Αφιέρωμα στη ζωγράφο Ευγενία Γεροντάρα [3/3]

 γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος

για τη ζωγράφο Ευγενία Γεροντάρα διαβάστε και εδώ, καθώς  και εδώ

Μνήμες Κεραμικών

Ο Χέρμπ και η Τζίλντα ζουν μαζί σχεδόν είκοσι χρόνια. Είναι ψαράδες στο βορρά της Αγγλίας. Τα φέρνουν δύσκολα πέρα. Όμως εκείνη είναι γερή γυναίκα και οι δυο τους αγαπιούνται. Το βλέπεις στα συντρίμια μάτια τους, το βλέπεις να υψούται καθέτως της εποχής μας. Εδώ ποζάρουν απ΄ ένα καλοκαίρι μακρινό, στο βάθος ενός δρόμου. Ο Χερμπ και η Τζίλντα μοιάζουν παράξενοι, δίχως πράματα στα χέρια τους, με μια αμηχανία και τα σημάδια της φθοράς.

Ο Χερμπ φορά ναυτική μπλούζα, παλιά. Το κορίτσι είναι φτωχικά ντυμένο με το μαντήλι στα μαλλιά και την ιρλανδέζικη περηφάνια.
Το δωμάτιο είχε τόσα πράγματα παράξενα. Δεν ήταν όργανα ταξιδιωτικά ή βιβλία μα μια αστείρευτη ποικιλία από αντικείμενα με προφανή ή όχι χρησιμότητα. Δεν κοιτάξαμε ποτέ γι΄αυτά και κάποιοι είπαν πως ήταν της φαντασίας μας. Οι τοίχοι ήταν ολόλευκοι και κανείς δεν είχε μείνει εκεί για καιρό. Μερικά παλιά φεγγάρια είχαν στοιβαχτεί πρόχειρα σαν χρόνια το ένα πάνω στ΄άλλο. Εδώ μου είπαν συνηθίζεται να βαλσαμώνουν τις νύχτες, συνηθίζεται τα πιο όμορφα φεγγάρια να γίνονται τα κεραμικά των άστρων.

Η κουβέντα για το ύψος του ενοικίου δεν έβγαζε πουθενά. Κρατήσαμε την ανάμνηση των φεγγαριών και αναχωρήσαμε για το Βελιγράδι. Εϊπαμε, κορίτσια σαν αυτά των παράξενων τοτέμ θα συναντήσουμε πολλά. Και γελούσαμε.

Κάθε αναπαράσταση κρύβει μια ιστορία. Το πρόσωπο στον καθρέφτη είναι μαι άλλη ιστορία. Κάπως λυπητερή, όπως είθισται μες στη διαδρομή της ζωής. Όμως θα μπορούσε κανείς να πει τόσα πολλά για τα μάτια της κυρίας Γεροντάρα, έτσι όπως κερδίζουν επιφάνειες και εντυπώσεις σ΄αυτές τις φανταστικές της ταυτότητες.

Εκεί στο ράφι ζουν κάτι παράξενοι φίλοι μας. Ζουν μες στο χρώμα, τόσο που μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Όταν μιλάς για την παιδική ηλικία και κάθε τι άπιαστο, δεν υπάρχει άλλη έκφραση. Οι φίλοι μας μας ρωτούν και κοιτούν επίμονα. Εμείς παίρνουμε τους δρόμους, γυρεύοντας φανταστικούς ανθρώπους.

Η κριτική κατατάσσει, καταλογογραφεί, ερμηνεύει τις τεχνικές και φθάνει σ΄εξειδικεύσεις που μόνον άνθρωποι με βαθιά γνώση μπορούν να διαθέσουν. Για μας τους υπόλοιπους μένουν κάτι σκόρπιες αναφορές με βάση το αίσθημα της καρδιάς. Αυτό δεν είναι κριτική, όμως διεκδικεί λίγη αλήθεια και με τις λέξεις την υπερασπίζεται. Η Ευγενία Γεροντάρα δεν έχει ανάγκη από καμιά επιβεβαίωση. Ο νέος, διαδικτυακός κόσμος κοινοποιεί την τέχνη μ΄ασύλληπτους ρυθμούς. Αν κάτι κατόρθωσε το δίκτυο ήταν εκείνο το ρητό τέχνη για όλους. Τα έργα της θα κερδίζουν ολοένα και περισσότερο τις εντυπώσεις και το ενδιαφέρον του εμπορευματικού μας κόσμου. Σε μια τέχνη που ίσως να μετρά λίγους πια τεχνίτες επιβάλεται η ανανέωση που φέρνει με τον αέρα της η Ευγενία.