24grammata.com/ πολιτικός λόγος
Η αναγνώριση του εχθρού.
γράφει ο Γιώργος Πρίμπας
Σήμερα, πέρα από μια διαρκή πλύση εγκεφάλου: περί μνημονικών μονόδρομων εξαθλίωσης και αναλύσεις επί αναλύσεων για τις “προσπάθειες” της εξουσίας να την περιορίσει κατά το δυνατόν ώστε να έρθει η “ανάπτυξη” (δηλαδή να παράγουμε, αμειβόμενοι με ψίχουλα, αγαθά για τρίτους), δεν υπάρχει ουσιαστικός αντίλογος. Και όταν λέμε για απουσία αντίλογου μιλάμε κατ’ αρχή για ανυπαρξία ουσιαστικών αποπειρών [ο πληθυντικός διότι βέβαια πάντα, και αυτό είναι αφενός θεμιτό αφετέρου αναγκαίο και ικανό αίτιο διαλόγου, θα υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες να ιδωθούν τα πράγματα] καταγραφής της υφιστάμενης κατάστασης έτσι ώστε στη συνέχεια να γεννηθούν εκείνες οι προτάσεις απάντησης, προς τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που μας καταδυναστεύει, οι οποίες επιπλέον θα πείσουν πέρα από μικρές και περιορισμένες ίσως ομάδες πολιτών οι οποίες έχουν ήδη μια τεκμηριωμένη άποψη της κατάστασης και που αυτή οδηγεί.
Μες σε όλον αυτό τον αχό, που απλοποιεί το έργο της εξουσίας, στην ύπαρξη του οποίου πρωτοστατούν τα ΜΜΕ, διαπιστώνεται δηλαδή η απουσία των διαφορετικών φωνών. Των διαφορετικών φωνών εκείνων που δε μπορεί να προέρχονται παρά από τους πνευματικούς ανθρώπους οι οποίοι, θα έχουν – οφείλουν να το κάνουν έτσι – ως γνώμονα τη ρήση του Πρωταγόρα, η οποία γεννήθηκε τις μέρες που γεννήθηκε η δημοκρατία, “όλων των πραγμάτων μέτρο είναι ο άνθρωπος”.
Εντάξει πολλοί έχουν χαθεί στους διαδρόμους των διαφόρων κρατικών φορέων ή χορηγών για την εξασφάλιση κάποιας επιδότησης να προωθήσουν το “καλλιτεχνικό τους έργο” ή ακόμα και σταθερά πιστοί και συνεπαρμένοι από το αστικό (και απάνθρωπο) δόγμα της “τέχνης για την τέχνη”, στο όνομα της αισθητικής της απαλλαγμένης από το συναίσθημα, το οποίο εξέφρασε ιδανικά ο Oscar Wilde μες από τη δήλωσή του: “Όταν ο Μπενβενούτο Τσελλίνι σταύρωσε ένα ζωντανό άνθρωπο για να μελετήσει το τρεμούλιασμα των μυών του κατά την ώρα της επιθανάτιας αγωνίας του, ο Πάπας δίκαια του έδωσε άφεση αμαρτιών. Τι είναι ο θάνατος ενός αγνώστου ατόμου, όταν αυτός ο θάνατος δίνει τη δυνατότητα ν’ ανθίσει ένα αθάνατο έργο και να γεννήσει, κατά τους λόγους του Κητς, μια αιώνια πηγή έκστασης;” που όταν υιοθετήθηκε από την πολιτική οδήγησε στο ναζισμό (*) , αδιαφορούν για τα κοινά.
Ο Βασίλης Βασιλικός είναι ένας πνευματικός άνθρωπος που όχι μόνο αδιαφορεί για τα κοινά, αλλά ανήκει σε εκείνες τις σημαντικότατες, και δυστυχώς πολύ ελάχιστες στον αριθμό, φωνές που έχουν φροντίσει να κατανοήσουν πλήρως την πραγματικότητα της δυστυχίας μας και το σημαντικότερο μπορούν να μιλήσουν πειστικά για αυτήν και να ανοίξουν έτσι τη δίοδο προς το δρόμο της ανατροπής.
Ακούγοντας κάποιος , στο web-tv των 24Γραμμάτων, τη δήλωση του Βασίλη Βασιλικού, η οποία αποτέλεσε και το αίτιο του παρόντος, πως η εποχή Θάτσερ σηματοδότησε μία σοβαρή μεταβολή στην αξία του χρήματος και συγκεκριμένα πως το χρήμα πια δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με κάποιες υλικές αξίες, όπως ο χρυσός ή τα παραγόμενα αγαθά, αλλά τα τελευταία 25 περίπου χρόνια το χρήμα αναφέρεται και παίρνει αξία από τον εαυτό του, δηλαδή το ίδιο το χρήμα, συνειδητοποιεί, μες από αυτές τις ελάχιστες λέξεις, που τα λένε όλα, ακριβώς τα αίτια της τρέχουσας παγκόσμιας, για να μη μας κοροϊδεύουν για τεμπέληδες ή βολεμένους καλοπερασάκηδες έλληνες, κρίσης.
Όπως ακριβώς όμως η αισθητική απαίτηση, το η τέχνη για την τέχνη, περνώντας στην πολιτική οδήγησε στο ναζισμό και την απέραντη δυστυχία που συνόδεψε την πορεία του, πορεία που δεν έχει ακόμα δυστυχώς διακοπεί, έτσι και η σύγχρονη καπιταλιστική θεώρηση, το χρήμα για το χρήμα, οδηγεί σήμερα την ανθρωπότητα στη δυστυχία των χρεωκρατιών με πρώτα θύματα στην Ευρώπη τα κράτη του νότου.
Συγκρίνοντας λοιπόν δε μπορούμε παρά να δούμε σε αυτές τις απαιτήσεις που ακυρώνουν τη ρήση Πρωταγόρα τον εχθρό και να τον αναγνωρίζουμε σε κάθε πράγμα που μέτρο του δεν θα είναι ο άνθρωπος.
(*) “Η ‘Αισθητική Ιδεολογία’ ως Ιδεολογία (Τι σημαίνει η αισθητικοποίηση της πολιτικής)” του Martin Jay – μετ. Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, εκδόσεις Ερασμος, 2012 και “Souvenirs sur le Symbolisme” του Ernest Raynaud, Παρίσι, 1895.