Αυτός ο ποιητής

24grammata.com/ αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη
γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Ήχοι θλιβεροί των επιζώντων
Αυτός ο ποιητής που πεθαίνει στην Αθήνα, πριν από χρόνια υπήρξε ένας ήρωας. Έτσι αποκαλούν όσους πιστεύουν πολύ στα προσωπικά οράματα. Και ακόμα όσους αντικρίζουν με θάρρος τις νύχτες τους νεκρούς συγγενείς, ανθρώπους μιας απροσδιόριστης ηλικίας που πάντα κάτι σημαίνουν. Οδυνηρές, ας πούμε αναπαραστάσεις μιας ζωής που δεν κατορθώθηκε.
Ο Τάσος Λειβαδίτης το 1987 επιστρέφει στην παιδική του ηλικία. Εκεί τα συντρίμμια δεν φέρουν την αποκρουστική όψη της σήψης. Εκεί υπάρχει ένα μεγαλείο και μια αυθεντικότητα αξεπέραστη. Ένα αίσθημα που ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν οι ήττες και οι διαψεύσεις των συλλογικών ονείρων. Δίχως καμιά ένδειξη κινητικότητας, μ΄όλο το βάρος των προσωπικών εμπειριών να υφίσταται πιο ακέραιο από ποτέ, ο Λειβαδίτης, ήδη παρόμοιος με την ηλικία της βροχής επιστρέφει στις αγαπημένες πατρίδες. Μ΄έναν ήχο, μια μορφή του παρελθόντος, τον ήχο του πιάνου, τ΄ωχρό χέρι του κοριτσιού που πέθανε νωρίς, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα φευγαλέα τραίνα. Τις πεζογέφυρες που σείονται όταν οι συρμοί περνούν και τα πάρκα που συντηρούν ακόμη κάτι από περασμένες λύπες.
Ο ποιητής των μεγάλων ονείρων επιστρέφει στις κοιτίδες. Έχει διανύσει ολόκληρο το μήκος του ονείρου και άλλο τρόπο δεν έχει παρά να συνοψίζει διαρκώς τη ζωή και τα ποιήματά του, καταγράφοντας τη μεγάλη περίληψη της ήττας. Αυτά τα ποιήματα είναι καθρέφτες στο βάθος ενός χωλ,σ΄ένα σπίτι αστικό της οδού Αχαρνών. Εκεί θ΄αντικρίσει κανείς τον ποιητή δίχως υποψίες φθινοπώρων στα μάτια. Γιατί χάθηκε το παιδικό μυστικό ή στέκει πια μακριά σ΄ένα χώρο απερίγραπτο και ανύπαρκτο.
Σε τέτοιες περιστάσεις τα ποιήματα είναι μόνο ενδείξεις. Σημάδια για την επιδίωξη του ουρανού, σαφείς επιβεβαιώσεις του ανέφικτου που κανείς πια δεν γνωρίζει πώς να αναστυλώσει. Μ΄άλλα λόγια ο Λειβαδίτης τώρα αισθάνεται περισσότερο και μ΄ένταση μεγαλύτερη καταγράφει το έργο του, καθώς οι χτύποι στο παλιό, επιτοίχιο ρολόϊ σημαίνουν όσα δεν θα γίνουν ποτέ. Ο ίδιος υφίσταται μυστηριώδης, σχεδόν μεταφυσικός όταν μες στις παιδικές μνήμες ανασύρεται ο επόμενος. Μια μορφή άγνωστη, προικισμένη μ΄όλη την αθωότητα του κόσμου. Μια φευγαλέα στιγμή, μια αναπνοή διακεκομμένη, μια στιγμή λεπτή που σηματοδοτεί την αέναη δοκιμασία των αιώνων που μας διαδέχονται.
Δεν είναι τα ποιήματα που γράφονται εκ νέου, υπακούοντας στις επιταγές μιας νεωτερικότητας. Είναι τα πρόσωπα που επαναλαμβάνονται με μια ίδια αγωνία, απαράλλαχτη. Είναι τα σπαράγματα απ΄τ΄αρχαίο σύμπαν και οι σκοτωμένες καρδιές που προφυλάχτηκαν απ΄ τα μάτια μας με κάθε τίμημα.