Ιταλοί Φαντάροι στον ΕΛΑΣ

24grammata.com/ ιστορία

Ιταλοί στρατιωτικοί στις γραμμές των ανταρτών του ΕΛΑΣ-

Documenti per ex- soldati italiani che avevano passato dalla parte di partiggiani greci (ELAS)

του Γιώργη Ασούρα
Είναι γνωστό πως όταν ο λαός μας πάλευε κατά των Τούρκων για ν’ αποκτήσει την εθνική του ανεξαρτησία, πολλοί γαριβαλδινοί έσπευσαν να πάρουν μέρος στον αγώνα του και αρκετοί από αυ­τούς έδωσαν και την Ίδια τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανε­ξαρτησία του λαού μας, παλεύον­τας με ηρωισμό στο πλευρό του. Οι υπέροχες αυτές παραδόσεις των Ιταλών πατριωτών – δι­εθνιστών εκδηλώθηκαν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο όταν ο λαός μας πολεμούσε με το όπλο στο χέρι ενάντια στους φασίστες επιδρομείς του Μουσολίνι και του Χίτλερ, για την κατάκτηση της Λευτεριάς του και την υπεράσπι­ση της εθνικής του ανεξαρτησίας. Μου έτυχε να γνωρίσω από κοντά τέτοιους νέους Γαριβαλδινούς στον ιταλό – ελληνικό πόλε­μο 1940 – 1941, μα ιδιαίτερα στα χρόνια της Εθνικής μας Αντίστα­σης, όταν ο λαός μας σύσσωμος ξεσηκώθηκε για να διώξει τους ξένους κατακτητές.
Ήταν οι πρώτοι διακόσιοι Ιτα­λοί, που πιάσαμε τον Νοέμβρη του 1940, χωρίς καμιά αντίσταση στο Σιάστη, κοντά στο χωριό Παρακάλαμο της Ηπείρου. Τους ρω­τούσαμε τότε γιατί μας πολεμού­σαν. Η απάντηση ήταν: «Εμείς δεν πολεμάμε, είμαστε αδέρφια με τους Ελληνες, δεν θέλουμε πό­λεμο, ας όψεται ο Μουσολίνι που μας έστειλε, θα πολεμήσουμε ενάντια στο φασισμό», έλεγαν…
Έτσι ήταν, δεν πολεμούσαν, γιατί βλέπανε ότι ο πόλεμος αυ­τός ενάντια στην Ελλάδα ήταν ά­δικος. Όμως είχε επικρατήσει τό­τε η ιδέα πως οι Ιταλοί γενικά δεν πολεμούνε. Αυτό, φυσικά, δεν ή­ταν σωστό, όπως έδειξαν τα πρά­γματα.
Πριν ακόμα από τη συνθηκο­λόγηση της Ιταλίας, Ιταλοί φαντάροι άρχισαν να περνούν στις γραμμές του ΕΛΑΣ. Τον Αύγουστο του 1943 τρεις Ιταλοί φαντάροι με τον οπλισμό τους έφυγαν κι αυτοί μαζί μας από την Τρίπολη για το 11 ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Αργότερα με τη συνθηκο­λόγηση ένα μεγάλο μέρος του ιταλικού στρατού κατοχής στην Πελοπόννησο πήρε το δρόμο για το βουνό. Το ατύχημα, όμως, ήταν πως, έφυγαν άοπλοι, γιατί δεν τους επέτρεπαν να φέρουν οπλι­σμό ορισμένοι μελανοχίτωνες αξιωματικοί. Και στο 6ο επίσης Σύνταγμα του ΕΛΑΣ ήλθαν 100 άοπλοι Ιταλοί φαντάροι. Η πλειο­ψηφία τους ζητούσε να τους δώ­σουμε όπλα να πολεμήσουν μαζί μας ενάντια στους χιτλεροφασίστες. Αυτό, φυσικά, ήταν αδύνατο τότε, γιατί δεν είχαμε διαθέσιμα όπλα. Δώσαμε όπλα μόνο σε πέν­τε από αυτούς και άλλους πέντε τους είχαμε άοπλους με προοπτι­κή να χτυπήσουμε τους Γερμα­νούς να πάρουμε όπλα για να οπλιστούν κι αυτοί μαζί με τους δικούς μας, που αρκετοί ήταν άο­πλοι ακόμα. Οι υπόλοιποι στάλθη­καν στις οργανώσεις και βοηθού­σαν τον κόσμο σε αγροτικές δουλειές. Δώσαμε όπλο στον Τζίμη, στο Τζοβάνι, στον Αντζελο, στον Πιέτρο και στο Βιττόριο, μόνον τα ονόματα τους μου έμειναν στη μνήμη κι αυτά Ίσως όχι όλα σω­στά! Ήταν κατενθουσιασμένοι και φιλούσαν τα όπλα τους από τη χαρά τους, τα καθάριζαν και έστηναν το τραγούδι «Αβάντι πόπολο… παντιέρα ρόσα τριομφερά…». Αθε­λα τότε μου έρχονταν στο νου οι Ιταλοί που πιάσαμε αιχμάλωτους στη Σιάστη, που πέταξαν τα όπλα κάτω και ήρθαν σε μας με τα χέρια ψηλά, αιχμάλωτοι πια. Τώρα ζητούσαν όπλα, τα πήραν και τα φιλούσαν, τα φιλούσαν και ορκί­ζονταν πως θα τα τιμήσουν. Ηξε­ραν να ξεχωρίζουν πότε πρέπει να πετάνε το όπλο και πότε πρέ­πει να το παίρνουν, να το φυλάνε και να το χρησιμοποιούν όπως και όπου χρειάζεται.

Σκιτσα του ζωγραφου Δημητρη Μεγαλίδη που απεικονιζουν Ιταλους στρατιωτικους που περασαν στις ανταρτικες μοναδες του ΕΛΑΣ

Δεν υπήρχε μάχη των τμημά­των μας, του 6ου Συντάγματος, του ΕΛΑΣ που να μην παίρνουν μέρος, πολεμώντας σαν λιοντάρια στην πρώτη γραμμή δίπλα στους ελασ’ιτες. Ο Τζίμη τραυματίστηκε δύο φορές, μια στις εκκαθαριστι­κές επιχειρήσεις των Γερμανών τον Ιούνη 1944 και τη δεύτερη στις επιχειρήσεις του παραλιακού τομέα Κορινθίας ενάντια στις σι­δηροδρομικές μεταφορές των χιτλεροφασιστών. Τέλος έπεσε ηρωικά στη μάχη του Αχλαδόκαμπου Αργολίδας, πολεμώντας μαζί με τους ελασίτες ενάντια στους χιτλεροφασίστες και τους ντό­πιους συνεργάτες τους, το Σε­πτέμβρη του 1944, όταν άρχισαν να αποχωρούν από την Πελοπόν­νησο κάτω από τα κτυπήματα του ΕΛΑΣ. Τα τελευταία του λόγια πριν πεθάνει ήταν: «στείλτε γράμ­μα στους παρτιζάνους της Ιταλίας πως κι εγώ πεθαίνω για την Ίδια υπόθεση στην Ελλάδα…». Με σφι­γμένη από πόνο καρδιά κηδέψα­με πιο πέρα από το πεδίο της μάχης τον Τζίμη, που έπεσε ηρωι­κά σαν τους γαριβαλδινούς  πατριώτες του πολεμώντας ενάντια στο φασισμό για τη λευτεριά της Πατρίδας μας.
Ο Τζιοβάνι και οι άλλοι συμπα­τριώτες του που υπηρετούσαν στα τμήματα μας ξεχώριζαν πάν­τα για τη δράση τους, την παλικα­ριά τους. Αφοβοι προχωρούσαν στην επίθεση και ρίχνονταν με λύσσα στην έφοδο μαζί με τους ελασίτες ενάντια στους χιτλερο-φασίστες κατακτητές. Πήραν μέ­ρος στη μάχη της Ντούσιας, της Στυμφαλίας και στις μάχες του παραλιακού τομέα Κορινθίας. Πο­λεμούσαν  ενάντια  στο  φασισμό. Είχαν λόγους να’ πολεμούνε με τέτοιο μίσος. Είκοσι χρόνια φασι­σμού στην Ιταλία ήξεραν τι κόστι­σε στον ιταλικό λαό. Να γιατί δεν πολεμούσαν το 1940 ενάντια στο λαό μας, όταν τους έστελνε ο Μουσολίνι να κάνουν έναν «περί­πατο στην Αθήνα». Να γιατί μέσα στις ευνοϊκές συνθήκες που δη­μιουργήθηκαν τότε με τις νίκες των σοβιετικών στρατιών στο Ανατολικό και των συμμάχων στην Αφρική και την ίδια την Ιτα­λία ,και οδήγησαν στη συνθηκολό­γηση της Ιταλίας, άλλοι Ιταλοί φαντάροι πέρασαν αντάρτικο στην  πατρίδα τους, άλλοι, που βρέθηκαν σαν στρατός κατοχής στις άλλες χώρες, όπως στην Ελ­λάδα, πέρασαν στον ΕΛΑΣ, άλλοι άοπλοι και άλλοι οπλισμένοι και συνέχισαν τον αντιφασιστικό τους αγώνα παίρνοντας μέρος στην πάλη που διεξήγαγε ο λαός μας οργανωμένος στο ΕΑΜ.
Μα τέτοια παραδείγματα δεν έ­χουμε μόνον από το 11 ο και το 6ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Σε όλα τα ελασίτικα Συντάγματα της Πελο­ποννήσου και της υπόλοιπης Ελ­λάδας υπήρχαν Ιταλοί, που πολέ­μησαν με άφθαστο ηρωισμό ενάν­τια στο χιτλεροφασισμό.

lastorianoncancella.wordpress.com