Η Μέρυλ Στρηπ ως Σιδηρά Κυρία

Εάν (ένθετο του 24grammata.com)/ κινηματογράφος

γράφει η Διονυσία Ντάλιου

Η βιογραφία της Μάργκαρετ  Θάτσερ  προβάλλεται εδώ και πολύ καιρό στους κινηματογράφους με πρωταγωνίστρια την Μέρυλ Στρηπ. Η Σιδηρά Κυρία της Αγγλίας και η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην Ευρώπη, έμεινε στο αξίωμα αυτό ένδεκα χρόνια περίπου, σφραγίζοντας  με την δράση της το πολιτικό σκηνικό της χώρας της και του κόσμου. Η σιδερένια πυγμή της και η άκαμπτη και σκληρή της στάση στη πολιτική λιτότητας  που επέβαλε, στην σύγκρουση της με τα συνδικάτα  και κυρίως των ανθρακωρύχων, στον πόλεμο των Φώκλαντ , στην μείωση των παροχών του κοινωνικού κράτους, και  στην δράση του IRA, δημιούργησαν ένα μύθο γύρω από την προσωπικότητα της, ακόμα ανεξερεύνητο.

Η ταινία δυστυχώς δεν καλύπτει επαρκώς όλα αυτά τα θέματα, παρά μόνο με  αστραπιαίες αναδρομές , τύπου φλας μπάκ χωρίς να μπορεί να δώσει το βάθος και το βάρος των κρίσιμων αυτών γεγονότων της κοινωνίας και του κόσμου.
Η Θάτσερ παρουσιάζεται ως μια γηραιά κυρία στα με άνοια , που  δεν έχει αποδεχτεί τον θάνατο του αγαπημένου της συζύγου και μιλά μαζί του σαν να ήταν παρών, αδυνατεί να φροντίσει  τον εαυτό της , αναπολεί το παρελθόν και αναλογίζεται τις θυσίες που έκανε σε βάρος της οικογένειας της για να υπηρετήσει την πατρίδα της.

Η σκηνοθέτης δίνει βάρος στην άνοδο της Θάτσερ στην πολιτική σκηνή της χώρας, που σπάει το ανδροκρατούμενο  κατεστημένο της Αγγλίας και όντας κόρη μανάβη , με μία τόλμη μοναδική  και μια δράση με γενναιότητα θα προχωρήσει αποφασιστικά στην μοναδική πολική της εξέλιξη.
Η Μέρυλ Στρηπ για άλλη μια φορά κάνει μια παραδειγματική ερμηνεία και ουσιαστικά κράτα στα χέρια της την ταινία ολόκληρη. Η ερμηνεία της είναι καταλυτική, συναρπαστική σχεδόν και η υποστήριξη από ένα τέλειο μακιγιάζ , βοηθά τον θεατή να αισθανθεί ότι έχει την κραταιά πρωθυπουργό  μπροστά του. Απολαυστική ερμηνεία που κρατά το ενδιαφέρον ακόμη και στα πολύ απλά πράγματα του ρόλου, στις κινήσεις ,   τις εκφράσεις και μόνο μερικές σκηνές σε  κοντινό  πλάνο περιέχουν ένα σκηνοθετικό βάθος και άποψη.

Η Φιλίντα Λόιντ, απέτυχε να κάνει μια βιογραφία αξιώσεων,  δεν μας έδειξε σε βάθος τι ήταν τελικά αυτή η ισχυρή προσωπικότητα και περιορίστηκε να μας παρουσιάσει μια γριά κυρία με άνοια που αναπολεί το παρελθόν και είναι κάπως αξιολύπητη. Η ταινία εστιάζει αρκετά σε ένα ανθρώπινο κομμάτι της ηρωίδας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να το δώσει μαζί με όλη την άλλη παρουσία και δράση της Θάτσερ στον πολιτικό βίο της Αγγλίας και του κόσμου και να εμβαθύνει στην  ισχυρή αυτή προσωπικότητα. Ακόμα πολλές σκηνές έμειναν αστήρικτες και ανερμήνευτες, αφήνοντας το θεατή να υποθέσει ό, τι θέλει

.
Ξεχωριστές στιγμές, χάρη στην  ερμηνεία της Στρηπ είναι αυτή που επισκέπτεται τον γιατρό της, όταν αποχωρεί από την Ντάουνινγκ  Στρήτ, όταν συνομιλεί με τον Αμερικανό Πρέσβη για τα Φώκλαντ, η αναγγελία στην κουζίνα της ότι θα θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος και η δυσαρέσκεια του συζύγου της, καθώς και   η  εικόνα της πρώτης πολιτικής αποτυχίας της στα νεανικά χρόνια και η σκηνή με την πρόταση γάμου που έγινε αμέσως μετά, τις οποίες ενσαρκώνει εξίσου πετυχημένα η Alexandra Roach.
Μια ταινία για ένα πολιτικό πρόσωπο  η οποία  είχε  ελάχιστο πολικό βάθος και νόημα , το οποίο  έμμεσα   ήταν ότι οι πάσης φύσεως  θυσίες και η αυστηρή προσήλωση στο νοικοκύρεμα του κράτους και τα ιδανικά του έθνους  απέφεραν καρπούς, δηλαδή μια εποχή ευμάρειας στην Βρετανία. Γρήγορα όμως οι καρποί αυτοί χάθηκαν, ως έδειξε η ιστορία.