
Σε μια χώρα που κλείνει την Ακρόπολη με τις μεγάλες θερμοκρασίες, ενώ με τις βροχές οι λιμνούλες στο δρόμο μπορεί να είναι πιο βαθιές και από το μπόι μας, μοναχά τα μπάνια του λαού έχουν ενδιαφέρον.
Έτσι είναι και η επιλεκτική τυφλότητα μας, σαν την περίφημη δημοκρατία μας, που σταματά, σκοντάφτει στην διαφορετική άποψη που πιθανά έχει ο διπλανός μας. Τότε δεν έχει δικαίωμα, δεν έχει ρόλο, μοναχά η συνασπισμένη ανοησία μας μετρά.
Μα η καρδιά του τόπου μετακόμισε πιο νότια,στα μικρά νησιά μας.
Στην τελευταία έκθεση του ξενοδοχειακού επιμελητηρίου της χώρας μας και για το πρώτο πεντάμηνο του 2012 όλα φελλοπλέουν.
Οι ιδιοκτήτες, χαμένοι, στην περσινή χρονιά έκλεισαν σε ποσοστό 90% με αρνητικούς ισολογισμούς. Οι πράκτορες δείχνουν δόντια, ρίχνουν τις ήδη χαμηλές τιμές ή κλείνουν γραφεία. Οι εργαζόμενοι χρεώνονται τα περισσότερα λάθη αφού στους περισσότερους τόπους δεν υπάρχουν ούτε συλλογικά όργανα για να πουν μια κουβέντα, άλλωστε σε τι γλώσσα αφού είναι και αλλοδαποί.
Στο κλείσιμο μαθαίνω για το ακριτικό νησί που έχει, έβγαλε κανονικό κονδύλι για την μπάντα που θα παιανίσει στο τελικό τοπικό ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Ίσως ο δήμαρχος του Ρέικιαβικ να μας είναι λίγο προχώ, λιγάκι προχωρημένος, αλλά δεν πάμε και εμείς άσχημα, μπορούμε να τον συναγωνιστούμε, ακόμη και αφορίζοντας όλους εκείνους που δεν τους γουστάρουμε.