Δίστομο 10.06.1944

Φρικτές, σκηνικές οδηγίες
Δίστομο 10.06.1944

γράφει ο Απόστολος θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Τα σύμβολα χρωστούν την ύπαρξή τους
Στο συναίσθημα

(Καμμένη γη. Σπίτι γκρεμισμένα και αυτοσχέδιοι λόφοι νεκρών παιδιών. Ήχος ανέμου και τίποτε. Στο βάθος της σκηνής ένας ηλικιωμένος άνδρας, καλοντυμένος. Πρόκειται για κάποιον που παραχωρεί συνέντευξη. Ο άνδρας αυτός, ονόματι Χανς Ζέμπελ χαμογελάει συχνά, δείχνει αυτοπεποίθηση όταν τον ρωτούν για το παρελθόν. Στο φόντο φέγγουν τ΄αδύναμα φώτα των ορεινών οικισμών. Πίσω απ΄τον άνδρα ένα ταμπλώ με το νούμερο 218 ανεμίζει μες στα συντρίμμια.Πιο πέρα σημαίες του Ερυθρού Σταυρού, εθελοντές και τα παιδιά που δεν έπαψαν να παίζουν.
Ο Χανς Ζέμπελ κάθε τόσο συμβουλεύεται ένα μικρό δερματόδετο σημειωματάριο. Πρόκειται για σημειώσεις σχετικές με την κατάταξη των δυνάμεων, τις επάλξεις, τον ακριβή αριθμό των νεκρών, μια επιστολή της ανώτατης διοίκησης που επισημαίνει ξεκάθαρα την ανάγκη της παραδειγματικής εκκαθάρισης. Ο Χανς Ζέμπελ ανεμίζει σαν σήμα που πρόκειται να χαθεί. Γελά όλος μετριοπάθεια, αφήνοντας επιφωνήματα θαυμασμού για την ελληνική φύση που φλέγεται πίσω απ΄τα συντρίμμια. Η εντολή, διατυπώνει ο κύριος Ζέμπελ προήλθε απ΄τους ανώτατους διοικητές της στρατιάς και συνοδεύτηκε απ΄την πιο ολέθρια σφαγή αυτού του παλιού πολέμου.
Μετά τη συνέντευξη ο Χανς Ζέμπελ πρόκειται να οδηγηθεί εκ νέου στα δικαστήρια, ώστε να του επαγγελθούν όλες οι προβλεπόμενες κατηγορίες περί τελέσεως εθνοκαθάρσεων, επιδείξεως υπερβάλλοντος ζήλου κατά την άσκηση των καθηκόντων του και άλλες, εκ διαμέτρου αντίθετες μ΄όρους όπως ανθρωπιά και μεγαλοψυχία.
Στο τέλος της παράστασης ο Χανς Ζέμπελ θα εκτελεστεί όπως αρμόζει στους προδότες. Γι΄αυτό και η συνέντευξη, ως εύρημα της φιλόδοξης, αυτής παράστασης έχει ξεχωριστή σημασία, λίγο πριν λάβουν χώρα τα ως άνω γεγονότα και 218 στίγματα χαθούν απ΄το μεγάλο δρόμο του καιρού.
Κάθε τόσο το σκηνικό εναλάσσεται. Ο Χανς στην εξοχή της επαρχιακής πόλεως Δίστομο, ο Χανς στους υπόγειους σταθμούς του αθηναϊκού μετρό. Πάντα αγέρωχος, με το πηλίκιο και το εθνόσημο και τα παράσημα. 218 στον αριθμό.
Η παράσταση σχεδιάζεται ν΄αποτελέσει μια, κατά τα κοινώς λεγόμενα, υπερπαραγωγή. Όμως η έλλειψη των ηθοποιών και αυτά τα τελευταία κρεσέντο μιας ξεφτισμένης, εθνικής ταυτότητας συνιστούν δυσχέρειες αξεπέραστες. Ας είναι. Εμείς σχεδιάζουμε τις λεπτομέρειες, επιλέγουμε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, μοιράζουμε τους ρόλους που συνιστούν μονάχα σιωπές. Ένα όργιο εντυπώσεων και τίποτε.
Σβήνουν τα φώτα, ακούγεται ο ήχος ενός ξέφρενου συρμού και η σκηνή κατακλύζεται από οθόνες ψηφιακές, οθόνες, οθόνες. Μια πολίχνη στο βάθος, ας πούμε το Δίστομο καίγεται. Τέλος.)