γράφει ο Ανδρέας Κατσικούδης
Δεν είμαστε όλοι μεγάλοι καλλιτέχνες! Δυστυχώς και ευτυχώς…
Από την πρώτη χρονιά που άρχισα να διδάσκω φωτογραφία με εντυπωσίασε πόσο διαφορετική ήταν η εξέλιξη των μαθητών μου. Είδα νέους να βελτιώνονται μέσα σε 3-4 μήνες τόσο που ζήλευα τις φωτογραφίες τους και οι πιο πολλοί από μας θα χρειαζόντουσαν χρόνια για να φτάσουν σ΄ αυτό το επίπεδο. Αν έφταναν ποτέ…Είδα επίσης συνεπείς κι εργατικούς νέους και νέες να προχωρούν τόσο αργά που να εκνευρίζομαι – τι κάνω λάθος, αναρωτιόμουν…
Έχετε δει πόσοι λίγοι καλλιτέχνες γίνονται γνωστοί; Καταφέρνουν έστω να κάνουν πάνω από μια ατομική έκθεση και να πάρουν μέρος σε μερικές ομαδικές; Για επαγγελματική επιβίωση; Δεν το συζητάμε καν… Τι κάνουν οι χιλιάδες που τελειώνουν κάθε χρόνο στη χώρα μας Πανεπιστήμια, ιδιωτικές σχολές και σεμινάρια πάνω στην αγαπημένη τους τέχνη;
Πολλές φορές έρχονται νέοι φωτογράφοι να μου δείξουν τη δουλειά τους και να με ρωτήσουν αν «το ΄χουν…», αν αξίζει τον κόπο να το κυνηγήσουν… Προσπαθώ να λέω τι πραγματικά πιστεύω, χωρίς όμως να αποθαρρύνω εύκολα.
Πόσες φορές επίσης αναρωτιέμαι για το εαυτό μου αν αξίζω ως φωτογράφος ή αν υπάρχει λόγος που προσπαθώ να μπω στον κινηματογράφο για τα καλά…
Η απάντηση που δίνω σε αυτά τα ερωτήματα και μάλιστα μου αρέσει να τη λέω σαν υπόσχεση κάθε χρόνο στην αρχή των μαθημάτων μου είναι απλή:
Η τέχνη είναι απόλαυση!
Και έκφραση, δημιουργία, ψυχαγωγία, παιχνίδι, παρηγοριά…
Που σημαίνει ότι ακόμη κι αν δεν γίνουμε εμείς μεγάλοι καλλιτέχνες, θα έχουμε μάθει τουλάχιστον να εκφραζόμαστε ικανοποιητικά μέσα από την τέχνη που αγαπάμε. Και το σπουδαιότερο για μένα; Όσα πιο πολλά μαθαίνεις για μία τέχνη (γενικότερα για την Τέχνη) αρχίζεις να νιώθεις και περισσότερα και να την απολαμβάνεις με πιο βαθύ και ουσιαστικό τρόπο!
Να δώσω ακόμη ένα προσωπικό παράδειγμα. Από τη στιγμή που άρχισα να μαθαίνω πώς γίνεται μια ταινία, άρχισε να διπλασιάζεται η απόλαυση που μου δίνει ο κινηματογράφος που παρακολουθώ. Μελετάω για χρόνια το film noir (ταινίες, σχετικά άρθρα και βιβλία) κι αντί να το απομυθοποιήσω και βαρεθώ, το χαίρομαι ως κινηματογραφικό είδος ακόμη περισσότερο.
Για να μη μιλήσω τώρα για τη φωτογραφία, που μου έχει αλλάξει εντελώς τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο!
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν η Τέχνη μπορεί χωρίς εμάς – εμείς πάντως δεν αντέχουμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν!
επισκεφτείτε τον αξιόλογο ιστότοπο akatsikoudis.blogspot.gr