Η ιστορία του ελληνικού ροκ, όπως θα τη δείτε στο 24 Open Festival

24grammata.com- 24open festival

Ιστορίες σαν την παρακάτω θα σας μεταφέρουμε με ήχο, στίχο και ελάχιστο Λόγο στο 24 Open Festival. To e magazine 24grammata.com ετοιμάζεται καθημερινά, για να σας παρουσιάσει (αρχές Απριλίου) μια ποιοτική εναλλακτική μουσική σκηνή.

«ΠΡΟΣΟΧΗ, ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΦΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ»
γράφει ο ο Απόστολος Θηβαίος
«Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Η Κατερίνα έχει πια πεθάνει, τα τρόλεϊ της οδού Πατησίων τώρα διέρχονται φορτωμένα φοιτητές ιδιωτικών σχολών, ανέργους, ηλικιωμένους, μετανάστες δίχως χαρτιά. Πριν από χρόνια, το τρόλεϊ υπ΄αριθμόν δεκατέσσερα, συνιστούσε σημείο συνάντησης των ανθρώπων από την Ερυθρά. Αν ζούσες ακόμα Κατερίνα θα φρόντιζα να σου εξηγήσω, να σε παρηγορήσω που όλα τα παλιά σφαγεία, μιλώ για τις αιματοβαμμένες αίθουσες της περιοχής του Ψυρρή και της μονοδρομημένης οδού Αθηνάς, θα σου εξηγούσα Κατερίνα πώς και γιατί σβήσαν πια τόσα φωσφορικά φώτα, να σε συστήσω σε ανθρώπους που τέλειωσαν οριστικά, να με ρωτήσεις γιατί και πώς οι παλιές αποθήκες Κατερίνα γίνηκαν τώρα σκηνές θεατρικές με πρωτότυπους μονολόγους και καλλιτεχνίες στο ακραίο όριο του νεωτερισμού. Θα λυπόμουν πολύ Κατερίνα, γιατί θα έπρεπε να σου εξηγήσω τον αβέβαιο τρόπο που έζησε ο Παύλος, να σου πω για τη Γιόλα που μας μίλησε από το σπίτι στη θάλασσα, τελευταία μαρτυρία, με τα βρεγμένα μαλλιά και την ένρινη ομιλία, με μια νευρική κινητικότητα. Κατερίνα, φαντάζομαι ξέρεις για τι πράγμα σου μιλώ, μπορείς να φανταστείς πώς σπάζουν οι άνθρωποι, φλέβες κλειστές οι δρόμοι και οι ελπίδες μας. Θα πρέπει να σου πω πως το έργο «Νεοφώτιστος» του Αντώνη Ευθυμιάδη σαπίζει τώρα στο πατάρι ενός διαμπερούς διαμερίσματος, αγορασμένου με νεκρά χέρια κάπου στο Παγκράτι. Η Κ. τελικά δεν ξύπνησε κάποιο βράδυ από τη φωνή της, ίσως να αγάπησε τέλος πάντων το χαμόγελο και την αναπνοή της, ίσως να άγγιξε, όπως προφήτεψε ο Παύλος το κορμί της και να το βρε τσακισμένο από πληγές και σπουδαίες νύχτες σε φωτισμένους εξώστες. Κατερίνα, το παλιό συνεργείο του  Σίμου που είχε μια ενέργεια αφάνταστη και αδάμαστη έχει πιθανόν εγκαταλειφθεί. Υφίσταται η περίπτωση να έχει μετατραπεί σε κατάστημα λιανικής πώλησης ή πάλι να έχει καταρρεύσει ολότελα και όσοι περνούν δεν το υποψιάζονται, έτσι όπως φροντίζουν επιδέσμους, γάζες, έτσι όπως γυρεύουν όλο αγωνία το ιώδιο. Τελικά το Βιβλίο των ηρώων του τρόμου συντάχθηκε. Προστέθηκαν όλοι οι δειλοί του θρύλου, κάτι παιδιά όπως εσύ Κατερίνα που ολοκληρώθηκαν όταν όλα είχαν πια συντελεστεί, όταν τελικά λαμβάναμε το δρόμο, όταν είχαμε αναλάβει οριστικά και αμετάκλητα την πιο λανθασμένη κατεύθυνση. Ο Παύλος πέθανε μες σε φρικτούς πόνους. Κανείς δεν ξέρει λεπτομέρειες. Απέμειναν βέβαια τα τραγούδια, κάτι λυπημένα, ή τα άλλα τα ρεμπέτικα ή εκείνες οι ηλεκτρικές μελωδίες που ταιριάζουν στα χρώματα της πόλης μας και για αυτό επέζησαν Κατερίνα. Ένας άλλος Κατερίνα που σίγουρα θα τον αγαπούσες ή θα εκτιμούσες τουλάχιστον τα τραγούδια του είπε πως υπάρχουμε  ως ανοικτές πληγές κόντρα στα καλά παιδιά, τα καλά λόγια. Είχε δίκιο Κατερίνα. Πρόκειται για εκείνα τα παιδιά που χαράζουν στους τοίχους της οδού Σαρρή σκίτσα ψυχιατρικών σπουδών, νεκρικά σώματα, αφρικανικές μάσκες, γρήγορα αυτοκίνητα, σύριγγες και τοξικά «απαγορεύεται.» Να μην ανησυχείς Κατερίνα. Πάνω από τις δύσκολες μέρες μου έχω στυλώσει με πρόχειρα ξύλα παλιών εκταφών μια μεγαλειώδη κάμαρη, καλά προφυλαγμένη από τα πριονιστήρια που λυσσομανούν. Εκεί μαζευόμαστε ο νεαρός με τα εντατικά μάτια, ο Παύλος, εσύ Κατερίνα, ο Δημήτρης, ο Νικόλας, η Γιόλα που δεν ήθελε ποτέ να γίνει γκόμενα ντίλερ ή να καταλήξει χρήστης συντηρήσεως. Συνωστίζονται με τις ηλεκτρικές κιθάρες τους και πίνουν ως αργά. Όταν πια έχουν όλα ειπωθεί και όταν τα μάτια τους είναι ήρεμα όπως τα απογεύματα των βροχερών σου άλμπουμ, Κατερίνα, αρπάζουν τις ηλεκτρικές κιθάρες τους και παίζουν όλη νύχτα, δίχως κανείς να μεριμνά για τον ανεξιχνίαστο θάνατό τους. Είναι επαναστάτες, τραγουδούν για εκείνα τα χρόνια που ήλπιζαν πως τα αυτοκίνητα θα βγάζουν ρίζες και θα ανθοβολούν, οι άνθρωποι θα περπατούν λέει με σκάφανδρα στους ωραίους βυθούς των καλοκαιριών μας. Οι φίλοι μου Κατερίνα, εκεί στη μυστική, μεγαλειώδη κάμαρη, με φωνές παράξενων καταγωγών, τραγουδούν ροκ απελπισίες. Πρόκειται για παιδιά που δεόνται. Έτσι τα θυμούνται όσοι τα αγαπούν. Αντίο για απόψε Κατερίνα.»

Τα «24Γράμματα» κηρύσσουν με το παρόν ένα μικρό αφιέρωμα στη ροκ, ελληνική σκηνή. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, η Γιόλα Αναγνωστοπούλου, ο Λευτέρης Μπονάτσος, ο Ανδρέας Θωμόπουλος, ο «λατινοαμερικάνος» ποιητής Θωμάς Γκόρπας, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Ζορζ Πιλαλί, κατά κόσμον Γιώργος Παπαδόπουλος, ο Νικόλας Άσιμος, ο Πανούσης, ο Γιάννης Μπελτέκας, το φιλμ «Αλδεβαράν» του 1976, ο «Ασυμβίβαστος», ο Αντώνης Τουρκογιώργης, ο Τουρνάς, τα ψυχεδελικα παιδιά, όπως ο Γ. Ρωμανός, συνιστούν την ιστορία του ελληνικού ροκ. Η Αγγέλα Καστρανάκη, στο ομώνυμο βιβλίο του δημοσιογράφου Μανώλη Νταλούκα, επισημαίνει πως η  νεότητα αφορά ένα διάστημα χρόνου ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την εξάρτηση από την οικογένεια αφενός και την ανεξαρτητοποίηση και την ένταξη στην παραγωγή αφετέρου.

Μες σε τούτη τη γριφώδη μετάβαση, χωρεί όλη η αμφισβήτηση, η επανάσταση, η ονειροπόληση. Πέρα από την οποιαδήποτε, γεωγραφική εντοπιότητα, το ροκ στάθηκε η ενσάρκωση των πιο ακραίων αισθημάτων, αποκτώντας μια διαχρονικότητα ψυχολογικής και πολιτιστικής φύσεως. Άλλωστε, έχει ήδη εμπεδωθεί πως κανείς δεν ερωτεύεται με μέτρο και λογική και πως οι άνθρωποι γεννιούνται με φτερά στις πλάτες για να δοθούν στη μεγάλη, εκρηκτική γιορτή της ζωής.