(μικρό κείμενο για την έκδοση του διηγήματος: «Για την πατρίδα» του Γιώργου Παπαδόπουλου)
Αν θα έπρεπε να υπάρχει ένα σχόλιο για την έκδοση του διηγήματος «Για την πατρίδα» του Γιώργου Παπαδόπουλου, αυτό, για να μην χαλάσει τίποτα από την όλη ροή (διότι το «εικόνα» αντί του «ροή», ως κάτι στατικό, θα ήτανε λάθος) των εντυπώσεων και των συναισθημάτων του αναγνώστη, του οποιουδήποτε αναγνώστη, θα ήτανε ανώνυμο (ή με ψευδώνυμο που δεν θα προϊδέαζε κανέναν) και με τρεις λέξεις: Αξίζει να διαβαστεί.
Ό,τι περισσότερο πεις στερείς κάτι από την ανάγνωση του εξώφυλλου περιλαμβανομένου ως την πρώτη εντύπωση. Γι’ αυτό εδώ θα ειπωθούν τα ελάχιστα δυνατά.
Και μετά την ανάγνωση θα μπορούσες να πεις: Μα σε ποιους απευθύνεται ο Γιώργος Παπαδόπουλος; Σε αυτούς που θα το διαβάσουν συνεπαρμένοι από το εξώφυλλο; Σε αυτούς που θα βρίσουν για τον ίδιο λόγο, αλλά πιθανόν θα επιχειρήσουνε να το διαβάσουνε; Σε αυτούς, τους λιγότερους σίγουρα, που έχουν εκπαιδεύσει εαυτούς να περιμένουνε την τελευταία τελεία, τρεις εν προκειμένω, για να εκφέρουνε την προσωπική τους γνώμη; Αρνητική ή θετική. Σε όλους ή μόνο στους τελευταίους; Μήπως τελικά, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, με το «Για την πατρίδα» αποσκοπεί, μέσα από την πλοκή του διηγήματος, να μας διδάξει να γίνουμε αναγνώστες;
Γιώργος Πρίμπας