« Εμείς οι Έλληνες, απ’ την ανάποδη»

« Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι να θυμάμαι τη χαρά και τη ντροπή συνάμα»

Κ.Καβάφης

« Εμείς οι Έλληνες, απ’ την ανάποδη»

Δημήτρης Σταθακόπουλος  Δρα Παντείου Πανεπιστημίου Δικηγόρου παρ’Αρείω Πάγω Μουσικολόγου
(Διαβάστε όλη την αρθρογραφία και τις επιστημονικές μελέτες του Δημήτρη Σταθακόπουλου στο 24grammata.com κλικ εδώ)

Ό,τι γράφω και θα διαβάσετε παρακάτω, γράφεται με ειλικρινή πόνο καρδιάς, με τάση εσωτερικής αναζήτησης, αναστοχασμού , ευρύτερης ανάγκης εξευρέσεως απάντησης στο «γιατί είμαστε κυρίως εμφυλιομάχοι» ως λαός , γιατί είμαστε «ξερόλες» , γιατί χρησιμοποιούμε συνέχεια το: « ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ; » , γιατί βρίζουμε εύκολα τον συνομιλητή μας, γιατί είμαστε παρεξηγησιάρηδες, γιατί ανεχθήκαμε τουλάχιστον 400 χρόνια ζυγό ( παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων αγωνιστών να κάνουν κοντά στα 75 κινήματα, που όμως ο λαός μαζικά δεν ακολουθούσε ), γιατί διακρινόμαστε ως άτομα, είτε ως Πειρατές, είτε ως αντάρτες, είτε ως επιχειρηματίες και επιστήμονες, γιατί διακρινόμαστε ενωτικά σε κάποιες στιγμές σαν το ’40, αλλά γρήγορα χύνουμε την καρδάρα με το γάλα, σαν την κατσίκα και πολεμάμε μεταξύ μας εμφυλιακά με μεγάλη μανία και τελικά ποτέ δεν διακρινόμαστε ως συνολική κοινωνική κρατική υπόσταση και Πολιτεία ; Γιατί ο λαός, που μάλλον εξ ανάγκης εφηύρε τη Δημοκρατία ( μιας και όλοι ήθελαν να είναι έστω και για λίγο «αρχηγοί» ) , τελικά την άφησε να διαμορφωθεί σε res publica στα ξένα χέρια, να του γυρίσει πίσω ως ξένο σώμα / αντιδάνειο και να την πιθηκίζει κοινοβουλευτικά αυτοκαταστρεφόμενος ;
Δεν νιώθω την ανάγκη να κάνω δήλωση φιλοπατρίας, διότι η πορεία ζωής μου ( εύκολα ανιχνεύσιμη πιά και στο διαδίκτυο ) αποδεικνύει φιλοπατρία. Ούτε άλλαξα ξαφνικά ιδέες, ούτε έγινα ρίψασπις . Τουναντίον, το μεγάλο μου ενδιαφέρον και η αγωνία μου για το άμεσο μέλλον με κάνει, – όπως πολλούς πιά -, να σπαράζει η καρδιά για τα άμεσα επερχόμενα, που «ωχ αδελφικά», δείχνουμε απλά να αναμένουμε κατά το ρηθέν των προγόνων: « σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω» .
Τα τελευταία χρόνια , για να «αφυπνιστούμε » , γράφουμε όλοι κάτι, διαβάζουμε περισσότερα, – βοηθάει και το διαδίκτυο σε αυτό -, φωνάζουμε σε πορείες και προσπαθούμε να βρούμε το νέο όραμα που θα μας οδηγήσει στην ευδαιμονία, δηλαδή το διαρκές Σωκρατικό ανθρώπινο ζητούμενο. Για να το καταφέρουμε αυτό χρησιμοποιούμε δύο ( 2 ) βασικά μέσα/ εργαλεία. Το ένα λέγεται πολιτική και το άλλο οικονομία. Δυστυχώς όμως ο σύγχρονος κόσμος ξέχασε την ουσία, που είναι η αναζήτηση και επίτευξη της Σωκρατικής Ευδαιμονίας και κόλλησε στα δύο μέσα/ εργαλεία ανάγοντάς τα σε ουσία ζωής , ενώ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ !!! Μα αν τα εργαλεία / μέσα , δεν είναι καλά και δεν σε οδηγούν στην ουσία της ζωής που είναι η Ευδαιμονία, ΤΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ και δεν κολλάς εμμονικά σε αυτά . Δυστυχώς οι νεοέλληνες , αλλά και γενικά οι άνθρωποι εμμένουμε στα ίδια λάθος εργαλεία και χάνουμε την ουσία ( Πλάτωνας: βλ. Το Σπήλαιον ) …. !!!
Ταπεινή μου άποψη είναι ότι χρειάζεται μια βαθιά κοινωνική/ εθνική ενδοσκόπηση, ( ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί ) , στην ανάποδη πλευρά μας ( dark side of the moon) ως έλληνες, και όχι μόνον διαπιστώσεις τύπου: « οι κακόμοιροι τι πάθαμε που όλοι μας κυνηγούν, ενώ είμαστε καλός , ιστορικός και χρήσιμος στον πολιτισμό λαός », διότι ενδεχομένως έτσι , δηλαδή με «σφαλιάρα ενδοσκόπησης» , τελικά να πάρουμε τα πάνω μας , να καταλάβουμε ποιοί είμαστε ( με τα καλά και τα κακά μας ) , να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να βρούμε σύγχρονη λύση εδώ και τώρα, βοηθώντας τον εαυτό μας και την υπόλοιπη ανθρωπότητα μ’ ένα ξάφνιασμα , όπως πρωτότυπα ξαφνιάσματα και λύσεις εύρισκαν οι αρχαίοι ( παρά τα μύρια κακά και τους εμφυλίους τους ) και σήμερα 2500 χρόνια μετά τους μνημονεύει ακόμα η ανθρωπότητα.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές και τα όσα ιστορικά εμφυλιακά και καταχρηστικά «ανάποδά μας» θα μνημονεύσω ενδεικτικά και όχι περιοριστικά παρακάτω, μου την έδωσαν δύο βιβλία του ακαδημαϊκού Απ. Βακαλόπουλου για τον «χαρακτήρα των Ελλήνων» και το «Τούρκοι αιχμάλωτοι στα χέρια Ελλήνων» , που είχα διαβάσει ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά συχνά επιστρέφω στις σελίδες τους.
Αλλά πριν τον Απ. Βακαλόπουλο, δείτε εδώ: http://www.kalavrytanews.com/2012/09/blog-post_4653.html τι αναφέρουν οι Οθωμανοί και οι δυτικοί περιηγητές για τους έλληνες .
Αλλά άς δούμε παρακάτω και τι αναφέρει η ενδέκατη έκδοση της εγκυκλοπαίδειας Brittanica του 1910 για το χαρακτήρα των προ 100 ετών Ελλήνων:
«Παρά τη σύνθετη προέλευσή τους, την ευρεία γεωγραφική εξάπλωσή τους και τα κοσμοπολίτικα ένστικτά τους, οι σύγχρονοι Έλληνες είναι ένας αξιοσημείωτα ομοιογενής λαός, αισθητά διαφορετικός κατά τον χαρακτήρα από τους γειτονικούς λαούς, ενωμένος από τον κοινό ενθουσιασμό για τους εθνικούς στόχους και βαθύτατα πεπεισμένος για την ανωτερότητά τους έναντι των άλλων εθνών. Ο ξεχωριστός χαρακτήρας τους, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή τάση τους να αντιμετωπίζουν τους μη ελληνικούς πληθυσμούς ως βαρβάρους, αντισταθμίζει, στην πραγματικότητα, τη μεγάλη ενέργεια και τον ζήλο τους στην αφομοίωση άλλων φυλών. Η προνομιακή θέση που απέκτησαν στην Τουρκοκρατία, οφειλόμενη στον ανώτερο πολιτισμό τους, την ευελιξία τους, τον πλούτο τους και το μονοπώλιο της εκκλησιαστικής εξουσίας, θα τους επέτρεπαν πιθανώς να εξελληνίσουν μονίμως το μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής, αν έδειχναν περισσότερη συμπάθεια προς τις άλλες χριστιανικά φυλές. […] Ο έντονος πατριωτικός ζήλος των Ελλήνων δύναται να εκφυλισθεί σε αλαζονεία και δυσανεξία και ενίοτε τυφλώνει την κρίση τους και τους εμπλέκει σε απερίσκεπτα εγχειρήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά παρέχει την καλύτερη εγγύηση για την τελική επίτευξη των εθνικών στόχων τους. […] . «Το πατριωτικό τους αίσθημα, δυστυχώς, υπόκειται στην εκμετάλλευση ιδιοτελών δημαγωγών και δημοσιογράφων, που ανταγωνίζονται στην υπερβολή των εθνικών αξιώσεων και στην κολακεία της εθνικής ματαιοδοξίας. Σε καμία άλλη χώρα το πάθος της πολιτικής δεν είναι τόσο έντονο. Παθιασμένες πολιτικές συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στα καφενεία, οι εφημερίδες, που είναι εξαιρετικά πολυάριθμες και γενικώς μικρής αξίας, καταβροχθίζονται, και κάθε κυβερνητικό μέτρο επικρίνεται και αποδίδεται σε ιδιοτελή συμφέροντα. […] Μεγάλο μέρος της ενέργειας του έθνους ξοδεύεται σε αυτό το διαρκή πολιτικό πυρετό, εκτρέπεται από πρακτικούς στόχους και, ούτως ειπείν, εξαερώνεται με τα λόγια. Η ανεξαρτησία της γνώμης και η κριτική τείνουν προς την απειθαρχία του δημοσίου τομέα και έχει παρατηρηθεί ότι κάθε Έλληνας στρατιώτης είναι ένας στρατηγός και κάθε ναύτης ναύαρχος. Στη διάρκεια του πολέμου του 1897, νεαρός ανθυποπλοίαρχος τηλεγράφησε στον υπουργό Στρατιωτικών επικρίνοντας τον ναύαρχο του και η στάση του επαινέθηκε από διάφορες εφημερίδες. […] «Οι Έλληνες επιδεικνύουν μεγάλη πνευματική ζωντάνια, είναι έξυπνοι, ερευνητικοί, πνευματώδεις και επινοητικοί, αλλά αβαθείς. Η παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια και η ακρίβεια δεν τους αρέσουν, η δε αποστροφή τους στη χειρωνακτική εργασία είναι περισσότερο εμφανής. Ακόμη και οι αγρότες είναι μετρίως εργατικοί, άφθονες ευκαιρίες ξεκούρασης προσφέρουν οι εκκλησιαστικές εορτές. Η επιθυμία της εκπαίδευσης είναι έντονη ακόμη και στα χαμηλότερα στρώματα, τα ρητορικά και λογοτεχνικά επιτεύγματα ασκούν μεγαλύτερη έλξη στην πλειονότητα από τα επιτεύγματα στα πεδία της σύγχρονης επιστήμης. Ο αριθμός των προσώπων που επιδιώκουν τη σταδιοδρομία στα επαγγέλματα του πνεύματος είναι υπερβολικός, σχηματίζουν ένα τμήμα της κοινωνίας που περισσεύει, ένα μορφωμένο προλεταριάτο, που προσκολλάται σε διάφορα κόμματα με την ελπίδα της κρατικής απασχόλησης και ξοδεύει την ύπαρξη του ασκόπως, περιφερόμενο στα καφενεία και τους δρόμους όταν το κόμμα τους είναι εκτός εξουσίας. […] «Τα ελαττώματα των Ελλήνων, σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να αποδοθούν στη μακροχρόνια υποταγή τους σε ξένες φυλές. Η εξυπνάδα τους συχνά εκφυλίζεται σε πονηριά, η ευρηματικότητα τους σε ανειλικρίνεια, η φειδώ τους σε απληστία και η επινοητικότητά τους σε απάτη. Η ανεντιμότητα δεν είναι εθνικό ελάττωμα, αλλά πολλοί που δεν θα καταδέχονταν να κλέψουν δεν θα διστάσουν να καρπωθούν παράνομα κέρδη μέσω δολιότητας και παραπλάνησης. Πράγματι, η εξαπάτηση συχνά ασκείται ανώφελα για την απλή πνευματική ικανοποίηση που παρέχει. Στην οξύνοια των οικονομικών τους δοσοληψιών, οι Έλληνες παροιμιωδώς υπερτερούν των Εβραίων, αλλά υπολείπονται των Αρμενίων, η αξιοσημείωτη ικανότητά τους στις επιχειρήσεις ορισμένες φορές βλάπτεται από την κοντόφθαλμη προσέγγισή τους, που τους κάνει να επιδιώκουν το άμεσο κέρδος εις βάρος του μακροπρόθεσμου. Η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους, που σημειώνονται και από τους πιο ευνοϊκούς παρατηρητές, τους κάνει ζηλόφθονους, απαιτητικούς και ευάλωτους στην κολακεία. […] Γενικώς, οι Έλληνες μπορεί να περιγραφούν ως ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για μεγάλες προσπάθειες και θυσίες, αλλά ελλιπής σε ορισμένα πιο στερεά χαρακτηριστικά που οδηγούν στη εθνική μεγαλοσύνη».
Η απάντηση που δίνει στα παραπάνω , εν πολλοίς εύστοχα , με το βιβλίο του ο Απόστολος Βακαλόπουλος, είναι ότι όλα τα στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα ( καλοσύνη, εγωισμός, κακία κ.λ.π ) υπάρχουν σε όλους τους λαούς, αλλά από λαό σε λαό ποικίλουν σε “συνδυασμό έντασης και συχνότητας”. Για παράδειγμα, όλοι οι άνθρωποι του κόσμου είναι εγωιστές σε κάποιον βαθμό, αλλά ο μέσος άνθρωπος σε μερικούς λαούς είναι πιο εγωιστής και εκδηλώνει τον εγωισμό του πιο συχνά από ότι ο μέσος άνθρωπος μίας άλλης εθνικότητας και ως δείγματα χρησιμοποιεί τους άγγλους και τους γερμανούς.
Ο Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος έχει αναλύσει εξαιρετικά το διαχρονικό χαρακτήρα του Έλληνα και μας παραδίδει μαθήματα αυτογνωσίας και αυτό διότι για να βελτιώσεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα από όλα να τον γνωρίσεις.

Ο συγγραφέας αναλύει τόσο τις αρετές όσο και τα ελαττώματα του Έλληνα, όχι μόνο από τη δική του σκοπιά, ούτε μόνο από την σκοπιά Ελλήνων του πνεύματος, αλλά κυρίως από την σκοπιά των ξένων. Οι απόψεις των ξένων περιηγητών που έτυχε να γνωρίσουν από κοντά τους Έλληνες, ακόμα και νωρίτερα από την Επανάσταση του 1821, καταγράφονται και εξετάζονται χωριζόμενες σε αξιόπιστες και μη. Ο Απ. Βακαλόπουλος καταλήγει ότι μερικά από τα βασικά προτερήματα του Έλληνα είναι η ανδρεία, η ευρηματικότητα, η ενεργητικότητα, η περιέργεια, η ευγλωττία, το φιλότιμο, η ανάγκη για προκοπή και άλλα, ενώ μερικά από τα ελαττώματα είναι ο υπερβολικός εγωισμός, η απειθαρχία, η αλαζονεία, η φιλοπρωτία, η φιλαρχία, η φιλαυτία, ο φθόνος, η διχόνοια και η αχαριστία. Τα συμπεράσματα από το βιβλίο είναι τόσο ευχάριστα όσο και θλιβερά, μερικά είναι και αρκετά οδυνηρά, αλλά σίγουρα γνωστά σε όλους μας , ή τουλάχιστον σε όσους δεν αποφεύγουμε να αντικρίζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Θλιβερό αποκορύφωμα είναι η διαπίστωση ότι δεν έχουμε καταφέρει να αξιοποιήσουμε παιδαγωγικώς και κοινωνικώς το φιλότιμο του Έλληνα. Ο συγγραφέας επίσης εξετάζει πώς διαμορφώθηκε ο συλλογικός χαρακτήρας μας, πώς εξελίχθηκε με το πέρασμα του χρόνου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, πώς επηρεάστηκε από την Τουρκοκρατία, τι προσδοκίες υπήρχαν μετά από την Επανάσταση του 1821 και τέλος ποια στοιχεία του χαρακτήρα του Έλληνα είναι αυτά που εμποδίζουν την πρόοδο του έθνους.

Και τώρα μερικές ενδεικτικές , – προσωπικής επιλογής – , μαύρες σελίδες της ιστορίας μας ( από την ανάποδη, δηλ. για το πώς βλάψαμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, ή για πώς – ευτυχώς λίγες φορές -, παρασυρθήκαμε σε πράξεις που σιχαινόμαστε , γατί τις είχαμε κι’ εμείς υποστεί από άλλους, αλλά δυστυχώς στο διάβα της ιστορίας γίναμε κι’ εμείς «θύματα» τέτοιων ενεργητικών κακών πράξεων εις βάρος άλλων ), γνωστές σε όλους λίγο πολύ, που αν όμως δεν τις μνημονεύσουμε και δεν τις ξορκίσουμε , θα είμαστε καταδικασμένοι να τις επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά διαχρονικά. Έτσι λοιπόν, στο παρόν δεν θα μιλήσουμε ούτε για τον μεγάλο πολιτισμό των ελλήνων, – κληρονομιά στην ανθρωπότητα -, ούτε για τους διωγμούς των ελλήνων, ούτε για τις ενωτικές μεγαλειώδεις πολεμικές στιγμές μας, αλλά για τους εμφυλίους μας, τη διχόνοια τη δολερή και τις βλάβες που κάναμε πρωτίστως έλληνες σε έλληνες και παράπλευρα σε ξένους.
Ο λόγος ενός τέτοιου άρθρου ; Η αυτογνωσία και η ευχή: «Ποτέ πιά διχασμένοι και να μην κάνουμε στους άλλους ( έλληνες και ξένους ) , ότι δεν θέλουμε να μας κάνουν».
Α. Ο Θουκυδίδης , θεωρεί τον ελληνικό εμφύλιο Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.Χ )ως τον καταστροφικότερο μέχρι τότε μεταξύ των Ελλήνων, πιο καταστροφικό κι από τους Περσικούς και αυτό γιατί , κράτησε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, έγιναν περισσότερες μάχες και ναυμαχίες, καταστράφηκαν περισσότερες πόλεις, μάλιστα σε κάποιες από τις πόλεις που καταστράφηκαν εγκαταστάθηκε καινούργιος πληθυσμός, αφού οι παλιοί κάτοικοι ή εξοντώθηκαν ή πουλήθηκαν ως δούλοι και τέλος οι εξόριστοι και οι νεκροί , ξεπέρασαν αριθμητικά τα έως τότε δεδομένα. Περαιτέρω είχαν ερειπωθεί οι πόλεις, είχε εγκαταλειφθεί η ύπαιθρος, οι ηθικές αξίες κατέρρευσαν, οι κοινωνικές δομές ανετράπησαν πλήρως, η θρησκευτική πίστη τέθηκε υπό πλήρη αμφισβήτηση και φυσικά οι Πέρσες αναμείχθηκαν πάλι στα ελληνικά πράγματα. Και όλα αυτά από χέρια ελλήνων προς έλληνες !!! ( Σημ.: Μην ξεχνάμε και το ρόλο των προδοτών σαν τον Εφιάλτη, σε άλλη φάση της ιστορίας μας) Β. Με το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, έρχεται και η πρώτη σύγκρουση των διαδόχων του , καθώς και η πρώτη Διανομή (Βαβυλώνα 323 π.Χ.) του βασιλείου . Εκδηλώθηκε με την αντίθεση της φάλαγγας των πεζών κατά του ιππικού των εταίρων και των στρατηγών, ενώ συνεχίστηκε με την προσπάθεια του Περδίκκα για επικράτηση. Μετά την αποτυχία και το βίαιο τέλος του, ο σπουδαιότερος σύμμαχός του Ευμένης ο Καρδιανός, συνέχισε τον αγώνα με κυριότερο αντίπαλό του τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο. Ο Ευμένης τελικά εξοντώθηκε και ο Αντίγονος, έχοντας συμπαραστάτη τον γιο του Δημήτριο τον Πολιορκητή, προσπάθησε να γίνει ο μόνος κληρονόμος του κράτους του Αλέξανδρου. Η μάχη της Ιψού ήταν το τέλος για τη ζωή του Αντίγονου, ενώ στα πλαίσια της διαμάχης των Διαδόχων εξοντώθηκε ολόκληρη η βασιλική οικογένεια. Αυτός που άγγιξε το όραμα της μονοκρατορίας ήταν ο Σέλευκος που, ως νικητής της Ιψού, κατέλυσε το κράτος του Λυσίμαχου της Θράκης και αναμενόταν να επικρατήσει επί της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου, της Μακεδονίας και όλης της Ελλάδας, δολοφονήθηκε όμως και από το σημείο εκείνο η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Τα τέσσερα ελληνιστικά βασίλεια που δημιουργήθηκαν κυριάρχησαν στην Μακεδονία, Μικρά Ασία, Συρία και Αίγυπτο, μέχρι την βαθμιαία υποταγή τους στους Ρωμαίους. Από το 281 π.Χ., από την νίκη δηλαδή του Σέλευκου επί του Λυσίμαχου, οι γενικευμένοι πόλεμοι έπαψαν και από την ανάρρηση του Αντίγονου στον θρόνο της Μακεδονίας η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Διαμορφώθηκαν τέσσερα ανεξάρτητα ελληνιστικά βασίλεια, κυβερνώμενα, μέχρι την υποταγή τους στους Ρωμαίους, από τους απογόνους των Διαδόχων (πλην αυτού της Περγάμου) , δηλαδή των Αντιγονιδών στην Μακεδονία και κεντρική Ελλάδα, μέχρι το , των Ατταλιδών στην Πέργαμο, ιδρυμένο από τον θησαυροφύλακα του Λυσίμαχου Φιλέταιρο, μέχρι το 133 π.Χ., των Σελευκιδών στην Συρία και Μεσοποταμία, μέχρι το και των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, μέχρι 30 π.Χ. Επίσης ελληνιστικά βασίλεια, παραφυάδες του κράτους των Σελευκιδών, ήταν και το ελληνοβακτριανό και το Ινδοελληνικό. Τελευταίος μονάρχης, απόγονος των Διαδόχων, ήταν η Κλεοπάτρα Ζ’ της Αιγύπτου. Σύνολο ενδοεμφυλιακών μαχών περισσότερα από 40 χρόνια. Όλος ο ανθός του ελληνισμού ξεκληρίστηκε !!!
Γ) Η βυζαντινή αυτοκρατορία ( ανατολικό ρωμαϊκό κράτος ), παρά τον πολυεθνικό πληθυσμό της , μέσω της γλώσσας και της θρησκείας σύντομα εξελληνίστηκε , οι αυτοκράτορές της όμως , δεν είχαν καμία υπομονή ως υποψήφιοι για την ανέλιξή τους στο θρόνο, γι’ αυτό φρόντιζαν , εκτός από τους αμυντικούς ή επεκτατικούς πολέμους κυρίως κατά της Περσίας και των αράβων, να μάχονται και μεταξύ τους ( οι υποψήφιοι διάδοχοι ) κάνοντας ιερές/ ανίερες συμμαχίες με «τους εχθρούς τους» βάζοντας έτσι από το «παράθυρο» στη Μ. Ασία, Σελτζούκους, Λατίνους και Οθωμανούς ( τουλάχιστον ) . Τα αποτελέσματα αυτών των ατομικιστικών λογικών και συμπεριφορών είναι γνωστά και ολέθρια για τον ελληνισμό της Μ Ασίας και ορατά μέχρι σήμερα.
Δ) Ο Ελληνικός εμφύλιος ( η διχόνοια η δολερή του Δ. Σολωμού ) της περιόδου 1823 – 1825 , αμέσως μετά την επανάσταση του 1821, χωρίζεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη (Φθινόπωρο 1823 – Καλοκαίρι 1824) , που χαρακτηρίστηκε από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων, ενώ η δεύτερη (Ιούλιος 1824 – Ιανουάριος 1825) χαρακτηρίστηκε από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Αγγλία, και Πελοποννησίων. Μεγάλος χαμένος ; Ο ελληνικός λαός. Κερδισμένοι ; Οι μεγάλες προστάτιδες δυνάμεις και εν προκειμένω, κυρίως η Αγγλία δια Αλ. Μαυροκορδάτου και λοιπών. Ατομικά μεγάλος ταλαιπωρημένος, που στο πρόσωπό του αντανακλάται το γένος ; Ο θεοδ. Κολοκοτρώνης !!! ( η αχαριστία, μεγάλο μας μειονέκτημα ) . Μην ξεχνάμε επίσης και τον Πήλιο Γούση , τα περίφημα καπάκια και τους προσκυνημένους του Νενέκου, σε διάφορες φάσεις του αγώνα .
Ε) Ο Εθνικός Διχασμός (1914-1917. Είχε προηγηθεί τον προηγούμενο αιώνα και ο διαχωρισμός δηλιγιαννικών – Τρικουπικών ) , ήταν μία σειρά γεγονότων που επικεντρώνονται στη διένεξη μεταξύ του Ελ. Βενιζέλου ( πρωθυπουργού ) και του Κωνσταντίνου Α΄ , σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα κύρια γεγονότα της διένεξης αφορούν διαδοχικά την παραίτηση του Βενιζέλου, τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους με πρωτοβουλία του στην Βόρεια Ελλάδα με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και την εκδίωξη του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα μετά από παρέμβαση των δυνάμεων της Αντάντ. Η διένεξη αυτή χώρισε την χώρα σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα και προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα στην ελληνική κοινωνία. Οι επιπτώσεις του χάσματος παρέμειναν ως το τέλος της δεκαετίας του ’30 !!! Η Μικρασιατική καταστροφή, ήταν σε μεγάλο βαθμό απόρροια του Εθνικού Διχασμού. Αποτέλεσμα αυτού του διχασμού σε συνδυασμό με τις λοιπές εις βάρος μας διεθνείς πολιτικές συγκυρίες ; Οριστική απώλεια του επί 2500 χρόνια ενεργού Μ.Ασιατικού ελληνισμού.
ΣΤ) Μετά το ενωτικό έπος του ’40 και τη γερμανική κατοχή, ήδη από την εποχή της εθνικής αντίστασης διαφάνηκαν έντονα ενδοεμφυλιακά στοιχεία ( μεταξύ των αντιστασιακών ομάδων, ταγματασφαλιτών, δοσιλόγων/ εφιαλτών κ.λ.π ) . Άμα της αποχώρησης των γερμανών , στο διάστημα Μάρτιος 1946, Αύγουστος 1949 ξέσπασε ( τι πρωτότυπο ; ) ελληνικός εμφύλιος, μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος ) και του Ελληνικού Στρατού (υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης). Μελιγαλάς, Φενεός, Μακρυγιάννη, Βάρκιζα, Γράμμος, Βίτσι. Σκοτεινές πονεμένες ιστορίες ελλήνων προς έλληνες. Οι κομμουνιστικές δυνάμεις ηττήθηκαν , δηλαδή έλληνες αλληλοξεκλήριζαν έλληνες και η Ελλάδα για άλλη μια φορά έγινε το πειραματόζωο, δηλαδή η πρώτη χώρα που δοκιμάστηκαν διεθνώς ψυχροπολεμικές πρακτικές, που συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια των δεκαετιών ’50, ’60 , που εγκαθίδρυσαν μια αμερικανόπληκτη Χούντα , που εντατικοποίησε φυλακές και εξορίες, που ξαναλαμπάδιασε τα ενδοεμφυλιακά πάθη και μίση, που κατέπεσε ηχηρά με την απώλεια της μισής Κύπρου .
Από μικρό παιδί μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μέσα μου με έθλιβε βαθιά η τάση των νεοελλήνων να γιορτάζουν με παλμό και ένταση τις επετείους που θύμιζαν την έναρξη του όποιου ενδοεμφυλιακού αγώνα, ή τη νίκη της μιας ελληνικής πλευράς κατά της άλλης, ή του ενός κόμματος κατά του άλλου, ή της μιας ομάδας κατά της άλλης βρίζοντας οι μεν τους δε ως φασίστες ή κομμούνια , ως βούλγαρους ( βορειοελλαδίτες), ή χαμουτζήδες ( νοτιοελλαδίτες ) sic !!!, ενώ από την άλλη ελαττωνόταν και ατονούσε , σχεδόν απαξιωνόταν οποιαδήποτε ενωτική και εμψυχωτική παιδευτική εκδήλωση . Δυστυχώς αυτό όχι μόνον έχει ενταθεί αλλά πλέον έχει περάσει και σε επίπεδο διαχωρισμού της κοινωνίας σε συντεχνίες διαφορετικών συμφερόντων που με μεγάλη «δοσιλογία» και ευκολία ο ένας καταγγέλλει τον άλλο ( μας σπρώχνει και το σύστημα προς τα εκεί ) , διαρρηγνύοντας και τον όποιο τελευταίο κοινωνικό ιστό ( υφέν ) μας έχει μείνει μεταξύ μας . Μια κοινωνία σε πλήρη αρρυθμία , παραπαίουσα , χωρίς ορθό βηματισμό, βαδίζοντας στα τυφλά χωρίς κοινές αξίες , χωρίς όραμα και χωρίς πραγματικά να ξέρει τι θέλει , δηλαδή μια κοινωνία διχαστική που εύκολα μπορεί να πέσει θύμα των ορμέμφυτων παθών της , των ενστίκτων της αυτοσυντήρησης, της αρπαγής και της πλεονεξίας , της απαξίας και μη σεβασμού των άλλων, που μπορεί εύκολα να καταχραστεί το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι θεωρεί την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία, ενώ μπορεί εύκολα να θρέψει και να επιζητήσει ακόμα και «το αυγό του φιδιού» ( είμαστε ειδικοί σε αυτό διαχρονικά ) , όπου θα «γεννηθεί» κάποιος λαοπλάνος ποδηγέτης πολιτικάντης, που αφού τάχα αρχικά «θα καθαρίσει», μετά θα στρέψει και «θα δαγκώσει θανατηφόρα» και δηλητηριωδώς αυτούς που τον έθρεψαν!!
Και τώρα ένα ενδεικτικό, αλλά όχι περιοριστικό κομμάτι της ιστορίας μας, όπου όταν βγάζαμε «το μάτι του αδελφού μας» , λόγω της διαχρονικής διχόνοιας της δολερής, συχνά πυκνά φροντίζαμε εκδικητικά να βγάλουμε και των άλλων που μας είχαν καταπιέσει , ειδικά όταν δεν είχαμε καλή και εμπνευσμένη διοίκηση, ή μας είχαν αφήσει έρμαια των ενστίκτων μας. Ποιους ; ως της παραδοξότητας εμάς τους έλληνες, τους εμπνευστές του καλουκαγαθού , του ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας.
Πηγές μας σε αυτά τα δείγματα, που πρέπει να ξέρουμε και συνάμα να ξορκίζουμε, όπως και την μεταξύ μας διχόνοια, είναι κυρίως το βιβλίο του Απ.Βακαλόπουλου : «Αιχμάλωτοι Ελλήνων κατά την επανάσταση του 1821», εκδ. Ηρόδοτος 2000, η σειρά των τόμων του Κ. Σιμόπουλου για τους ξένους περιηγητές , ο Arnold Toynbee κ.ά . Ότι θα αναφέρω παρακάτω είναι από πηγές, δεν υποκρύπτουν κάτι, δεν θα βγάλω εσφαλμένα συμπεράσματα και κυρίως δεν θέλω να κατηγορήσω τους έλληνες , διότι πολύ απλά , από την καρέκλα του γραφείου μου και σε απόσταση 100 ή και 200 ετών από τα γεγονότα δεν μπορώ να «δικάζω», ή να ξέρω τις ειδικές συνθήκες και το ψυχολογικό βάρος που ο καθένας ατομικά ή όλοι μαζί ως πολεμιστές λειτούργησαν, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ή μερικώς δικαιολογημένα. Τα συμπεράσματα θα είναι δικά σας.
Είναι γνωστό , πώς το 1828 ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, απαντώντας σε ερώτημα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, για τον πληθυσμό των Τούρκων που κατοικούσαν στην Πελοπόννησο πριν το 1821 και τον πληθυσμό τους μετά έδωσε δύο νούμερα: 42.750 και μηδέν. (Χουλιαράκης 1973: σ. 31 και Κ.Σιμόπουλος 1979, σ. 211). Φυσικά δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί σφαγιάσθηκαν, αφού πάρα πολλοί έφυγαν, ανταλλάχτηκαν, ή ακόμα και βαπτίστηκαν χριστιανοί για να παραμείνουν στις εστίες τους . Όμως οι πολεμικές τους απώλειες ( μαχητών και αμάχων ) ήταν πολύ μεγάλες. Από την ιστορία του Τρικούπη ( Τρικούπης 1993, σ. 116 ) , γνωρίζουμε ότι τις 21 Φεβρουαρίου 1821 , παραμονή της εισόδου του Υψηλάντη στις ηγεμονίες, ο Βασ. Καραβιάς , με μισθοφόρους ( πηγή: … ένα συρφετό καταχραστών, απείθαρχων και ύπουλων ατόμων ) , κατάσφαξε την οθωμανική φρουρά και όλους τους άμαχους τούρκους εμπόρους και ναυτικούς που βρίσκονταν στο Γαλάτσι και έκανε αρπαγές στα εμπορικά τουρκικά καταστήματα (Βακαλόπουλος 1980, σ. 425) . Ο Υψηλάντης δεν ικανοποιήθηκε βέβαια από αυτά, αλλά τελικά τα ονόμασε “ηρωικά κατορθώματα”. Την ίδια ημέρα, δηλ. στις 21 Μαρτίου 1821, οι επαναστατημένοι της επαρχίας Καλαβρύτων, μετά την αγ. Λαύρα παίρνουν τα Καλάβρυτα. Οι 300 περίπου τούρκοι κάτοικοι της πόλη και όσοι μαχητές είχαν επιζήσει , παραδόθηκαν . Το βράδυ όμως, πολλοί ντελικανήδες έλληνες με καταδρομικές επεμβάσεις, εισβάλουν στο χώρο κράτησης και σφάζουν πολλούς αιχμαλώτους, λέγοντας την παροιμιώδη φράση: « τον έφαγε το φεγγάρι αυτόν » , ενώ όλα σχεδόν τα γυναικόπαιδα πήγαν ως «εσωτερικοί υπηρέτες » στα σπίτια των ισχυρότερων ελλήνων της περιοχής, πολλές γυναίκες βαπτίστηκαν και παντρεύτηκαν έλληνες, σύμφωνα με τη μαρτυρία του γάλλου αξιωματικού Μαξίμ Ρεϊμπό. Στις 23 Μαρτίου 1821, η επανάσταση έχει μεταφερθεί στην Πάτρα . Εκεί ο γάλλος πρόξενος Χ. Πουκεβίλ γράφει: “Δεν πίστευα πως θα ξαναδώ το φως ύστερα από αυτή την τρομερή νύχτα… Κραυγές ασυνάρτητες, μια πόλη είκοσι χιλιάδων κατοίκων χάνεται…Οι Έλληνες πυρπολούν τη μουσουλμανική συνοικία. Οι δρόμοι γεμάτοι πτώματα. Ο αρχιεπίσκοπος Γερμανός φορτώθηκε μεγάλη ευθύνη…Οι Έλληνες φθάνουν από τα χωριά κραυγάζοντας “θάνατος στους Τούρκους”…Η σημαία του Σταυρού κυματίζει πάνω στα τζαμιά. Οι παπάδες βαπτίζουν πολλά τουρκόπουλα…Μπαίνουν στην πόλη οι προεστοί της Βοστίτσας. Μπροστά πηγαίνουν άνθρωποί τους που έχουν μπηγμένα επάνω σε κοντάρια πέντε τουρκικά κεφάλια (Σιμόπουλος 1979, σ. 189 – 190). Τα ίδια και στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου. Οι τούρκοι κάτοικοι παραδίδονται, παίρνοντας όρκους προστασίας της ζωής και της τιμής τους. Οι αιχμάλωτοι μοιράζονται για υπηρέτες , τους περισσότερους όμως από αυτούς, με εξαίρεση τα όμορφα κορίτσια, σύντομα τους “έφαγε το φεγγάρι “, σύμφωνα με την έκφραση του Φιλικού Αμβρόσιου Φραντζή. Στις 24 Μαρτίου 1821 , γίνεται η επίθεση στα Σάλωνα (Άμφισσα). Οι μουσουλμάνοι κάτοικοι, μαζί με εκείνους που έχουν περάσει στα Σάλωνα από το Αίγιο, κλείνονται στο κάστρο. Οι πολιορκημένοι παραδίδονται με όρους, λόγω δίψας. Οι περισσότεροι από αυτούς σφάζονται. Όσοι γλίτωσαν έγιναν υπηρέτες . (Βακαλόπουλος 1980, σ. 425). Στη Λιβαδειά όμως , στις 25 Απριλίου 1821, όλοι σφαγιάσθηκαν αδιακρίτως. Ακολουθεί το Μεσολόγγι την 1η Ιουνίου 1821, όλοι οι μουσουλμάνοι κάτοικοί του σφάζονται ή μοιράζονται δούλοι, κάτι το οποίο το «φύλαγε» ο Ιμπραήμ στο Μεσολόγγι. Στο Βραχώρι (Αγρίνιο) στις 9 Ιουνίου 1821, ξεκληρίστηκαν 500 μουσουλμανικές οικογένειες, που είχαν παραδώσει με συνθήκη τα όπλα και το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης ως συνεργάτες των τούρκων . Πρωταγωνιστής στις σφαγές στη δυτική Ρούμελη, ήταν ο αρματολός Βαρνακιώτης, ο οποίος αργότερα με τα γνωστά καπάκια προσέφερε τις υπηρεσίες του στους Οθωμανούς κατά των εξεγερμένων συμπατριωτών του και τελικά ξαναπέρασε στο ελληνικό στρατόπεδο, μετά την έλευση του Καποδίστρια. Η ιστορική δικαιολογία ειδικά για την άλωσι/ σφαγή της Τριπολιτσάς είναι πώς οι έλληνες «ξεπλήρωσαν» την άλωσι της Πόλης και τα 400 χρόνια σκλαβιάς. Ο πόλεμος ήταν και είναι φρικτός και απάνθρωπος, πέρα από την ανθρωπιστική μας φύση, μήπως όμως είναι και ο «πατήρ πάντων» όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος και είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση ; Γιατί τέτοιες και χειρότερες σκηνές έχει βιώσει η ανθρωπότητα σε σειρά διαχρονικών πολεμικών συρράξεων και γενοκτονιών και το δυστύχημα για εμάς τους έλληνες είναι πώς ενδοεμφυλιακά έχουμε πράξει τέτοια και χειρότερα έλληνες προς έλληνες.
Για το τι έγιναν οι μουσουλμάνοι κατά τη διάρκεια και λίγο μετά την ελληνική επανάσταση, εδώ: http://www.24grammata.com/?p=46342
Θα κάνουμε ένα άλμα περίπου 100 χρόνων και θα πάμε στα 1919 για να δούμε πώς περιγράφονται οι πολεμικές ενέργειες του ελληνικού στρατού στην Μ Ασία και πώς βιώνονται από τον ντόπιο τουρκικό πληθυσμό.
Ο Βρετανός ιστορικός Arnold Toynbee J. έγραψε ότι έγιναν «φρικαλεότητες» από τον ελληνικό στρατό στη Σμύρνη στις 15 Μαΐου 1919. Μάλιστα αναφέρει πώς ο ίδιος και η σύζυγός του ήταν μάρτυρες στις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους Έλληνες στη Γιάλοβα, στο Gemlik, και στις περιοχές του Izmit , δηλαδή κάηκαν και λεηλατήθηκαν σπίτια, έγιναν ληστείες και βιασμοί , οι τούρκοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την κοιλάδα Maender (Μαιάνδρου) προκειμένου να βρουν καταφύγιο έξω από τα σύνορα των περιοχών που ελέγχονταν από τους Έλληνες . Επίσης ο Τούρκος ιστορικός Taner Akçam αναφέρεται σε κάποιον βρετανό αξιωματικό, ο οποίο έγραψε:
“Οι εθνικές ( τουρκικές ) δυνάμεις έχουν συσταθεί αποκλειστικά για το σκοπό της καταπολέμησης των Ελλήνων … Οι Τούρκοι είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν υπό τον έλεγχο οποιοδήποτε άλλου κράτους , αλλά όχι των ελλήνων, … Την ώρα της εισβολής ( των ελλήνων ) δεν υπήρχε ούτε μια οργανωμένη τουρκική αντίσταση. Ωστόσο, οι Έλληνες καταπιέζουν και καίνε χωριά, σκοτώνουν τους Τούρκους και βιάζουν και σκοτώνουν τις γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια»
Η διασυμμαχική επιτροπή αποτελούνταν από βρετανικά, γαλλικά, αμερικανικά και ιταλικά στελέχη ( αξιωματικούς ) και μαζί με τον εκπρόσωπο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ( Γενεύη ) , Μ. Gehri, είχαν ετοιμάσει δύο ξεχωριστές εκθέσεις αναφορικά με τις έρευνες τους στη Γιάλοβα-Gemlik στις οποίες υποστήριξαν ότι οι ελληνικές δυνάμεις που διέπρατταν συστηματικά θηριωδίες εναντίον των Τούρκων κατοίκων. Αλλά και οι Επίτροποι αναφέρθηκαν σχετικά στο «κάψιμο και λεηλασία των τουρκικών χωριών” και την “έκρηξη της βίας των Ελλήνων και των Αρμενίων κατά των Τούρκων”, ενώ αναφέρθηκαν και « σ’ ένα συστηματικό πρόγραμμα . καταστροφής και εξαφάνισης του μουσουλμανικού πληθυσμού».
Και επίσης: Έλληνες «αριστεροί» στην υπηρεσία των Ναζί: http://www.24grammata.com/?p=4321
Έλληνες «δεξιοί» στην υπηρεσία των Ναζί: http://www.24grammata.com/?p=4313
Για τους βασιλείς και τους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες με τα κόμματά τους ( κομμάτια που κομματιάζουν/τεμαχίζουν λαό και συνειδήσεις αποπροσανατολίζοντας από το κοινό συμφέρον ) που πέρασαν μετά τον Ι.Καποδίστρια και οι οποίοι Δεν στάθηκαν ( πλην ελαχίστων στιγμών και εξαιρέσεων ) στο ύψος των περιστάσεων, θεωρώντας ως καλό του λαού, το δικό τους ατομικό ή κομματικό πρωτίστως καλό και συμφέρον, λεκτέα τα όσα είπε ο μοναδικός Ι.Καποδίστριας: « Είμαι από τη φυλή σας, είς ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή,περιουσία, φιλίες είς την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματασυμβάντων του κόσμου είς τάς ημέρας μου, τα αφιερώνω είς την κοινήν πατρίδα… Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίωνπού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, τοφιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» http://www.24grammata.com/?p=11208
Όπως προανέφερα, το κείμενο αυτό, αφενός μνημονεύει γνωστά πράγματα και δεν πρωτοτυπεί, ούτε όμως υποκρύπτει κάτι. Μάλιστα, δεν επιθυμώ να εξαχθούν εσφαλμένα συμπεράσματα και κυρίως δεν θέλω να κατηγορήσω τους έλληνες , διότι πολύ απλά , από την καρέκλα του γραφείου μου και σε απόσταση 50 – 100 ή και 200 ετών από τα γεγονότα δεν μπορώ να «δικάζω», ή όπως προείπα, να ξέρω τις ειδικές συνθήκες και το ψυχολογικό βάρος που ο καθένας ατομικά ή όλοι μαζί ως πολεμιστές λειτούργησαν, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ή μερικώς δικαιολογημένα.
Το κείμενο γράφτηκε ως προσπάθεια αναστοχασμού των εμφυλιακών παθογενειών και μειονεκτημάτων μας, καθώς και για το πώς μπορούμε επιτέλους να τα ξεπεράσουμε ξορκίζοντάς τα και τραβώντας μπροστά όπως μας αξίζει, με γνώση και όχι με φαντασιακά πράγματα, ή βάζοντας τα στραβά μας και ειδικά τα ενδοεμφυλιακά μας «κάτω από το χαλί» .
Τα συμπεράσματα θα είναι δικά σας.
Σημ.: Όποιος θέλει να δει συνολικότερη άποψή μου για την αντιμετώπιση της ελληνικής ιστορία και ειδικά του 1821, προκειμένου να μην βγάλει λανθασμένα συμπεράσματα , παραπέμπω εδώ:
http://www.scribd.com/doc/82776742/Σταθακόπουλος-Δημήτριος-1821-Τα ημαρτημένα#force_seo