25 Μαρτίου 2011.

24grammata.com/ Λόγος

γράφει ο ποιητής Γιώργος Πρίμπας

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πολυπολιτισμική αυτοκρατορία με ξεκάθαρο θρησκευτικό προσανατολισμό ο οποίος δημιουργούσε έντονες διακρίσεις υπερ των μουσουλμάνων σε βάρος των υπόλοιπων θρησκευτικών ομάδων. Στα πλαίσια ενός τέτοιου κρατικού μορφώματος οι εξεγέρσεις των πληθυσμών σε βάρος των οποίων λειτουργούν οι διακρίσεις είναι κάτι το αναμενόμενο.
Εξεγέρσεις των «ραγιάδων» είχαν συμβεί πολλές σε όλο το μήκος και το πλάτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στις αρχές του 19ου αιώνα και εξ αιτίας αφενός της κακής πολιτικοοικονομικής κατάστασης στην οποία βρισκόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και αφετέρου των προβλημάτων που είχε δημιουργήσει ο Αλί Πασάς στο δυτικό άκρο της και ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας, Αλέξανδρος Υψηλάντης, στα βόρεια σύνορά της στη βαλκανική χερσόνησο, εξ αιτίας των οποίων απασχολούνταν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις μακριά από την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα (όπως ονομάστηκε η Ρούμελη αργότερα), η εξέγερση που σημειώθηκε σε πόλεις της Πελοποννήσου στα τέλη Μαρτίου 1821 απλώθηκε ταχύτατα σε όλο τον Ελλαδικό χώρο και με την υποστήριξη φιλικά κείμενων, στους επαναστατημένους, ευρωπαίων μετουσιώθηκε σε επανάσταση. Επανάσταση που σύντομα εδραιώθηκε στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα, τα νησιά του αργοσαρωνικού και τις Κυκλάδες ενώ καταστάληκε στις υπόλοιπες περιοχές.
Η προετοιμασία και η οργάνωση της επανάστασης, που είχε δρομολογηθεί αρκετά χρόνια ενωρίτερα, έγινε από τους έλληνες του εξωτερικού οι οποίοι είχαν μυηθεί στις αρχές του διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης και στηρίχθηκε από τους φιλελεύθερους κύκλους της Ευρώπης οι οποίοι προσέβλεπαν στη δημιουργία ενός σύγχρονου πολιτισμένου κράτους στα εδάφη που κάποτε άκμασε ένας πολιτισμός που θαύμαζαν κι εμπνέονταν.
Μετά την επέμβαση των τριών μεγάλων δυνάμεων στο Ναβαρίνο τον Οκτώβριο του 1827, τη στιγμή που η επανάσταση έδειχνε να σβήνει, ήταν σαφές ότι η δημιουργία του κράτους αυτού ήταν πια δεδομένη.
Ο πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου κράτους, ο Ιωάννης Καποδίστριας,  οραματίστηκε τη δημιουργία ενός κράτους σύμφωνου με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και απαλλαγμένο από τη νοοτροπία που κυριαρχούσε στα προηγούμενα χρόνια όπου πάνω απ’ όλα μετρούσε το στενά συνδεδεμένο συμφέρον με φατρίες και το οποίο σχετιζόταν με τις εξουσίες, στις τοπικές κοινωνίες, τις οποίες κατείχαν οι οικονομικά ευνοημένοι από τα δικαιώματα που τους είχαν παραχωρήσει οι Οθωμανοί διοικητές και τα οποία φυσικά δεν ήθελαν να στερηθούν στο όνομα μιας κεντρικής εξουσίας.
Με τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, αρχές φθινοπώρου του 1831, και ανεξάρτητα του ποιοι την υπέθαλψαν κι εκτέλεσαν έγινε σαφές ότι η νοοτροπία που κυριαρχούσε επί αιώνες δεν επρόκειτο να ξεριζωθεί, κάτι που τελικά οριστικοποιήθηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα όταν, με την οριστική επικράτηση όσων εναντιώνονταν στις αρχές του διαφωτισμού, έγινε σαφές ότι το κράτος που δημιουργήθηκε θα ήταν ένα κράτος προσανατολισμένο στην ανάδειξη του προσωπικού συμφέροντος σε βάρος του κοινωνικού.
190 χρόνια πέρασαν από τότε για να φτάσουν οι σημερινοί μας πιστωτές να δηλώνουν πως, στην υπερχρεωμένη με διεφθαρμένους θεσμούς Ελλάδα, άλλοι πεινάνε και άλλοι ασκούν τη φοροδιαφυγή ως εθνικό σπορ.