Αν ζούσε ο Παπαδιαμάντης ανάμεσα μας…

24grammata.com/ γνωμες

Γράψτε για τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή. Σκιαγραφήστε την πραγματική  ζωή των Ελλήνων τα Χριστούγεννα του 2012

Αν ζούσε ο Παπαδιαμάντης ανάμεσα μας… δε θα έγραφε για τα παιχνιδάδικα, τις δημοτικές φιέστες και την ευτυχία των ημερών. Για ποιους θα έγραφε, άραγε;

Με την ευκαιρία της παρακάτω λογοτεχνικής καταγραφής του Μ. Δημελλά, αποφασίσαμε να αναζητήσουμε τους σύγχρονους ρεπόρτερ / λογοτέχνες, που θα καταγράψουν τα Χριστούγεννα του 2012, μοναδικά Χριστούγεννα στην ιστορία του ελληνισμού. Για πρώτη φορά αναμένουμε το νέο έτος με τόσο φόβο.  Λυτρωθείτε από τους φόβους σας, γράψτε τις σκέψεις σας, τα όνειρα και στείλτε τα για να εκδώσουμε ένα μοναδικό ebook για τα Χριστούγεννα του 2012. mail: [email protected]. (έκταση κειμένου από 1 έως 8 σελίδες. Αποστολή έως 7/1/2013)

Δείτε στο “συλλέκτη ιδεών” του 24grammata.com τη συλλογή κειμένων και μελετών για τον Παπαδιαμάντη κλικ εδώ

Η φτώχεια δεν γεννά πρωτοπορίες.
γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Το κανονισμένο δείπνο κατέληξε σε ένα ατέλειωτο ψυχόδραμα. Εμείς, οι ακόμη εργαζόμενοι, πέσαμε σε ένα παραλύρημα ενός προσκαλεσμένου ζευγαριού, ξέμεινε πια από ρευστό, ο σύζυγος έχασε ξαφνικά την δουλειά του, στον ΟΑΕΔ, της Καλλιθέας, του είπαν πως σε ένα δίμηνο θα βγεί η απόφαση, η γυναίκα του πάλι, παραμένει εργαζόμενη σε εκδοτικό οίκο, μα ένα τετράμηνο παραμένη απλήρωτη. Πήγε προχτές, για να ζητήσει ένα μικρό ποσό   η ιδιοκτήτρια, έμπηξε τα κλάματα, σχεδόν λιποθύμησε.

Το νεαρό ζευγάρι, παράτησε φεσωμένο το νοικιασμένο σπίτι,  έστησε τσαντίρι, στο σαλόνι της μάνας της, η γριά, που δεν πολύ συμπαθεί τον γαμπρό, δεν είχε περιθώρια επιλογής. Η σύνταξη γεμίζει το τσουκάλι.

Η καθημερινότητα μας αλλάζει με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Στο τηλεοπτικό στούντιο, την ώρα της αναγκαίας διακοπής για διαφημίσεις, κατσαριδοκτόνα προβάλει πια ο σταθμός, οι καλεσμένοι βουλευτές ξεσπαθώνουν, για την δικιά τους φτώχεια.

Ο εργατολόγος και βουλευτής του Σύριζα, δυσκολεύεται, δεν συμμετέχει στο γραφείο και το κόμμα του κρατά το 45%, του μισθού του. Τα φέρνει βόλτα με τα ρέστα και αρχίζει να ζορίζει, μα ούτε να το πεί, να το μοιραστεί, δεν μπορεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο δρόμο του ΚΚΕ, παρακρατά ένα ποσοστό από την βουλευτική αποζημίωση για να στηρίζει τους κοινωνικά αδύναμους, μια ιστορία που δεν προβάλλεται, όμως  βοηθά, αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο κοινωνικό έργο.

Ούτε λόγος για τα στελέχη των (πρώην) μεγάλων κομμάτων, κάπου φαίνεται πως μπόρεσαν να εξαγνιστούν.

Μέσα σε όλο το χάσιμο και την αμφισβήτηση, στο πηγάδι της μαύρης φτώχειας μας, δεν γεννιούνται, δεν ξεπηδούν οι πρωτοπορίες, αντίθετα η συντήρηση, τα στερεότυπα, φουσκώνουν σαν παγόνια πνίγοντας κάθε δυνατότητα φρέσκων νοημάτων.

Έτσι κάπως εμφανίστηκαν τα ακραία σχήματα, από το δωδεκάθεο, τα αρχαιοελληνικά σύμβολα, να ανάβουν φωτιές σε Χυτήρια, στην Ιερά οδό και να ρίχνουν κατάρες στους αντίχριστους.

Όμως η γέννηση τέτοιων μορφωμάτων δεν αποτελεί καμιά μοναδικότητα και πρωτοπορία.

Εκείνοι που γνώρισαν χούντα και βασανισμούς, όπως ο Π. Κοροβέσης, περιγράφουν το πρόβλημα μας, λένε πως ξεκινά και καταλήγει  στον εσωτερικό κόσμο μας, όλα  για την πάρτη μας, για τον κρυφό εξαγνισμό μας.

Εκεί κρύβεται σχεδόν όλος ο μύθος του πολιτικού παιγνιδιού, από την μια η χαμένη ελπίδα, το τούνελ που βαδίζουμε και δείχνει να βγάζει, να οδηγεί στο βάλτο, από την άλλη, οι πολιτικοί, νομοθέτες που τα προσωπικά τους, τα θέλω, ακύρωσαν γενιές.

Δυο γραμμές βγαίνουν δυνατά σήμερα, η ευρωπαϊκή αριστερά, ο συνασπισμός κομμάτων και σχημάτων, που σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, προτιμά ο κόσμος και από την άλλη το αυξανόμενο φλερτ με το παρανοϊκό μοντελάκι Χρυσών Αυγών.

Ποιος, όμως, σπρώχνει στο απολιτίκ, ρατσιστικό σενάριο, εκείνο που προτείνει κατάρες και αφορισμούς, χριστιανικά ιδεώδη μπλεγμένα σφιχτά με δωδεκαθεϊκά σύμβολα; Ήθελα πάντως να γνωρίσω τους μέντορες αυτής της ανοησίας.

Τώρα όμως που αρπάξαμε το money, τα ευρώ, είναι σαν να πήραμε μια ακόμη ανάσα πριν ένα ακόμη βαθύ μακροβούτι. Φυσικά δέσαμε στην πρύμνη του βαποριού και τους εταίρους μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να κυβερνήσει, αλλά δεν φαίνεται ούτε και αυτός, να αφουγκράζεται την βάση. Η διαφορετική άποψη λειτουργεί και σε αυτόν σαν μια μικρή φράξια.

Όχι όμως πως είναι oλοδική του η ευθύνη.

Η πολυσυλλεκτικότητα, η συμμετοχή στα κοινά, δεν είναι παρά ένα χαζό, μικρό όνειρο. Όλοι μας παραμένουμε ανεκπαίδευτοι, ανίκανοι να σταθούμε σε κύκλο και να δεχθούμε την άποψη του γείτονα.

Ανοίγουμε τα αυτιά μας μόνο όταν οι απόψεις που πετούν είναι συγγενείς με την δικιά μας θέση, αυτό έχει να κάνει με έναν ιδιαίτερο φασισμό, ούτε που τον αναγνωρίζουμε, ούτε που καταλαβαίνουμε το φούντωμα του.

Στους καθημερινούς κύκλους μας, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, οι κουβέντες για τα πολιτικά σχήματα είναι σύντομες και ακυρωτικές. Ντρέπομαι να μιλώ για την δουλειά μου, να λέω ποιους συναντώ για συνεντεύξεις, τι θέσεις και τι απόψεις καταγράφω με την κάμερα, μα να, είναι που κατεβάζω τα μάτια, μπροστά σε όλους εκείνους που πήραν απόφαση να μην βάλουν πετρέλαιο στην πολυκατοικία, σε τέτοιου είδους συνελεύσεις φαίνεται να έχουμε  την σπουδαία συμμετοχή.

Η φτώχεια δεν παράγει ιδέες, κινήματα και πολιτικές, μονάχα γκρίνια, ισοπέδωση και μίσος.

Που να πήγε, να τρύπωσε, να κρύφτηκε η ελπίδα…