Ελαττωματικός ακροβάτης

Ελαττωματικός ακροβάτης

γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Να για κοίτα τον, τώρα που ζεστάθηκε για τα καλά, φουσκώνει τα πνεμόνια του και παίρνει φόρα, με μια πελώρια δρασκελιά ανεβαίνει σαν αίλουρος, στις πλάτες του θηριώδη συνεργάτη του.
Ο λαστιχένιος ακροβάτης είναι τέσσερα μέτρα πιο ψηλά από το έδαφος και ετοιμάζεται να απογειωθεί, να βγάλει το νούμερο του.
Ξεκινά με μια ιπτάμενη κωλοτούμπα. Δεν περιμένει και ακολουθεί μια δεύτερη, αριστερόστροφη και επικίνδυνα στριφογυριστή, ένας τέλειος κύκλος, τι απίθανο κάθαρμα! Πλανάρει γύρω από τον εαυτό του. Και φτάνει στη τελευταία, την τρίτη, τη καλύτερη, πετάγεται και τεντώνει όλο το σώμα στον αέρα, μοιάζει με σαϊτα, εμείς από κάτω με μικρά πεινασμένα ψάρια, σα να πρόκειται για μια βουτιά από έναν κοφτερό βράχο, μέσα σε μια θάλασσα χειροκροτημάτων.
Χαμογελάει, ο μπαγάσας, έχει διαρκώς ανοιχτά τα μάτια του! Προσέχει τις αντιδράσεις μας.
Ένας ακροβάτης φτάνει για να αλλάξει τη διάθεση, φλερτάρει με τον κίνδυνο και τραβά, βαρύς στιγμιαίος ηλεκτρο-μαγνήτης, το μυαλό μας από τις αόρατες δεύτερες σκέψεις.
Ακόμη πιο σπουδαίο είναι να παρατηρείς τους θεατές, εκείνους που χαζεύουν τη παράσταση του.
Τα εντυπωσιασμένα πρόσωπα, τα μισάνοιχτα στόματα, τις κοφτές ανάσες των παιδιών και τον αδιόρατο φθόνο, λιγοστών είναι η αλήθεια, άκαμπτων ενήλικων σωμάτων.
Η ζήλεια γράφεται πάνω στις ελάχιστες στάλες ιδρώτα, κυλά στο πιγούνι του διπλανού θεατή, έπε ιτα γίνεται λόγος, μια μουρμούρα αμφισβήτησης.
Ναι δεν έγινε και τίποτε, κωλοτούμπες, παιγνίδια στο αέρα από τον φιγουρατζή.
Μουτζουρωμένοι χρώματα οι ακροβάτες αποχώρησαν μέσα στις επευφημίες,
η παράσταση τους τέλειωσε και εμείς προσγειωθήκαμε απότομα πάνω στα τσιμέντα των στεγανών του μυαλού μας. Κάποιοι χτύπησαν άτσαλα από την εσωτερική πτώση, αδιαφόρησαν για τις ολόφρεσκες δανεικές μνήμες ισορροπίας, τρύπωσαν ξανά στα κόλπα που άφησαν παλιακά δικά τους ψεγάδια.
Όλοι ακροβατούν, χορεύουν πάνω σε λεπτά σκοινιά ή αφήνουν τη γη και καβαλάνε τα σύννεφα, πιάνουν τα γκέμια από τις λευκές τους άκρες.
Κάποιοι τα καταφέρνουν λίγο καλύτερα, όμως οι περισσότεροι θυμούνται και καμαρώνουν τις λακούβες από τα χνάρια τους, εκείνα που κάποτε άφησαν, άπειρα ερωτευμένοι, μέσα στα αστέρια.
Στο τέλος όλοι καμαρώνουν τα σημάδια στο κορμί, οι αποτυχίες και τα χτυπήματα, οι πτώσεις μαρτυρούν την υπερ-προσπάθεια, το στιγμιαίο ξεπέρασμα των φόβων-σκιών.
Το ακατόρθωτο, το άπιαστο, γίνεται ο οδηγός της μνήμης.
Όλοι μπορούν να πετάξουν, φτάνει μονάχα να το θελήσουν…ελαττωματικός είναι εκείνος ο ακροβάτης που δεν προσπάθησε.