για τον Κώστα Νικολάκη

24grammata.com/ γνώμες/

Ο ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Γνώρισα τον Κώστα Νικολάκη το 2012. Επικοινώνησε ο ίδιος μαζί μου έπειτα απ΄την αποστολή υλικού προς έκδοση. Με πολύ στέρεα και βροντερή φωνή επισήμανε τους πλεονασμούς. Δίχως περιττά λόγια εξήγησε τη διαδικασία  της έκδοσης και έπειτα ανταπόδωσε τη χαρά για τη γνωριμία προσφέροντας εξαιρετικές μεταφράσεις λατινοαμερικάνων ποιητών από τον Ρήγα Καππάτο. Με εγκατέλειψε στη  μαγική, μέσα, αίθουσα του βιβλιοπωλείου. Ένα ημιυπόγειο μαγαζί, πετρόχτιστο που μαρτυρούσε ιστορία και σημασία. Ζήτησε βοήθεια για τη μεταφορά των βιβλίων έξω στο πεζοδρόμιο της 3ης Σεπτεμβρίου. Όλοι τον χαιρετούσαν. Εκείνος ανταπέδιδε με φωνές και χειρονομίες και προσκλήσεις για πνεύματα το μεσημέρι.. Όλοι θ΄ανταποκρίνονταν. Και εκείνος θα είχε μια ιστορία να διηγηθεί, ένα γεγονός, τη γνωριμία του με κάποιον λογοτέχνη. Απ΄εκείνους που διακρίνονται σήμερα ως πραγματικές αξίες της λογοτεχνικής κοινότητας.
Ο Κώστας Νικολάκης έφθανε πάντα κατά τις έντεκα. Έπειτα ο κόσμος μαζευόταν, περιεργαζόταν τις σπάνιες εκδόσεις. Βιβλία των αρχών του αιώνα που αναδύουν πια ολόκληρο το κύρος καταξιωμένων, σήμερα στη συνείδηση του ελληνικού κοινού δημιουργών. Μεταφράσεις σπάνιων έργων που αποτελούν πια μέτρο, τεύχη περιοδικών για τον υπερεαλισμό και τον Ανδρέα Εμπειρίκο και τις διεθνείς τάσεις τον καιρό της κυοφορίας τους, τόμοι επιστημονικών μελετών, ποιητικές συλλογές νεαρών πρωτοεμφανιζόμενων που τόσο αγαπούσε να στηρίζει ο Κώστας Νικολάκης.
Οι συναντήσεις μας υπήρξαν σπάνιες. Παρά τις επίμονες προσκλήσεις του η καθημερινότητα με κρατούσε μακριά απ΄το βιβλιοπωλείο της Εκάτης. Το τέλος του είναι μια επιβεβαίωση του χρόνου που δεν κυλά ποτέ ήσυχα και απρόσκοπτα, παρά φέρνει εκπλήξεις, πρόσκαιρες απουσίες και ακόμη πιο μόνιμες. Όπως ο θάνατος. Ο Κώστας Νικολάκης με τις δεξιότητές του, τις αναρίθμητες, νέες προτάσεις, με σταθερές αξίες για τη ζωή και τη λογοτεχνία περνά στην ιστορία. Και μαζί του καταρρέει ένα εξαιρετικά σημαντικό, συνθετικό στοιχείο του φόντου της 3ης Σεπτεμβρίου. Αυτή η λεωφόρος ολοκληρώνεται και το ημιυπόγειο της Εκάτης καταχωρείται στην ιστορία ως ένα καταφύγιο και μια αισθητική πρόταση στην αθηναϊκή πραγματικότητα. Χαιρετώ τον Κώστα Νικολάκη μ΄όλη μου την ψυχή και εκφράζω  τη λύπη για την απώλεια ενός αυθεντικού ανθρώπου. Η μνήμη μας θα τον συντηρεί πατριαρχικό, αληθινό επίκεντρο.
Τούτο το κείμενο να μην θεωρηθεί νεκρολογία. Ο Κώστας Νικολάκης θα βρίσκεται πάντα, κατά τις 11 στο βιβλιοπωλείο της Εκάτης. Με μια καλή συμβουλή, με καθαρή φωνή, με τόσες τρυφερές κουβέντες για τη ζωγράφο των Ιωαννίνων, τις χαλκογραφίες της. Μια συνέχεια φυσική της πατρικής κληρονομιάς του Κώστα Νικολάκη.