REISSNER – NORDSTRÖM: Η άγνωστη θαυματουργή μαύρη τρύπα

24grammata.com/ θετικές επιστήμες
Μία πύλη προς ένα «δίκτυο από παράλληλα σύμπαντα»…Υπάρχει στην πραγματικότητα;

γράφει ο  Κωνσταντίνος Μπενάς, Μαθηματικός – Φυσικός, PhD

24grammata.com / free ebooks (κατηγορία: επιστημονικές μελέτες)

[κατέβασέτο]

Διαβάστε, επίσης, το άρθρο του κ. Κ.  Μπενά  “Αϊνστάιν και Καραθεοδωρή”  κλικ εδώ

REISSNER – NORDSTRÖM: Η άγνωστη θαυματουργή μαύρη τρύπα (απόσπασμα από την εισαγωγή)

Ελλοχεύει αόρατη στο διάστημα.   Μόνο η επίδρασή της στα γειτονικά άστρα αποκαλύπτει στα τηλεσκόπια μας την παρουσία της.   Σαν μία αδηφάγα κοσμική Χάρυβδη καταβροχθίζει χωρίς επιστροφή οτιδήποτε εισέλθει στον «ορίζοντα γεγονότων» που την περιβάλει – ακόμα και το φως!   Συνθλίβει μέσα στα ανεξερεύνητα σπλάχνα της την ύλη, την ενέργεια, αυτόν τον χωροχρόνο, συμπιέζοντάς τα έως μία σημειακή ανωμαλία – ένα «μαθηματικό σημείο με μηδέν διαστάσεις, άπειρη καμπυλότητα, και άπειρη πυκνότητα» – στο οποίο καταλήγει αναπόδραστα ό,τι βρεθεί στο εσωτερικό της.   Αρκεί ωστόσο να προσθέσομε, απλά, ένα ηλεκτρικό φορτίο (μικρό, όχι μεγάλο)…Και το τερατώδες νεκρό άστρο μετατρέπεται σε μία ευγενή και εξυπηρετική οντότητα!   Τέτοια ώστε είναι δυνατόν να εισέλθει κανείς σε αυτήν και στη συνέχεια να εξέλθει, όχι μόνο μία, αλλά όσες φορές επιθυμεί, αφικνούμενος κάθε φορά και σε «άλλο σύμπαν», διαφορετικό από εκείνο στο οποίο βρισκόταν πριν την είσοδό του!…

ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ  ΤΡΥΠΕΣ, (Ή  «ΜΕΛΑΝΕΣ  ΟΠΕΣ», ΣΤΗΝ  ΕΠΙΣΗΜΗ  ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ  ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗΣ) άρχισαν να απασχολούν την επιστημονική κοινότητα μετά τη δημοσίευση της πρώτης εκπεφρασμένης λύσης των Εξισώσεων Βαρυτικού Πεδίου του Αϊνστάιν από τον διευθυντή του αστεροσκοπείου του Potsdam, Karl Schwarzschild, στα 1916.   Ως γνωστόν οι θεμελιώδεις αυτές εξισώσεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας συσχετίζουν την γεωμετρία του χωροχρόνου με την μάζα / ορμή και την ενέργεια που αυτός περιέχει, αποκαλύπτοντας πως οι δύο τελευταίες, και μαζί τους και το βαρυτικό πεδίο που παράγουν, δεν είναι παρά μία γεωμετρική ιδιομορφία του πρώτου.   Ή, αντίστροφα, ότι η γεωμετρία του χωροχρόνου, θεωρούμενου ως μία «διαφορική πολλαπλότητα Riemann», ευρίσκεται σε δυναμική αλληλεξάρτηση με την μάζα / ορμή και την ενέργεια.   Υπενθυμίζουμε πως η διαφορική πολλαπλότητα Riemann (γεωμετρία Riemann) αποτελεί ευρύτατη γενίκευση της γεωμετρίας του Ευκλείδη.   Η δεύτερη αφορά «επίπεδους» χώρους, όπως μία επίπεδη επιφάνεια, σαν παράδειγμα 2 διαστάσεων, ενώ η πρώτη επεκτείνεται και σε «καμπυλωμένους» χώρους, όπως η επιφάνεια ενός αγροκτήματος με τους κάθε είδους λοφίσκους, κοιλώματα, κ.ο.κ., (επίσης στις 2 διαστάσεις.   Και είναι ακριβώς η καμπύλωση αυτή του τετραδιάστατου χωροχρόνου η οποία υλοποιεί την μάζα – ενέργεια και το βαρυτικό της πεδίο, σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας.   Αυτονόητα, η καμπύλωση του τετραδιάστατου χωροχρόνου δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο εποπτικά, όπως εκείνη μίας επιφάνειας του εδάφους, δεδομένου ότι για κάτι τέτοιο απαιτείται η θέαση του καμπυλωμένου συνεχούς (χωροχρόνου, επιφανείας εδάφους, κ.ο.κ.) μέσα από έναν χώρο περισσοτέρων διαστάσεων εντός του οποίου αυτό καμπυλώνεται.   Και γιά μεν την δισδιάστατη επιφάνεια του εδάφους αυτό είναι εφικτό, μέσα στα πλαίσια του τρισδιάστατου ευκλείδειου χώρου, όχι όμως και γιά τον χωροχρόνο δεδομένου ότι οι άνθρωποι υπάρχουν μέσα σε αυτόν και όχι μέσα σε έναν άλλον χώρο με περισσότερες από 4 διαστάσεις, υποσύνολο του οποίου είναι ο χωροχρόνος.   Η καμπύλωση του χωροχρόνου γίνεται αντιληπτή μόνον έμμεσα («εκ των έσω», «intrinsically») σαν βαρυτικό πεδίο…

24grammata.com / free ebooks (κατηγορία: επιστημονικές μελέτες)

[κατέβασέτο]