Πολιτικός Λόγος (ένθετο του 24grammata.com)
γράφει ο Γιώργος Πρίμπας
Ένα από τα πολιτικά θέματα που κυριαρχεί στις συζητήσεις, στο διαδίκτυο και στον τύπο στη σημερινή Ελλάδα είναι το θέμα της έλλειψης επενδύσεων και, όπως συμφωνεί και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, χωρίς επενδύσεις και χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου από την κρίση.
Η θέση που φαινομενικά κυριαρχεί ή πάντως υπονοείται είναι πως όταν λέμε επενδύσεις εννοούμε ιδιωτικές επενδύσεις, δηλαδή αναφερόμαστε σε κεφάλαια ιδιωτών (είτε φυσικών είτε νομικών στη συντριπτική πλειοψηφία προσώπων) τα οποία θα εισρεύσουν στην Ελλάδα δημιουργώντας θέσεις εργασίας, παραγωγή και στο βάθος ανάπτυξη.
Για τη μέχρι σήμερα άρνηση των ιδιωτών επενδυτών να “έρθουν” στην Ελλάδα ακούγονται δικαιολογίες που εστιάζονται στο βαθύ γραφειοκρατικό κράτος, τους μεγάλους φόρους και το υψηλό κόστος εργατικού δυναμικού.
Το γεγονός βέβαια ότι οι όμορες χώρες είναι φορολογικοί παράδεισοι και στις οποίες, προς το παρόν, οι επενδυτές απολαμβάνουν πολύ χαμηλότερο εργατικό κόστος από την Ελλάδα, αλλά ως αποτέλεσμα έχουν εξαθλιωμένους εργαζόμενους οι οποίοι παράγουν “φτηνά” αλλά μόνο για τους “άλλους” ελάχιστα απασχολεί. Ούτε βέβαια πως γίνεται στη Γερμανία με πολύ μεγαλύτερο εργατικό κόστος να έχουν ανάπτυξη.
Το βαθύ γραφειοκρατικό κράτος υπάρχει, αλλά αφού δεν υπάρχει και στην Ισπανία και σε άλλες χώρες κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά του ευρωπαϊκού νότου γιατί τότε εκεί φαίνεται να ακολουθούν τα βήματα της Ελλάδας;
Και σε τελική ανάλυση ποιον ευνόησε το βαθύ αυτό κράτος;
Τι κρύβεται πίσω από τις κραυγές των διάφορων “ειδικών” του νεοφιλελευθερισμού αλλά και πολιτικών που τον επαγγέλλονται.
Το έργο έχει παιχτεί σε πολλές σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες, με την ενέργεια και αυτά που συμβαίνουν με τη ΔΕΗ να αποτελούν το σημαντικότερο παράδειγμα.
Κατ αρχήν η υποδομή φτιάχνεται από το κράτος από τα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων.
Στη συνέχεια φροντίζουμε να αλώσουμε το συνδικαλισμό με εγκάθετους κομματικά για τους οποίους θα φροντίσουμε να φορτωθούν με σκάνδαλα. Σκάνδαλα που βεβαίως δεν είναι αυτά που θα προκαλέσουν τις δυσλειτουργίες στις επιχειρήσεις, αλλά θα αποδειχτούν χρήσιμα να τα αναδεικνύουμε όταν θα πρέπει να υλοποιήσουμε τα σχέδιά μας.
Στη συνέχεια και αφού πρώτα ιδρύσουμε κάποιες Ρυθμιστικές Αρχές να θέτουν περιορισμούς στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων αυτών βάζουμε στο παιχνίδι τους ιδιώτες επενδυτές οι οποίοι θα βάλουν τάξη και θα ρίξουν χρήμα για την αγορά μέρους των επιχειρήσεων.
Ποιο χρήμα;
Ίσως να νομίζετε πως αναφερόμαστε σε χρήμα που θα εισαχθεί ή θα προέρχεται από προηγούμενες επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είτε πρόκειται για ξένους επενδυτές είτε για Έλληνες τα χρήματα προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από δάνεια μέσω ελληνικών τραπεζών, δηλαδή από τις καταθέσεις μας στις ελληνικές τράπεζες.
Όταν στη συνέχεια ο ιδιώτης επενδυτής βγάλει όσο ήθελε [βλέπε τις δυο ιδιωτικές εταιρίες διανομής ηλεκτρικού ρεύματος που “έπεσαν έξω” αφήνοντας αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια χρέος το οποίο βαρύνει τη ΔΕΗ, η οποία σε συνδυασμό με τη μετατροπή της σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό κατέληξε να έχει σήμερα ένα τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας] τότε αποχωρεί φεσώνοντας βεβαίως και τις τράπεζες και μεταφέροντας τις ζημιές που σχεδίασε στους πολίτες.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς από αυτά τα οποία έχουν κατ’ επανάληψη συμβεί, το μέλλον των επενδύσεων στην Ελλάδα, αν δεν θέλουμε φυσικά να μιλάμε για επενδύσεις όταν οι αμοιβές θα είναι επιπέδου Ινδίας, σχετίζεται με τις πηγές χρηματοδότησης τους και μόνο μέσω των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή των καταθέσεων μας, μπορούν να στηριχθούν.
Το θέμα είναι σε ποιους θα δίνονται και αν τελικά θέλουμε οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες να μετατρέπονται σε καταθέσεις ελάχιστων στους διάφορους φορολογικούς παράδεισους και σε υπερπολυτελείς βίλες στο Λονδίνο κλπ ή αν θέλουμε να μετατρέπονται σε έργα που θα συνεισφέρουν στην παραγωγή.
Οι φωτογραφίες είναι του Μανώλη Δημελλά