Άπαξ πουλημένος, για πάντα πουλημένος.

24grammata.com/ Πολιτικός Λόγος

…Ξημερώνοντας η 17 Μαΐου 2013 βρήκε τους επιταγμένους καθηγητές στις θέσεις τους με τις λιγότερες απουσίες από ποτέ, το κουφάρι του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού στα σκουπίδια του Μαξίμου και τους εργαζόμενους να έχουν να διαλέξουν μεταξύ ενός εξαθλιωμένου μέλλοντος στην Ελλάδα και της μετανάστευσης…

γράφει ο Γιώργος Πρίμπας

Καμία τέτοιας σημασίας νίκη για όσα έχουν δρομολογήσει σε βάρος του, αδύναμου να αρθρώσει την παραμικρή αντίσταση, ελληνικού λαού, γιατί πλέον είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε καθαρά για μία τεράστιας σημασίας νίκη των εκπροσώπων της αντεργατικής φασιστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε βάρος των εργαζομένων, δε θα είχε επιτευχθεί  και μάλιστα με την ευκολία που επιτεύχθηκε αν δεν υπήρχαν: α) αυτοί που θα άνοιγαν την κερκόπορτα και β) ο σωστός σχεδιασμός.
Για το δεύτερο θα συγχαρούμε τους εκπροσώπους του καπιταλιστικού συστήματος και τους εκτελεστές του για τον υποδειγματικό σχεδιασμό.
Για το πρώτο, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει στο παρόν – το άλλο υποθέτουμε θα συζητιέται στα νεοφιλελεύθερα φόρουμ που θα οργανώνουν οι εκπρόσωποι των εργοδοτών και των τραπεζών, θα επισημάνουμε πως όπως συμβαίνει με τις κερκόπορτες, αυτές ανοίγουν από μέσα. Εντάξει ότι ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, μία από τις σημαντικότερες “κοινωνικές προσφορές” που επέβαλε, κυρίως, το ΠΑΣΟΚ, ήταν ένα φερέφωνο του καπιταλισμού βυθισμένο στο βόρβορο  και βήμα για την ανάδειξη των ικανότερων στους βυζαντινισμούς από τα κομματικά στελέχη σε βουλευτές ήταν γνωστό εδώ και δεκαετίες, αλλά τα πρόσφατα γεγονότα συνιστούν πράξη εσχάτης προδοσίας κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η ιστορία είναι γνωστή. Οι καθηγητές ωθούνται από την κυβέρνηση σε απεργία, όχι μέσα στις πανελλήνιες εξετάσεις αλλά, τώρα γιατί τώρα πέρασε το πολυνομοσχέδιο που οδηγεί σε πλήρη μαρασμό την παιδεία (αρκεί μόνον να σκεφτούμε την αύξηση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα που θα τα καθιστά ακατάλληλα ως χώρους μάθησης) και σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Η απεργία λοιπόν ήταν αφενός μονόδρομος, αφετέρου μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για ευθεία σύγκρουση με τη μνημονιακή πολιτική, τελική συνέπεια της οποίας θα είναι όλοι οι νέοι, για να εστιάσουμε σε αυτούς αφού για αυτούς “ανησυχούσαν” τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση, ανεξάρτητα επιπέδου εκπαίδευσης να αμείβονται με 250-300 ευρώ το πολύ για ολοήμερη εργασία. Η επιτυχία της απεργίας αυτής θα έδινε ένα σοβαρότατο χτύπημα στη μνημονιακή πολιτική. Επειδή το διακύβευμα ήταν μεγάλο, ήταν δεδομένο ότι η κυβέρνηση – μέχρι και την προληπτική επιστράτευση εφηύραν  – και οι θεματοφύλακες της παραπληροφόρησης θα αντιδρούσαν έντονα και σύμφωνα με το σχεδιασμό τους να την καταστείλουν. Οι καθηγητές λοιπόν ζήτησαν τη συνδρομή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να στηρίξουν έμπρακτα την απεργία τους κηρύσσοντας την 17 Μαΐου 2013, ημέρα έναρξης των πανελλήνιων εξετάσεων, πανεργατική και πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία ενάντια στη μνημονιακή πολιτική. Με τον τρόπο αυτό αφενός ακύρωναν τη λάσπη περί παιχνιδιών σε βάρος του μέλλοντος των νέων αφετέρου θα αμφισβητούνταν για πρώτη φορά τόσο έντονα η μνημονιακή πολιτική κάτι που αφορά όλους τους εργαζόμενους και ιδίως τους νέους. Η ιστορία δεν γράφεται με αν, αλλά τολμάμε να πούμε ότι μια τέτοια απεργία την ημέρα εκείνη με συμμετοχή που θα “νέκρωνε” την Ελλάδα θα προκαλούσε τέτοιο τριγμό που πιθανόν όχι μόνο θα έριχνε την κυβέρνηση, αλλά θα αμφισβητούνταν η μνημονιακή πολιτική σε βαθμό ανατροπής της υπέρ των εργαζομένων.
Το παιχνίδι ήταν στα χέρια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και το δίλημμα για αυτούς ήταν: για πάντα στο βόρβορο ή επιτέλους δίπλα στον εργαζόμενο και τον εργάτη. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως δεν υπήρξε καν δίλημμα, αλλά οι “εκπρόσωποι των εργαζομένων” εκτέλεσαν τα συμφωνημένα.
Άπαξ πουλημένος, για πάντα πουλημένος.
Ξημερώνοντας η 17η Μαΐου 2013 βρήκε τους επιταγμένους καθηγητές στις θέσεις τους με τις λιγότερες απουσίες από ποτέ, το κουφάρι του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού στα σκουπίδια του Μαξίμου και τους εργαζόμενους να έχουν να διαλέξουν μεταξύ ενός εξαθλιωμένου μέλλοντος στην Ελλάδα και της μετανάστευσης.
Η 17η Μαΐου 2013 είναι μία αποφράδα ημέρα και αν μπορεί πια να υπάρξει ελπίδα, αυτή εναπόκειται πλέον μόνο στο απώτερο μέλλον: είτε από το μείγμα που θα προκύψει από όσους έλληνες μείνουν, δηλαδή από αυτούς που δε θα μπορέσουν να μεταναστεύσουν, με τους μετανάστες που ήρθαν τις τελευταίες δεκαετίες και δεν θα φύγουν ζώντας άπαντες μέχρι να εξεγερθούν εξαθλιωμένοι στις ΕΟΖ κλπ που θα δημιουργηθούν αναντίδραστα, είτε από την κατάσταση που θα προκύψει μετά από κάποια γενικευμένη εξέγερση στον ευρωπαϊκό εξαθλιωμένο Νότο ενός ενιαίου κρατικού πανευρωπαϊκού μορφώματος φασιστικά διοικούμενου από τον πλούσιο βορρά.

διαβάστε σχετικό άρθρο κλικ εδώ