Μια νέα προσπάθεια “διαλόγου” με τους φίλους αναγνώστες ξεκινά το 24grammata.com. Μια φωτογραφία, λίγες λέξεις και αγνή διάθεση για επικοινωνία είναι τα μόνα που χρειάζονται. Περιμένουμε να φιλοξενήσουμε και τις δικές σας σκέψεις
εάν (ένθετο του 24grammata.com)
κείμενο, φωτογραφία: Αntartist, [[email protected]]
Μένω στη Λάρισα από τότε που θυμάμαι το όνομα μου. Σε μια γειτονιά λίγο έξω απ’ το κέντρο. Έχω αναμνήσεις μιας γειτονιάς πιο ανθρώπινης, έστω κατά τα φαινόμενα, με όμορφα λαϊκά σπιτάκια/μονοκατοικίες. Και αυτά όσο πάνε και λιγοστεύουνε, πέφτουν όχι από σεισμό ή άλλες δυνάμεις της φύσης αλλά από την ανθρώπινη απληστία, άγνοια και ηλιθιότητα. Κάποτε έπαιζα σε μια πλατειούλα που ανήκε σε ένα καπί, δεν υπάρχει πια, ο ουρανός γέμισε πολυκατοικίες, οι αυλές δε μυρίζουν πια γιασεμί (όπως λέει ο λαός..) και σπιτικό φαγητό ενός ζεστού καλοκαιρινού μεσημεριού. Μοναχά οι δεκαοχτούρες, εάν αυτές είναι τα πουλιά που κάνουν ένα νωχελικό κουυυυυυυυ-κουυυυυυυ τα μεσημέρια, μου θυμίζουμε πως οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που κατοικούνε στον πλανήτη. Α, και μερικά αδέσποτα σκυλιά, όπως αυτό που χαιρετώ κάθε φορά που περνώ και ας φαίνεται αυτό να μ’εχει χεσμένο κάθε φορά.
Τα πολυλέω τώρα, ας τελειώνουμε.
Σε ένα από αυτά τα εναπομείναντα σπιτάκια τον βρήκα ένα βραδάκι ανοιξιάτικο νομίζω. Άκουσα το μπουζούκι πρώτα. Πλησίασα, προσπάθησα να μείνω αθέατος για να μην ενοχλήσω και τράβηξα μερικές γρήγορες φωτογραφίες με την μηχανή που πέρνω μαζί μου που και που.
Είναι ένας απο τους τελευταίους (?). Για μένα είναι ένα κομμάτι ιστορίας και κουλτούρας, αυτό που με συνδέει σε αυτήν την πόλη, αυτό το μέρος. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνούν δε σέβονται, δεν τους νοιάζει και το βασικότερο δε μαθαίνουν απο την ιστορία, το παρελθόν. Το ρητό λέει έθνος χωρίς ιστορία δεν έχει μέλλον, εγώ δε πιστεύω στα έθνη. Θα πω άνθρωπος/ανθρωπότητα που ξεχνά θα επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη.