24grammata.com/ Θράκη/ επικαιρότητα
γράφει ο Βαγγέλης Μαυροδής
Εδώ κατοικώ. Στην οδό με το όνομα του Δίκαιου Αριστείδη, ο οποίος κάποτε έγραψε το όνομά του πάνω σ’ ένα όστρακο επειδή τού το ζήτησε κάποιος συμπολίτης του Αθηναίος. Κι’ όταν ο Αριστείδης ρώτησε (σκέτος Αριστείδης, γιατί τότε δε χρειαζόταν να προτάξεις το Κ ύ ρ ι ο ς , μετά βγήκαν αυτά τα . . .κυριλέ), όταν ρώτησε λοιπόν ο Αριστείδης το συμπολίτη του, «γιατί θέλεις να εξοστρακισθεί αυτός ο Αριστείδης;» ο Αθηναίος απάντησε στη γλώσσα της εποχής . . . «Γιατί αυτός ο άνθρωπος μού τη . . .δίνει. . .δεν αντέχω όπου κάτσω κι’ όπου σταθώ ν’ ακούω συνέχεια ότι είναι δίκαιος. Ποτέ δεν έκανε κάτι ανάποδο αυτός; ». Και ο αρχαίος Αριστείδης, έγραψε το όνομά του στο όστρακο, έγραψε το δικό του όνομα, χωρίς να πει, χωρίς να εξηγήσει στον συμπολίτη του, ότι λάθος κατάλαβε και λανθασμένη γνώμη έχει για το συγκεκριμένο άτομο. Και δεν ενδιαφέρει αν ο Δίκαιος Αριστείδης τελικά εξορίσθηκε ή παρέμεινε ενεργός πολίτης τής Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ενδιαφέρει ότι σεβάστηκε τη θέληση του ανώνυμου Αθηναίου, και ο σεβασμός του αυτός παρέμεινε και ξαναφάνηκε πολλούς αιώνες αργότερα, όταν κάποιος Ευρωπαίος ανθρωπιστής και πάλι δεν ενδιαφέρει ποιος ήταν αλλά που γνώριζε την περίπτωση τού Αριστείδη, είπε ότι « παρ’ όλο που διαφωνώ με τη γνώμη σου, θα την υπερασπιστώ μέχρι θανάτου». Έτσι έχουν τα πράγματα για τον αρχαίο Αριστείδη, και στη γειτονιά μας έχουμε δρόμους με ονόματα Αριστείδη, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αισχύλου, Ορφέα, και άλλων αρχαίων αλλά κανείς ποτέ δεν έγραψε κάτω από το «οδός . . .» δυο τρεις λέξεις να εξηγήσει κάτι, γιατί όλοι δε γνωρίζουν ιστορία ούτε μυθολογία. Εδώ λοιπόν στο δρόμο μας στην οδό, στο σοκάκ, στην ούλιτσα, στη στριτ, ή στη στράσε, κατοικούμε, ανακατεμένοι χριστιανοί και μουσουλμάνοι και λέμε Καλημέρα ο ένας στον άλλο, και ανταλλάσσουμε επισκέψεις και ευχές για Πάσχα και Χριστούγεννα, για Σεκέρ και Κουρμπάν Μπαϊράμ, για τις γιορτές στην περιτομή τών αγοριών τους και ενηλικίωση των κοριτσιών κι’ έρχονται τα παιδιά και μας λένε τα δικά μας τα κάλαντα, και τα ίδια παιδιά καλοντυμένα μάς φέρνουν τις δικές τους ευχές για το Μπαϊράμ, και μας χαιρετούν φιλώντας το χέρι μας και βάζοντας το χέρι τους στο μέτωπό τους όπως κρατούν σφιχτά το δικό μας μαζί με το δικό τους και παίρνουν το « κάτι» τέλος πάντων, και είναι τόσο ζεστές αυτές οι στιγμές. . .
Κάθε μέρα έξω από το σπίτι μας σχολώντας από το σχολείο, περνάει ο μικρός Μουσταφάς και ο αδερφός του ο Μουζαφέρ, μαζί με το γείτονα το Γιωργάκη, την Αναστασία και τη Χαρούλα, περνούν και φωνάζουν κάθε μέρα είτε τους βλέπεις είτε όχι, φωνάζουν γιατί ξέρουν ότι παρ’όλο που δε φαίνεσαι και δεν τους βλέπεις, ξέρουν ότι τους ακούς, ερνούν και φωνάζουν. . .» Καλημέρα κύριε Βαγγέλη. . .» και νιώθεις ότι η μέρα θα πάει καλά. . . Σήμερα πέρασαν και για να τους πειράξω, είπα, «ακόμα έχετε σχολείο; Η τηλεόραση είπε ότι στα χωριά. . . τα σχολεία έκλεισαν. . .» Κι’ ο Μουσταφάς απάντησε και είπε . . « κύριε Βαγγέλη . . .άτυχοι είμαστε . . .τί να κάνουμε; Στα χωριά είναι αλλιώς . . .» και φάνηκε σαν να με δούλεψε, αλλά χαλάλι του, η νότα της αισιοδοξίας που μεταδίδουν τα παιδιά δεν πρέπει να αποτιμάται . . .Μα, το σπουδαίο είναι ότι ο Μουσταφάς κι’ ο Μουζαφέρ κάθοντια δίπλα δίπλα με τα «δικά» μας παιδιά κι’ οι δάσκαλοι δεν τα ξεχωρίζουν. Από την πλατεία Ματσίνη που ξεκινά η οδός Αριστείδου, μέχρι να συναντηθεί με την οδό Ευριπίδου, υπάρχουν αρκετά σπίτια και στη γωνία Αριστείδου και Ευριπίδου, είναι το σπίτι του Νουρή και της Ατικέ, παραδώ είναι το σπίτι της καθηγήτριας κυρίας Κατερίνας που μένει στην Αθήνα και έχει χρόνια να φανεί, και απέναντι το νεόκτιστο του Χουσεϊν ο οποίος με τον τρόπο του, εξυπηρετεί όσους παρακαλούν και επιμένουν να επιστρέψει η σύζυγος η οποία εγκατέλειψε τη συζυγική εστία αναχωρήσασα με άλλον, συνήθως νεότερο σύζυγο, για «άλλα μέρη». Κατά δω προς την Ανατολή, είναι το σπίτι της εκκλησίας και δίπλα το παρεκκλήσι των Αγίων Θεοδώρων όπου φύτεψα δέντρα και στο φράχτη- σιδερένιο κιγκλίδωμα, φύτεψα κληματαριά, με Τζιωρτζίδικο κλήμα, που κάθε χρόνο φορτώνεται με καμιά κατοσταριά κιλά σταφύλια και τι να τα κάνω, μια χρονιά πήγα να κάνω κρασί και μού βγήκε ξύδι, την επόμενη χρονιά το πέτυχα, και φέτος ακόμα δε φάνηκε τι θα γίνει, αλλά το ξύδι της πρώτης χρονιάς, παρά τις προτροπές να το πετάξω, το κράτησα, κι’ όταν σε κάποια στιγμή μού ζητήθηκε να αγοράσω ξύδι για «να καθαρίσουμε το χαλί» το παρουσίασα και ανακουφισμένος άκουσα, «ευτυχώς» και σπάνιο αυτό, αλλά κάποτε συμβαίνει.. . . Δίπλα μας μένει ο Σταύρος και η Ολυμπία και απέναντί μας ο Ράινε και η Παρθένα, ο Ράινε γνήσιος Γερμανός από το Ντύσσελντορφ και η παρθένα γνήσια πόντια από την Ξάνθη. Δίπλα τους είναι το σπίτι του Αθηναίου πολυσπουδαγμένου και πολυγραφότατου φίλου Δημήτρη Μαυρίδη, και παραδίπλα μένει ο Θεολόγος, δικηγόρος και καλός γείτονας. Εμείς μένουμε στο Νο 41 της οδού Αριστείδου, μια οδό γεμάτη δέντρα και φωνές, και λέω φωνές γιατί εδώ στη γειτονιά μας εκτός από κουνάβια το βράδυ, την ημέρα έχουμε και κοτσύφια, έχουμε Καλογιάννηδες οι οποίοι είναι ήμεροι και τους ταΐζουμε κάθε μέρα, έχουμε και διάφορα άλλα, έχουμε γάτες «ελεύθερες» και σκυλιά παρατημένα, έχουμε και τον άγιο Θόδωρο απέναντί μας ήσυχο και καταδεχτικό, που το καλοκαίρι όταν γίνονται τα δαμάσκηνα από τη δαμασκηνιά που φύτεψα και αργότερα τα τζωρτζίδικα τα σταφύλια, στην περιμετρική κληματαριά που την έφερα από το Νεοχώρι, ποτέ δεν αντέδρασε ο άγιος ούτε ξεχώρισε τα παιδιά που έρχονται να «κλέψουν» δαμάσκηνα και σταφύλια, ποτέ δεν ξεχώρισε, θρησκεία και χρώμα, μπαίνουν όλα και τρώνε, κι’ ο άγιος χαίρεται. . . Περιμένω όμως αρκετά χρόνια για να καρπίσει η «ζουρβιά» να κάνει ζούρβα, και την έφερα κι’ αυτήν από το Νεοχώρι, αλλά αργεί, φαίνεται ότι την πείραξε η «ξενιτιά» ποιος ξέρει, όμως θα περιμένω. Πάντως στο άμεσο μέλλον σκοπεύω στην αρχή ή στο τέλος της οδού Αριστείδου, να εντοιχίσω επιγραφή η οποία θα γράφει, « Ο ΔΕ ΙΩΝ ΩΔΕ ΓΕΓΗΘΕ» κι’ άμα περάσετε από την πόλη ελάτε. Θα σας αρέσει η «οδός».
Παραμονές Χριστουγέννων 2011