24grammata.com- νέοι καλλιτέχνες
Σύντομο σχόλιο με αφορμή την έκδοση της ποιητικής συλλογή του Γιώργου Πατιού: “Κάτω από τη λάμπα του μεσημεριού” ηλ. εκδ. 24grammata.com
(για να διαβάσετε ολόκληρο το έργο κλικ εδώ).
γράφει ο Γιώργος Πρίμπας
Ο Γιώργος Πατιός από την αρχή κιόλας της ποιητικής του συλλογής, “Κάτω από τη λάμπα του μεσημεριού”, μας ξεκαθαρίζει ότι “Δεν έψαχνε ποτέ του για δικαιολογίες ή αφορμές γραφής και μας παρακαλεί να μην ψάξουμε ούτε κι εμείς για αιτίες…” υποψιάζοντάς μας αμέσως για το μεταμοντέρνο τρόπο γραφής του [ήτοι τον σε αντίδραση προς τον καπιταλιστικό κόσμο, τον οποίο (για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία Νίτσε) ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν αντέχει , με θέμα του το τίποτα, ο οποίος θα δομείται από τις εσωτερικές δυνάμεις του ύφους του], στον οποίο αμέσως μετά θα εκτεθούμε.
Ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει, σε παλαιότερη συζήτησή μας, ότι θεωρεί πως το ζητούμενο στη γραφή του είναι να παράγει νόημα από το μη νόημα κάτι που αυτή η συλλογή το πετυχαίνει.
Προσωπικά ως εν δυνάμει αναγνώστης και μόνο δεν θα ήθελα, στο παρόν εισαγωγικό σημείωμα, να επεκταθώ στο τι συνολικά μου πρόσφερε η παρούσα συλλογή, αλλά να σταθώ ιδιαίτερα σε ένα σημείο της, το στίχο κατακλείδα του ποιήματος “Καλυψώ”:
“Γαμώ την ορθογραφία σας” και να καταγράψω πρόχειρα μερικά από τα πράγματα ή ερωτήματα που μου γέννησε (επικαλυπτόμενα ίσως ή και αντιφατικά ακόμα) .
Θεωρώ βέβαια απαραίτητο να τονίσω ότι χωρίς την κατάληξη “σας”, προσωπικά, εκτιμώ ότι ο εν λόγω στίχος θα συνιστούσε απλώς έναν αφορισμό χωρίς περιεχόμενο να απασχολήσει.
– Ο ποιητής για να είναι ποιητής και όχι ένας μαθητευόμενος πρέπει να είναι υφολογικά, εκφραστικά και ως προς το περιεχόμενο πατροκτόνος αυτών που τον ανέδειξαν;
– Την απάντηση που έδωσε ο μεγάλος δάσκαλος των χαϊκού, Μπασό, σε ερώτημα μαθητή του για την ανάγκη τήρησης των κανόνων που διδάχτηκε: “Μάθε τους πρώτα και μετά ξέχασέ τους”,
– Την ανάγκη απαξίωσης κάθε καταπιεστικού σχολαστικισμού,
– Μήπως, βλέποντας το ρήμα του στίχου με άλλο πρόσημο, την ανάγκη ερωτικής (= δημιουργικής και ενοποιητικής) συνένωσης του υφιστάμενου με το εν δυνάμει νέο για να παραχθεί τελικά το δεύτερο;
– Τον είδα να συναντιέται με τη θέση του ρομαντικού ποιητή Κόλεριτζ [βλέπε: “Μορφές Ρομαντικού Αντικαπιταλισμού” των R. Sayre και M.Lowy εκδ. Έρασμος]:
“Μήπως η σκέψη είναι αδύνατη χωρίς αυθαίρετα σημεία; Και σε ποιο βαθμό η λέξη αυθαίρετα είναι μια παρανόηση; Μήπως οι λέξεις είναι όπως τα μέρη και η βλάστηση ενός φυτού; και τότε ποιοι είναι οι Νόμοι που διέπουν την ανάπτυξή τους; έτσι ξεκινώντας θα ήθελα να καταστρέψω την παλιά αντίθεση ανάμεσα στις Λέξεις και στο Πράγματα και να ανυψώσω τις Λέξεις σε Πράγματα, σε ζωντανά Πράγματα”.
Τέλος θέλω να τον ρωτήσω, όταν τα πούμε στο πλαίσιο της web-tv των 24Γραμμάτων, για τη σχέση του στίχου αυτού (συναντιέται πλήρως ή μερικώς, αντιφάσκει ή κινείται απλά παράλληλα) με τη θέση του Ελύτη: “Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική” την οποία ο μεγάλος Γερμανός (που το αρνήθηκε) εβραϊκής καταγωγής (που την αρνήθηκε) Celan κρατώντας μόνο τη γλώσσα που ήξερε, τη Γερμανική αλλά γιατί αυτή έμαθε, μπορούμε να πούμε πως επέκτεινε στο “Τη γλώσσα μου έδωσαν”.
(για να διαβάσετε ολόκληρο το έργο κλικ εδώ) .