γράφει ο Kamal N. Rahimi
Ψάχναμε το μυστικό της «Ευτυχίας»
Και μας είπαν οι ευεργέτες μας
Για να το βρείτε πρέπει να «Υποφέρετε» πολύ
Υποφέραμε, λοιπόν, τόσο πολύ
Όσο που ξεχάσαμε το τι ψάχναμε;
Από τον σύγχρονο Ιρανό ποιητή, Ahmad Shaamlou (1925-2000), σε ελεύθερη μετάφραση.
Λένε πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και εάν επαναληφθεί θα είναι κωμωδία.
Η μήπως,
Η ιστορία είναι Κωμωδία και εάν επαναληφθεί θα είναι Τραγωδία;
Στην αρχειοθήκη της Ιστορίας συναντάς συχνά γεγονότα που είναι τόσα παρόμοια με τα σημερινά μας βιώματα, τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά. Μπορεί οι πρωταγωνιστές αυτών των ιστορικών γεγονότων να φοράνε άλλα ρούχα, να παίζουν σε άλλο σκηνικό και πιθανόν να μιλάνε άλλη γλώσσα. Όμως, μας ενώνει μια αόρατη αλλά αφάνταστα δυνατή γραμμή που λέγεται «πολιτισμός».
Αυτές οι μέρες καλούμαστε συχνά, από όλους τους «ευεργέτες» και τον «συνειδητοποιημένο» κόσμο ως ευσυνείδητοι πατριώτες, να δώσουμε, να βοηθήσουμε και να σώσουμε την οικονομία της χώρας μας.
Συγκινητικό,…..αλλά πρέπει και εμείς να συνειδητοποιήσουμε το τι μας ζητάνε
Η συνείδηση είναι δέσμη αξιών που ένας λαός αποκτά και θεσμοποιεί με τα βιώματα του στο πέρασμα του χρόνου. Αυτά τα βιώματα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και σταδιακά λειτουργούν πρώτα ως συνήθειες και ύστερα αποκτούν θέση αξιών στον εγκέφαλο. Αυτές οι αξίες ως σημείο αναφοράς μας οδηγούν σε πράξεις που θεωρούμε Καλές η Κακές.
Αυτό το μυστικό είναι γνωστό από την αρχαιότητα και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, συνεχώς, από τους ηγέτες των λαών. Για να κυβερνάς πρέπει να έχεις εξουσία. Η εξουσία επιβάλλεται είτε με βία είτε με συγκατάθεση. Ο μηχανισμός που διευκολύνει τη συγκατάθεση είναι η εγκεφαλική αποδοχή μέσω συνείδησης. Άρα, η κυβερνώσα δύναμη πρέπει να δημιουργήσει, να αλλάξει και να χειραγωγήσει τη λαϊκή συνείδηση στα μέτρα της . Και όλο αυτό πλάθεται σε έναν νοητικό πλέγμα που ονομάζεται «Ιδεολογία».
Όταν η ιδεολογία μεταμορφώνεται σε συνείδηση η βία δεν χρειάζεται πια. Ο «καλός» πιστός καταθέτει την ψυχή του στο ναό, ο «καλός» χωρικός παραδίδει τη σοδειά του στον τσιφλικά, ο «πατριώτης» στρατιώτης θυσιάζει τη ζωή του σε ξένη χώρα, ο «ευσυνείδητος» εργάτης εργάζεται σκληρά, ο «καλός» πολίτης υπακούει το νόμο,… και δεν αναρωτιούνται γιατί
Καλείται ο λαός σήμερα να θυσιάζει ποιοτικά τη Ζώη του για να σωθούμε. Πόσο παράλογο θα ήταν εάν ζητάγανε από έναν άνθρωπο που αιμορραγεί να δώσει αίμα για να σωθεί;
Ή μήπως ζητάνε το αίμα για να σωθούνε οι «Ευεργέτες»;