…ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΑΝΤΡΕΙΑ.

24grammata.com/ εάν (γνώμες)

γράφει ο Θωμάς Χριστιάς

Ζηλευτή η εν τω σουλτανικώ  οίκω θέση του εκάστοτε Σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν αφήσουμε για λίγο στην άκρη το βάρος της διοίκησης μιας αχανούς κατά περιόδους αυτοκρατορίας με πολλούς εχθρούς φανερούς και κυρίως αφανείς. Για να συνεχιστεί ο οίκος του Οσμάν και να μη διακοπεί η κυριαρχία της Αυτοκρατορίας, η οποία τελούνταν  στο όνομα του φιλεύσπλαχνου Αλλάχ,έπρεπε με κάθε τρόπο να διασφαλιστεί η τεκνοποιία και κυρίως ο ερχομός ενός πρωτότοκου υιού. Πλούσιο το χαρέμι του κάθε Σουλτάνου,αριθμώντας περί  τις τετρακόσιες γυναίκες.Πλούσια και η ζωή τους. Υφάσματα μεταξωτά κεντημένα με χρυσοκλωστές, ακριβά ρούχα, πολύτιμοι λίθοι,υπηρέτες από το σώμα των Ευνούχων,λουτρά και κάθε λογής διασκεδαστές.  Όλες είχαν στόχο να πλαγιάσουν με το μεγάλο Σουλτάνο,ο οποίος κάθε Παρασκευή,τη μεγάλη μέρα για τους Μουσουλμάνους, έπρεπε να επιλέξει μια από  αυτές. Ο Αρχιευνούχος κρατούσε ντεφτέρι με τη σειρά των γυναικών και όποια τυχερή έφερνε στον κόσμο αρσενικό παιδί, θα είχε πλούτο που καμία γυναίκα δε μπορούσε να φανταστεί. Τιμητική θέση καταλάμβαναν και οι γυναίκες του χαρεμιού που θα έφερναν στον κόσμο κορίτσι, σε  ένα διαρκή αγώνα μεταξύ των γυναικών για αναρρίχηση «στην πυραμίδα της συντροφιάς του Σουλτάνου», ενώ όποια δεν κατάφερνε πριν τα δεκαοκτώ της να τεκνοποιήσει, έχανε τη θέση της στο χαρέμι και «εξέπιπτε» στη θέση της γυναίκας ενός «απλού» Πασά.
Σίγουρα έχουν καταγραφεί και υμνηθεί από τη δημοτική μας ποίηση περιπτώσεις χριστιανών που αντιστάθηκαν στο ‘’παιδομάζωμα’’ αυτό. Προσπάθησαν, πότε με βίαιο τρόπο και πότε από το σκοτάδι μιας κρυψώνας, να κρατήσουν τη θρησκεία τους κλείνοντας τα αυτιά τους στις σειρήνες του πλούτου του κυριότερου εκπροσώπου του Αλλάχ στη γη.
Μήπως, όμως, υπήρχαν  και άλλες περιπτώσεις; Και κατά πόσο οι τελευταίες αποτελούν την εξαίρεση; Αν ο Σουλτάνος «έβαζε στο μάτι» κάποια πανέμορφη γυναίκα από το σώμα των ραγιάδων, δεν υπήρχε περίπτωση να μην την πάρει.Υπήρχαν, όμως, και περιστατικά όπου οι ίδιοι οι Χριστιανοί πήγαιναν την κόρη τους στο Σουλτάνο, προσδοκώντας να γίνει η μητέρα του υιού του. Ένας «καλός γάμος» που θα της εξασφάλιζε μια καλύτερη ζωή.
Στα ελληνικά χωριά, για παράδειγμα, έως τη δεκαετία του 1960 οι ντόπιοι καλοέβλεπαν τη παντρειά της καλής τους κόρης με ένα δάσκαλο ή τον τοπικό αστυφύλακα. Επίσης, με ένα στρατιωτικό που υπηρετούσε σε κοντινή μονάδα, καθώς ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου τότε ήταν κατά πολύ ανώτερος του μέσου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Αλλά και στον 21 ο  αιώνα,στις φτωχές ανατολικο-ασιατικές χώρες οι ίδιοι οι γονείς οδηγούν από το χεράκι τα μικρά τους παιδιά στην αγκαλιά ενός δυτικού τουρίστα, ο οποίος κομίζει  τα δολάρια του.
Η ευχή των γονιών να έχουν τα παιδιά τους μια καλύτερη τύχη, σε περιόδους κρίσης ή μεγάλων οικονομικών αντιθέσεων, μπορεί να φτάσει σε περιπτώσεις όπου μια μητέρα θα παραδώσει τη κόρη της στον οικονομικά ισχυρό, στη περίπτωσή μας στο Σουλτάνο. Όσο για το ποια πρακτική ήταν πιο συνηθισμένη,αυτή που μόλις περιέγραψα, ή της πιστής προσήλωσης στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη,δε μπορώ να πω με σιγουριά. Όποιος ισχυρίζεται το ένα ή το άλλο, θα πρέπει να έχει κατά νου ότι μας λείπουν τα μεθοδολογικά εργαλεία των σύγχρονων επιστημών για εκείνες τις εποχές. Αν καταγραφούν όλες οι περιπτώσεις όλων των γυναικών που αρνήθηκαν και  αντιστρόφως, όλες αυτές που οικειοθελώς  χτύπησαν την πόρτα του Σουλτάνου, αλλά και αν μπορούσε να γίνει ένα κοινωνιόγραμμα της κοινωνικής και οικονομικής θέσης των γυναικών που εντάχθηκαν τελικά στο χαρέμι, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Μέχρι τότε, μπορούμε να μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά και ανάλογα με την ηθική μας να γενικεύουμε.