“Μνημείο”
Γράφει η Ντόρα Βλάσση.
Αυτοί αναδιοργάνωσαν τη συνάφεια , το εποικοδόμημα ήταν ένα τρόπαιο γνωστικισμού κατα τη γνώμη τους. Οι άλλοι έμεναν χτισμένοι.Οι φωνές αυτές είναι αδύνατον ν΄ακουστούν. Στα χωριά προγκούσαν τον άνθρωπο και τον στόλιζαν με σαμάρι, τον έστελναν να πάει να πεθάνει στην ερημιά , όπως κάνουν οι άνθρωποι αιώνες με τους αποδιοπομπαίους τράγους. Στις συνεστιάσεις , συζητούσαν την φοβερή παραδοξότητα, τον φορτικό του εαυτό, την σκληρότητα , την αστάθεια, τις ακροβασίες που ήταν αδύνατον πλέον να ελεγχθούν και βέβαια τη γραφικότητα !Ύστερα μνημόνευαν περιστατικά κι έκαναν χιούμορ επικυρώνοντας την ορθότητα της διάγνωσης τους. Οι άλλοι ήταν μ’ αυτούς που έπαιρναν τα βουνά και τους αγρούς και οι γνωστικοί τους έλεγαν “για δέσιμο”.Η αναπάντεχη περεστρόικα έβαλε σε σκέψεις πολλούς διανοούμενους , που η θέση ισχύος τους , δεν τους επιτρέπει να συνταχθούν με τις μαζες με έναν απλοϊκό τρόπο.Όχι έπρεπε να αρχίσει ο μαραθώνιος της ορολογίας προηγουμένως και τερματίζοντας να πούν κάτι αναπάντεχο!Κάτι διαφορετικό.Το όφειλαν ως πεφωτισμένοι.
Εν τω μεταξύ γέμισαν οι κατσαρόλες κόκαλα και μαλακά λείψανα. Ακόμα και μέσα στους τοίχους ακούγονται οι διαγνώσεις των άλλων, τα σχόλια τους ψιθυρισμένα. Ξέρουν οι άνθρωποι τί συζητούσατε γι’ αυτούς ,τα φοβερά σας συμπεράσματα γι’ αυτούς, πώς οι πέτρες γυάλισαν στις χούφτες σας μια στιγμή στους ήλιους πρίν γίνουν κουβέντες και ελευθερωθούν σαν βόρβοροι κριτικής και παντογνωσίας.Εσείς μας ξέρετε καλύτερα.Στην στρογγυλή τράπεζα, η αρπακτική σας φιλία, κάνει την ανθρωποφαγία δικαιοσύνη.Είστε δεμένοι με την υγεία.Δηλαδή είστε υγιής , την ακμή σας την οφείλετε σ’ αυτήν τη σπουδαία διατροφή, στις πιατέλες σας βλέπω τα συκώτια μας.
Ο Λ. Αντρέιφ “Τα μωρά , αυτα τα μικρά αθώα μωρά! Τα βλέπεις να ‘ρχονται στο φώς με μάτια ορθάνοιχτα , να παίζουν πόλεμο κι ακούς το ένα απ’ αυτά να κλαίει με την λεπτή του παιδική φωνή : εμένα μου προκαλούν μία αίσθηση τρόμου, φρίκης. Πήγαινα στο σπίτι, η νύχτα έπεφτε κι εκείνα τ’ αθώα μωρά μεταμορφώνονταν στον ύπνο μου σ’ όνειρο που μ’ έκαιγε όπως μία νυχτερινή φωτιά καίει ολόκληρες λεγεώνες νεαρών δολοφόνων.”
Λεγεώνα, γριές γνωστικιές με τα μπακίρια που τα δέρνετε και κάνετε αυτόν τον δαιμονισμένο θόρυβο, όταν στα σαλόνια σας αποφάινεστε περι της περίπτωσης των άλλων, μετρώντας τις γραμμές και τις κουβέντες και την διάφορη γνώμη, είστε τα μωρά που είδε ο Αντρέιφ σ’ εκείνο τ ‘ όνειρο , με το δάχτυλο τεταμμένο τώρα ανεβαίνετε για να καταγγείλετε την βαρβαρότητα!! Εσείς! Οι Γότθοι της φιλίας!
Κάνετε απόκρυφους τους άλλους.Και εν ανάγκη χτίστε τους στους τοίχους.Είστε η δικαιοσύνη η ίδια.Κι έτσι συσπειρωμένοι που είστε, ποιός τολμά να σας εναντιωθεί.Η αγάπη ανάμεσα σας έχει χίλια εύκολα χέρια και μια ντουζίνα μούρες. Η αγάπη και οι φιλίες , είναι οτι ο Νοβατόρε τόλμησε να πεί.Αυτή η σκληρότητα, η πίκρα ενός τέτοιου κυνισμού, είναι ο αθώος αδερφός της μόνης ειλικρίνειας , που μπορεί να σηκωθεί χωρίς αιδημοσύνη μέσα στην ερημιά των διωγμένων τράγων. Οι διωγμένοι τράγοι φεύγοντας λένε :
ΦΙΛΙΑ: τυχεροί είναι αυτοί που έχουν κοινωνήσει από το δισκοπότηρό της χωρίς να μολύνουν ή να δηλητηριάσουν τις ψυχές τους. Αν υπάρχει ένας τέτοιος, τον προκαλώ να μου στείλει την φωτογραφία του. Είμαι βέβαιος πως θα αντικρύσω την φάτσα ενός ανόητου.
ΑΓΑΠΗ: απάτη της σάρκας και βλάβη του πνεύματος. Ασθένεια της ψυχής, ατροφία του μυαλού, αδυναμία της καρδιάς, διαστροφή των αισθήσεων, ποιητικό ψέμμα από το οποίο κανείς μεθά ξέφρενα δυο ή τρείς φορές την ημέρα ώστε να χωνέψει αυτήν την πολύτιμη μα και ανούσια ζωή συντομότερα. Και πάλι, θα προτιμούσα να πέθαινα από αγάπη. Είναι ο μόνος προδότης, μετά τον Ιούδα, που μπορεί να σκοτώσει με ένα φιλί. *
Αυτό που θέλει ο Ζαρατούστρα , είναι να τον αποκαλέσουν άρπαγα οι βοσκοί.* *Είστε οι βοσκοί.
Είστε οι γνωστικοί , οι κρυφές ετυμηγορίες και τα σχόλια σας φτάνουν με τον αέρα στις κεραίες των άλλων.Οι άλλοι φεύγουν.Ξέρουν ,γι’ αυτό φεύγουν.
*Τ’ αποφθέγματα μου” (απ’ το σημειωματάριο των εσώτερων μου σκέψεων) Απο το Iconoclasta ,v.12 ,Πιστόϊα , Οκτώβρης 1920)
** Φ.Νίτσε απ’ το “Τάδε έφη Ζαρατούστρα”