«Καλήν εσπέραν άρχοντες!»

24grammata.com/ νέοι λογοτέχνες
Αν ζούσε ο Παπαδιαμάντης ανάμεσα μας… δε θα έγραφε για τα παιχνιδάδικα, τις δημοτικές φιέστες και την ευτυχία των ημερών. Για ποιους θα έγραφε, άραγε;
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε, αποκλειστικά,  για τα Χριστούγεννα του 2012. Το 24grammata.com ζήτησε (και ακόμη ζητεί) από τους αναγνωστες στις 19/12/2012, να  γράψουν για τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή. Να σκιαγραφήσουν την πραγματική  ζωή των Ελλήνων τα Χριστούγεννα του 2012.

Λυτρωθείτε από τους φόβους σας, γράψτε τις σκέψεις σας, τα όνειρα και στείλτε τα για να εκδώσουμε ένα μοναδικό ebook για τα Χριστούγεννα του 2012. mail: [email protected]

έκταση κειμένου από 1 έως 8 σελίδες. Αποστολή έως 7/12013

 γράφει η Ντόρα Βλάση

Πνεύμα των Χριστουγέννων, πυγμαίε !Χρεοκοπημένε άρχοντα της πλάνης που θέλει για ένα έστω δεκαπενθήμερο, την ανθρωπότητα να χαίρεται και να αγαπιέται. Να αγαπιέται, να αγκαλιάζεται και να ευφραίνεται τα αγαθά, την αλληλεγγύη, την ίδια την ομορφιά! Μ’ αυτό το κείμενο, φοβάμαι πως οι σχέσεις μας θα διαρραγούν οριστικά.

Κατά το δεκαπενθήμερο σου, θα τηρήσουμε με μία ελαστική ευλάβεια τα ήθη και τα έθιμα του δυτικού μας πολιτισμού. Η φιλανθρωπία θα ξυπνήσει μέσα μας, ως ύστατη απόδειξη ευαισθησίας, ως τεκμήριο πασίδηλου και ειλικρινούς προβληματισμού και έννοιας για τον διπλανό. Η «καλή εσπέρα» για ακόμα μία φορά θα αφορά τους άρχοντες και σ’ αυτούς θα απευθύνεται.

Η φιλανθρωπία ωστόσο θα συνιστά όπως εδώ και αιώνες αναγκαιότητα. Μία αναγκαιότητα δημιουργημένη απ’ το ισχύον σύστημα, αυτό που θέλει και καταφέρνει να διατηρεί προς συμφέρον του τις ανισότητες άσειστες. Αυτές οι σκέψεις δεν ταιριάζουν η αλήθεια είναι στις απαιτήσεις και στο καλοστημένο κλίμα αυτών των ημερών.

Δες τους δρόμους πως υποκρίνονται, δες αυτές τις φτιασιδωμένες γριές πως βαυκαλίζονται πώς όλα κυλούν μέσα στο θάλπος και τα λαμπιόνια, γαλήνια, όπως ταιριάζει σ’ αυτές τις ημέρες. Κάτω απ’ αυτή τη απαστράπτουσα στολή δεν έπαψε ποτέ να είναι η ίδια, η χθεσινή, η λεκιασμένη οδός. Αλλά ένεκα του εθίμου, ένεκα της ανάγκης για απόδραση, θα παραστήσουμε πως πρόκειται για την πλέον εκθαμβωτική οικοδέσποινα.

Έχει μία θλιβερή ομορφιά να βλέπεις την ελπίδα στα παιδιά. Ξέρεις πως όλο αυτό το γαϊτανάκι έχει στηθεί σχεδόν από συνήθεια και ξέρεις πως η ελπίδα είναι προϊόν, είναι η φενάκη του μηχανισμού κατανάλωσης ευχών, είναι η κουτσή ικανοποίηση πως οι μέρες αυτές είναι άγιες, είναι ιερές !Ένα άστρο έλαμψε και να! Το βλέπω κι απόψε. Ένα βρέφος ήρθε ενσαρκώνοντας την ίδια την μεγαλοθυμία, την ίδια την αυταπάρνηση, και λίγο μετά την θυσία, ανέβηκε σ’ εκείνο το εκ του πατρός κληροδοτημένο βάθρο, εκείνο το εκ του πατρός κληροδοτημένο παραδείσιο φέουδο, καθιστώντας την ανισότητα αποτέλεσμα αναμφισβήτητης θείας δικαιοσύνης και την ελπίδα, στενόχωρο κελί, φάρμακο, που βύθισε στην πιο επικίνδυνη αδράνεια, το ζώπυρο πνεύμα της ανταρσίας που ακολασταίνει μέσα στα πλήθη και στην μονάδα. Τί σκάνδαλο! Τί φοβερή απάτη! Τί τετριμμένη επίγεια ιστορία εξουσίας, διαφθοράς και νεποτισμού!

Έκτοτε λοιπόν αναμένουμε εκ νέου τον ερχομό. Στο μεσοδιάστημα θα λιώνουμε, θα επινοούμε νέους μεσσίες με το κιλό και θα περιμένουμε τα συνθήματα τους. Θα υπομείνουμε και θα αναθέσουμε σ’ εκείνον τον νεαρό φεουδάρχη, ν’ αφήσει την πολυτέλεια της ανήκουστης επουράνιας περιουσίας του και να κατέβει, να μας αγκαλιάσει ως ποίμνιό του ήτοι ως προβατίνες σε κρίση πανικού, να τον πιστέψουμε και να τον ακολουθήσουμε πειθήνια σε κάθε ορισμό του, υποταγμένοι στην νομοθεσία του, στο κράτος του, κι όλα αυτά για να εξασφαλίσουμε εκ των υστέρων μία θεσούλα κολίγου στα κτήματα του, μία θεσούλα εργάτη στα βιομηχανικά του Ηλύσια. Χωρίς πολλά πολλά δικαιώματα, μαζί με αγγέλους-υπηρέτες πραγματικές ιέρειες δουλοπρέπειας, θα ψάλλουμε την υπεροχή του και την εξουσία του χωρίς καμία περίσκεψη, χωρίς απαίτηση.

Στην Παραγουάη είδα κάποιες φάτνες. Αυθεντικές φάτνες, φτιαγμένες από ταπεινά υλικά, μέσα στην άλλη φαντασμαγορία, αυτήν των παραγκουπόλεων από τσίγκο, από σίδερα, από πλαστικό, από κουρέλια, από ξύλα, από κονσερβοκούτια. Είδα παιδιά να είναι τα ίδια, ολόγιομες ελπίδες. Είδα να γίνεται μουσική από σκουπίδια. Βιολιά, τσέλο, φλάουτα και τρομπόνια. Είδα φάτνες. Είδα ανθρώπους. Όχι μεσσίες. Είδα να γεννιούνται αθώα βρέφη κάτω απ’ το σβησμένο άστρο του γάλατος. Είδα την σταύρωση. Μία γιορτή παράξενη. Μία νομοτέλεια. Είδα μία ορχήστρα ανώτερη της αγγελικής. Είδα τα βασίλεια των σκουπιδότοπων να περιφρονούν τα δεκαπενθήμερα σουαρέ φιλανθρωπίας, θαλπωρής και καταναλωτικής κρίσης.

Στην Ελλάδα είδα τις μέρες αυτές τους δούλους μίας νέας θρησκείας, να γιορτάζουν με ελαφριές καρδιές στο μέσο αποπερατωμένων διωγμών και στον ίλιγγο του σχεδιασμού καινούριων. Ο. ..καθαρόαιμος ελληνικός πολιτισμός, αγωνίστηκε να φτιασιδωθεί για να πείσει ως φιλάνθρωπος, να πείσει ως λίκνο θάλπους για τους κατατρεγμένους, μα η ανοχή του φτάνει ως εκεί που τα άριά του γάντια δεν λερώνονται από τις χειραψίες με τα μελαμψά χέρια της μετανάστευσης. Αυτή η παραφωνία είναι ικανή να τινάξει στον αέρα το άψογα στημένο σκηνικό.

Εν τω μεταξύ λίγο έξω απ’ την Λέσβο είδα τον πανταχού παρών Κύριο να θρονιάζεται παχύς παχύς πάνω σε ένα πλοιάριο στέλνοντας το στον πάτο. Είδα τον. . «καθαρόαιμο» Ξένιο Δία να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Είδα τον παντοκράτορα, μέγιστο Κύριο της πείνας να διοικεί σε συνοικίες. Τον είδα να στέργει τους δούλους του και να τους στέλνει να βρούν το μάννα στους κάδους της πόλης.

Το 2012 για την εξαθλιωμένη πλειοψηφία, οι φαντασμαγορίες, οι υποσχέσεις των νοσηρών πίστεων, η επίδραση του θρησκευτικού οπίου, μοιάζει να είναι ένα σπαραξικάρδιο ξεφούσκωτο μπαλόνι. Κι όμως! Δες! Είναι ακόμα εκούσιοι δούλοι, στην αίθουσα αναμονής. Μέσα στους ναούς της εξαθλίωσης η κατάνυξη πηγάζει απ’ την απόγνωση. Κανείς δεν περιμένει τον μεσσία. Η σύφλογη όμως ιδέα της βίαιης ανατροπής κοιμάται ακόμα στις καρδιές χαρακτηρισμένη απ’ την ελίτ του συντηρητισμού και της στείρας διανόησης ως τριτοκοσμική μέθοδος. Κι αυτό θα πει πως τα δεσμά μας ακόμα καλά κρατούν. Πως αν η επίτευξη της ολοκληρωτικής καταστροφής των σάπιων δομών, απαιτεί μία πραγματικά ριψοκίνδυνη αλλά ωστόσο καθοριστική εκστρατεία, οι πιο ικανοί στρατιώτες -οι στρατιώτες της εξαθλιωμένης απ’ το κυρίαρχο σύστημα πλειοψηφίας- απουσιάζουν. Κι αν δεν έχουμε παρα να χάσουμε μόνο τις αλυσίδες μας, ακόμα μωροί και τρομαγμένοι, αδαείς και σκοταδιστές προτιμούμε να τις φέρουμε, να φρίττουμε, να καταδικάζουμε εκ του ασφαλούς και να γιορτάζουμε -μέρες που είναι!-το 2012 τα γενέθλια του Χριστού σ’ ένα γλέντι με επίτιμη καλεσμένη την οικουμενική δικαιοσύνη, που δεν θα έρθει ούτε και φέτος -όπως δεν ήρθε ποτέ.