Γιάννης Τσούτσιας – Δεκατρία φεγγάρια και μία πανσέληνος

24grammata.com/ σύγχρονοι ποιητές

γράφει ο Γιώργος Πρίμπας

Ο Γιάννης Τσούτσιας γεννήθηκε το1953 στην Αθήνα, όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι παντρεμένος και έχει μια κόρη και ένα γιο. Η ποιητική συλλογή: “Δεκατρία φεγγάρια και μία πανσέληνος”, από την οποία παρουσιάζονται κατωτέρω δυο από τα φεγγάρια και η πανσέληνος, είναι η τρίτη του ποιητική συλλογή, η οποία επιπλέον περιέχει και επτά φωτογραφίες με μία λιτή καλλιτεχνική επεξεργασία.
Η παρούσα όπως και οι δυο προηγούμενες ποιητικές του συλλογές: “SMS Αναπάντητα” (Ιανουάριος 2012) κι “Ένα κομμάτι πάντα λείπει” (Ιούνιος 2012), εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο “Ποιήματα των φίλων”.

Τρίτο

Ξεφλουδισμένες λέξεις,
αριθμών σχήματα,
ημερολόγιο στάχτη…
Εσπέριες ώρες,
εισβολή νύχτας,
εικόνων προέλαση.
Σε καμπύλες αύρας,
στα πλευρά κυμάτων
το πάθος σπάει…
Σεισμού λήθαργος,
κραυγής ψίθυρος,
το χτες αγγίζει…
Σφαίρα το βλέμμα,
τη μορφή σου ψάχνει
σε υπόγειο σταθμό…
Όνειρα φεγγαριού,
σε ήλιου ξέφωτο,
στη σκέψη επιπλέουν.

Πληγές Ιωνικού ρυθμού,
βαθιές περίτεχνες,
θεμέλια φυγής,
για λήθη μιλάνε…
Στιγμές ανάδρομες,
υπεκφυγές στείρες,
σε φως σκουριάς κολυμπάνε,
στην ακτή της φωνής σου
να φτάσουν…
Κομμάτια γυάλινα,
στο μισόφωτο θρυμματίζονται.
Σε θρόνο έρωτα καθισμένος,
αλχημείας παραίσθηση,
αγωνίας εραστής έκπτωτος,
με σκιές ραψωδίας μιλάω…
Εκεί που δεν ήθελα είμαι…
Πέθανε να με βρεις…

Πέμπτο

Αυτάρκεια έρωτα,
ρωγμή στο σώμα…
Απουσία σύννεφου,
βροχής κραυγή.
Ακίνητη νύχτα,
παραίσθησης άλμα,
πνοής ακρόαση,
λιώνει το χρόνο…
Φεγγάρια ήσυχα,
σκέψεις στάζουν,
σβήνουν μορφές,
τη μοίρα αγγίζουν…
Ταξίδι σκιών,
στιγμών εφεδρεία.
Κηλίδες ανέμου,
στο φως κρέμονται.

Ακτή απρόσιτη,
μέθη κυμάτων,
πληγής δόνηση,
μήνυμα αυγής.
Ψίθυροι σάρκας,
ήχος φτερού,
πόθο γιορτάζουν,
με μνήμες παίζουν…
Έπαρση φάρσας,
εικόνες νεκρές,
σε δρόμους ποινής…

Πανσέληνος

Τα μάτια σου,
στον άνεμο λύγιζαν…
Στάχυα βρεγμένα…
Θλίψη τα χείλη στεφάνωνε,
τα φιλιά αιχμάλωτα…
Χέρια στο δάκρυ πλυμένα,
ανοιχτά, καθαρά, άδεια.
Πέπλα φλύαρα,
το σώμα καλυμμένο,
βουβές πληγές έκρυβαν…
Τα όνειρά σου ανήλικα,
να μεγαλώσουν δεν άφησαν…
Γδύθηκες… Τα μάτια μου
ξάπλωσαν πάνω σου…
Σημάδια του χρόνου,
κοσμήματα έγιναν…

Πολύχρωμες γραμμές
ανεξίτηλης τέχνης
η αύρα σου, με κάλεσε…
Δάχτυλα λήθης σ’ άγγιξαν…
Σιωπή κόκκινη,
όρκους ύφαινε…
Παράθυρο Αιγαίου το σώμα
στο κύμα άνοιξε.
Τα κομμάτια του,
άνθη ήχων,
άρωμα λάμψης ένωσε…
Το πρόσωπό σου κοίταξα.
Πανσέληνος…