Αναζητώντας τον καλύτερο ραβδοσκόπο.

εάν (ένθετο του 24grammata.com)

γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Ροζ, ένας ήλιος ροζ. Η δύση αυτή την έκανε να λάμπει, πρώτη φορά στάθηκε στον ήλιο που για ακόμη ένα απόγεμα χαιρετούσε πνίγοντας το φως στο απέραντο γκρίζο, γιατί γκρίζος  σχεδόν  μαύρος είναι ο ορίζοντας.
Στα 25 της, με φτερά στα ψηλοτάκουνα περπατά  κυρίως στα σύννεφα και ονειρεύεται την αγκαλιά του ουρανού με το μυαλό της.
Γεννημένη στην Ν.Αφρική, μα από τα 10  της στην Αθήνα, έχει όλο τον κόσμο στα πόδια της, μα δεν έχει τίποτε.
Ο πατέρας μετανάστης δεύτερης γενιάς, αγωνιστής, άνθρωπος πληθωρικός που δίνει χρόνια σε αντάλλαγμα μιας καλύτερης, όπως εκείνος νιώθει και μάλλον λανθασμένα, ζωής για τα παιδιά του.
Ζει τα χρόνια του στην κουζίνα της ταβέρνας που έστησε στο Γιοχάνεσμπουργκ, ένας γνήσιος Έλληνας που μεταφέρει στο σήμερα τα δρώμενα της ζωής του, από την εποχή του μεγάλου ταξιδιού του.
Η μικρή του κόρη είναι η γενιά που σήμερα ζει το μεγαλύτερο σοκ.
Πιστεύει στο εαυτό της, αναγνωρίζει στην αξία των ειλικρινών σχέσεων που όμως δεν μπορεί να φτιάξει. Αμφισβητεί κάθε έναν που στέκεται απέναντι ζητώντας ή ακόμη και συζητώντας ένα θέμα.
Η δυσλεξία δεν την άφησε να προχωρήσει στα γράμματα, ίσως πάλι ήταν μια δικαιολογία. Σταμάτησε το σχολείο, αφού ένιωθε πως το σύστημα δεν προσφέρει τίποτε. Δραματική εξέλιξη μέσα από μια τραγική παιδεία.
Ο γκόμενος την αφήνει παγερά αδιάφορη, φαίνεται ήσυχος και μαζεμένος, μα άνθρωπος θωρείς και καρδιά δεν γνωρίζεις.
Εκείνη πάλι θα τον χωρίσει μόλις αισθανθεί σίγουρη για τον εαυτό της, μόλις βρεθεί ο ώριμος, κατάλληλος, αντικαταστάτης.
Ποδηλατεί και την ζηλεύω, αφήνει τα χέρια της από το τιμόνι και παραδίδει το κορμί της στην αγκαλιά του αέρα, στην κόντρα του αναπτύσσει μια σχέση παθιασμένου έρωτα.
Είναι που βράζει το αίμα της, θέλει, ονειρεύεται, μα που να πραγματώσει σχέδια όταν πριν ξεκινήσει να τα δημιουργεί, τής τα έχουν καταρρίψει.
Η γενιά αυτή είναι πιο ώριμη, βλέπει τα στραβά και το συζητά. Αναπτύσσει διαύλους επικοινωνίας και προσπαθεί να ξεφύγει από το θυμικό από περιττούς συναισθηματισμούς όταν πρόκειται για εκλογές και ψήφους. Είναι όμως και μεγαλωμένη τόσο στραβά λες και οι ψευδαισθήσεις ήταν δεδομένη πραγματικότητα.
Μα τώρα δικαιολογίες δεν υπάρχουν ίσως να μας παραμυθιάζει ακόμη λίγο η σύγχρονη Θεά, η κατανάλωση, η αχόρταγη μανία ματιών αλλά και του μυαλού μας να ρουφάμε οτιδήποτε γυαλίζει, από τα τούρκικα σήριαλ μέχρι τα επώνυμα t-shirt κινεζικής παραγωγής.
Εκλογές λοιπόν, με την αυτοπεποίθηση λίγο ψηλότερα, αφού η μπάλα μας έβγαλε την λεβεντιά μας μπροστά, εκλογές με την απουσία δεινοσαύρων πολιτικής, εκλογές με την ελπίδα να να μην κρατήσει το τιμόνι μεθυσμένος ή εθισμένος πολιτικός.
Έτσι κι αλλιώς η ελπίδα είναι στους πιο νέους που δεν θέλουν μονάχα την αλήθεια αλλά την λένε κιόλας.
Η νεαρή φίλη μου έμαθε να ποδηλατεί δίχως χέρια μα ελπίζει να τα χρησιμοποιήσει, να τα βάλει να δουλέψουν.
Στο χάσμα των πολιτικών και των πολιτών δεν βλέπω φως, ποιος θα μπορέσει να βγάλει το φίδι από την δρακότρυπα δίχως να ματώσει τα χέρια του, στον χωριό μου, στις Μενετές, λένε πως αν δεν βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρως, και εδώ με τόσα ψάρια που ακούω στο τέλος πάλι νηστικοί θα μείνουμε.