Ένα θαύμα στα γρήγορα, σας παρακαλώ!

24grammata.com- γνωμη
γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς
Έκλαιγε μια βδομάδα, τις σκούπιζαν τα μάτια, αλλά εκείνη δεν σταματούσε το κλάμα, τόσο που έφτασε να ακουστεί σε όλη την Ελλάδα.

Ήταν ακριβώς τέτοιες μέρες, στα μέσα του Απρίλη του 1958, όταν όλη η Κάρπαθος ήταν όλοι στο πόδι, αναστατωμένοι από το θαύμα στην εικόνα, της Παναγίας των Μενετών.

Σκούπιζαν την εικόνα Της, μα τα μάτια  δεν έλεγαν να σταματήσουν να δακρύζουν.

Τέτοια είναι η εποχή που ψάχνουμε με το κερί τη διαφορετική, γόνιμη φωνή, εκείνη που θα μας δείξει κάποιο φως μέσα στη πυκνή καταχνιά, της καταιγίδας μας. Έρχονται στιγμές που ψάχνεις με σταυρωμένα χέρια το θαύμα, λίγο αναθεματίζεις την τύχη, που μας εγκατέλειψε και με σταυρωμένα χέρια αναζητάς μια ελπίδα, να μοιάζει με Θεϊκό χέρι, Σίγουρο και Αταλάντευτο, να μας βγάλει μαγικά από τον σκοτεινό μας λαβύρινθο.

Ακόμα δυο θαύματα από την Κάρπαθο, φαίνεται να γράφονται και να κάνουν πιστούς και άπιστους να σκύβουν λαθραία το κεφάλι.

Ήταν στο κεφαλοχώρι Απέρι, τον χειμώνα του 1964, όταν η δεκαοκτάχρονη μοδιστρούλα Άννα Χατζηαντωνίου, είδε στη άκρη του ονείρου της, την Ροδίτισσα Μαρία, όπως έλεγε και ξανάλεγε,

της μίλησε, πως κάτι σύντομα θα της συμβεί, όμως να μην ανησυχεί, γιατί είναι σύντομο και περαστικό.

Η Αννούλα ξύπνησε εντελώς τυφλή και παρά την άμεση, ιατρική φροντίδα, τα μάτια της ξαναλειτούργησαν μόνο μετά την απαραίτητη επίσκεψη στη τοπική εκκλησία.

Ένα άλλο θαύμα το 1950, έκανε ολόκληρη τη Δωδεκάνησο να ταραχτεί.  Ο κρητικός χωροφύλακας Νίκος Αναγνωστάκης, υπηρετούσε στα Μεσοχώρια Καρπάθου, όταν οραματίσθηκε την τοπική Παναγία.

Ήταν  13 Οκτώβρη 1950, μεσημέρι Παρασκευής, όταν ο περίεργος και ιδιόρυθμος κρητικός, ετοιμαζόταν για την μεσημεριανή σιέστα του και τον επισκέφθηκε η Παναγιά η Μεσοχωρίτισσα.

Η ιστορία φαίνεται σαν ένα απίστευτο παραμύθι, όπως αργότερα δήλωσε, μπήκε με ένα δίχρωμο φόρεμα και φορώντας μαύρο τσεμπέρι. Του ανέφερε ό,τι  είναι ανάγκη να μεταδοθεί το μήνυμα τις ύπαρξης της και για αυτό τον λόγο τον άφησε μουγκό και παράλυτο από το αριστερό χέρι.

Φεύγοντας του είπε πως μετά από οκτώ μέρες θα θεραπευτεί το χέρι του, ενώ έπειτα από δεκαπέντε , την Κυριακή 29 Οκτώβρη, στις 21:15, θα λυθεί η γλώσσα του και θα μιλήσει. Μάλιστα τον προέτρεψε να πάει στην Ρόδο, στον γιατρό Γιώργο Χιωτάκη, να γράψει σε χαρτί την ιστορία και να μην ακολουθήσει καμιά ανθρώπινη θεραπεία.

Η τοπικές εφημερίδες παρακολούθησαν από κοντά το τρομερό “Θαύμα” και έγραφαν καθημερινά για την εξέλιξη του μουγγού και παράλυτου χωροφύλακα.

Πράγματι και το αριστερό χέρι επανήλθε, αλλά και η φωνή του, ξαναγύρισε στην ώρα της.

Η πρώτη λέξη που είπε ο χωροφύλαξ, ήταν “ναός”, σύμφωνα με το εκτενέστατο δημοσίευμα, της Ροδίτικης εφημερίδας “Πρόοδος Δωδεκανήσου”, στις 31 Οκτωβρίου 1950.

Θαύματα!

Ανθρώπινο παιγνίδι και αυθυποβολή ή μήπως, ένα μοιραίο και αναπόδραστο, Θεϊκό ανακάτεμα;

Η απάντηση δεν δόθηκε μέχρι σήμερα, παλιότερα αρκετοί από τους διαφωνούντες, έλοιωσαν παρά τους αφορισμούς, ενώ άλλοι που έκαναν δεκάδες παρακλήσεις και προσευχές, δεν ξέρουμε αν πέρασαν, τελικά, την πόρτα του Παραδείσου.

Το καθημερινό θαύμα δεν είναι άλλο από την μοναδική ζωή, που πέρνα στα βιαστικά και μέσα από ραγδαίες ανατροπές.

Αναζητούνται λοιπόν,σίγουρες ελπίδες και τρανή πίστη σε οικονομική, προσφορά πακέτο.