Ένωση (Ελλάδα – Κύπρος)

24grammata.com- βίντεο/ Κύπρος

Η Ένωσις ως πολιτικός όρος – σύνθημα στη νεότερη ελληνική ιστορία και ειδικότερα στο ποιο πρόσφατο παρελθόν, αναφέρεται στο αίτημα του ελληνοκυπριακού πληθυσμού της Κύπρου για ενσωμάτωση της Κύπρου στην Ελλάδα, η οποία θεωρείται μητέρα-πατρίδα από τον κυπριακό ελληνισμό. Παρόμοιες κινήσεις με ίδιο σύνθημα είχαν γίνει παλαιότερα και σε άλλες περιοχές με μεγάλους ελληνικούς πληθυσμούς, όπως στην Κρήτη, τα Επτάνησα, τη Σάμο και τα Δωδεκάνησα, οι οποίες περιοχές και ενσωματώθηκαν σταδιακά στο Βασίλειο της Ελλάδος.

http://www.youtube.com/watch?v=-hclNBulh_0&feature=related

Η Ένωσις ήταν η φυσιολογική συνέχεια της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων της Κύπρου (που αποτελούσε σε ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού γύρω στα 80% [1] από το 1882 μέχρι το 1960), μαζί με την αντι-αποικιακή προσπάθεια καθόλη τη διάρκεια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατ’ ακρίβεια, η αντι-αποικιακή κίνηση στην Κύπρο ταυτίστηκε με την Ένωση, η οποία σύμφωνα με τον ελληνικό πληθυσμό της Κύπρου ήταν η μοναδική φυσιολογική πολιτική εξέλιξη μετά την απελευθέρωση του νησιού από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Επίσης, μια σειρά προτάσεων από τους Βρετανούς για τοπική αυτοδιοίκηση κάτω από βρετανική επικυριαρχία που έγιναν κατά καιρούς απορρίφθηκαν όλες.

Το Δεκέμβριο του 1949, η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου προκάλεσε τη Βρετανική Αποικιακή Κυβέρνηση να διεξάγει δημοψήφισμα για την Ένωση, σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ. Όπως ήταν αναμενόμενο, η αποικιακή κυβέρνηση αρνήθηκε και η Εκκλησία πραγματοποίησε δικό της δημοψήφισμα μέσα στις εκκλησίες υπό την επίβλεψη των ιερέων. Το δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε σε δύο συνεχόμενες Κυριακές, στις 15 και 22 Ιανουαρίου του 1950, με τη συντριπτική πλειοψηφία (95.7%) να ψηφίζει υπέρ της Ένωσης με το τότε Βασίλειο της Ελλάδας. Σε αντίθεση του τρόπου των σύγχρονων δημοψηφισμάτων που γίνονται με μορφή μυστικής ψήφου, το ενωτικό δημοψήφισμα έγινε με υπογραφές [2][3].

Το 1955, δημιουργήθηκε η μαχητική Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) που έδρασε κατά την χρονική περίοδο 1955-1959 για την απελευθέρωση της Κύπρου από την Βρετανική κυριαρχία και την ένωσή της με την Ελλάδα, ενάντια των απίστευτων μέτρων καθυπόταξης που είχε λάβει ο νέος τότε κυβερνήτης και πρώην στρατάρχης Τζ. Χάρτινγκ που προηγουμένως είχε καταπνίξει παρόμοιο κίνημα στη Κένυα. Σταδιακά, όμως, συνειδητοποιήθηκε από κάποιους αχρείους της εποχής και μειοδότες της ιδέας, ότι η Ένωσις ήταν ανέφικτη πολιτικά λόγω της παρουσίας της τουρκικής κοινότητας στο νησί, δηλαδή …του 20% (σε βάρος του 80%) που αποτελούσε κατάλοιπο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία όλο και αποκτούσε πρόσθετα δικαιώματα.
Τελικά η δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους με περίπλοκες και άνισες διευθετήσεις συγκυβέρνησης από τις δύο κοινότητες επιβλήθηκε κατά τις αξιώσεις και τα συμφέροντα των Βρετανών και βεβαίως με τις προσυπογραφές των πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκίας και έτσι το 1960 γεννήθηκε η τόσο “εύθραυστη” Κυπριακή Δημοκρατία.

Η ιδέα της Ένωσης δεν εγκαταλείφθηκε αμέσως. Κατά τη διάρκεια της προεδρικής εκστρατείας του 1968 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄ δήλωσε ότι η Ένωσις ήταν “επιθυμητή” ενώ η ανεξαρτησία ήταν “πιθανή”. Αυτή του η δήλωση τον ξεχώρισε από το κίνημα που επιθυμούσε μόνο και μόνο την Ένωση. Το 1971 δημιουργήθηκε η ΕΟΚΑ Β’ με αυτό το σκοπό, υπό την αρχηγία του Γεώργιου Γρίβα – Διγενή. Η ΕΟΚΑ Β’ συμμετείχε στο στρατιωτικό Πραξικόπημα του 1974 εναντίον του Μακαρίου, το οποίο οργανώθηκε και υποστηρίχθηκε από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία ήταν η δοτή της Χούντας του Ιωαννίδη. Η Τουρκική Κυβέρνηση αντέδρασε αρχικά με την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, κατά το σχέδιο Αττίλας Ι στις 20 Ιουλίου του 1974 όπου μετά από κάποιες μέρες, αρχές Αυγούστου και αφού στην Ελλάδα είχε αποκατασταθεί η Δημοκρατία, επαναλήφθηκε με το σχέδιο Αττίλας ΙΙ. Περίπου 200.000 Ελληνοκύπριοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4.000 έχασαν τη ζωή τους και 1.619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι κατέκτησαν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων [4]. Επίσης, αναχώρησαν οι Τουρκοκύπριοι από τις ελεύθερες περιοχές για να κατοικήσουν στο τουρκοκρατούμενο τμήμα του νησιού. Το πραξικόπημα και οι συνέπειές του υπονόμευσαν σοβαρά το ενωτικό κίνημα.

Στις 15 Νοεμβρίου του 1983 η Τουρκία προέβη στην ανακήρυξη – αναγνώριση σε κράτος των κατεχομένων αυτών εδαφών της Κύπρου, με την φερόμενη ονομασία: “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου” (ΤΔΒΚ) (στα τουρκικά Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti), κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών το 1983, διαμελίζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία. Τα Ηνωμένα Έθνη πάντως εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της νόμιμης Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλη την επικράτεια του νησιού και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης ως παράνομη. Στην Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, η ΤΔΒΚ αποκαλείται ευρέως “ψευδοκράτος” και “Κατεχόμενα”.

Σήμερα η Κύπρος παραμένει διαμελισμένη, με αποτέλεσμα η ελληνική κοινότητα να κατοικεί στις ελεύθερες περιοχές υπό την κυριαρχία της επίσημα αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας και η τουρκική κοινότητα να κατοικεί στη μη αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”. Οι Ελληνοκύπριοι έχουν ταυτιστεί έντονα με την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία μετά τα γεγονότα και του Αττίλα ΙΙ, του 1974, έχει μείνει αποκλειστικά υπό τον έλεγχό τους. Η Κυπριακή Δημοκρατία ως ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος και πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2004 τηρεί στενές σχέσεις με την Ελλάδα αλλά η Ένωσις δεν είναι πλέον στόχος των μεγάλων πολιτικών κομμάτων, λόγω της επαιρομένης …”αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής”!
el.wikipedia.org