24grammata.com/ θέατρο
γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Φωτογραφία: Καλλιόπη Μαλλόφτη
Αναστατώθηκε η μικρή ταβέρνα στα Κάτω Πετράλωνα, μπήκε το ΣΔΟΕ, αναζητούσαν την αναρτημένη ταμπέλα με την υποχρέωση του καταστήματος να εκδίδει αποδείξεις.
Τρομοκρατημένος ο καταστηματάρχης έδειξε το κρεμασμένο χαρτί και έφυγαν χαμογελαστοί, ικανοποιημένοι.
Εμείς πάλι φύγαμε δίχως το μαγικό χαρτάκι, αφού εντελώς ξαφνικά, η ταμειακή μπλόκαρε και εμείς ντραπήκαμε να το κάνουμε θέμα.
Βρωμοκοπούσαμε και από τα τσιγάρα, αφού οι απαγορεύσεις για το κάπνισμα έγιναν καπνός.
Περιμένουμε κάποιον να βγάλει το φίδι από την τρύπα, περιμένουμε, τον από μηχανής θεό, να καθαρίσει την βρωμιά, μακριά όμως η λίγδα από τα δικά μας ολοκάθαρα χεράκια.
Ανοίγεις το στόμα και μιλάς και γίνεσαι βορά στην δικτατορία του μέτριου ή του βολεμένου συνασπισμένου συνδικαλιστή.
Κάπως έτσι, θα σκεφτόταν πριν 100 χρόνια και ο Ίψεν όταν έγραφε τον “εχθρό του λαού”.
Υπόθεση που μπλέκει την συγγένεια, την διαφθορά, τον γραπτό τύπο και την εξουσία σε ένα γαιτανάκι που όλο και ζορίζει, αφού οι αποκαλύψεις έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα του τόπου, αλλά αν δεν εκτεθούν στο φως κινδυνεύει η υγεία του κοσμάκη.
Ο Νορβηγός Ίψεν, ανοίγει θέματα που σήμερα, εκατό και βάλε, χρόνια μετά, εμείς οι Έλληνες ούτε που τολμάμε να αγγίξουμε.
Αλήθεια ποιος είναι ο πραγματικός, εχθρός του λαού;
Στο έργο ο δήμαρχος, η εξουσία, προτάσσει το συμφέρον του λαού, για να κλείσει μέσα στην ομερτά, στην μοιραία συνένοχη σιωπή, τα στόματα των ανθρώπων.
Οι φίλοι μου στην Κάρπαθο, πνίγονται από ανάγκη να μιλήσουν αλλά για χάρη των ευρώ που αφήνει ο περαστικός, (ίσως και Σκανδιναβός σαν τον Ίψεν) τουρίστας, μένουν άφωνοι και κάνουν την σιωπή ιδεολογία.
Στην μεγάλη Αθήνα, οι κοινωνικές ομάδες κονταροχτυπιόμαστε με αναίδεια, ενώ τα προβλήματα παραμένουν ακόμη άλυτα.
Τι μπορεί να είναι περισσότερο αναγκαίο στην καθημερινότητα, αν όχι οι καθαρές ανθρώπινες σχέσεις.
Στην περίπτωση της θεατρικής παράστασης που ανεβάζουν οι “Μορφές Έκφρασης”, οι ρόλοι χωράνε σαν ραμμένα πουκάμισα στους ηθοποιούς, που τελικά γίνονται περσόνες του Ίψεν, ξεχνώντας σχεδόν τα δικά τους, μικρά βαφτιστικά ονόματα.
Ο Νίκος Περέλης, ο σκηνοθέτης του έργου, τσακίζει αθόρυβα κάθε στοιχείο που οδηγεί τον θεατή εκτός του θέματος.
Όταν θέλουμε μπορούμε να κολυμπήσουμε ωκεανούς.
Μα στο πικρό παρόν βασανιζόμαστε από την ανάγκη να είμαστε κάποιοι άλλοι ή κάνουμε την μικρή θέση μας αδιάφορο σκαλοπάτι, για να ανέβουμε κάπου, λίγο πιο ψηλά.
Μα ποιος είναι τελικά ο εχθρός του λαού;
Ο σίγουρος ιδεολόγος από όποια πλευρά κι αν κοιτά το άγαλμα σχεδόν πάντα αθωώνεται, μα τελικά μήπως είμαστε πλανεμένοι στα γρανάζια ανόητων μύθων, που βαφτίζουμε θέσεις και σταθερές απόψεις;
Στην παράσταση είναι η μάνα διαπλοκή, που πιέζει να κλείσουμε τα μάτια, είναι το αχόρταγο μυαλό, που θέλει να πιει το πιο βρώμικο νερό, αρκεί να ξεδιψάσει μέσα στο ψέμα.
Στις 8 Φλεβάρη, μέχρι τότε θα έχει φαντάζομαι και συγκοινωνία μέχρι στο θέατρο τους, εκεί στα Πετράλωνα, οι ηθοποιοί θα γίνονται πρώτα εκείνοι κι έπειτα οι θεατές λιγάκι πιο προβληματισμένοι, αν όχι καλύτεροι άνθρωποι.
Ίσως μόνο κατά την διάρκεια της παράστασης, γιατί μετά, στην καθημερινότητα θα φταίνε οι ανίκανοι πολιτικοί, οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, οι βολεμένοι γείτονες, που πετούν σκουπίδια από το μπαλκόνι.
Εμείς, που έχουμε θέση πρωταγωνιστή, στο πανηγύρι της ζωής, γιατί δεν ξεμυτάμε από τις γκουίντες, διαλέγοντας πλευρά;