εκδόσεις 24γράμματα (σε όλα τα βιβλιοπωλεία)
Για την εκπαίδευση των νέων γιατρών.
Για την εκπαίδευση των νέων γιατρών.
Ένα θέμα εν πολλοίς ξεχασμένο.
24grammata.com- free ebook
Διαβάστε τα έργα του Γ. Σχορετσανίτη στο 24grammata.com κλικ εδώ
Ποιος ασχολείται σήμερα άραγε, με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα των νέων γιατρών στα νοσοκομεία μας; Τα υπεύθυνα υπουργεία Παιδείας και Υγείας, οι κατά τόπους ιατρικοί σύλλογοι, οι σχετικές επιστημονικές εταιρείες, οι επιστημονικές επιτροπές των νοσοκομείων, η κάθε Κλινική ή Τμήμα που είναι εξουσιοδοτημένα για αυτό το έργο, ο ίδιος ο ασκούμενος γιατρός κατά μόνας, ή κάποιος άλλος; Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να πλανάται σε συνεχή βάση όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες.
Στη δεκαετία του 1890, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ο Sir William Osler (1849 – 1919) που σήμερα θεωρείται κάτι σαν ημίθεος στην αμερικανική τουλάχιστον ιατρική, δημιούργησε και εισήγαγε στο γνωστό νοσοκομείο Hopkins ένα νέο σύστημα για την εκπαίδευση των γιατρών μετά την αποφοίτησή τους από την ιατρική σχολή. Το συγκεκριμένο σύστημα, απαιτούσε από τους νέους γιατρούς να διαμένουν στο νοσοκομείο με πλήρη απασχόληση, χωρίς αμοιβή, μερικές φορές για πολλά συνεχόμενα χρόνια, κι όλα αυτά για να μάθουν σε ικανοποιητικό επίπεδο πώς να φροντίζουν τους ασθενείς τους υπό τη στενή εποπτεία φυσικά των μεγαλύτερων. Αυτό ήταν το πρώτο πρόγραμμα εκπαίδευσης των νέων γιατρών. Παρά την μοναστική διαβίωση, τις πολλές ώρες εργασίας και την άκαμπτη ιατρική ιεραρχία, οι ειδικευόμενοι γιατροί της εποχής του Osler, ήταν υπέρμαχοι αυτού του νέου μέτρου, γιατί πίστευαν ότι θα ήταν σε θέση να μάθουν την επιστήμη της ιατρικής κάτω από την κηδεμονία των σπουδαίων μεγαλύτερων σε ηλικία γιατρών, οι οποίοι δίδασκαν με βάση την επιστήμη, την έρευνα και τα βάσιμα επιχειρήματα, και όχι την αμφίβολη μακραίωνη παράδοση. Έτσι οι νεώτεροι ενώ βρίσκονταν στο κάτω μέρος της επαγγελματικής πυραμίδας, ουσιαστικά λάτρευαν τους δασκάλους τους, οι οποίοι με τη σειρά τους έδειχναν γενικώς μεγάλη προσοχή στα προβλήματα και στην εκπαίδευσή τους. Η καινοτομία του Osler εξαπλώθηκε γρήγορα και το σύστημα παραμονής στο νοσοκομείο εξακολουθούσε να αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό της διδασκαλίας στα νοσοκομεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως και στην εποχή του
Osler, έτσι και σήμερα οι νέοι γιατροί εκεί, εργάζονται πολλές ώρες, μένουν μέσα στα νοσοκομεία κάποιες μέρες και νύχτες και αμείβονται με μικρό σχετικά μισθό. Ο χρόνος εκπαίδευσης ποικίλει από τέσσερα συνήθως χρόνια μέχρι και επτά, αναλόγως της ειδικότητας ή της υποειδικότητας που επιλέγουν. Στις μέρες μας, οι νέοι ειδικευόμενοι γιατροί στις ΗΠΑ, αριθμούν περίπου 120.000 σε ολόκληρη τη χώρα. Τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία, όπου συνήθως επιτελείται το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης είναι συνδεδεμένα με τις ιατρικές σχολές, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούν μέρος των πανεπιστημίων και μαζί συνθέτουν γνωστούς γιγαντιαίους αμερικανικούς ομίλους, που ονομάζονται ακαδημαϊκά ιατρικά κέντρα.
Παρά το γεγονός ότι η ιδέα του Osler βρίσκεται ακόμη σε ισχύ, έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές όλα αυτά τα χρόνια, και αυτό είναι το θέμα του νέου βιβλίου του Kenneth Ludmerer, ‘Let Me Heal’. Ο Ludmerer, γιατρός και καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον στο Σαιν Λούις, απευθύνει έντονη προειδοποίηση προς όλους, γιατρούς και ασθενείς! Οι πολλές ώρες και ο εντυπωσιακός φόρτος εργασίας, αφήνουν λίγο χρόνο και ενέργεια για ξεκούραση και μάθηση στους νέους, ειδικά, γιατρούς. Οι συνέπειες για το κοινό είναι κάποιες προφανείς, μερικές όχι, και προ των πυλών!