Η ποιήτρια Κατερίνα Τρακάκη

24grammata.com/ σύγχρονοι λογοτέχνες

Υπεύθυνος στήλης: Γιώργος Πρίμπας

Η Κατερίνα Τρακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα έζησε στην Ιταλία στην Τεργέστη. Αποφοίτησε από την Accademia di Belle Arti της Ρώμης. Στη συνέχεια έζησε στο Παρίσι όπου εργάστηκε στην Galerie Claude Bernard και φοίτησε στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales.
Από το 1970 ζει στην Αθήνα.
Η «Ζωή σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία» είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή. Όπως και η πρώτη της συλλογή, με τίτλο «Μοναξιά», εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αρμός. Και τα δυο βιβλία έφεραν τον υπότιτλο «Σημειώσεις».
Στα ολιγόστιχα ποιήματά της (εδώ σε μονοτονικό) κυριαρχεί η μοναξιά και η νοσταλγία Γιώργος Πρίμπας.

—

Βλέπω εκθέσεις
που μιλούν για έρωτα
και τα τραγούδια
μιλούν για έρωτα
η διάθεση είναι ερωτική
Σε ποιον συμβαίνει;
για μένα είναι μόνο
οφθαλμαπάτη.

—

Η ενέργειά σου με συντροφεύει
στην άκρη των δαχτύλων μου
η αγκαλιά της πολυθρόνας
με παρηγορεί
και σφίγγω τα χέρια μου
μήπως σε αγγίξω.

—

Μόνο ο άνεμος
ανοίγει την πόρτα.

—

Έκανα μια μηλόπιτα
την παραμονή
και μια σήμερα

Τι κι αν μύρισε γλυκό;
Μόνο ένα-δυο κομπάρσοι
μπήκανε στο σπίτι.

—

Εξόριστη από την ζωή σου
εξόριστη από την τέχνη σου
εξόριστη από το βλέμμα σου
εξόριστη από μένα: εγώ.

—

Ένα σκουφάκι
δυο μαύρα μάτια
η έγνοια της μητέρας.

Μια ύπουλη φωνή
ενός τροβαδούρου
σου θυμίζει παλιούς στίχους
και σε καλεί.

Όλα μας χωρίζουνε.

—

Σαν κοράκια
μαζεύονται στο προσκέφαλό μου
μόλις πάω να αφεθώ
με ξυπνάνε
και
πίνουνε
την όποια σκέψη μου.

—

Τι κρύβει
εκείνο το παράθυρο
με το λιγοστό φως;
Περισυλλογή;
αγάπη;
έρωτα μοιρασμένο;

—

Είδα ένα λουλούδι μαραμένο
Του έβαλα λίγο νερό
Αργότερα αναρωτήθηκα
«μήπως παθαίνω;»
Σήκωσα τα μάτια μου
να το ξαναδώ
Εκείνο είχε πάλι στήσει
το κεφάλι του ψηλά.

—

Σ’ αγάπησα
σαν στερνή αγάπη
σαν δυνατότητα ευχής
σαν πιθανότητα ζωής.

—

Δυο μάτια
με κοιτάζανε
με αγάπη.
Αλλά εγώ αφηρημένα
έμενα στα λόγια.

—

Ο θάνατος
με άγγιξε
από πολύ κοντά
όλο το  2009
Μόνη, εν απουσία
όσων αγαπώ
ή θα ‘θελα να αγαπήσω.

—

της Ρένας

Ι Ι Ι

Εκείνη την ημέρα
οι φτυαριές… το χώμα
που σε σκέπαζε
κι εσύ ακίνητη, παραδομένη
τα δεχόσουνα πια όλα.

—

«Breathe»
στη     Δ.Σ.

Η Γη
η μητέρα Γη
αναπνέει

Η χαμένη σιωπή
της πρωταρχικής πράξης
μου προσφέρεται
και με συμφιλιώνει
ως αρχή
και τέλος.