24grammata.com/ νέοι λογοτέχνες
Αν ζούσε ο Παπαδιαμάντης ανάμεσα μας… δε θα έγραφε για τα παιχνιδάδικα, τις δημοτικές φιέστες και την ευτυχία των ημερών. Για ποιους θα έγραφε, άραγε;
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε, αποκλειστικά, για τα Χριστούγεννα του 2012. Το 24grammata.com ζήτησε (και ακόμη ζητεί) από τους αναγνωστες στις 19/12/2012, να γράψουν για τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή. Να σκιαγραφήσουν την πραγματική ζωή των Ελλήνων τα Χριστούγεννα του 2012.
Λυτρωθείτε από τους φόβους σας, γράψτε τις σκέψεις σας, τα όνειρα και στείλτε τα για να εκδώσουμε ένα μοναδικό ebook για τα Χριστούγεννα του 2012. mail: [email protected]
έκταση κειμένου από 1 έως 8 σελίδες. Αποστολή έως 7/1/ 2013
Αλληλεγγύη, όχι Φιλανθρωπία (στις μέρες του μνημονίου και όχι μόνο).
Γιώργος Πρίμπας
Ένας πολίτης σήμερα, στις μέρες της δεκαετίας του 10 στην Ελλάδα – τις μέρες της φτωχοποίησης, και ιδίως αν πρόκειται για κάτοικο πόλης, ο οποίος επιβιώνει από την εργασία του, τη μόνη ίσως σημαντική αλλαγή που θα μπορούσε να υποστεί στην οικονομική του κατάσταση τη βλέπει στα μάτια των συμπολιτών του εκείνων, οι οποίοι καρτερικά περιμένουν, όπου διανέμονται, για ένα συσσίτιο. Στα μάτια δηλαδή εκείνων που γυρίζουν όλη τη μέρα και, συνήθως αφού πρώτα ρίξουν μία γρήγορη ματιά γύρω, ψάχνουν στα σκουπίδια για οτιδήποτε μπορεί να τους αποφέρει από λίγα κέρματα, που ίσως καταλήξουν να αντιστοιχηθούν σε μία φραντζόλα ψωμί, μέχρι δυστυχώς υπόλοιπα τροφής. Συμπολίτες μας για τους οποίους πριν λίγα χρόνια θα φάνταζε αδιανόητο κάτι τέτοιο.
Μέρες όπως αυτές των Χριστουγέννων πολλοί συνεισφέρουν λίγο παραπάνω εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους προς τα θύματα μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνονται. Και δεν ευθύνονται διότι αυτοί που ευθύνονται φρόντισαν κινούμενοι ακραία αν-αλληλέγγυα και φιλοτόμαρα να μην χρειαστεί ποτέ να τύχουν αλληλεγγύης. Εξαιρούνται κάποιοι “απρόσεκτοι”, των οποίων μάλλον η απληστία ήταν τέτοια που το σύστημα που τους επέτρεπε να κατακλέβουν και δεν μπόρεσε να τους καλύψει και τους περιοδεύει ως παράδειγμα της ευνομίας την οποία (δήθεν) ευαγγελίζεται την υλοποίηση, αλλά που συνιστούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Σύστημα που όμως τους επιτρέπει ακόμα και φυλακισμένοι να διαβιούν λίαν πολυτελώς. Ακόμα κι εκεί τελικά εμείς τους πληρώνουμε. Ίσως η πραγματική τους τιμωρία, που θα απεικόνιζε επακριβώς και το τι προκάλεσαν σε χιλιάδες συνανθρώπους μας, να ήταν: αφού τους γινόταν ολοκληρωτική κατάσχεση της κινητής και της ακίνητης περιουσίας τους, η παροχή ενός παλτού, μιας κουβέρτας και μιας κονσέρβας για την πρώτη νύχτα στο δρόμο.
Επιστρέφοντας στην ανάγκη αλληλεγγύης προς τους συμπολίτες μας, τους ίσους με μας, ας διευκρινίσουμε ότι με την αλληλεγγύη μας οφείλουμε να τονίζουμε πως δεν πρόκειται για μία πράξη κοινωνικής υποκρισίας, δηλαδή φιλανθρωπίας, αλλά για μία αναγκαστική υποκατάσταση της πολιτείας που θα έπρεπε να είχαμε, δεν έχουμε και εν τέλει διεκδικούμε.
Μιας πολιτείας στην οποία δεν ενταχθήκαμε λόγω κάποιων προγόνων και βαρών που κληρονομήσαμε, αλλά προσερχόμαστε εκούσια ως αυτοτελείς μονάδες, απαλλαγμένοι από παρελθόντα, και καταθέτοντας τη φυσική μας ελευθερία προσμένοντας το όφελος – το κοινό για όλους – από τη συμβίωση. Αυτό το όφελος σήμερα όχι μόνο έχει μηδενιστεί, αλλά ο πολίτης θύμα του καπιταλισμού βιώνει μία κατάσταση στέρησης πολύ χειρότερη από το να ζούσε εκτός κοινωνίας, ακόμα και απομονωμένος κυνηγός και τροφοσυλλέκτης όπως την εποχή των πρώτων ανθρώπων.
Σε πλήρη αντίθεση με την ταξική φιλανθρωπία, όπου ο λήπτης οφείλει ευχαριστώ και ευγνωμοσύνη στο φιλάνθρωπο (συνήθως η κυρία του κυρίου διακοσμημένη με το ΑΕΠ μίας πόλης) ταξικά ανώτερο από το έλεος του οποίου εξαρτάται, η αλληλεγγύη δεν υπονοεί καμία ταξική διαστρωμάτωση και συνιστά υποχρέωση και δικαίωμα αμφότερων. Υποχρέωση και δικαίωμα μεταξύ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΙΣΩΝ. Η αλληλεγγύη συνιστά πράξη ευθείας αντιπαράθεσης με το καπιταλιστικό κράτος, το οποίο γεννά τη δυστυχία και την ελεημοσύνη που λειτουργεί ναρκωτικά νομιμοποιώντας την άρχουσα τάξη στη θέση που βρίσκεται, και οι χώροι συγκέντρωσης πρέπει να γίνουν και χώροι δημοκρατικής οργάνωσης και αυτοοργάνωσης μακριά φυσικά από δογματικές υποτέλειες καμένες από την ιστορία. Χώροι διεκδίκησης της πολιτείας εκείνης που θέλουμε και απαιτούμε. Μιας πολιτείας που θα αποφασίζουν οι πολίτες και όχι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές – μέλη φιλανθρωπικών οργανώσεων.