Aπόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.comκλικ εδώ

Απόψε το στρούθιον που μονάζει επί του δώματος, ξεχύνεται στον κόσμο. Ένα σωρό όνειρα, ρυθμοί, νεοκλασσικά, πορτραίτα, τόσα ποιήματα, ο Πειραιάς γεμίζουν όλες τις πτυχές του κόσμου. Βυζαντινοί μήνες και οι μάρτυρες αυτής της ζωής παρελαύνουν απ΄τις ζωγραφιές του Γιάννη Τσαρούχη που σαν σήμερα εγκαταλείπει την πόλη στη μοίρα της. Πρόσωπα μιας Αλεξάνδρειας που έσβησε κάτω απ΄τα συντρίμια του φάρου, αγόρια, ναύτες άμαθοι στον έρωτα και την ηδονή. Μορφές και πράγματα ιδανικά που μόνον οι κυνηγητές του ονείρου ανακαλύπτουν. Τέτοιο το ναυάγιο που προβάλλει κάτω στους βυθούς, μ΄όλη του τη σημασία, με τη μαγεία μιας παλιάς Αθήνας ακέραιη και αδιαπραγμάτευτη. Ζωγραφιές πιστές στις γεωμετρίες και άλλες πάλι, ωδές στη μνήμη του Θεόφιλου, στην ομορφιά αγγέλων που ΄μελλε ποτέ να μην γνωρίσουν τον θάνατο. Από λάδια και από πνοή αληθινή της ζωής που έδρεψε, οι μορφές του Τσαρούχη συγκρατούν καρέ από έναν άλλο σκοπό. Τυρρανισμένα παιδιά, με φτερά ωραίων αγγέλων που ποζάρουν στο Παρίσι, τον Πειραιά, την Αθήνα. Τρυφερά πλάσματα, προικισμένα με την ποίηση και τη μουσική, δοσμένα μ΄όλη την περηφάνεια και το μέτρο της ζωής που καλείται λαϊκή και εξελίσσεται στο περιθώριο της ξεθωριασμένης μας φιλοδοξίας. Τοπία του ονείρου, με βράχια καθρέφτες, πλοία μυστικά, ατμόσφαιρα θειαφιού και παλιού απογεύματος. Κορίτσια μ΄άσπρα φορέματα, νεκρές νύφες και αγόρια μισόγυμνα, να κατοικούν τους τόπους πέρα απ΄την ντροπή και τ΄ανθρώπινα.Απ΄τις αρχαίες τραγωδίες και τους μήνες ως το τέλος της πνευματικότητας που συντρίβεται μες στην πρωτοφανή του ποίηση, ο Γιάννης Τσαρούχης χαράζει σε μια ευθεία γραμμή την ελληνική ζωγραφική. Ο λόγος του αιρετικός, περιεκτικός, ολόκληρος μια ουσία ζωής και τέχνης. Οι δικοί του Έλληνες, οραματικοί έξω απ΄το καφενείο του 1971 και έπειτα ενώπιον ενός μεγαλειώδους Πειραιά, περιεβλημένοι την αθωότητά τους και μόνο. Το μέτρο των αρχαίων και η ευλάβεια των Βυζαντινών που παραστέκουν τη μορφή και το σώμα σμίγουν με την οξυδερκή παρατήρηση. Ο Τσαρούχης βάζει μια άνω τελεία στην ελληνική αισθητική και γυρνά σελίδα. Υποκλίνεται στον ρεαλισμό δίχως καμιά αιδώ, τα πρόσωπα των ποιημάτων τον σημαδεύουν, τα σύμβολα είναι όλες και όλες οι συνθήκες που μας καθορίζουν. Όταν ο Δημήτρης Ραυτόπουλος αναρωτιέται για τη λευκότητα της γραφής, ίσως συγκρατεί στην αίσθησή του την γλώσσα του Τσαρούχη που παραθέτει για ν΄ανατρέψει ξανά μ΄ένα σώμα ή με μια φύση νεκρή, τα παραπήγματα που ο καθωσπρεπισμός και η ασθενής μας τόλμη έστησαν στο πέρασμα του καιρού. Η ελληνικότητά του έχει επιδέξια σμιλευθεί με το στοιχείο της οικουμενικότητας. Οι μορφές στους πίνακές του προέρχονται από την ακμή της ελληνιστικής περιόδου. Πίσω τους σέρνουν τους μύθους και όμως προσομοιάζουν της μετριότητάς μας. Ζωγραφιές που φθάνουν απ΄το βάθος ενός δρόμου και άλλες πιστές σε κλίμακες και κανόνες αναλογικούς που όμως σώζουν μια απ΄τις καλύπτρες της θρυλικής μας πόλης. Τ΄αγάλματα στο ρημαγμένο Λαύριο της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης σηματοδοτούν τη δόξα που πέρασε. Φυλούν τ΄άδειο σπίτι. Φυλούν τα ερείπια, τις αυλόπορτες, τα μισάνοιχτα παράθυρα που πάντα θ΄ανοίγουν μες στη σκιά, φυλούν εκείνο το φως που στάθηκε πιο οικείο για τους ανθρώπους της πόλης. Κάτι σαν τις ομίχλες των πορθμών ή τα πύρινα όρη με τους ανέμους και τη μοναξιά. Καμβάδες πλασμένοι αναγλυφικά, ποτέ σε μια επιφάνεια, όπως ακριβώς επισημάνθηκε διά στόματος υου γερό Ροντέν έναν παλιό αιώνα. Τάξη και έκπληξη, φαντασία και πνεύμα και ερωτική ομορφιά στα όρια του δέους και του οραματικού. Συνύπαρξη της συνείδησης και του αυθορμητισμού τα υπέροχα σινιάλα του Τσαρούχη, στο περιθώριο της επαρχιώτικης και εμφύλιας Ελλάδας.

Το μόνο σώμα που θυμάμαι είναι προικισμένο μ΄έρωτα καθαρό και ελληνικότητα αντλημένη απ΄τη δεξαμενή του μεσοπολεμικού Πειραιά, τις ροτόντες και τις αψίδες και τα βυζαντινά ταμπλώ. Το σώμα παντού στις ζωγραφιές του Γιάννη Τσαρούχη διακρίνεται μες στο καλοκαίρι. Όχι γιατί συμβαίνει ξανά ο θάνατός του, μα γιατί υπάρχουν κάτι περιπτώσεις σπάνιες, ξεχωρισμένες νύχτες μυστικές απ΄τους ποιητές. Αυτοί με το υλικό και τη συγκίνησή τους γεννούν τ΄απόγευμα στην Αίγινα και την μαύρη πεταλούδα του Πόρου που θα υπάρχει πάντα. Γεννούν παράξενες μορφές, πίσω απ΄το προκάλυμα του τοπίου. Δεν θα μπορούσα να γνωρίζω αν είναι επιθαλάμια ή αλήθειες τα έργα του Τσαρούχη. Η πρόθεσή του κοιμήθηκε για πάντα. Νιώθω όμως, -και έτσι προσεγγίζω όλη την τέχνη και τη ζωή-, πως πέρα απ΄το σύγχρονο και το ερωτικό, έξω απ΄τις εικονογραφίες και τα στεφάνια, οι αθηναϊκές ζωγραφιές του Τσαρούχη και συνολικά το έργο του, αποτελούν μια μυσταγωγία. Τείνουν στο ίδιο αμετάφραστο κέντρο, στο ίδιο ανεμπόδιστο. Και ίσως εκεί που δεν κατοικεί η κριτική, να στέκει απρόσιτη η ιδιοφυία που όλα τα συλλαμβάνει. Απ΄το δρόμο που χαράζει ο Γιάννης Τσαρούχης, φθάνει μια πολιτεία αγαπημένη. Θ΄απομείνει θυσία στον έρωτα, ποντάρισμα στα μυστήρια τα πιο ταπεινά.  Μια όψη κυριακάτικη του κόσμου και τίποτε.

Gli “alàci”, i taralli della tradizione magnogreca

Pasquale Casile

A Gioiosa Jonica, Marina di Gioiosa Jonica, Caulonia e Roccella, nonché in altri comuni limitrofi a quelli menzionati, si conserva un’interessante prova della continuità gastronomica e linguistica della tradizione magnogreca, che nessuno studioso finora ha ritenuto di dover documentare, ad eccezione – ma solo marginalmente – del Rohlfs che, nel suo Dizionario dialettale della Calabria, sotto la voce “alàci”, offre la definizione alquanto vaga di “specie di frittura”, senza accludere alcuna spiegazione etimologica.

Gli “alàcia”, in effetti, sono sottili bastoncini di pasta fritta in forma di spirale irregolare; costituiscono a nostro avviso gli attuali eredi degli antichi taralli salati magnogreci, diffusi un tempo in tutto il Meridione d’Italia da Taranto in giù, celebri sin dall’antichità per la loro fragranza dorata e la genuina semplicità. Cinque sono gli ingredienti che ne compongono l’impasto: farina, lievito, acqua, olio e sale, i quali però sapientemente mescolati, danno vita a una bontà gastronomica che, come diremo a breve, ha da tempo superato i confini nazionali.

La Calabria tuttavia non ha l’esclusiva di questo eccellente prodotto millenario; infatti lo ritroviamo pure nei paesi ricadenti nel territorio del Mani, una delle aree geografiche linguisticamente più conservative della Grecia continentale, dove detti taralli assumono la doppia denominazione di “lalànghia” (λαλλάγκια) e “lalàkia” (λαλλάκια). Da quest’ultimo termine, ossia dalla voce “lalàkia”, noi deduciamo il vocabolo calabrogreco *lalàcia, forma neutra plurale del greco lalàki / lalàci, base etimologica su cui – a nostro avviso – si genererà l’odierno “alàci” presente nel dialetto reggino.

(nella foto: tiganìdes)

La conferma più autorevole di ciò, ci viene data dall’illustre linguista ellenico Giorgio Babiniotis: attraverso il suo monumentale Dizionario della lingua neogreca (ΛεξικότηςΝέας ΕλληνικήςΓλώσσας, Atene 2002, p. 987) apprendiamo infatti che in Grecia esistono anche i lemmi lalanghìta / lalanghìda (λαλαγγίτα / λαλαγγίδα) che designano i succitati taralli nella versione dolce, guarniti cioè ancora caldi con abbondante copertura di miele. Per il Babiniotis tutti questi nomi che abbiamo fin qui pazientemente elencato hanno come radice etimologica la forma deverbale lalànghi (λαλάγγη) nel significato di “fritto nell’olio”, vocabolo proveniente dal verbo di età arcaica lalagò (λαλαγώ).

Quindi, come abbiamo visto, numerosi sono i tratti culturali comuni alle due aree linguistiche e geografiche esaminate: il Mani e la Locride. Innanzitutto sia in Grecia che in Calabria le famiglie considerano i lalàkia e gli alàci un piatto tipico delle festività religiose, da preparare in casa soprattutto in ricorrenza del Natale e dell’Epifania, inoltre, in entrambi i territori, oggi più che mai, il prodotto viene sempre più rivalutato dai consumatori, sicché molti rinomati panifici e pasticcerie (nella versione dolce) cominciano a renderlo disponibile anche durante tutto l’anno.

La cosa più interessante comunque che ho potuto verificare, utilizzando la rete internet, è che nel mondo globale si trovano forni calabresi e greci pure all’estero, i quali, specie in Canada e negli Stati Uniti, propongono alàci e lalàkia anche alla loro più esigente clientela americana, così come esistono molti appassionati di cucina che divulgano la ricetta in inglese, mantenendo viva l’originaria forma magnogreca, ossia quella dell’impasto a bastoncino ricurvo (v. foto in allegato); mentre da noi, in molti panifici della Locride, l’intreccio della pasta è ormai divenuto molto più simile a quello della nacàtola, il dolce fritto più in voga nel reggino, presente in numerosi paesi della Piana e addirittura nel Cosentino, ad Acri, dove è noto col nome di scalella.

Il cibo insomma fa parte della nostra comune identità storica e, in qualunque parte del mondo, pure un semplice tarallo ci può ricordare che siamo parte integrante della comunità ellenica internazionale.

Pasquale Casile

Aπόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.comκλικ εδώ

Κάθε νύχτα στο Ουαϊόμινγκ συμβαίνει ένα μικρό θαύμα. Λένε πως στο σημείο που συναντιούνται δυο πολιτείες ανθίζει ακόμη τ΄ωραίο λουλούδι των Σεγιέν. Λένε πως παράξενοι cowboys με το πάθος του χρυσού μες στο κατάκοπο αίμα τους, γυρεύουν μ΄απελπισία τον παλιό δρόμο. Λένε, ακόμη πως οι ζωγράφοι οι πιο αγαπημένοι ξοδεύουν την ώρα τους στην αναπαράσταση εκείνης της ζωής που λιγοστεύει, λιγοστεύει, λιγοστεύει τόσο ώστε να αρκεί μονάχα για ένα όνειρο μικρό και μια απέραντη ζωγραφιά.

Αυτοί είναι που κρατούν στην καρδιά τους την ωραία κομητεία του Λάραμι. Εκεί που μπορεί κανείς να θαυμάσει την παλιά, ινδιάνικη τέχνη έτσι όπως τελειώνει μες στα μάτια των μάγων. Τις ετοιμόρροπες εκκλησίες των μεθοδιστών που αφθονούν, τις επιβλητικές οροσειρές, όσες γεννήθηκαν μες στα μυθιστορήματα και πάντα θα υψώνονται γεμάτες τρόμο ως ψηλά στους αμερικάνικους ουρανούς. Οι τυχοδιώκτες που περνούν απ΄τα αθέατα περάσματα σέρνουν πίσω τους τις άμαξες και τ΄όνειρο του χρυσαφιού. Όλα αυτά θα σας πείσουν πως αξίζει τον κόπο ν΄αγαπά κανείς βαθιά μια πολιτεία σαν το Ουαϊόμινγκ, ένα σπασμένο παιχνίδι, τις μικρές σημασίες.

Αυτοί είναι που κρατούν στην καρδιά τους ποταμούς που αποκοιμήθηκαν. Ταξιδιώτες παράξενοι που δεν έχουν μορφή ούτε υπόσταση παρά μόνο τον πυρετό του χρυσού. Που περνούν και χάνονται, όπως αρμόζει στα καραβάνια των θρύλων.

Μην με ρωτάτε για τούτα τα μέρη. Ολόκληρος ο τόπος είναι σπαρμένος γυαλιά, στίγματα των ζωγράφων που υπήρξαν. Όπως ο Τζάκσον που βυθίζεται κάθε νύχτα στο μπέρμπον, σπάζοντας γυαλιά μες στα χρώματα, μες στα χρώματα, ξοδεύοντας σχήματα και εφιάλτες για μια άλλη τεχνοτροπία. Ο Τζάκσον κουβαλά την αρχαία μυρωδιά των στάβλων και το βάρος της ελευθερίας. Κάθε τόσο του ζητούν ν΄αφήσει τον ποταμό, ν΄ανέβει ως τις μεγάλες πολιτείες που συναντιόνται στην κόψη των ποταμών. Του ζητούν μ΄αρνείται επίμονα,  απασφαλίζοντας το κόκκινο, το κίτρινο και το βαθύ πράσινο των δέντρινων χεριών του. Ώστε όλος αυτός ο κόσμος συνεχίζει μες στο έργο του Τζάκσον, συνεχίζει να ανασαίνει μ΄ακίνητη την καρδιά του, με κομμένη την ανάσα του ώσπου να γεννηθεί  ένας πίνακας, μια ζωγραφιά, ένα ολόκληρο και επικίνδυνο φεγγάρι.

Ο Τζάκσον είναι κάπως θλιμμένος. Η καρδιά του υπήρξε από πάντα σπασμένη. Έζησε στο επίκεντρο των πιο σπάνιων πολιτειών. Λίγα πράγματα μπορώ να σου πω για ΄κείνον, λίγες ήταν οι φορές που επέστρεψε απ΄τα σύνορα.

Σήμερα, στέλνει σινιάλα, ουρλιάζει χιλιάδες μέτρα πάνω απ΄τον κόσμο, μοιάζει με τους ήρωες του Κέρουακ όταν διαλέγουν τη μεγάλη μοναξιά τους μα δεν επιστρέφει. Οι ζωγραφιές του θυμίζουν εφιάλτες, τα καραβάνια του παίρνουν αλλόκοτες μορφές και ο cowboy που ΄χει μάθει να κάνει τη νύχτα τόπο δικό του, στοιχηματίζει όλα του τα μάτια στ΄αποψινό φεγγάρι. Κάποιος φίλος του, ένας αρχαίος ερμηνευτής του ονείρου είναι ο μόνος που γνωρίζει τα μυστικά του, ο μόνος που μπορεί να περάσει φλεγόμενος μέσα απ΄τον όλεθρο αυτής της απερίγραπτης εξοχής. Ο μόνος που΄μαθε να διαβάζει τ΄απερίγραπτο και το αμετάφραστο μιας ζωγραφιάς του.

Ο Τζάκσον Πόλλοκ σκοτώθηκε το 1956 σε κάποιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στέρησε απ΄τον κόσμο ένα σωρό ιδέες, κλίμακες χρωματικές που ποτέ δεν υπήρξαν. Έκτοτε, ένας ουρανός απίθανος τον συντροφεύει και η ανάμνηση των μεσοδυτικών που αργά, σαν τις ζωές, πάντα θα βραδιάζουν.

 Τranslated

Continue reading →

Μόλις κυκλοφόρησε!!!

ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί για τα χρόνια της Κρίσης

μπορείτε να παραγγείλετε τα βιβλία των εκδόσεων μας απ όλα τα βιβλιοπωλεία της περιοχής σας

Και on line (δεκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής)                     εδώ

και σε περίπτωση που δυσκολεύεστε μπορείτε να το παραγγείλετε τηλεφωνικά στο 210 612 70 74 (μόνο για αντικαταβολή)

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Οι «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» δεν είναι παρά μια προσωπική καταγραφή της ”μνημονιακής” Ελλάδας, έτσι όπως έχει χαρτογραφηθεί ήδη στα κιτάπια της σύγχρονης ιστορίας. Άνθρωποι, συνάνθρωποι, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, υπάλληλοι, ντελιβεράδες και μανατζαρέοι, παιδιά γερασμένα, γερασμένοι που νιώθουν παιδιά, ανήσυχες υπάρξεις και φιλήσυχες συνειδήσεις, γυναίκες και άντρες που τιμούν το ρόλο τους και ρόλοι που δεν βρήκαν ακόμα τους εκφραστές τους. Οι προσωπικοί μου ήρωες και αντι-ήρωες, κάτι άνθρωποι-διαμάντια που είχα την τύχη ν’ ανταμώσω, αλλά κι άνθρωποι-σαλιγκάρια, π’ αφήνουν μόνο λεκέδες στο πέρασμά τους… όλοι σε μια μεγάλη γειτονιά, που ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Το λες και «Οδηγό Επιβίωσης»…

Παραγγελία οn line (δεκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής)                     εδώ

ΣΕΙΡΑ: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (αρ. σειράς 12)
Τίτλος: Ιστορίες της διπλανής κρίσης
Υπότιτλος: Μικρά [αντιασφυξιογόνα] αφηγήματα
Συγγραφέας: Μαρία Κανελλάκη
Διόρθωση κειμένου: Σωτήρης Αθηναίος
Φωτογραφία εξωφύλλου: Θάνος Τσάκαλος
Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, Μάιος 2017
ISBN: 978-618-5302-04-7
Διάσταση σελίδας: 17x24cm
Γραμματοσειρά: Minion Pro
Χαρτί: Chamois 120gr

Παραγγελία οn line (δεκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής)                     εδώ

Εκδόσεις: 24γράμματα / Γιώργος Δαμιανός
Διευθύνσεις / Κεντρική Διάθεση:
α. Πεντέλης 25α και Αίαντος 2α, Βριλήσσια, 152 35
β. Ηρώων Πολυτεχνείου 8, Αγία Παρασκευή, 153 42
Τηλ .: +30 210 612 70 74, +30 210 600 87 50
Email: [email protected]
Web site :www.24grammata.com
e-shop: www . 24grammata.com
Copyright ©24γράμματα

Παραγγελία οn line (δεκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής)                     εδώ

H συγγραφέας
Είναι η Μαρία Κανελλάκη.
Γέννημα Αθήνας, θρέμμα ηρωικής Μεγαλονήσου.
Μεγάλωσε με αγάπη, κρητική διατροφή, Καζαντζάκη και μουσικές του Ξυλούρη, του Φουσταλιέρη & του Μουντάκη.
Σπουδές στο χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων και εργασία στο χώρο της πληροφορικής.

Είχε την τιμή να φιλοξενηθεί κατά καιρούς σε ηλεκτρονικούς χώρους όπως:
24γράμματα, Βibliotheque, στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Ιnner & στο ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ του Γιώργου Ιατρίδη.
Συμμετείχε στην έντυπη έκδοση: “Mια εικόνα… χίλιες λέξεις” (tovivlio.net-2016)
Συμμετείχε επίσης σε συλλογικές δουλειές στα e-books:
“Το γραμμόφωνο” [Eπιμέλεια: Γιώργος Ιατρίδης] “Μια ιστορία αγάπης | 15+1 bloggers” [Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Φαρσάρης] “Ένας πίνακας… δυο ιστορίες: Αντανάκλαση – Παραμορφωτικός καθρέφτης” [Εκδόσεις: 24γράμματα] “25th hour project” [Eπιμέλεια έκδοσης: Γιώργος Ιατρίδης] “Η Σοφίτα” [Επιμέλεια έκδοσης: Μαρία Νικολάου] “Το μυστήριο του καφενείου” [Επιμέλεια έκδοσης: Μαρία Νικολάου] Κείμενά της ερμηνεύτηκαν στη θεατρική παράσταση “DEADlivery boy”,της ομάδας εκπαιδευτικών: ΠΟΛΥΔΡΑΣΗ, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων (Ιούλιος 2014)

Τα τελευταία χρόνια, στεγάζει τις ιστορίες της στο προσωπικό της blog: http://www.toapagio.blogspot.gr/

Παραγγελία οn line (δεκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής)                     εδώ

Μόλις κυκλοφόρησε!!!

σε όλα τα βιβλιοπωλεία και on line

(δωρεάν τα μεταφορικά έξοδα για όλη την επικράτεια)                 εδώ
στην τιμή συμπεριλαμβάνεται ο Φ.Π.Α.

ΣΕΙΡΑ: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (αρ. σειράς 9)

Τίτλος: Ο μονόλογος του Δημήτρη Τσαφέντα

Συγγραφέας: Γιώργος Δαμιανός

Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης Αθηναίος

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα,  Μάϊος 2017

ISBN: 978-618-8269460

Διάσταση σελίδας: 1 5×24cm

Γραμματοσειρά: GFS DIDOT, 12’

σελίδες: 80

Χαρτί: Chamois 120gr

Φωτογραφία εξωφύλλου: Δήμητρα Στασινοπούλου

Εκδόσεις: 24γράμματα 

Διευθύνσεις / Κεντρική Διάθεση:

α. Πεντέλης 25α και Αίαντος 2α, Βριλήσσια, 152 35

β. Ηρώων Πολυτεχνείου 8, Αγία Παρασκευή, 153 42

Τηλ.: +30 210 612 70 74, +30 210 600 87 50

Email: [email protected]

Web site / e-shop: www. 24grammata.com

Copyright © 2017 24γράμματα

  Continue reading →

24grammata.com- free ebook

[κατέβασέτο]

Ο Συγγραφέας

Ο Θάνος Γκαραγκούνης γεννήθηκε  στη Λάρισα τον Αύγουστο του 1977. Είναι συγγραφέας.  Ενδιαφέρεται για τη φιλοσοφία, τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες και τη γεωγραφία.  Βιβλία και εργασίες του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις  Αμφιλύκη και το ηλεκτρονικό περιοδικό 24 grammata. Ζει στην Πάφο της Κύπρου.

Τίτλος: “Η Κινηματογραφική Πόλη”

Συγγραφέας: Θάνος Γκαραγκούνης  

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 184

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Πάφος Κύπρος, 2017

Μέγεθος Αρχείου: 1,6 Mb

Σελίδες: 148

Μορφή αρχείου: pdf

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια του δημιουργού ή του εκδότη
Αντί Προλόγου

Στην σχετικά γνωστή, αλλά πιθανόν υποτιμημένη ‘B movie’ Under Suspicion (2000) με τους Gene Hackman, Monica Bellucci και Morgan Freeman, ο κύριος ύποπτος για το φόνο μιας νεαρής ανήλικης, πλούσιος δικηγόρος που δεν περνά την πρώτη (ούτε καν τη δεύτερη) νιότη του (Hackman), παγιδεύεται ηθικώς μιλώντας, πολλαπλώς, αλλά επί της ουσίας, διττώς, (οφείλει να επιλέξει μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης), ήτοι μεταξύ αφενός της δικής του εμμονής σε ένα είδος αγοραίου έρωτα, υλοποιούμενος σε κακόφημα και απροκάλυπτα βδελυρά μέρη και αφετέρου της πανέμορφης αλλά απόμακρης και ανεξήγητα θυμωμένης ή θλιμμένης γυναίκας του (Bellucci), η κρεβατοκάμαρα της οποίας, στο σπίτι που μοιράζονται, παραμένει μερικά μέτρα μακρύτερα από τη δική του.

Χωρίς να διακρίνουμε σχέσεις αιτίου-αιτιατού μεταξύ των δύο συμπεριφορών –και μόνο η υποψία του ακαταπόνητου και δίκαιου επιθεωρητή που ανέλαβε την υπόθεση, και παλιού φίλου του υπόπτου (Freeman), είναι αρκετή για να καταβάλλει, τον ύποπτο –το ερώτημα τίθεται πιο απλά, εν τούτοις ∙ της εξόντωσης ή κούρασης συμπεριλαμβανομένου: Μπορεί η άρνηση της συζύγου να μοιραστεί την συζυγική κλίνη, να δικαιολογήσει, τις παρασπονδίες και τον όντως παρακμιακό, και στα όρια του ηθικού, βίο του υπόπτου; Αυστηρά, ηθικώς μιλώντας, ασφαλώς όχι. Μπορεί όμως να τις βγάλει από την λήθη (α-λήθεια-λήθη), ήτοι μπορεί να τις επαναεπινοήσει και να τις αναδημιουργήσει υπό όρους που δεν διακρίνονται ευκρινώς εξ αρχής.

Στην εξίσου υποτιμημένη κινηματογραφική εκδοχή του ομώνυμου βιβλίου του Alexander Dumas The Count of Monte Christo (2002), του Kevin Reynolds, όταν ο ομώνυμος ήρωας εισέρχεται στη φυλακή όπου και είθισται να υπόκειται στη τελετουργία που εγκαινιάζει και συμβολίζει την έναρξη της εγκάθειρξης δια του εξοντωτικού μαστιγώματος από τον επικεφαλή της φυλακής, ψελλίζει επαναλαμβάνοντας ένα ρητό που υπάρχει χαραγμένο ήδη στο τοίχο του κελιού: ‘God will give me justice’. Λαμβάνει εν τούτοις, τη σκωπτική, απογοητευτική, αλλά ξεκάθαρη απάντηση του επικεφαλή της φυλακής: ‘God has nothing to do with this’.

Συνειρμικά, εκ των άνωθι, και για να θυμηθούμε μια λογοτεχνική παράθεση, αν για τον Dostoyevsky –ιδιαίτερα, όταν λέει ότι ‘Όταν δεν υπάρχει Θεός τότε όλα επιτρέπονται’ –το σημείο ‘\Θεός/’ υπόκειται και στέκεται ή αναπαριστά, γενικά μιλώντας την ηθική, και μετά την προτροπή και διευκρίνιση ‘God has nothing to do with this’, τότε αυτό που απομένει είναι να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για μια φιλοσοφία χωρίς ηθική, ήτοι μια αληθινή φιλοσοφία που θα ρίξει φως τόσο σε αυτό που δεν βλέπει αρχικά ο θεατής στο Under Suspicion (την τραγική εκδίωξη του Hackman από τη συζυγική κλίνη και τις ανήθικες επιλογές του) όσο και στο ανεπιτήδευτο, άγνωστο, άλογο αλλά εν τούτοις βιωμένο πραγματικό…

24grammata.com- free ebook

[κατέβασέτο]

Εθνική θλίψη (SorrowHome)
Ένα ποίημα της Μάργκαρετ Γουώκερ (1915–1998)

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη

Ενώ το ποίημα ‘Μαύρο Αίμα’ (Dark Blood)της Μάργκαρετ Γουώκερεξιστορεί τις ιδιαίτερες πατρίδες των προγόνων των αφρικανικών λαών της διασποράς, η ‘Εθνική Θλίψη’ (SorrowHome) αναφέρεται στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, εκεί όπου βρίσκεται η φυσική κατοικία των Αφροαμερικανών, πλέον.Ο αφηγητής ή καλύτερα η αφηγήτρια, με περήφανο και εορταστικό τόνο, μας εκμυστηρεύεται ότι οι ρίζες της βρίσκονται βαθιά στο νότο,ενώ παράλληλα καταγγέλλειτα θερμαινόμενα με ατμό διαμερίσματα στον αμερικάνικο Βορρά. Υποστηρίζει περαιτέρω αυτή την στενή σχέση όταν δηλώνει ότι τα δέντρα και τα φρούτα την γνωρίζουν. Αναφέρει ακόμα ότι είναι μια στενή και έμπιστη σύντροφος της φύσης.

Οι ρίζες μου βρίσκονται βαθιά στη ζωή του νότου, βαθύτερα απ’ ότι του Τζων Μπράουν ή του Νατ Τέρνερ ή του Ρόμπερτ Λη. Γεννήθηκα κι’ απογαλακτίστηκα
σε έναν κόσμο τροπικό. Οι φοίνικες και τα φύλλα μπανανιάς,
το μάνγκο και η καρύδα, το αρτόδεντρο και τα καουτσουκόδεντρα
με ξέρουν.

Ζεστοί ουρανοί και κακόκεφα ρεύματα του κόλπου είναι στο αίμα μου. Ταιριάζω
με τη μυρωδιά του φρέσκου πεύκου, με το μονοπάτι των μαύρων, και
το μεγάλωμα την άνοιξη του άγριου κρεμμυδιού.

Δεν είμαι λάμπα σε θερμοκήπιο να μεγαλώσω σε θερμαινόμενα διαμερίσματα
με τη μουσική του Ελ και το μετρό στα αυτιά μου, περιτειχισμένο
από χάλυβα και ξύλο και τούβλα μακριά από τον ουρανό.

Θέλω τα βαμβακοχώραφα, τον καπνό και το ζαχαροκάλαμο. Θέλω να
περπατώ μαζί με σάκους σπόρων να πέφτουν σε χέρσο χωράφι.
Ακούραστη μουσική είναι στην καρδιά μου και είμαι ανυπόμονη να
φύγω.

Ω, Γη του Νότου, πρώτη θλίψη, μελωδία που χτυπάει στα κόκκαλα και το
αίμα! Πόσο καιρό ακόμα η Κλαν του μίσους, τα κυνηγόσκυλα και
οι ομάδες των αλυσοδεμένων κατάδικων θα με κρατήσουν μακριά σου;

Sorrow Home

My roots are deep in southern life; deeper than John Brown/ or Nat Turner or Robert Lee. I was sired and weaned/in a tropic world. The palm tree and banana leaf/mango and coconut, breadfruit and rubber trees know/ me.
Warm skies and gulf blue streams are in my blood. I belong/with the smell of fresh pine, with the trail of coon, and/the spring growth of wild onion.
I am no hothouse bulb to be reared in steam-heated flats/with the music of El and subway in my ears, walled in/by steel and wood and brick far from the sky.
I want the cotton fields, tobacco and the cane. I want to/walk along with sacks of seed to drop in fallow ground/Restless music is in my heart and I am eager to be/gone.
O Southland, sorrow home, melody beating in my bone and/blood! How long will the Klan of hate, the hounds and/the chain gangs keep me from my own?

Σε τούτο το ποίημα, επιπλέον, δείχνει να ανατρέπει τα φυσικά εμβλήματα της δουλείας με την αποδοχή τους. Για παράδειγμα, δηλώνει ‘Θέλω τα βαμβακοχώραφα, τον καπνό και το ζαχαροκάλαμο’. Είναι όλα εκείνα τα πράγματα που οι λευκοί ανάγκαζαν βίαια τους μαύρους σκλάβους να καλλιεργήσουν και σε πολλές περιπτώσεις να πεθάνουν εκεί δουλεύοντας. Έτσι, ο αφηγητής λαχταρά για το φυσικό του σπίτι στο Νότο, ακόμη και αν η κατάσταση εκεί είναι επικίνδυνη για τους Αφροαμερικανούς. Είναι σαφής ειρωνεία,όμως, ότι καταγγέλλειεμφανώς τις περιοχές του Νότου, για τις ρατσιστικές συμπεριφορές και τις πρακτικές τους.Αναγνωρίζει ότι κινδυνεύει όταν αναφέρεται στη μισητή Κου Κλουξ Κλαν, που την αναγκάζει να μείνει μακριά απ’ το Νότο.Η βιογραφία της ποιήτριας, υποστηρίζει αυτή την ανάγνωση. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Νότο, μέχρις ότου ενθαρρυνθεί από τον Λάνγκστον Χιουζ, να φύγει στο Βορρά για να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Ενώ βρισκόταν εκεί, έγινε μάρτυρας και συμμετείχε στη μεγάλη μετανάστευση που προκάλεσε πολλά προβλήματα στους Αφροαμερικανούς. Σε αυτό το ποίημα, λοιπόν, εκφράζει τη λαχτάρα της για το σπίτι τηςστις βαμβακοφυτείες του αμερικάνικου Νότου.
Πράγματι, σε μια συνέντευξή της, δήλωσε ότι είναι πλάσμα του.Όταν το έγραψε βρισκόταν στο κρύο Σικάγο, και δεν έβλεπε ούτε χόρτα, ούτε ανθισμένα τριφύλλια, κόκκινο πηλό και δεν μύριζε το χώμα μετά τη βροχή. ‘… γράφω για το Νότο … αντιπαραβάλλοντας την ιδανική ομορφιά της γης, την ατμόσφαιρα το Νότο, με τη φρίκη της βίας και των φυλετικών συγκρούσεων … ’, έλεγε!

Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης

Η Γκρέις Νίκολς, γεννήθηκε στη Γουιάνα το 1950, αλλά πήγεγια να κατοικήσει στην Αγγλία το 1977. Ενώ αρχικά ένιωθε άβολα με την αγγλική κουλτούρα, αργότερα συμφιλιώθηκε με τη ζωή της και τώρα αισθάνεται άνετα τόσο στην Αγγλία, όσο και τηνΚαραϊβική. Το περιεχόμενο του εν λόγω ποιήματος, αναφέρεται στη χρονική στιγμή του τυφώνα που έπληξε τηνΑγγλία το 1987, όταν η ποιήτρια έμεινε ξύπνια όλη τη νύχτα της 15ης προς 16ης Οκτωβρίου, εξ αιτίας του.

Χρειαζόταν ένας τυφώνας, για να την φέρει πιο κοντά
Στο τοπίο
Το μισό βράδυ έμεινε ξύπνια,
Το ουρλιαχτό του ανέμου
Η μαζεμένη του οργή,
Σαν το φάντασμα  κάποιου σκοτεινού προγόνου,
Φοβισμένο και καθησυχαστικό:

Μίλα μου Ουρακάν

Μίλα μου Όγια

Μίλα μου Σάνγκο

Και συ Χάτι,

Σαρωτική ξαδέρφη μου πίσω στο σπίτι.

Πες μου γιατί επισκέπτεσαι.
Μια αγγλική ακτή;
Ποιο είναι το νόημα
Απ’τις παλιές γλώσσες
Να θερίσεις χάος
Σε καινούργια μέρη;

Ο εκτυφλωτικός  φωτισμός,
Ακόμα κι αν μας
βραχυκυκλώνεις
Σε περισσότερο σκοτάδι;

Ποια είναι η σημασία των δέντρων
Που πέφτουν βαριά σα φάλαινες
Οι ξεφλουδισμένες  ρίζες τους
Οι ανοιχτοί τάφοι τους;

Ω,  Γιατί η καρδιά μου είναι ελευθερωμένη;
Τροπική Όγια του Καιρού,
Έρχομαι στην ίδια γραμμή μαζί σου,
Παρακολουθώ την κίνηση των ανέμων σου,
Οδηγώ το μυστήριο της καταιγίδας σου.

Ω, γλυκό μυστήριο.
Έλα  να σπάσεις την παγωμένη λίμνη μέσα μου,
Κουνώντας τα θεμέλια των δέντρων μέσα μου,
Αφού η γη είναι η γη είναι η γη.

Απότησυλλογή,  ‘The Fat Black Woman’s Poems’ (Virago, 1984).

Hurricane Hits England

It took a hurricane, to bring her closer/To the landscape/Half the night she lay awake/The howling ship of the wind/Its gathering rage/Like some dark ancestral spectre/Fearful and reassuring:

Talk to me Huracan/Talk to me Oya/Talk to me Shango/And Hattie/My sweeping, back-home cousin.

Tell me why you visit/An English coast?/What is the meaning/Of old tongues/Reaping havoc/In new places?

The blinding illumination/Even as you short/Circuit us/Into further darkness?

What is the meaning of trees/Falling heavy as whales/Their crusted roots/Their cratered graves?

O Why is my heart unchained/Tropical Oya of the Weather/I am aligning myself to you/I am following the movement of your winds/I am riding the mystery of your storm.

Ah, sweet mystery/Come to break the frozen lake in me/Shaking the foundations of the very trees within me/That the earth is the earth is the earth.

Το ποίημα αρχίζει περιγράφοντας πώς η θύελλα αυτή θύμισε στην Γκρέις Νίκολςτους μεγάλους τυφώνες της παιδικής της ηλικίας, στην Καραϊβική. Τα ονόματα που παραθέτει θυμίζουν τους θεούς των ανέμων και των τυφώνων της πατρίδας της, αλλά τώρα αναρωτιέται γιατί όλοι αυτοί ήρθαν στην καινούργια της πατρίδα. Στο τέλος βέβαια, τους καλωσορίζει αφού της υπενθυμίζουν ότι η γη, είτε στην  Αγγλία, είτε στο σπίτι της στην Καραϊβική, ή οπουδήποτε αλλού, είναι παντού η ίδια.

Τα συναισθήματα της Νίκολς σχετικά με την καταιγίδα είναι ανάμικτα. Τα περιγράφει ως φοβισμένα και καθησυχαστικά, γιατί κάθε σφοδρή καταιγίδα μπορεί να τρομάζει αλλά στη δική της περίπτωση, της  έφερε ταυτόχρονα τις ευχάριστες αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας. Στο ποίημα, αποκαλεί την καταιγίδα, ως σαρωτική εξαδέλφη της. Περιγράφει πώς η καταιγίδα αναζωπύρωσε το παρελθόν της, της θύμισε πόσο ευτυχισμένη ήταν στην Καραϊβική, τις πεποιθήσεις και τον πολιτισμό της.Αλλά την ίδια στιγμή, το ποίημα την συμφιλιώνει με την  Αγγλία, αφού η γη είναι παντού η ίδια.Συνειδητοποίησε ότι οι ίδιοι οι θεοί που καθοδηγούσαν τη ζωή της στη Γουιάνα είναι παρόντες και στην Αγγλία κι έτσι δεν χρειάζεται να αισθάνεται μόνη ή αποξενωμένη. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των σκέψεων, μπορεί τώρα να αισθάνεται ευτυχισμένη, συγκινημένη και ελεύθερη, χωρίς αλυσίδες, ένας υπαινιγμός φυσικά για τους αλυσοδεμένους σκλάβους των Αντιλλών.

Το ποίημα είναι γραμμένο ως ελεύθερο στίχο, με στροφές ποικίλης διάρκειας, ακανόνιστο στυλ και χωρίς περιορισμούς, που αντανακλά την ελευθερία που βρήκε στην Αγγλία, αλλά συμβολίζει ταυτόχρονα  το απρόβλεπτο μιας καταιγίδας. Το ποίημα ξεκινά σε τρίτο πρόσωπο, δημιουργώντας κατά κάποιο τρόπο μια απόσταση  η οποία βοηθά  τον αναγνώστη  να δει πόσο αποξενωμένη ήταν η   ποιήτρια από την αγγλική κουλτούρα, πριν η καταιγίδα αλλάξει τα συναισθήματά της, αλλά γρήγορα μετακινείται σε πρώτο πρόσωπο, μεταφέροντας τη διαδικασία με την οποία εξατομίκευσε  το μήνυμα του τυφώνα. Αποκαλεί τους Θεούς με  τα ονόματά τους στην τοπική διάλεκτο της Καραϊβικής και στην πρωτότυπη αφρικανική γλώσσα. Είναι η ηχώ του παρελθόντος της στην Καραϊβική, το φάντασμα των προγόνων της,  το οποίο τώρα είχε έρθει για να την παρηγορήσει στην Αγγλία.

Αναφέρεται στο ‘εκτυφλωτικό φωτισμό’, με τον οποίο εννοεί την αστραπή της καταιγίδας, αλλά και την εσωτερική συνειδητοποίησή της ότι ‘η γη είναι η γη’. Και περιγράφει πώς τα  ξεριζωμένα δένδρα πέφτουν βαριά όπως οι φάλαινες, εξηγώντας τι πραγματικά έλαβε χώρα στην καταιγίδα, κιακόμα μας δείχνει πώς κάποια βαθύτερα συναισθήματα και πεποιθήσεις της είχαν  κλονιστεί και ξεριζωθεί  από την τραυματική και δραματική  εμπειρία του δικού της ξεριζωμού και της μετανάστευσης στην Αγγλία, στη συνέχεια.

γράφει ο Απόστολος θηβαίος

Ο άνθρωπος βιολί, δημόσια αποχωρητήρια, ο μεθυσμένος, η προτομή και μια ανεξάντλητη σειρά από υπονοούμενα και το λεγόμενο, θαυμαστό πραγματικό.

Υπάρχει μια φωτογραφία που κρύβει ένα τρομερό καλοκαίρι. Και τι σημασία έχουν τ΄αγάλματα εμπρός στην κόχη των ματιών σου που βαθαίνει με τον καιρό.Τ΄άδειο σου νυφικό , μόνο σκιές και το λευκό της σιωπής. Για χάρη σου στο φόντο το μεσημέρι χαμήλωσε τη βοή του κόσμου. Στη φυλακή μου άλλοτε ανακτάς τη σημασία της αγάπης και άλλοτε πάλι ματώνεις τις παλιές πληγές. Σήκω να χορέψεις όπως ποτέ, με το έρημο φουστάνι σου να  πενθεί το σώμα.

Παρατήρησε τη λεζάντα με προσοχή. Επανέλαβε τα λόγια σαν προσευχή. Σ΄έναν άλλο τοίχο, σε μια άλλη ζωγραφιά, ένα φορτηγό ταλανίζεται στον ωκεανό. Να΄ρχόσουν λέει τώρα, να έμπαινες σαν τις πρωταγωνίστριες που αφήνουν το σημάδι τους, να μ΄έσωζες απ΄αυτό το μοιραίο ναυάγιο.

Ο Le Querrec γεννήθηκε το 1941 στην Βρεττάνη. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του                                                                                                  ηλικίας κοντά στους προγόνους του. Από μικρός εμφάνισε το ταλέντο και το πάθος του για τον κινηματογράφο και τη φωτογραφία. Όσο μπορώ να θυμηθώ, αυτή η ιδιότυπη έλξη για την εικόνα με χαρακτήρισε, επισημαίνει ο ίδιος σε κάποια συνέντευξή του.

Με την πρώτη του κάμερα θα διασώσει μιια έφηβη που μοιάζει εκπληκτικά με τη φίνα Λολομπριτζίτα. Κάπου αλλού τον γοητεύουν οι συνέπειες των ακραίων καιρικών φαινομένων και  ο  εμβρόντητος πρωταθλητής του ποδηλάτου.

Κοντά στα 1950 ο    Le Querrec θα αποτυπώσει τις μορφές των μουσικών της τζαζ που τόσο τον συναρπάζουν.Στην ηλικία των 25 χρόνων θα αναλάβει ένα δύσκολο ταξίδι στα πλαίσια της συνεργασίας του με το περιοδικό Jeune Afrique. Ο Γάλλος φωτογράφος θα διασώσει ένα ολόκληρο σύμπαν, αναμιγνύοντας το ανθρωπολογικό ενδιαφέρον του με εκείνο της καλλιτεχνικής, της αυθεντικής μουσικής κοιτίδας και του πρωτόγονου, αισθησιακού ήχου. Το ταξίδι αυτό θα αποτελέσει ορόσημο για τον φωτογράφο.

Άρθρα πολιτικού περιεχομένου, καλλιτεχνικά σημειώματα για τον τάδε ή τον δείνα και πορτραίτα σπουδαίων προσωπικοτήτων, όπως ο Γάλλος πρόεδρος Miterand μονοπωλούν το έργο του. Ο τελευταίος θα μελετήσει σε βάθος το έργο του που κυριαρχείται από τις σκηνές της τζαζ και  των δρόμων.

Στη σκιά της κραυγής, πίσω από στίχους πνευστών που παρελαύνουν, οι σκοτεινές φιγούρες κρατούν τους σκοπούς και την αρχαία, την ακατόρθωτη ηλικία τους.

Ωστόσο, για να είναι κανείς ειλικρινής, στην περίτπωση του L. Q. καταγράφεται ένα πανόραμα προσώπων και σκηνών,  το χαμόγελο και ο έρωτας ως σώμα και ιδέα, μ΄άλλα λόγια, το είδος της πιο σπάνιας ομορφιάς. Για τη φωτογραφική πλευρά της ζωής μας , λοιπόν που θέλει τα κορίτσια κομματισμένα, δίχως σώμα μες στους καταυλισμούς και τις πόλεις τούτο το σημείωμα για τον Γάλλο φωτογράφο. Το καρέ που  κερδίζει απόψε την ευγνωμοσύνη του κοινού αναπαριστά το σύννεφο και τον άγγελο. Είναι προικισμένο με όραμα, με χρόνο, ενώ όλα τα υπόλοιπα υποννούνται απ΄τον καλλιτέχνη πως εκλείπουν. Δίχως σώμα και φωνή, μονάχα με τη χάρη της ελευθερίας που κατακλύζει τις μέσα μας εμπροσθοφυλακές μπορούμε να αγγίξουμε τις ακατόρθωτες πτυχώσεις και ένα σωρό άλλα μυστήρια.

24grammata.com- free ebook

[κατέβασέτο]

Τίτλος: “Ημερολόγια”

Συγγραφέας: Ιωάννα Σκαντζέλη

ISBN: 978-960-93-9315-7

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 183

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Θεσσαλονίκη, 2017

Μέγεθος Αρχείου: 1,1 Mb

Σελίδες: 30

Μορφή αρχείου: pdf

Γραμματοσειρά: calibri

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια
του δημιουργού ή του εκδότη

24grammata.com- free ebook

[κατέβασέτο]

Περιεχόμενα

24grammata.com- free ebook

[κατέβασέτο]

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η πρώτη μέρα

ή μία από τις υπόλοιπες πρώτες μέρες της υπόλοιπης

ζωής μου

Δεν ένιωσα ένοχη για τα ψέματα

που είπα

Τα πίστεψα όλα ένα ένα

Τράφηκα

Με σκιές και στειρότητα

Ένας εφιάλτης

Θεωρούσα πως τα παιδικά μου χρόνια

δεν ήταν τα δικά μου παιδικά χρόνια

Τόσο όμορφα και οικεία υπήρξαν

Ακούω το χαοτικό κελάηδημα των πουλιών

ανάμεσα στα πλούσια κλαδιά των δέντρων

που οι κορυφές τους χάνονται

αριστερά και δεξιά

μέσα στο κεφάλι μου

24grammata.com- free ebook

[κατέβασέτο]

 moneyball, θεματική έκθεση (anti mundial) του Απόστολου Γιαγιάννου έργα εδώ

Προλογίζει η Fatima Eloeva (καθηγήτρια του πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης)

Για πρώτη φορά ολόκληρο το ποίημα, που αποτελεί και τον εθνικό ύμνο Ελλάδας και Κύπρου, μεταφρασμένο στην Αγγλική

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία

On line AΓΟΡΑ ΕΔΩ δεκτοί όλοι οι τρόποι πληρωμής (δωρεάν τα ταχυδρομικά για όλη την επικράτεια / παράδοση την επόμενη ημέρα)

Μία επιμελημένη έκδοση των 158 τετράστιχων με παράλληλη μετάφραση στην Αγγλική των Charles Sheridan και Rudyard Kipling

ΣΕΙΡΑ: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (αρ. σειράς 13)

Εκδόσεις: 24γράμματα / Γιώργος Δαμιανός
Διευθύνσεις / Κεντρική Διάθεση:
α. Πεντέλης 25α και Αίαντος 2α, Βριλήσσια, 152 35
β. Ηρώων Πολυτεχνείου 8, Αγία Παρασκευή, 153 42
Τηλ .: +30 210 612 70 74, +30 210 600 87 50
Email: [email protected]
Web site :www.24grammata.com
e-shop: www . 24grammata.com
Copyright ©24γράμματα

O Διονύσιος Σολωμός (Ζάκυνθος, 1798 – Κέρκυρα, 21 Νοεμβρίου 1857), όσο ήταν εν ζωή, αν και ο ίδιος είχε δημοσιεύσει μόνον ένα μικρό μέρος του έργου του, ήταν δημοφιλής, κυρίως, λόγω του νεανικού του έργου που κρατάτε στα χέρια σας. «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» ήταν ο τίτλος που έδωσε ο νεαρός ιταλοαναθρεμμένος το ποίημα που έγραψε στη Ζάκυνθο, τον Μάιο του 1823 και πρωτοεκδόθηκε στο Παρίσι.

Ο Σολωμός έγραψε τον «Ύμνος προς την Ελευθερίαν» σε ηλικία 25 χρόνων (έχοντας ζήσει μόνιμα στην Ιταλία από το δέκατο έως το εικοστό έτος της ηλικίας του). Πρόκειται για ένα έργο που απέχει πολύ από την ποιότητα των ποιημάτων του της ώριμης εποχής, αλλά από τις ελάχιστες καλλιτεχνικές δημιουργίες, που περιέγραφαν την επανάσταση των πρώτων χρόνων κάτι που χρειαζόντουσαν στην Εσπερία, για να τροφοδοτήσουν το κίνημα του φιλελληνισμού

Μέτρο

Στο ποίημα ακολουθείται πλεχτή ομοιοκαταληξία, ο 1ος στίχος ομοιοκαταληκτεί με τον 3ο και ο 2ος ομοιοκαταληκτεί με τον 4ο. Το μέτρο είναι τροχαϊκό ( βασίζεται, δηλαδή, στην εναλλαγή μιας τονισμένης με μια άτονη συλλαβή) με εναλλαγή οκτασύλλαβων/επτασύλλαβων στίχων. Πρόκειται για το βασικό μέτρο στο μεγαλύτερο μέρος του Ύμνου Η τετράστιχη όψη, ιταλικής προέλευσης, αρέσει στο μάτι αλλά συχνά κόβει και το ρυθμό και το νόημα, που είναι αυτοτελές ανά δεκαπέντε συλλαβές. Μπορεί, όμως, να θεωρηθεί και ως άτμητος, ομοιοκατάληκτος, τετράσημος, οξύτονος, αναπόληκτος, τροχαϊκός δεκαπεντασύλλαβος

Μα ίσως θα ήταν καλύτερο να αφήσουμε τον ίδιο τον ποιητή να αναφερθεί στο έργο του, καθώς και τους δύο σημαντικότερους μελετητές του, τον Πολυλά και τον Πολίτη(…)

Ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» και ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας

Τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδος αποτελούν οι δύο πρώτες στροφές του ποιήματος “Ύμνος εις την Ελευθερίαν”. Το 1828, ο Νικόλαος Μάντζαρος, κερκυραίος μουσικός και φίλος του Σολωμού, μελοποίησε το ποίημα, με βάση λαϊκά μοτίβα, αλλά όχι ως εμβατήριο. Το 1861 ο Υπουργός των Στρατιωτικών ζήτησε από τον Μάντζαρο να συνθέσει εμβατήριο πάνω στον “Ύμνο εις την Ελευθερίαν”. Ο εθνικός ύμνος, μαζί με τη μουσική του, τυπώθηκε για πρώτη φορά σε 27 κομμάτια, το 1873, στο Λονδίνο.

Και της Κύπρου

Η καθιέρωση Εθνικού Ύμνου της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου στις 18 Νοεμβρίου 1966.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω την καθηγήτρια του πανεπιστήμιου της Πετρούπολης και του Βίλνιους, κυρία Φατίμα Ελόεβα για τo ιδιαίτερo εισαγωγικό κείμενο που παραχώρησε στις εκδόσεις 24γράμματα. Ένα κείμενο επιστημονικό αλλά και αποστασιοποιημένο από τη συναισθηματική φόρτιση του ανθρώπου που φέρει την υποσυνείδητη συγκίνηση που προκαλεί το «σε γνωρίζω από την κόψη…» στον Έλληνα (ΓΔ)

Μ΄άπειρα μάτια,
πρόσωπα
και καρδιές

Απόστολος Θηβαίος

Ο Νίκος Βατόπουλος εδώ και χρόνια καταγράφει το πρόσωπο της Αθήνας. Καταλογογραφεί και φτιάχνει μικρές φωτογραφίες ποιήματα για την πόλη που αλλάζει πρόσωπο σβήνοντας όλα της τα ίχνη. Ανήκει σ΄εκείνους που κόντρα στο ρεύμα των ραγδαίων αλλαγών διδάσκει τον πρώτο, τον θεμελειώδη κανόνα για έναν υγιή και ακμαίο, κοινωνικό χώρο. Η άδολη αγάπη, το αίσθημα της πολύ προσωπικής πατρίδας που λείπει απ΄την Αθήνα του καινούριου αιώνα και τη σχέση μας μαζί της, αποτελεί το πεδίο του κυρίου Βατόπουλου.
Αυτή τη φορά το θέμα αφορά την σωζόμενη οικία της οικογένειας Λαπαθιώτη. Το επιβλητικό νεοκλασσικό της οδού Οικονόμου δεσπόζει όπως πάντα στις φωτογραφίες. Ανήκει στα σύμπαντα που διατρέχουν την εποχή μας. Σημαίνει σινιάλα απ΄τους απέναντι κόσμους και αντέχει σε πείσμα της εποποιίας που γράφεται κάθε μέρα στους δρόμους αυτής της πόλης. Κρατά μέσα του τη μορφή του ποιητή που χάθηκε δίχως αγάπη. Κρατά τίτλους και κόσμους. Μες στις ρωγμές του ζει το παράξενο. Να τι αντέχει ακόμη μαζί με το σπίτι της οικογένειας Λαπαθιώτη.
Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν ο Θεσσαλονικιός λογοτέχνης, Γιώργος Ιωάννου επισήμανε τον κίνδυνο. Το οίκημα, φορτωμένο με φθορές δεκάδων χρόνων συγκίνησε τον σπουδαίο δημιουργό. Έκτοτε μικρές παρεμβάσεις που αρκούν στο να κρατηθεί όρθιο, συνοψίζουν όλη και όλη την πρόθεση όλων όσων εμπλέκονται με τη διαχείρισή του.
Ένα σύνθετο, νομικό πλαίσιο, καταπονημένο από το γνώριμο σύνδρομο της προχειρότητας, η περιφρόνηση των κληρονόμων απέναντι στην ίδια την πόλη, η εντόπια, πολιτιστική επιχειρηματικότητα που παραμένει χειμαζόμενη και ας φθάνουν ορδές Ευρωπαίων ερωτιδέων ως τις ακτές μας, εικονογραφούν αιτίες και συμφραζόμενα μιας αυτοσχέδιας πρακτικής. Μόλις πρόσφατα τέθηκαν σε λειτουργία προγράμματα επισκέψεων σε αναπαλαιωμένα οικήματα ξεχωριστής αρχιτεκτονικής και ιστορικής αξίας, επιβεβαιώνοντας του λόγου το αληθές.
Ο Λαπαθιώτης πέθανε στο σπίτι της οδού Οικονόμου. Η παρουσία του στην προπολεμική Αθήνα, το αλλιώτικο ήθος που κόμισε στην νεοιδρυθείσα, μεγαλοαστική τάξη, οι νουβέλες του που παραμένουν εξαίσια δείγματα ενός σπουδαίου ταλέντου, τα πάθη που κομματιάζουν πάντα τις ψυχές, κυριαρχούν στα βιογραφικά στοιχεία. Θεατρικός στη ζωή και το έργο του, παλεύοντας με τους δαίμονες και τις κλίσεις του, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης κατατάσεται σήμερα σε μια ιδιότυπη, ελληνική πρωτοπορία, ξεχωριστή, γεμάτη από τον ρεαλισμό και την ποίηση που θ΄απαιτήσουν άλλες εποχές.Ωστόσο ούτε αυτά μπορούν να συγκινήσουν την ελληνική πολιτεία, και η μεγαλόστηθη ελληνική κοινωνία παρελαύνει πλάι στην τρίτη, τηλεοπτική δημοκρατία κρατώντας την ανάσα της, μήπως και φανεί η ομορφιά της. Λίγα πράγματα αλλάζουν και αργά, έλεγαν οι παλαιότεροι. Το άρθρο του Νίκου Βατόπουλου φαντάζει απόψε πιο συγκινητικό. Σχεδόν μελαγχολικό έτσι όπως το οίκημα των Εξαρχείων μες στην αρχιτεκτονική του ειδίκευση, αποκαλύπτει πέραν αμφιβολίας ένα ουσιώδες στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μας.

Και όμως, μες στην ομίχλη, μονάχα με τις φωνές και την καρδιά μπορεί κανείς να δει τον ποιητή στρατηγό, κατεστραμμένο με τη δυστυχία της ακέραιας φαντασίας του. Προελαύνει επί της οδού Κουντουριώτου, μαζί μ΄ένα σωρό άλλα ονόματα ηρωικά κάποιας παλιγεννεσίας. Κρατά το ύψος του, παραμερίζει τους κρεμαστούς κήπους και κατακτά ξανά αυτήν την πόλη. Ανοίγει ξανά υπόγειους δρόμους, μες στα βιβλία έχει φυλάξει θησαυρούς. Είναι ώρες που ζητά έρωτα και άλλοτε πάλι χαμένος στ΄όνειρο, πίνει το δροσερό νερό της λήθης. Αχερουσίες νύχτες και σαλόνια και μοναξιά λουσμένη μες στα πλούσια φώτα.
Μοιράζει βιβλία πίσω απ΄το μουσείο. Συστήνεται ευγενικά και υποκλίνεται σε μια καταιγιστική έξοδο ακριβώς την ώρα που πέφτει η νύχτα.
Τον έχω δει και εγώ κάποιες φορές. Βαδίζει με μια παράξενη στολή και είναι τραγικός σαν τους παλιούς μίμους όταν έχαναν μέσα απ΄τα χέρια τους το τσίγγινο φεγγάρι. Επί της οδού Οικονόμου εντάσσεται στ΄αέτωμα.
Γίνεται μια χάρτινη φαντασία, μην με ρωτάτε. Ένας ολόκληρος κόσμος με κρυμμένους κήπους, μ΄αυλές οφθαλμιατρείων, με τρυφερότητα κοιμάται σαν παιδί στο πλάι του.

Τετάρτη 28 Ιουνίου, στις 20.00

Oι εκδόσεις 24γράμματα σας προσκαλούν

στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της Μαρίας Κανελλάκη,

με τίτλο «Ιστορίες της Διπλανής Κρίσης»,

την Τετάρτη 28 Ιουνίου, στις 20:00.
Συνδαιτυμόνες στο τραπέζι των ομιλητών, θα είναι μια παρέα επιστήθιων φίλων και μανιωδών βιβλιο-αναγνωστών:
 Γιώργος Δαμιανός
 Δήμητρα Κουντή
 Γωγώ Κοροβέση-Κολυτά
 Θάνος Τσάκαλος
Η βιβλιοπαρουσίαση θα γίνει στο Ρακάδικο «Το Περαχώρι», στη Μεταμόρφωση. Συνοδεία ρακής, θα παρουσιάσουμε, θα μιλήσουμε και θα μοιραστούμε. Ιστορίες, εμπειρίες, γνώμες και προτάσεις. Θα ήταν μεγάλη μας τιμή και χαρά να σας έχουμε στη συντροφιά μας.
Χρήσιμες Πληροφορίες
Τετάρτη 28 Ιουνίου και ώρα 20:00.
Είσοδος Ελεύθερη, μόνο με την επίδειξη καλής διάθεσης.

Πληροφορίες χώρου
Μεζεδοπολείο – Ρακάδικο «Το Περαχώρι» , Ι. Ράλλη 9, Μεταμόρφωση,

τηλ: 2102840953

/ https://www.facebook.com/Toperachori/