ΒΗΜΑΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

24grammata.com/ Λόγος
γράφει ο Απόστολος Θηβαίος
Στις 8 και 31 πρώτα λεπτά, το πρωινό της Δευτέρας, την 6η Αυγούστου του 2012 η ανθρωπότητα πρόκειται να κάνει ένα βήμα πιο πέρα. Το όχημα της αμερικανικής, διαστημικής εταιρείας, αν το εγχείρημα σταθεί εφικτό βεβαίως, θα προσεδαφιστεί στο αφιλόξενο έδαφος του πλανήτη Άρη. Τούτη η άφιξη συνιστά το προϊόν ενός ταξιδιού, το οποίο ξεκίνησε το 2011, έχοντας τη βαρύτατττη ευθύνη να διαψεύσει τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες του παρελθόντος, στην προσπάθεια της επιστήμης να ερμηνεύσει τις αιτίες της μετάλλαξης ενός κάποτε, διαφορετικού τόπου. Μες στην οδύνη του οικονομικού αδιεξόδου, εν μέσω Ολυμπιάδων και εμπόλεμων συρράξεων, ουδείς μπορεί να   θεωρήσει τούτη την προοπτική, ως μια εξαιρετικής σημασίας εξέλιξη. Και όμως, ο «κόκκινος πλανήτης» είναι η νέα πρόκληση των καιρών, ο κόσμος ο πιο μακρυνός, από εκείνους που κάποτε θέλησαν να μαρτυρήσουν οι άνθρωποι. Η επιστημονική πρόοδος επιτρέπει την επισκεψιμότητα στον Άρη, δίχως τη φυσική παρουσία, την οποία επέβαλε η περιορισμένη, τεχνική πρόοδος της δεκαετίας του 1970, όταν το ανθρώπινο είδος κατόρθωσε να αντικρίσει τη σελήνη με έναν τρόπο ρεαλιστικό, λιγότερο ρομαντικό από ότι προέβλεπαν οι δοξασίες του παρελθόντος, η συνήθης και αναγκαία υπέρβαση που αποζητούσε το ερωτικό συναίσθημα. Αν στρέψουμε το βλέμμα μας ΝΑ, λοιπόν, προς τον ουρανό πάντα τότε θα είναι σαν να στρέφουμε την όρασή μας προς το απροσδόκητο, που βαίνει πια πιθανό. Και είναι ετούτο, αν όχι μια πρόοδος, τότε μια εξέλιξη ενός ασυγκράτητου επιστημονισμού.
Η ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίσει τον κόσμο, προκύπτει διακαής, από τότε που ο ίδιος διαπίστωσε τα στενά όρια του δικού του, πεπερασμένου μικροκόσμου.  Μια φλογώδης επιθυμία να επιβεβαιώσει τη θέση του συμπαντικά, ένα ταξίδι προς το άγνωστο, το πάντα γοητευτικό και προκλητικό.  Εϊναι πολλές, βαθιά ανθρώπινες, καταννοητές οι αιτίες, οι οποίες ώθησαν τον άνθρωπο σε ένα ανεξάντλητο κυνήγι της ερμηνείας του χώρου πέρα από τα ελλειπτικά σύνορα της γης. Και τούτη η περιήγηση δεν θα σταματήσει ποτέ, καθώς νέοι στόχοι, νέα ζητούμενα, μια άνευ προηγουμένου ευρύτητα είναι εκείνη, η οποία απαιτείται, καθώς τα περιθώρια στενεύουν, καθώς ο κόσμος αυτός, ο δικός μας κόσμος ολοκληρώνεται, όπως τονίζουν οι επιστήμονες, σύγχρονες Κασσάνδρες, καθώς ερείζουν οι στοχαστές, εδώ και αιώνες, για το τραγικό μας τέλος.
Η θρησκεία κάποτε έθρεψε με τρόπο ικανό τα «ανερμήνευτα.» Προσπάθησε και για μια εποχή μεγάλη, κατόρθωσε να τιθασεύσει, να παρηγορήσει τον άνθρωπο, να αποδώσει στη ματαιοδοξία τις χιμαιρικές αναζητήσεις του. Καθώς όμως, η επιστημονική πρόοδος παγίωνε τα συμπεράσματα και τις θέσεις της, καθώς το είδος μας «ψήλωνε» και ανδρωνόταν, μες στη δίνη του ορθολογισμού, η επίσημη, θρησκευτική ηγεσία, ύψωνε απελπισμένα κορώνες πίστης και προσήλωσης στις διδασκαλίες. Τόνιζε με κάθε ευκαιρία πως όσο μακριά κανείς και αν φτάσει, η περιήγηση εντός μας είναι ασφαλώς πεπερασμένη. Κόμιζε τη βεβαιότητα ο θεσμός της Εκκλησίας, δίχως όμως να δίνει απαντήσεις πειστικές, περί ζωής, θανάτου, για τη συνέχεια που μπορεί να ήταν μια επαλήθευση της εικονιστικής,  γραφικής αποτύπωσης ή πάλι μια τελεία ανυπαρξία, ένα οριστικό τέλος, μια μοναδική ευκαιρία τα εγκόσμια για την πραγμάτωση άγνωστων, εσωτερικών απαιτήσεων. Η ίδια η Εκκλησία, δεν παρουσίασε ποτέ ένα ρεαλιστικό μοντέλο του «επέκεινα.» Περιορίστηκε στην επανάληψη γραφών και οδηγιών και απώλεσε την ευκαιρία να διαπιστώσει πως κάτω, ανάμεσα στο ταπεινό ποίμνιο επωάζεται η αμφιβολία.
Ο άνθρωπος γυρεύει τον Θεό. Τον αναζητά εδώ και αιώνες στα φυσικά μεγέθη, στις υπερβολές και τις παραδοξότητες του φυσικού περιβάλλοντος, τον υποκαθιστά με πελώριους, υπόγειους επιταχυντές, φαντάζει αποφασισμένη να αποδώσει το όνομά του σε εκείνο το σώμα, σε εκείνη την ύλη που γενά τον κόσμο. Ο Θεός είναι παντού, λένε οι ιερείς, οι γραφές, κραυγάζουν οι σημερινοί, θρησκευτικοί ταγοί, σαν να υποψιάζονται πως έπαψαν να πείθουν. Όμως, αν τούτο ευσταθεί τότε οι προαναφερόμενοι συνιστούν κατά λάθος αυτόχειρες. Διότι σε κάθε μεγάλο, ανθρώπινο βήμα, σε κάθε περιηδίνηση στο άπειρο, ο σκοπός είναι πάντοτε η ερμηνεία των πραγμάτων, η αποκάλυψη της πολυπόθητης εσωτερικότητας. Αυτή γυρεύουν οι σημερινοί επιστήμονες. Μια αφετηρία για προοπτική, έναν νέο ορίζοντα, μια ελπίδα στις τερατώδεις φήμες του μέλλοντος. Άραγε, τι μπορεί να συνιστά περισσότερο «Θεό» από την ελπίδα;