Η απελευθέρωση των Αθηνών

Ταπεινά, όπως 12/10/1944

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ο υπέργηρος βετεράνος στάθηκε στο μέσον των επισήμων. Κρατούσε το βλέμμα του ίσια μπροστά. Φαίνεται η ακεραιότητα συνιστά κάτι ευθύ δίχως παρεκλίσεις. Αργότερα, αφού ύψωσαν τη σημαία και τήρησαν τη σιγή που είθισται έκαναν δηλώσεις και αποχώρησαν βιαστικοί. Επιτροπές, συναντήσεις, χαλάρωση, κρίσιμες αναθεωρήσεις μονοπωλούν το ενδιαφέρον τους. Όταν όλοι λοιπόν είχαν γι΄απόψε χαθεί ο υπέργηρος δίχως ν΄αλλάξει έκφραση, είπε

Το νέο μας συντάρραξε. Απ΄όλους τους υπόγειους κόσμους αναδύθηκαν μορφές σκελετωμένες. Έτρεχαν, αγκαλιάζονταν, έδιναν τα χέρια. Κάποιοι φιλούσαν το χώμα, σαν τους επαναπατρισμένους που γυρνούν για να πεθάνουν στον τόπο τους. Ένας ρωτούσε αν είναι αλήθεια, τον έπνιγαν λυγμοί, θα μπορούσαν να ζωγραφίσουν αμέτρητους αγγέλους. Επέστρεψα στη γειτονιά μου με κομμένη την ανάσα. Χτυπούσα πόρτες, άνοιγα, έβρισκα γέρους με φριχτή απ΄την πείνα έκφραση, ρωτούσα, ένα όνομα. Θέλω να πω πως εκείνη η χαρά ήταν μαζί με τον πόνο ένα πράμα, κάτι κοντά στην αγιοσύνη. Και απ΄την άλλη όσοι λείπουν και δεν θα μοιραστείς μαζί τους τη στιγμή. Ένας παράξενος τρελός καθόταν στην άκρη του δρόμου. Απομεινάρι παλιάς πια ιστορίας. Θέλω να πω εμείς εξαντλήσαμε τα νιάτα μας στον πόλεμο. Πέσαμε στη φωτιά, γίναμε ό,τι είμαστε μέσα απ΄την καταστροφή.
Στις δώδεκα Οκτωβρίου, συνέχισε, κερδίσαμε πάλι τη ζωή μας.

Εμείς που έχουμε συνηθίσει στα συνθήματα και τους συρμούς, κοιταχτήκαμε μ΄ενοχή.
Αρνήθηκε τη βοήθεια και προχώρησε ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες. Του ανήκε αυτός ο βράχος, είχε κερδίσει το δικαίωμα να βρίσκεται εκεί. Αμέσως μετά ήταν κίονας, όψη της πόλης σαν τις λεπτομέρειες των μωσαϊκών, κάτι αιθέριο.
Με τίποτε δεν συγκρινόταν αυτός ο άνθρωπος, δεν ευτελιζόταν σε αναγωγές. Σας είπα ήδη απ΄την αρχή. Ήταν ακέραιος.