αθηναϊκή συνοικία, εφαρμόζοντας το γράμμα του. Ίσως ο Αμίρ τίποτε να μην πρέπει να περιμένει από μια χώρα που ανέχεται οι πιο απλοί της νόμοι να μην εφαρμόζονται, να ακυρώνονται για το τίποτε, αδυνατώντας να πείσουν την κοινωνία για τη βαρύτητα και την αναγκαιότητά τους στη διευθέτηση κοινωνικών όρων.
Κάπως έτσι Αμίρ μικραίνουν οι χώρες. Σαν φανέλες ομάδων ποδοσφαιρικών που παρακμάζουν, χάνοντας θέσεις και κύρος κόντρα σ΄αντιπάλους και φίλους. Δεν είναι όμως η σημαία να θυμάσαι όσο το φόντο ενός δαντελένιου κόσμου, πλασμένου από Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες και Σειρήνες που ανεμίζει μέσα απ΄τ΄άσπρο ύφασμα. Και οδύσσειες με τον ασκητικό τους καημό και ποιήματα που διδάσκουν χίλια νοήματα και μουσικές γι΄αυτόν τον αδόκιμο, τον σοφό μας κόσμο. Πράγματα που δεν σημαίνουν ευθύνη, μα παρηγοριά και ανάγνωση του κόσμου μοναδική.Αυτήν την πνοή της ελληνικότητας δεν μπορεί να την πάρει κανείς από σένα. Είναι μια οικουμενική διάσταση, τα σύνορά της ανιχνεύονται εντός μας. Αυτή η Ελλάδα μπορεί να παρελάσει κρατώντας τον αμάραντο, βαστώντας ένα βότσαλο ή μια χούφτα κόκκινο χώμα Αμίρ, μεταδίδοντας τον ίδιο πάντα σεβασμό, το ίδιο πάντα δέος.η
*Μέρες μετά, το σπίτι του μικρού, “πιθηκοπρόσφυγα” – όσοι υποστηρίζουν πως η ελληνική γλώσσα πέθανε -, γίνεται θέατρο μιας από εκείνες τις νυχτερινές επιθέσεις που προστατεύουν τον ένοχο. Δίχως το θάρρος της γνώμης, χωρίς καρδιά και ψυχή, συστατικά μιας εμπνευσμένης κοινωνίας, δίνουμε τη χαριστική βολή, υπογράφοντας τη φτήνια μας.
Κάπως έτσι συνοψίζεται η ρίψη της πέτρας στο παράθυρο του σπιτιού ενός παιδιού που μετέφρασε στην πράξη τον δικό μας νόμο.
Ωστόσο, σκέφτομαι καιρό τώρα μια ιστορία υπαρξιακής τρέλας με διπολικές προσωπικότητες, ανεξήγητες πράξεις, ρεύμα χιλιάδων βολτ στην ξέφρενη αυτοκαταστροφή και αυτές οι καταστάσεις προσφέρονται. Ίσως λοιπόν τώρα την γράψω, φυλάσσοντας για το τραγικό μας επίμετρο την ιστορία του Αμίρ. Ανταποδίδοντας με λέξεις για όλα τα σπασμένα παράθυρα.
Δείτε όλα τα φωτογραφικά οδοιπορικά του Γιώργου Πρίμπα στη νέα κατηγορία μας Ε10 Φωτογραφικά Album
Το παρόν φωτογραφικό αφιέρωμα αφορά τη σκουριά. Δηλαδή τον οξειδωμένο σίδηρο. Το σίδηρο (χημικό σύμβολο: Fe), που από τότε που κατέστη δυνατή η επεξεργασία του (ήτοι η εξαγωγή του από τις χημικές ενώσεις των ορυκτών, στα οποία υπάρχει στο στερεό φλοιό της γης, και η δημιουργία κραμάτων του, με άνθρακα ή / ή και άλλα μέταλλα, τα οποία χρησιμοποιούνται στην κατασκευή εργαλείων, μηχανημάτων κλπ) πριν από 4.000 περίπου χρόνια από τους Χετταίους στην Μικρά Ασία, έγινε αναπόσπαστο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ο σίδηρος είναι % κατά μάζα το πρώτο στοιχείο που υπάρχει στον πλανήτη μας και το τέταρτο πίσω από τα: οξυγόνο, πυρίτιο και αργίλιο στον στερεό φλοιό του.
Είναι μέταλλο, ανήκει στην 1η κύρια σειρά των στοιχείων μετάπτωσης, έχει Ατομικό Αριθμό 26 και Ατομικό Βάρος 55,847. Τήκεται στους 1535 °C και εξαερώνεται (βράζει) στους 2750 °C.
Ο πυρήνας του είναι ο σταθερότερος από πλευράς ενέργειας πυρήνας κάθε άλλου χημικού στοιχείου υπάρχει στο σύμπαν.
Δημιουργείται κατά την πυρηνική σύντηξη, μέσω της οποίας παράγεται ενέργεια στους πυρήνες των μεγάλων αστεριών (των τουλάχιστον 2,25 φορές μεγαλύτερων τού δικού μας Ήλιου), όταν αυτά πλησιάζουν προς το τέλος τής κανονικής τους ζωής, προτού δηλαδή εκραγούν ως υπερκαινοφανείς (super nova): Όταν όλο το «καύσιμο» υλικό τού πυρήνα, μέσω της πυρηνικής σύντηξης, έχει μετατραπεί σε σίδηρο, η παραγωγή ενέργειας στον πυρήνα σταματά (διότι όπως αναφέρθηκε ο σίδηρος είναι το ενεργειακά σταθερότερο άτομο στο σύμπαν και αυτό δεν επιτρέπει την περαιτέρω σύντηξη προς βαρύτερα στοιχεία με παραγωγή ενέργειας). Το άστρο όμως συνεχίζει να παράγει ενέργεια στα στρώματα γύρω από τον πυρήνα του και να παράγει σίδηρο, ο οποίος «πέφτει» προς τον πυρήνα ανεβάζοντάς του τη θερμοκρασία σε πολλά δισεκατομμύρια βαθμούς κελσίου! Όταν η μάζα τού πυρήνα ανέλθει στα 1,4 φορές τη μάζα τού Ήλιου μας, το άστρο καταρρέει ταχύτατα, αναπηδά και με μια μεγαλειώδη έκρηξη (super nova) εκτινάσσει στον περιβάλλοντα χώρο του τεράστιες ποσότητες ακτινοβολίας και ύλης (πολύ μεγάλο μέρος τής οποίας είναι ο σίδηρος). Να σημειώσουμε ότι κατά τη στιγμή της έκρηξης και λόγω της σφοδρότητας αυτής παράγονται και όλα τα υπόλοιπα γνωστά μας στοιχεία με Ατομικό Αριθμό μεγαλύτερο του 26 (ήτοι τα βαρύτερα του σιδήρου).
Κάποτε, πριν 5 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια, αυτό συνέβη και «κάπου κοντά» στο νεφέλωμα από το οποίο προήλθε ο Ήλιος μας και οι πλανήτες του, στον γαλαξία μας. Το νεφέλωμα αυτό βομβαρδίστηκε από το υλικό τής έκρηξης, αποσταθεροποιήθηκε και άρχισε να καταρρέει προς το κέντρο του, γεννώντας τον Ήλιο μας, που με τη σειρά του, λόγω της περιστροφικής του κατάρρευσης, δημιούργησε έναν πρωτοπλανητικό περιστρεφόμενο δίσκο γύρω του. Εξ αιτίας τών επιμέρους καταρρεύσεων και συγκρούσεων, μες στον πρωτοπλανητικό περιστρεφόμενο δίσκο, τελικά σχηματίστηκαν οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος με τους δορυφόρους τους και οι ζώνες αστεροειδών και κομητών.
Χωρίς τον σίδηρο όχι μόνο δεν θα υπήρχε ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως τον ξέρουμε αλλά και η ίδια η ζωή καθώς η παρουσία του στο φυτικό και ζωικό κόσμο είναι απολύτως απαραίτητη. Όχι βέβαια σε ελεύθερη μορφή (όπως π.χ. βρίσκεται ο αδρανής χρυσός), αλλά οξειδωμένος και ενωμένος με άλλα στοιχεία και ιδίως το οξυγόνο. Όπως δηλαδή του «αρέσει» να βρίσκεται στο στερεό φλοιό του πλανήτη μας. Όπως δηλαδή, ό,τι και αν κάνουμε να τον προστατεύσουμε από την οξείδωση, αναπόφευκτα καταλήγει: σκουριασμένος.
Η εξουσία ως σύστημα, παιχνίδι, μηχανισμός, στη σημερινή εποχή της ολοκλήρωσής της
Λίγα λόγια για το έργο
Από τις διαμάχες που γίνονται για την εξουσία, η μόνη οντότητα που ποτέ δεν βλάπτεται είναι η ίδια η εξουσία. Συνήθως αυτή δυναμώνει και ο βαθμός κυριαρχίας και ελέγχου πάνω στους ανθρώπους εντείνεται.
Παρ’ όλες τις αλλαγές συστημάτων που έχουν συμβεί στην ιστορία, υπάρχει ένα σύστημα που ποτέ δεν άλλαξε: η ύπαρξη εξουσίας. Το σύστημα αυτό μέσα από την αλλαγή των μορφών του επιτυγχάνει την αναπαραγωγή και την επέκτασή του.
Τα χαρακτηριστικά της σημερινής υπερσυγκέντρωσής της μελετώνται στο βιβλίο αυτό, καθώς και ο ρόλος και η λειτουργία της παλαιότερα, σήμερα και ίσως στο μέλλον.
μπορείτε να παραγγείλετε τα βιβλία των εκδόσεων μας on line (όλοι οι τρόποι πληρωμής) αγορά εδώ
Δωρεάν τα ταχυδρομικά έξοδα σε όλη την επικράτεια, ανεξάρτητα από το ποσό παραγγελίας
και τηλεφωνικά στ0 210 612 70 74 (μόνο αντικαταβολή)
Ο Αλέξης Δάρας γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Οικονομικής Περιφερειακής Ανάπτυξης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάζεται ως καθηγητής Λυκείου από το 1996.
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Μύρισε πως ακούγεται το φως» (1999, εκδ. Αστάρτη) και «ή» (2007, εκδ. Ίδμων). Ποιήματά του έχουν βραβευτεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.
Έχει πειραματιστεί ποικιλοτρόπως πάνω στη συνένωση της ποίησης με τις άλλες τέχνες. Είναι ιδρυτής της ομάδας «Ποίηση στην εποχή της εκποίησης» και συμμετέχει ενεργά σε κοινωνικά ευαισθητοποιημένες ομάδες καλλιτεχνών και διοργανώσεις.
Από το 1980 έως σήμερα, είναι παρών στις κινηματικές διαδικασίες.
Απ΄όλα τα παραμύθια αυτού του τόπου, ετούτη είναι μια ιστορία κάπως θλιμμένη. Με τέλος αβέβαιο, με κίτρινα σημάδια μες στο πολύ σκοτάδι του καιρού. Μια ιστορία για σκιές μέσα από τις εσοχές της πόλης που δεν την διαβάζουν στα παιδιά. Πλάι στ΄άλλα, τ΄ανίκητα παραμύθια του καιρού μας, ετούτο διαθέτει αρκετή αλήθεια. Λάμπει μες στους καθρέφτες της πόλης και είναι γραμμένο για έκπτωτους λαούς, για δρόμους έκπτωτους.
Το θαύμα του θανάτου και άλλα μονόπρακτα, Γιώργος Πρίμπας
Τα μικρά θεατρικά έργα της συλλογής: «Το θαύμα του θανάτου και άλλα μονόπρακτα», δεν είναι έργα που αναπτύσσονται και εξελίσσονται στο χρόνο, όπως θα ήταν ένα τυπικό θεατρικό έργο ανεξάρτητα του αριθμού των πράξεων του, αλλά συμβάντα. Συμβάντα όμως δραματικά στην ιστορία των προσώπων και του χώρου τους, ευρύτερου ή μη. Συμβάντα αναπόφευκτα από τα λάθη, τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες ή την αλαζονεία των προσώπων. των πρωταγωνιστών ή / ή και άλλων, και τα οποία υπονοούνται ή αναφέρονται κάπως. Συμβάντα καθοριστικά και μοιραία για τη συνέχεια. Οι περισσότερες από τις υποθέσεις των έργων της συλλογής: «Το θαύμα του θανάτου και άλλα μονόπρακτα», βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, μεταφερμένα από λίγο έως πολύ τροποποιημένα.
ISBN:978-618-5302-26-9
ΣΕΙΡΑ: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (αρ. σειράς 31)
Τίτλος: Το θαύμα του θανάτου και άλλα μονόπρακτα
Συγγραφέας: Γιωργος Πρίμπας
Διόρθωση κειμένου: Μαρία Καπετανάκη
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Φυγή……………………………………………………………………… 11
Στο ΑΤΜ……………………………………………………………….. 15
Ο χρήσιμος……………………………………………………………. 21
Η πετρούλα…………………………………………………………… 26
Σηκωμένος αναπτήρας………………………………………….. 31
Βιβλιοπαρουσίαση…………………………………………………. 41
Το θαύμα του θανάτου…………………………………………… 45
Σταθμός…………………………………………………………………. 50
Ο δίσκος……………………………………………………………….. 56
Τρέχοντας……………………………………………………………… 60
Ψυχή……………………………………………………………………… 63
Η πρόταση…………………………………………………………….. 70
Εργογραφία Γιώργου Πρίμπα:
“5+7+5, ακριβώς ή περίπου χάϊκου”, ποίηση, εκδ. Ενδυμίων, 2007
“ΑΠΟποίηση επί σκηνής”, ποίηση/θεατρικά, εκδ. Ενδυμίων, 2009
Ποιητική συλλογή «Στην μνήμη»
Από τις εκδόσεις «24 γράμματα», κυκλοφορεί πλέον η νέα ποιητική συλλογή του συγγραφέα Νίκου Βαρδάκα, με τίτλο «Στην μνήμη».
Κείμενα προσωπικά επηρεασμένα από την ροκ μουσική και την γενιά των beatniks.
Bιογραφικό
Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη το 1976,όπου και μένω. Απ’το 2013 έργα μου έχουνε δημοσιευτεί σε έντυπη μορφή, καθώς και σε μορφή free e-book. Κείμενα μου έχουνε συμπεριληφθεί σε συλλογές ενώ διαθέτω προσωπικό blogspot ,και άλλα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης.
Το βιβλίο «Στην μνήμη», γράφτηκε και ολοκληρώθηκε το 2016. Είναι μία ποιητική συλλογή η οποία έχει επιρροές από την ροκ μουσική και την γενιά των beatniks.
Η Έλις πάει τέλειωσε. Μ΄ ένα βιολί να κυλά στις φλέβες της, σώμα από χορδές και παρακείμενους. Να παραδίνεται λέει στο φύσημα του ανέμου, όλο χορδές η Έλις που κοιμήθηκε για πάντα στα πόδια του βουνού.
Η Έλις ήταν από τερακότα, συνήθιζε να μας κοιτά με ειρωνεία και απ΄ τα μέσα δωμάτια φωνές, απελπισίες, οι τρομεροί πληθυντικοί.
Θα γράψω πολλές σελίδες για την Έλις.
Ο θάνατός της ήταν από μια άλλη αιτία, ο νους μας δεν τον χωρεί.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια
του δημιουργούή του εκδότη.
Περιεχόμενα
σελ.
Προλογικό σημείωμα
7
«Ο Κλόουν»
9
«Το ανθρωπάκι»
10
«Ο Δόκτωρ Άχρηστος»
13
«Μπιπ… μπιπ… μπιπ…»
16
«Μια σφαίρα και μια προσευχή»
20
«Μια ιστορία για καληνύχτα»
22
«Περισσότερο σαν εμένα, λιγότερο σαν εσένα»
23
«Ένα ζευγάρι φτερά!»
26
«Ο Διάβολος φοβάται τα Χαμόγελα»
27
«Ο Θεός νιώθει Μόνος»
29
«Αντί επιλόγου: Για όλους τους Συμπαίκτες μου»
34
Προλογικό Σημείωμα
Η λογοτεχνία είναι ένας πίνακας. Μάλλον όχι, ένα μονόχρωμο σχέδιο είναι. Με τις γραμμές να έχουν κόκκινο χρώμα, μιας και η πένα βούτηξε σαν σαΐτα στην καρδιά. Από αυτές τις άκομψες συνθέσεις που κανείς δεν καταλαβαίνει το πρόσωπο που απεικονίζουν. Άλλοτε είναι η Τζοκόντα, άλλοτε η Παναγία, άλλοτε μια πόρνη κι άλλοτε μια μάνα από τη Συρία. Συνήθως το σχέδιο όμως αποτυπώνει την αγάπη. Κάποιες φορές για τον άνθρωπο ως είδος, συνήθως όμως για το ίδιο το κοκκινογραμμένο πορτραίτο που ο συγγραφέας δημιουργεί.
Το έργο που τώρα διαβάζετε είναι μια συλλογή από μικρές ιστορίες με τις οποίες ο καθένας μπορεί εύκολα να ταυτίσει περιστατικά από τη ζωή του. Αναφέρεται σε πρόσωπα ως επί τω πλείστων συνηθισμένα ή σε έννοιες οικίες για όλους: θεός, αγάπη, πόνος, λησμοσύνη, αγώνας. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη εικόνων. Εικόνων άλλες φορές ρεαλιστικών κι άλλες φορές φανταστικών, καμιά σημασία δεν έχει. Εικόνων σύντομων μα αρκετών να σας ταξιδέψουν στον παράδεισο ή στη διπλανή πλατεία.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή τη γραφή του συγγραφέα είναι αφενός η αμεσότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες του και αφετέρου ο έντονος συναισθηματισμός που κρύβουν οι λέξεις του. Δεν υπάρχει τίποτα το περιττό, ικανό να αποσπάσει τον αναγνώστη από τη ροή της κάθε ιστορίας. Με αυτό τον τρόπο οι λιτές αναπαραστάσεις αποκτούν υπόσταση διόλου σχηματοποιημένη. Είναι μπροστά σου, τις αγγίζεις και σε αγγίζουν μέχρι το τέλος της εξιστόρησης.
Κλείνοντας, θέλω να είμαι ειλικρινής. Γνωρίζω τον Σπύρο από τα 18 μου χρόνια. Ήταν εκεί σε πολύ όμορφες και πολύ δύσκολες προσωπικές μου στιγμές. Καθόταν στις πρώτες σειρές όταν παρουσίαζα το βιβλίο μου εκείνο το βράδυ στη Ζωσιμαία. Με βοήθησε σημαντικά σε κάθε μου βήμα από το Αγρίνιο ως τη Βουδαπέστη. Άκουγε, συμβούλευε, χαμογελούσε. Η λέξη “φίλος” λοιπόν, αυτό το στολίδι στο ανθρώπινο λεξιλόγιο, είναι ίσως λίγο για να τον περιγράψει. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, νιώθω μεγάλη τιμή που προλογίζω το πρώτο βιβλίο ενός πολύ δικού μου ανθρώπου και ακόμη μεγαλύτερη χαρά καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι η μοναδική φωτογραφία του Αλέξανδρου Βαλέτα που διασώζεται ως σήμερα. Η πρωτότυπη κληροδοτήθηκε από τον Ανδρέα Αποστολίδη, μαζί με άλλα χειρόγραφα πολύτιμα και παλαιά βιβλία στην Εθνική βιβλιοθήκη. Έγινε ευρύτερα γνωστή από την δημοσίευσή της στο πρώτο βιβλίο τού Νίκου Λαμπρόπουλου «Θρυαλλίδες».
Σήμερα είναι πια σε όλους γνωστό το συγγραφικό έργο και το ταλέντο τού δημοσιογράφου Νίκου Λαμπρόπουλου. Είναι επιπλέον κοινώς αποδεκτό, πως από το σύνολο τού μεγάλου του έργου, οι «Θρυαλλίδες», (το πρώτο του μυθιστόρημα), είναι το πιο έντονο, το πιο καλογραμμένο, εκείνο που και μόνο του εάν υπήρχε, θα ήταν αρκετό για να προσδώσει στο συγγραφέα του τον τίτλο τού σημαντικού λογοτέχνη.
Μετά το θάνατό του πολλές λεπτομέρειες έγιναν γνωστές, (σε βαθμό μάλιστα υπερβολής), οι επανεκδόσεις των βιβλίων του ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και το ενδιαφέρον τού κόσμου ήταν τόσο, που η εκδοτική του εταιρία σε συνεργασία με καλούς του φίλους και συνεργάτες, προχώρησε στην θεμελίωση ιδρύματος, όπου εκτίθεται το σύνολο σχεδόν τής δημοσιογραφικής και λογοτεχνικής του δημιουργίας.
Όταν η δόξα εμφανίζεται ξαφνικά, γεγονότα από το παρελθόν, άλλοτε ασήμαντα και άλλοτε ουσιώδη, εξανεμίζονται, χάνουν την πραγματική τους διάσταση και τα πρόσωπα αποκτούν διάσταση μυθική. Όμως για μένα, ισόβιο θαυμαστή τού έργου του και ερευνητή τής προσωπικής του ζωής, (μόνο φυσικά σε ό,τι αφορά γεγονότα που επηρέασαν τη μετέπειτα συγγραφική πορεία του), το παρασκήνιο και οι δυσκολίες μιας αχάριστης περιόδου, τής λεγόμενης πρώιμης, έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους. Καταδείχνουν τον τρόπο σκέψης και αποδεικνύουν τη σημασία του τυχαίου, της μοίρας και των ασήμαντων φαινομενικά λεπτομερειών, που όμως χωρίς την ύπαρξή τους θα μιλούσαμε σήμερα εντελώς διαφορετικά, για ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της πνευματικής ζωής τού τόπου.
Εντελώς τυχαία και κάτω από περίεργες συνθήκες, (που ασφαλώς λιγοστό ενδιαφέρον έχει η περιγραφή τους για τον αναγνώστη), ήρθαν στην κατοχή μου πληροφορίες για την περίοδο που προηγήθηκε τής έκδοσης των «Θρυαλλίδων». Ακόμα πιο επισταμένη έρευνα μού αποκάλυψε γεγονότα άγνωστα, μα και τόσο γοητευτικά στην προσπάθεια κατανόησης τής ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς.
Οι σελίδες που ακολουθούν, θέλω να πιστεύω, πως δεν είναι απλώς το παρασκήνιο μιας επιτυχημένης συγγραφικής δραστηριότητας. Καταγράφουν για πολλοστή φορά, αιώνια και αναπάντητα ερωτήματα που έχουν στο παρελθόν απασχολήσει με βάσανο ισόβια, τα μεγαλύτερα ονόματα τής επιστήμης, της φιλοσοφίας και της τέχνης.
Έξοχα περιγράφει τα διακυβεύματα μιας μάχης καταδικασμένης σε επανάληψη και τελικά συντριπτική ήττα ο ίδιος ο Λαμπρόπουλος, από την εποχή ακόμα που έγραφε τις διάσημες κριτικές του στις πολιτιστικές σελίδες της εφημερίδας του…
«…η προσπάθεια του ανθρώπου ν’ αλλάξει το χαρακτήρα του, αυτοκαταστροφικές επιλογές, κρίσιμα διλήμματα, προσωπικότητες αδύναμες και γι’ αυτό παρασυρμένες, προδομένες ιδέες και οράματα και προπαντός η μοίρα τού πάθους, της ασυμβίβαστης ουτοπίας μέσα σε κοινωνίες με όρια περιορισμένα και ανοχή τις περισσότερες φορές μηδενική… ετούτα τα πάθη στην ακραία έκφρασή τους προαναγγέλλουν πάντοτε μία ήττα. Και μια διάψευση που λίγο απέχει από θάνατο…».
Εντυπωσιάζει πάντοτε σε όλη τη διάρκεια τής ανθρώπινης ιστορίας, εκείνη η μεγάλη προσωπικότητα, που με πείσμα μοναδικό, κολυμπά αντίθετα στο ρεύμα και με τρόπο τυφλό, πολλές φορές και βίαιο, αλλάζει την μοίρα των ανθρώπων. Όμως, πιότερος θαυμασμός νομίζω αρμόζει στους άσημους και άδοξους πιονέρους, που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με το μέτριο και σε τούτη την προσπάθεια τα έχασαν όλα. Ζωές μοναχικές που γονίδιο σπάνιο τις κράτησε όρθιες ως το τέλος, σαν σύμβολα παγκόσμια τού ανυποχώρητου, του ασυμβίβαστου, της τυφλής πίστης στην απόλυτη ουτοπία.
Άλλη φιλοδοξία δεν έχουν οι γραμμές που ακολουθούν, από το να δώσουν λίγο χώρο, λίγη μνήμη, σε προσωπικότητες μοναχικές που έφυγαν αθόρυβα, χωρίς ποτέ να δουν ακροατήριο στα μεγαλειώδη τους και ανεκπλήρωτα όνειρα…
Αθήνα, φθινόπωρο τού 2009
Μάνος Τασάκος
Το σχολειό μας εἶναι χτισμένο στὰ προσήλια (πέντε περίπου χιλιόμετρα ἀπ’ την πλατεία). Κάποτε ἔχει δάσκαλο, κάποτε παπά (δεν φτάνουν πάντα οι παράδες). Το σχολειό μας ἔχει δυό μαθητές (ἀπό τον πρώτο πόλεμο, πάντα δυό μαθητές)
Στο σχολειό μας φυσάει το ρεύμα τού κάμπου, στην αυλή του μοσκοβολούν πυρωμένα λιόδεντρα.
Από την σκέπη το μάτι φτάνει στην θάλασσα κι οι μαθητές μπορούν ολημερίς να κάμουν ό,τι θέλουν..
(Ο δάσκαλος απόρησε – πού είναι οι άλλοι;..
Έχει αέρα κύριε εδώ πάνω, απάντησε ο ένας μαθητής,
έχει αγέρι, είναι χειμώνας, η παγωνιά μπορεί να σε σκοτώσει…)
Το παλιό μας σχολειό είναι τώρα οινοποιείο πρότυπο. Έχει επισκέψεις, εργάτες, εμπόρους, περιηγητές, τα προσήλια ζωντάνεψαν, οι κάτοικοι επέστρεψαν, ο τουρισμός έφερε κτίστες, μεσίτες, εργολάβους…
Το σχολειό μας το στριμώξαν στην άκρη τής αυλής, στο παλιό το δώμα τού επιστάτη. Αραιά και πού περνούν από εκεί οι ελεγκτές και μας κοιτούν στραβά, ενοχλημένοι, την ώρα που βγάζουμε το κεφάλι από την χαλασμένη σκέπη, να νοιώσουμε το αγέρι τού κάμπου, να μυρίσουμε τα λιόδενδρα να δούμε την θάλασσα…
Απάνω ακριβώς στο διάλειμμα, ακούμε καμμιά φορά που ψιθυρίζουν – «Ολάκερο δώμα βρε αδερφέ, να πιάνει τόσον χώρο, για δύο μόνο μαθητές, για δυό απομεινάρια..»
Γεννήθηκα μήνα Ιούλιο σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη τού νότου. Στην πίσω αυλή μιας μικρής μονοκατοικίας με υποδέχτηκαν φίλοι και συγγενείς, μπουκωμένοι από γλυκό τού κουταλιού και παγωτό βανίλια. Οι πόρτες τού σπιτιού έμειναν ευχάριστα ανοικτές ως αργά το βράδυ, όταν αποχώρησαν και οι τελευταίοι επισκέπτες, σπάταλοι σε ευχές για καλή υγεία, μακροημέρευση και πρόοδο. Άδειασαν τα ράφια από τα τελευταία αποθέματα τροφίμων, μα γέμισαν οι ντουλάπες από φορμάκια, πιζάμες, ματόχαντρα και κλινοσκεπάσματα.
Αργά το βράδυ, ο πατέρας και η μάνα έκατσαν αποκαμωμένοι στη βεράντα, με τη ξύλινη κούνια, φτιαγμένη από σανίδια παλιών επίπλων, ανάμεσά τους. Σιωπηλοί και αμήχανοι, με το βλέμμα ονειροπόλο και λαίμαργο για τη νέα ελπίδα που μόλις γεννήθηκε. Μια ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα έφερε στο μικρό μπαλκόνι μυρωδιά από βρεγμένο χώμα και θαλασσινή αλμύρα.
«Καλό σημάδι», μουρμούρισε η μάνα, «έτσι δροσερή να είναι πάντα η ζωή του…».
«Και χωρίς καταιγίδες…», συμπλήρωσε ο πατέρας, που η μάχη για την επιβίωση τον είχε κάνει λιγότερο αισιόδοξο για τα ουράνια σημάδια… (Από το ημερολόγιο τού Αλέξανδρου Βαλέτα)
αγορά του βιβλίου (δωρεάν Ταχυδρομικά) εδώ
Εντυπωσιάζει πάντοτε σε όλη τη διάρκεια τής ανθρώπινης ιστορίας, εκείνη η μοναδική προσωπικότητα, που με πείσμα μοναδικό, κολυμπά αντίθετα στο ρεύμα και με τρόπο τυφλό, πολλές φορές και βίαιο, αλλάζει την μοίρα των ανθρώπων. Όμως, πιότερος θαυμασμός νομίζω αρμόζει στους άσημους και άδοξους πιονέρους, που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με το μέτριο και σε τούτη την προσπάθεια τα έχασαν όλα. Ζωές μοναχικές που γονίδιο σπάνιο τις κράτησε όρθιες ως το τέλος, σαν σύμβολα παγκόσμια τού ανυποχώρητου, τού ασυμβίβαστου, τής τυφλής πίστης στην απόλυτη ουτοπία.
Άλλη φιλοδοξία δεν έχουν οι γραμμές αυτού τού βιβλίου, από το να δώσουν λίγο χώρο, λίγη μνήμη, σε προσωπικότητες μοναχικές που έφυγαν αθόρυβα, χωρίς ποτέ να δουν ακροατήριο στα μεγαλειώδη τους κι ανεκπλήρωτα όνειρα…αγορά του βιβλίου (δωρεάν Ταχυδρομικά) εδώ
Γιώργος Σχορετσανίτης «Σύντομη Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν», Εκδόσεις 24 γράμματα
Σε μια σταθερά μεγάλη βιβλιοπαραγωγή –θετικό σύμπτωμα των καιρών- ο φιλαναγνώστης μπορεί να αλιεύσει κάποια «εξειδικευμένα» αναγνώσματα με τεράστιο ενδιαφέρον, τα οποία συμβάλλουν στην προώθηση της γνώσης σε θέματα που, ενώ τα συζητάμε, δεν τα γνωρίζουμε στις βασικές τουλάχιστον πλευρές τους.
Ο πολυγραφότατος καθηγητής Χειρουργικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Κρήτης, Γ. Σχορετσανίτης, έχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αντλώντας πρωτογενώς πηγές που ικανοποιούν τη φιλομάθεια και το ευρύ πεδίο ενδιαφερόντων του, προχώρησε σε άλλη μια συγγραφή βιβλίου· μια ευσύνοπτη παρουσίαση ενός «φαινομένου» που έχει σημαδέψει την πολιτική και κοινωνική ζωή της Δύσης τα τελευταία 150 χρόνια· την ρατσιστική-εγκληματική οργάνωση και δράση της Κου-Κλουξ-Κλαν!
Στις 74 σελίδες του εγχειριδίου με τίτλο, «Σύντομη Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν» (εκδ. 24 Γράμματα), ο αναγνώστης θα γνωρίσει την πορεία που διέγραψε η Οργάνωση από τους πρώτους πυρήνες της, στα 1866 μέχρι τη σημερινή δράση της. Παρά το ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετά χρόνια και η ίδια η οργάνωση έχει περάσει από διάφορες φάσεις, ο τρόπος δομής και οργάνωσής της, δεν την εμπόδισε από τα έξι ιδρυτικά μέλη της να φτάσει σε στελέχωση από χιλιάδες φανατισμένους «κουκουλοφόρους» ρατσιστές, «θεματοφύλακες» της «Άριας» πεποίθησης. Η σύγκρουση Βορρά-Νότου στις ΗΠΑ, η κατ’ επίφαση απελευθέρωση των Αφροαμερικανών απ’ τη Διακήρυξη Χειραφέτησης του Λίνκολ το 1863, τροφοδοτεί όσο χρειάζεται τις ομάδες κρούσης της ΚΚΚ με μίσος και το «παιγνίδι» αρχίζει… Δυστυχώς, το «παιγνίδι» εξακολουθεί να παίζεται, με τα «φαντάσματα» της ΚΚΚ να αναβιώνουν πλέον ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.
Το «αυγό του φιδιού» -βλ. εξώφυλλο του βιβλίου- έχει γεννηθεί…
Το βιβλίο του Γ. Σχορετσανίτη είναι άρτια δομημένο με κεφάλαια που δημιουργούν ένα χρονικό άξονα, γύρω από τον οποίο ξετυλίγονται οι περίοδοι – «σταθμοί» για τις μετεξελίξεις της ΚΚΚ (συνδιάσκεψη Νάσβιλ, κίνημα «Νιαγάρα», Αντικαθολικισμός 1954, κλπ). Αν και σε ασπρόμαυρη εκτύπωση, οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν το κείμενο είναι άκρως χαρακτηριστικές του τρόπου δράσης της εγκληματικής οργάνωσης και μεταφέρουν το «κλίμα» των εποχών δράσης της οργάνωσης. Προφανώς και η απαραίτητη βιβλιογραφία, κυρίως από Αμερικανικά δημοσιεύματα προς επίρρωση των «πηγών», συμπληρώνει την πληρότητα της έκδοσης.
Αν κάποιος διερωτάται, γιατί πρέπει να διαβαστεί ένα τέτοιο βιβλίο, πρώτα πρέπει να αναλογιστεί ότι αφενός είναι ευτύχημα ότι γράφτηκε και αφετέρου ότι εκδόθηκε σε εποχές που ναι μεν υπάρχει βιβλιοπαραγωγή, αλλά μάλλον «ρηχή» σε επίπεδο θεματολογίας τουλάχιστον! Αυτές οι ψηφίδες γνώσης που μας ικανοποιούν, όταν κάνουμε κτήμα μας ένα ανάγνωσμα όχι πολλών ωρών, αλλά πάντα με την αίσθηση του ουσιαστικού αναγνωστικού «κέρδους»! Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε το μεστό ύφος του συγγραφέα –πράγμα αναμενόμενο από την τεράστια εμπειρία και ικανότητα γραφής που διαθέτει- που μετατρέπουν την ανάγνωση σε εύκολη υπόθεση, το παρόν σύγγραμμα θα παραμείνει στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος για τον ερευνητή-αναγνώστη που αναζητά την ουσία της γνώσης.
βρείτε μας σε όλα τα βιβλιοπωλεία
καθώς και στο eshop του 24γράμματα (δωρεάν ταχυδρομικά) εδώ
Μπαίνουμε στην περιφέρειά της απ’ τα ανατολικά, ερχόμενοι από το Αζερμπαϊτζάν. Η Καχετία είναι μια ιστορική επαρχία της Ανατολικής Γεωργίας που κατοικείται από τους Καχετιανούς οι οποίοι ομιλούν μια τοπική διάλεκτο της Γεωργίας. Στο βάθος του συννεφιασμένου σήμερα βορρά, η οροσειρά του Μεγάλου Καυκάσου και τα σύνορα με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Προς το τέλος του όγδοου αιώνα ήταν στην ουσία ένα ανεξάρτητο φεουδαρχικό πριγκιπάτο, το οποίο ενσωματώθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο της Γεωργίας στις αρχές του ενδέκατου αιώνα, αλλά για λιγότερο από μία δεκαετία. Μόνο στις αρχές του δωδέκατου αιώνα κατάφερε να την ενσωματώσει με επιτυχία στο βασίλειό του, ο βασιλιάς Δαβίδ ο Χτίστης (1089-1125). Μετά τη διάλυση του Γεωργιανού Βασιλείου, έγινε εκ νέου ανεξάρτητο βασίλειο, γύρω στη δεκαετία του 1460. Στα 1762, το βασίλειο ήταν ενωμένο με το γειτονικό Καρτλί (Kartli), με πρωτεύουσα την πόλη Τελαβί (Telavi), αποδυναμωμένα όμως από τις συχνές περσικές επιθέσεις. Το 1801 τα βασίλεια προσαρτήθηκαν στην τσαρική ρωσική αυτοκρατορία. Ο δέκατος ένατος και εικοστός αιώνας φυσικά είχαν τη σφραγίδα της Σοβιετικής Ένωσης, τουλάχιστον για τη μεγαλύτερη διάρκεια…
Καλωσορίζουμε στις εκδόσεις 24γράμματα τον ποιητή Νίκο Βαρδάκα
Τέλη Οκτωβρίου 2017 θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις μας το νέο βιβλίο του «στη μνήμη», μία ποιητική συλλογή η οποία έχει επιρροές από την ροκ μουσική και την γενιά των beatniks.
Ζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία
Καλωσορίζουμε στις εκδόσεις 24γράμματα τον συγγραφέα Μάνο Τασάκο.
23 Οκτωβρίου 2017 θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις μας το νέο βιβλίο του «Ο μέτριος βίος του Αλέξανδρου Βαλέτα» . Ζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Μάνος Τασάκος γεννήθηκε στην Αθήνα. Γράφει λογοτεχνικά δοκίμια, κριτικά σημειώματα, πεζά κείμενα και ποίηση. Διατηρεί το λογοτεχνικό ιστολόγιο www.tasakos.gr και επιμελείται την έκδοση τού περιοδικού κριτικής τής λογοτεχνίας «χίμαιρα». Το βιβλίο «Ο μέτριος βίος του Αλέξανδρου Βαλέτα» είναι πρωτόλειο έργο που ολοκληρώθηκε το 2009. Στην παρούσα έκδοση έγιναν μικρές διορθώσεις και ποιητικές προσθήκες, χωρίς ουσιαστικές αλλοιώσεις στην πρώτη και αυθεντική γραφή τού κειμένου.
Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.comκλικ εδώ
Ο Τζέιμς Κόνραντ νοιάστηκε όσο ποτέ για το τέλος του αιώνα. Οι άνθρωποι του αύριο θα αναζητήσουνε με τη σειρά τους τις αφετηρίες, τις προγραμματικές συμφωνίες του 21ου αιώνα. Θα επιβεβαιώσουν ή θα διαψεύσουν όλες εκείνες τις αιμάτινες σελίδες της μνήμης μας.Μια πρόχειρη αποτίμηση θα φανερώσει με σιγουριά την πλάνη που σιγοκαίει αυτόν τον κόσμο. Οι σάρκες του που πέρασαν μέσα από τον πόλεμο και την προσφυγιά μαρτυρούν το σκληρό παρελθόν, το επικίνδυνο μέλλον.
Μαρτυρούν όμως με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και κάτι ακόμη. Την ανθεκτικότητα των ιδεών. Την αντοχή τους κόντρα στον καιρό, κόντρα στην αποφασιστικότητα της φθοράς που τραυματίζει και εξαντλεί την ανθρώπινη ζωή. Ισμοί, πολεμικές ιακχές παλιών, ξεπεσμένων αυτοκρατοριών, η τραχύτητα της καθημερινής επιβίωσης που κρύβει επιμελώς τη ζωή απ΄τ΄ανθρώπινο βλέμμα, επανακάμπτουν. Αυτός ο κόσμος που διαγράφει ελλειπτικές τροχιές, αυτός ο παράφορος δορυφόρος του ίδιου του εαυτού του, διαθέτει ροπές απλησίαστες, κάπως απρόβλεπτες. Η πνευματικότητα που άλλοτε μοιάζει τόσο ρεαλιστικά με όσα καταμαρτυρά ο αειθαλής μύστης Γιάννης Τσαρούχης και άλλοτε πάλι φαντάζει ανυπέρβλητη, χαρακτηρίζοντας τις εποχές με το ύφος και τη μεταφυσική της, κινεί πάντα την ανθρωπότητα.
Στην αυγή ενός νέου αιώνα ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος ξανά με τον πιο οδυνηρό του εαυτό. Μια σειρά από αυτοάνοσα που κάθε τόσο επιστρέφουν μανιασμένα, πληγώνοντας ανεπανόρθωτα την αυθάδη διαύγεια της προόδου καταφτάνουν και πάλι στο προσκήνιο. Η ανθρωπότητα παραδίνεται στην εξαλλοσύνη των φωνητικών χορδών όταν κραυγάζουν συνθήματα πάνω στους εξώστες, εμπρός σ΄ένα κατάμεστο πλήθος μ΄άλλες σημαίες, μ΄άλλα οράματα κάθε φορά. Ο εθνικισμός, η απομόνωση σ΄ένα ασταθές, διεθνές περιβάλλον, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και τα περιθώρια που αναπαράγονται διαρκώς ακόμη και μες στις πιο προηγμένες χώρες, εικονογραφούν την πραγματικότητα. Τα καινούρια σύμβολα ανακτούν την παλιά τους σημασία, σε μια άνευ προηγουμένου περιηδίνηση ανάμεσα στο παρόν και το ολέθρια συντελεσμένο. Είναι αλήθεια, πως ετούτος ο κόσμος κατοικεί την ιστορία του, πως νιώθει ασφαλής μες στις συνέπειες και τους τριγμούς παλιών, δοκιμασμένων συνταγών. Ασθένειες βελτιωμένες, ιοί ανθεκτικότεροι, πείσματα και στρεβλώσεις παγκόσμιας εμβέλειας επανέρχονται δριμύτερες, ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία. Εύκολες συνειδήσεις, ένας ετερόκλητο πάθος με αδυνατισμένη ταυτότητα που προσαρμόζεται, που πυκνώνει, που αποκτά το χρώμα και την αισθητική της επικαιρότητας, που υπακούει στη μόδα, στο συρμό. Ντύνεται τη φενάκη των συστημάτων, φορά μάσκες, ανασύρει πορτραίτα με παράξενα χαρακτηριστικά που ζουν στο σκοτάδι και τη ρωγμή του παλαιού. Τέτοιοι κίνδυνοι ενσκήπτουν στον κόσμο με μια πρωτόγνωρη μανία.
Και όμως, κάπου κάπου, μες στην ταραχή της ιστορίας, γεννιούνται νίκες, σημειώνονται τομές στο γνώριμο, το αταβιστικό εκείνο πάθος με το οποίο ανανεώνεται η αιώνια πομπή. Τα ουσιαστικά της πολιτικής, επιρρήματα την ίδια στιγμή, της ζωής και της κοινωνίας χάνουν το σφρίγος, τη δυναμική που τα προικίζει με μια δήθεν ιδέα πρωτοπορίας ή σοβαροφάνειας. Ο ριζοσπαστισμός, αυτό το νευρικό στυλ που ταράζει τον κόσμο μπορεί ν΄απωλέσει τη δύναμη του χάρην της υγείας ενός συλλογικού πνεύματος που κάθε τόσο ενστικτωδώς εντοπίζει τις καταβολές και το διαχρονικό του στίγμα . Οι εθνικισμοί αντικρίζουν τις ήττες που αναλογούν σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού. Η μόδα, το στυλ που δεσμεύει τον κόσμο με την πληθωρικότητα και τις ιδιομορφίες του και που δεν μπορεί παρά ν΄αποτελεί μια εκδοχή του χιμαιρικού ή της πρόσκαιρης αισθητικής αποκτά πια μια σημασία δευτερεύουσα. Τώρα στο προσκήνιο έρχονται τα πιο ουσιώδη αντανακλαστικά. Τα παραδείγματα το ένα μετά το άλλο πιστοποιούν αυτή τη στροφή που πραγματοποιεί αναπάντεχα ο κόσμος όταν αγγίξει τη χαμηλότερη στάθμη του σε μια πορεία αναζωπύρωσης των πιο θεμελιακών αξιών. Αυτές μπορούν να διαμορφώσουν το μόνο ενδεδειγμένο ύφος, τη μόνη άμυνα για το ευμετάβλητο και το απερίγραπτο της ζωής που κάθε τόσο αναζητά όχι τα καταφύγια και τις παθητικές αναμονές, μα το ακλόνητο δίκαιο, το νεανικό, αυτό που δεν ολισθαίνει μες στον χρόνο, που δεν ακυρώνεται.
Το καταλανικό παράδειγμα με τις παλινωδίες και τις δομικές του αδυναμίες συνιστά ίσως την πιο αισιόδοξη οπτική, μια λεπτομέρεια που αναζωογονεί και κρατά ακέραιη την πίστη μας. Η αυτοδιοίκητη περιοχή της Καταλωνίας, που κέρδισε μέσα απ΄την υπομονή και τη διαβούλευση τη σημασία του προσωπικού της χαρακτήρα, σήμερα βεβαιώνει πως αργά ή γρήγορα οι εθνικιστικές προοπτικές αποκαλύπτουν την πιο αληθινή τους έκφραση. Ελλειματικά σχήματα, δίχως τόλμη και θάρρος, αφού τίποτε καινούριο δεν κομίζουν παρά μια ψαλιδισμένη ελευθερία, μια προσχηματική αυτοδιάθεση, σωριάζονται σαν κούκλες από ζάχαρη, συνηγορώντας στις καταφάσεις των υπέροχων δοκιμίων του Γ. Αριστηνού. Οι τοξικές σημασίες λεπταίνουν ώσπου θρυμματισμένες καταρρέουν, σπέρνοντας συντρίμια από πρόσκαιρους θρόνους. Το λίγο της σκέψης και του λόγου, το λίγο της τόλμης, του θάρρους που απαιτεί η ιστορία για να γυρίσει τις σελίδες της έρχονται στο προσκήνιο, καταμαρτυρώντας πως ετούτος ο κόσμος είναι πλασμένος απ΄το σφυγμό της ελευθερίας. Εκείνης της προστιθέμενης αξίας, που καλλιεργεί το ανθρώπινο αισθητήριο, που ερεθίζει την αμφισβήτηση και ευλογεί τη συνύπαρξη.
Συλλογιέμαι πως αν η καταλανική κυβέρνηση πίστευε στο όραμα που απόψει διχάζει ολόκληρη την Ισπανία, πως αν υπήρξε πιστή στη θέλησή της, τότε σήμερα θα μιλούσαμε για έναν αλλιώτικό κόσμο. Και όμως, το πολιτικό έλλειμα του μικρού κοινοβουλίου, η επίπλαστη, ψυχική του ευφορία έδειξε σ΄όλο τον κόσμο πόσο αδύναμοι, πόσο ετοιμόρροποι φαντάζουν όλοι αυτοί οι ανώφελοι εντυπωσιασμοί. Ακόμη και την ώρα που η Καταλωνία πίστεψε στο δίκαιο του αγώνα της με μια πρωτόγνωρη, συναισθηματική ορμή, ακόμη και τότε, ο εθνικισμός δεν μπορούσε να κρύψει το προσωπείο του. Και έτσι έλαμψε με τις εγγενείς αδυναμίες του, ανέσυρε ξανά τις μνήμες που στοιχειώνουν έναν ολόκληρο κόσμο.
Η ήττα του εθνικισμού στην Ισπανία συνιστά μια νίκη για ολόκληρη την Ευρώπη. Την ώρα που η Βιέννη κατακτιέται απ΄τους πιο συντηρητικούς εκφραστές της εποχής, παράξενες δικλείδες ασφαλείας, σφυρηλατημένες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Σομ, φεγγάρια επικίνδυνα, ματωμένα κρατούν ζωντανό τον κόσμο. Η ατμόσφαιρα του γέρο Έζρα συγκρατεί απ΄τον όλεθρο ετούτο τον κόσμο. Οι γυρολόγοι και οι θαυματοποιοί πώς δειλιάζουν σαν βρίσκουμε λέει τη συνέχεια της εσωτερικής μας ζωής, με τις ποικίλες, ευλογημένες εκλογές, με τις προτιμήσεις, με τη μνήμη και τη συγκίνησή της.
Η εμπειρία της Βαρκελώνης, οι βλέψεις της Σκωτίας, το χρόνιο μυστικό της Τοσκάνης, η Αυστρία, η γαλλική ακροδεξιά συνιστούν έναν κλειστό κύκλο. Όλες οι αποδείξεις και όλα τα θεωρήματά τους δεν αντέχουν στον καιρό. Όλες τις εποχές της διάλυσης, να θυμάσαι τις συνθέτουν παρόμοιες υποκειμενικές και αδιάφορες μειοψηφίες. Ο Έλληνας Ανώνυμος και η Νομαρχία του περιγράφουν με τα πιο ζωηρά χρώματα, τις πιο στέρεες λέξεις το ζητούμενο κάθε εποχής.
Ένας αληθινός πολίτης πεθαίνει με ή διά την ελευθερία του. Ένας Αμερικάνος ποιητής, γέννημα μιας άλλης ομοσπονδίας προσθέτει πως κάτι τέτοιο μπορεί να είναι διαφορετικό, πιο υψηλό, πιο τυχερό απ΄όσο πίστεψε αυτή η μανιασμένη εποχή. Κόντρα σ΄ένα σύνθημα όπως αυτό, δεν μπορεί να αντιταχθεί καμιά ποδοσφαιρική λογική.
Ένας στοχαστικός και στοχαζόμενος άνθρωπος, που μπορεί και αντιτάσσεται σε κάθε λογική της μάζας είναι όσα θυμόμαστε απόψε από εσάς κύριε Ραφαηλίδη.
Το αρχαίο φρούριο των Αιγοσθένων βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του Κορινθιακού κόλπου, στους βορειοδυτικούς πρόποδες του όρους Πατέρας, δίπλα στον οικισμό Πόρτο Γερμενό, οι διαστάσεις του είναι περί τα 190 μ. επί 450 μ. και τα τείχη του φτάνουνε μέχρι την ακτή. Το πιθανότερο είναι πως κατασκευάστηκε το 343 π.Χ. από τους Αθηναίους, οι οποίοι εγκαταστήσανε φρουρά για να υποστηρίξουνε τούς τότε συμμάχους τους Μεγαρείς από τούς Θηβαίους. Είναι το καλύτερα διατηρημένο αρχαίο φρούριο στον ελλαδικό χώρο. Αυτό οφείλεται και στο ότι επί τουρκοκρατίας αυτή η περιοχή της αττικής ήταν τελείως έρημη ανθρώπων και τα δομικά υλικά τού φρουρίου δεν αποτέλεσαν εύκολη πηγή υλικών που θα ενσωματωνόντουσαν σε κατασκευές της περιόδου τής τουρκοκρατίας.
Η αρχαία κώμη Αιγόσθενα, που υπήρχε στην περιοχή που σήμερα λέγεται Πόρτο Γερμενό, γνώρισε μεγάλη ακμή από το 1.500 έως το 700 π.Χ. Αργότερα πέρασε στην κυριαρχία των Μεγαρέων και μετά των Αθηναίων ενώ υπήρξε μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας και του Κοινού των Βοιωτών. Η κατοίκιση στην περιοχή συνεχίστηκε τουλάχιστο μέχρι τους πρώτους αιώνες της βυζαντινής αυτοκρατορίας όπως μαρτυρά η πεντάκλιτη βασιλική του 5ου αι. μ.Χ., με ψηφιδωτό δάπεδο, που βρίσκεται δίπλα στο νεότερο εκκλησάκι της Θεοτόκου, και κτίστηκε με αρχαίο οικοδομικό υλικό, ενώ στην ύστερη μεταβυζαντινή περίοδο ο χώρος της ακρόπολης φιλοξένησε μοναστήρι, από το οποίο σώζονται ερείπια κελιών, το καθολικό και ο Ι.Ν. του Αγίου Γεωργίου.
Στην ανατολική πλευρά του φρουρίου υπάρχει ακρόπολη διαστάσεων 190 μ. επί 80 μ. με τα τείχη τής ανατολικής της πλευράς να ενισχύονται από τέσσερις πύργους ενώ υπάρχει και μικρή πύλη. Εντυπωσιακότερος των πύργων αυτών είναι ο νοτιότερος ύψους 18 μ. και πλευράς τής (τετράγωνης) βάσης 20 μ. Ο εν λόγω πύργος υπέστη μεγάλες ζημιές από το σεισμό του 1981, με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους (που βρίσκονται μόλις 20 χιλιόμετρα σε ευθεία από το Πόρτο Γερμενό). Οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασής του όπως ήταν στα αρχαία χρόνια, προϋπολογισμού 2.184.000 €, ξεκινήσανε το 2011 και ολοκληρωθήκανε πρόσφατα. Το 2013 ξεκίνησαν οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης τού βόρειου πύργου της ανατολικής πλευράς τού φρουρίου, προϋπολογισμού 980.000 €, οι οποίες συνεχίζονται.
Η ακρόπολη συνδεόταν με το λιμάνι με παράλληλα τείχη μήκους 370 περίπου μ. με διεύθυνση από ανατολικά προς τα δυτικά. Από τα τείχη αυτά, σήμερα, σώζονται τμήματα μόνον από το βόρειο, το οποίο ήταν ενισχυμένο με οκτώ πύργους και είχε τουλάχιστον δύο πύλες. Συνολικά το φρούριο διέθετε 16 πύργους.
Μεταξύ των τειχών, της ακρόπολης και της θάλασσας υπήρχε η Κάτω Πόλη, στην οποία υπήρχε ιερό του ήρωα τής περιοχής και μάντη Μελαμπόδα.
Οι φωτογραφίες του παρόντος ακολουθούν πορεία από δυτικά (την ακτή) προς τα ανατολικά.
γράφει ο 
Γιώργος Πρίμπας
Οι εκδόσει
Το ‘SwingLowSweetChariot’, είναι μεταξύ των πλέον πολύτιμων και ευρέως αναγνωρισμένων αφροαμερικανικών σπιρίτσουαλς. Βρίσκεται στα Εθνικά Αρχεία της βιβλιοθήκης του Κογκρέσου και αναγνωρίζεται ως ένα από τα ‘Τραγούδια του αιώνα’ από την Ένωση Ηχογραφήσεων της Αμερικής και το Εθνικό Κληροδότημα για τις Τέχνες. Από το 1909, που ηχογραφήθηκε από τους FiskJubileeSingers, ουσιαστικά τραγουδήθηκε σχεδόν απ’ όλους κατά τον εικοστό αιώνα. Οι FiskJubileeSingers, ήταν ένα αφροαμερικανικό σύνολο από φοιτητές του Πανεπιστημίου Fisk. Η πρώτη ομάδα είχε οργανωθεί το 1871, με σκοπό τη συγκέντρωση κάποιων χρημάτων για πολιτιστικούς σκοπούς. Αλλά ενώ η μουσική και οι στίχοιτου είναι ευρέως γνωστά, η ιστορία του τραγουδιού είναι λίγο θολή. Και αυτό το ιστορικό μπορεί να αποκαλύψει τόσο πολλά για την καταγωγή και την πορεία των Αφροαμερικανών.
Γιώργος Πρίμπας
Bιογραφικό
Τίτλος: “Συμπαίκτες στην ίδια Σκακιέρα” 
Γεννήθηκα μήνα Ιούλιο σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη τού νότου. Στην πίσω αυλή μιας μικρής μονοκατοικίας με υποδέχτηκαν φίλοι και συγγενείς, μπουκωμένοι από γλυκό τού κουταλιού και παγωτό βανίλια. Οι πόρτες τού σπιτιού έμειναν ευχάριστα ανοικτές ως αργά το βράδυ, όταν αποχώρησαν και οι τελευταίοι επισκέπτες, σπάταλοι σε ευχές για καλή υγεία, μακροημέρευση και πρόοδο. Άδειασαν τα ράφια από τα τελευταία αποθέματα τροφίμων, μα γέμισαν οι ντουλάπες από φορμάκια, πιζάμες, ματόχαντρα και κλινοσκεπάσματα.
Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης //
Το βιβλίο του Γ. Σχορετσανίτη είναι άρτια δομημένο με κεφάλαια που δημιουργούν ένα χρονικό άξονα, γύρω από τον οποίο ξετυλίγονται οι περίοδοι – «σταθμοί» για τις μετεξελίξεις της ΚΚΚ (συνδιάσκεψη Νάσβιλ, κίνημα «Νιαγάρα», Αντικαθολικισμός 1954, κλπ). Αν και σε ασπρόμαυρη εκτύπωση, οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν το κείμενο είναι άκρως χαρακτηριστικές του τρόπου δράσης της εγκληματικής οργάνωσης και μεταφέρουν το «κλίμα» των εποχών δράσης της οργάνωσης. Προφανώς και η απαραίτητη βιβλιογραφία, κυρίως από Αμερικανικά δημοσιεύματα προς επίρρωση των «πηγών», συμπληρώνει την πληρότητα της έκδοσης.
Καλωσορίζουμε στις εκδόσεις 24γράμματα τον συγγραφέα Μάνο Τασάκο.
ΣΕΙΡΑ:”ΜΙΚΡΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ”