Άλλοθι μας οι πνευματικοί άνθρωποι;

24grammata.com/ Λόγος
γράφει η Τουρκολιά Σοφία, [email protected]

Αλλοίμονο στην πολιτεία που δεν έχει πνευματικούς ανθρώπους…
Αλλοίμονο στην πολιτεία που χρεοκόπησαν και σώπασαν οι πνευματικοί  της ηγέτες..
Σε μια εποχή που τα συστήματα χρεοκοπούν, τα οράματα μετασχηματίζονται-εγκλωβίζοντας σε μικρόκοσμους χωρίς γνώμονα τους κονιορτοποιημένους ανθρώπους-έχουμε έντονα την ανάγκη μιας ελπιδοφόρας ρότας.
Στην τρικυμία όλοι ψάχνουμε να βρουμε το φάρο που θα μας δείξει τη στεριά.
Ελπίζουμε σε κοινωνικές ομάδες , θεσμούς που να λειτουργούν καταλυτικά σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς και επανιδρύσεις.
// Ψυχοσώστες// και //μπροστάρηδες// στην εποχή των κοσμογονικών αλλαγών και ανακατατάξεων οι διανοούμενοι.
Μια στόφα ανθρώπων που θα αλλάξει το ρου της σκέψης και της ιστορίας.
Ένα πολυπρισματικό πνεύμα εν δυνάμει που δεν υποκύπτει σε κύκλους ανόμων συμφερόντων , έχει κοινωνική συνείδηση και δρά πρωτοποριακά για τους άλλους .
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε πολλαπλές κρίσεις.
Σήμερα  που κάποιοι μετατρέπουν τις ιδέες σε χάντρες και καθρεφτάκια για ιθαγενείς είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου η ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου των λαών-πράγμα αδύνατον χωρίς τη μεσολάβηση των διανοουμένων΄΄.
Οι διανοητές δοκιμάζονται στο παρόν και όλοι παραμερίζουν μπροστά σε κείνον που ξέρει καλά που πηγαίνει.
Η διανόηση έχει τη δύναμη να αποσπάται από συνθήματα και πράγματα- όχι για να μείνει εκτός αλλά να αναμετρηθεί με την πραγματική ζωή.
Οι άνθρωποι κουρασμένοι από τις απαιτήσεις της ζωής προσπαθούν να σηκώσουν λιγότερο βάρος αναμένοντας απο τους άνωθεν να πάρουν για λογαριασμό τους ακόμα και εκδίκηση.
Η νέα εκμηδενιστική τάση επιτίθεται στη διανόηση σήμερα, βουλιάζοντας την στην ανυποληψία και απογοήτευση εξοβελίζοντας τη στο περιθώριο.
Η στράτευση  του διανοούμενου  είναι επιτακτική ανάγκη.
Η ακροβατική τους πορεία στο παζάρι των Μ.Μ.Ε  τους αποσπά από την περισυλλογή δείχνοντας τους την πόρτα της πνευματικής νωθρότητας.
Το ταγκό χορεύεται με δύο.
Η προσωπική μας ευθύνη που κρύβεται? Είναι άρρηκτα δεμένη με το ενοχικό σύνδρομο.
Αντιδρούμε να αποποιηθούμε την ευθύνη βρίσκοντας ένα ή μια ομάδα ατόμων να λειτουργήσουν ως δεξαμενή που θα περιέχει όσας εμείς αδυνατούμε να διαχειριστούμε για τον εαυτό μας.
Ενηλικιωνόμαστε και ενδυναμωνόμαστε όταν αντέχουμε τις προσωπικές μας  ευθύνες και αλήθειες όσο επώδυνες και νάναι.
Ποτισμένοι από τον ατομικισμό μας αποφεύγουμε την ατομική ευθύνη πράγμα σύνηθες στους διαχειριστές της εξουσίας σημερινούς και χθεσινούς.
Η πράξη είναι ατομική η ευθύνη συλλογική.
Μπορούμε να αποφύγουμε τις ευθύνες μας όχι τις συνέπειες τους .
Φτάσαμε στο απόγειο του αίσχους της ατομικής μας ανευθυνότητας.
Επιλέγουμε και είμαστε υπεύθυνοι για την επιλογή μας.
Η ατομική ευθύνη είναι πρώτη ύλη με την οποία κτίζεται η συλλογικότητα και η κοινωνική συνείδηση.
Προτιμούμε μια ακούσια συλλογική ενοχή η μια ουσιαστική ατομική ευθύνη;
Ψάχνουμε άλλοθι για να περνάμε εφησυχασμένοι τον καιρό μας;