Ελεύθερη πτώση

24grammata.com/γνωμη

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Κρατάς την αναπνοή σου και αφήνεσαι, άνωση δεν υπάρχει, σε ρουφά, με μια γλύκα σα δάγκωμα ποντικού στον ύπνο, χάνεσαι στο γαλάζιο, που γίνεται όλο και πιο σκούρο, σχεδόν μαύρο.

Είναι ακόμη τόσο ζεστά, το νερό χαϊδεύει, μοιάζει αληθινό μετάξι, τυλίγει σα σάβανο το σώμα.

Τόσος κόσμος δίπλα αγκομαχά, όχι, να κάποιοι που ακόμη χαίρονται, παίζουν, πλατσουρίζουν με τα σωσίβια. Δεν μπορεί να κάνουν λάθος, να κοίτα, συμβαίνει τώρα, ετούτη τη στιγμή, χαμογελαστές φωτογραφίες, ένα σωρό στριμωγμένες μνήμες πανύψηλης ανάλυσης, απομένουν μόνο χνάρια, πάνω στο σκληρό δίσκο.

Και εγώ καλέ κύριε, θα πω τη γνώμη μου, εδώ στα βαθιά, μόνο μπουρμπουλήθρες βγάζω από το στόμα, δεν ακούγομαι, άσε με λοιπόν να τα ξεράσω όλα.

Εσύ φταίς που με γέννησες, εσύ, που δε έκανες καλούς λογαριασμούς, τα πρέπει ήταν πάντα πιο βαριά από τα μεγάλα θέλω σου.

Βυθίζομαι, όλο και πιο κάτω, ακόμα δε βγήκε το φθινόπωρο και μαραίνεται η ελπίδα. Την έπνιξε το αυτόματο πότισμα.

Πέταξα και βράγχια τώρα, σε λίγο ούτε που θα μας νοιάζει, όσο πιο κάτω, όσο πιο βαθιά, τόσο πιο καλά, φτάνει να έχουν όλοι βράγχια, όλοι μαζί να πάμε προς το πάτο, αργά και σταθερά θα τον αγγίξουμε.

Να δέσουμε κορμιά πάνω στα βράχια της αβύσσου στο τέλος δε θα είναι πια τόσο αστείο, εκεί θα ξεδιαλύνει ο βούρκος και θα κρύβουν μάσκες πια τα πρόσωπα των μάγων.

Γελάς, κοιτάς και κοροϊδεύεις, ρίξε μια ματιά τριγύρω, έπειτα σταμάτα να φτύνεις το κόρφο σου και να σταυροκοπιέσαι, περίμενε λίγο, θα νιώσεις τα δικά σου βράγχια…