Η ποιητική του Ποδοσφαίρου

24grammata.com/ κριτική

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ
Το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2006

εδω θα δείτε το αφιέρωμα του 24grammata στο Γιώργο Μαρκόπουλο

γράφει ο Γιάννης Κουβάρας

Το ποδόσφαιρο αποτελεί το βασίλειο της ανθρώπινης ελευθερίας
Αντόνιο Γκράμσι

Το ποδόσφαιρο είναι  το δημοφιλέστερο άθλημα παγκοσμίως (πρώτο και με διαφορά – τους χαρίζει και 3 τέρματα/γκολ), όχι μόνο γιατί επιτρέπει τη συμμετοχή στο παχνίδι σε όλους (έστω και δι’ αντιπροσώπων -παίζουμε και οι ίδιοι μέσω της 11άδας που διαλέγουμε- κόμμα αλλάζεις  ευκολότερα απ’ ό,τι ομάδα), αλλά και τη συμμετοχή στη συζήτηση (συνομιλώ άρα υπάρχω). Υπαρξιακή λοιπόν ανάγκη που καμία εξουσία δεν μπορεί να φιμώσει.Αλλά κυρίως γιατί επιτρέπει με εισιτήριο διαρκείας την επιστροφή, κάθε βδομάδα, στα ανέμελα παιδικά μας χρόνια – ποιός χόρτασε ποτέ το παιχνίδι, εκτονώνοντας ταυτόχρονα τα αρχέγονα επιθετικά ένστικτα, επιτυγχάνοντας  ομαδική ψυχοθεραπεία. Αναπλήρωση λοιπόν και επανασύνδεση με το αρχέγονο επάγγελμα του κυνηγού.
Για να επιστρέψουμε στη ‘συμμετοχή στη συζήτηση’, το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοκρατικό άθλημα, έχει πεί ο Πελέ (αν δεν λαθεύω, αλλιώς βγάλτε μου κίτρινη), γιατί επιτρέπει στον καθηγητή Πανεπιστημίου και στον λιμενεργάτη να μιλήσουν επί ίσοις όροις. Αρκεί εννοείται, να ξέρουν και οι δυο από ποδόσφαιρο. Ο Γιώργος Μαρκόπουλος ξέρει και ποδόσφαιρο και γραφή-η υπερχειλίζουσα αγάπη του και για τα δυο έχει μνημειωθεί μοναδικά ήδη προπολλού όταν χάραζε ένα από τα τρυφερώτερα ποιήματα που έχουν γραφεί, την «Ωδή στον παίκτη της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου» σημειώνοντας χαρακτηριστικά για το ίδαλμά του ‘εσύ που χάριζες με την πράξη σου αυτή/μια ολόφωτη νύχτα Χριστουγέννων /στους άστεγους της πλατείας Ομονοίας…’ Τώρα  με τη σειρά του ο ίδιος ο Γ.Μαρκόπουλος  χαρίζει στους φούριας κι όχι μόνο, έναν γαλαξία από ποιήματα της συντεχνίας που έχουν είτε το σπινθήρα τους είτε εξολοκλήρου θέμα τους το ποδόσφαιρο. Λήγοντος μάλιστα του annus mirabilis, του  θερμού μουντιαλικού έτους, έρχεται στην κατάλληλη στιγμή να προσθέσει τη δική του ξεχωριστή πινελιά κοντά στις τόσες που προηγήθηκαν (από πεζογράφους, δημοσιογράφος, δοκιμιογράφους – Μίγγας, Μονταλμπάν, Οτιέ, Καπισίνσκι, Καμάρας, Μπογιόπουλος-Μηλάκας κ.α.).
Η ιδιαιτερότητα του εγχειρήματός του έγκειται στο ότι δεν χρονοτριβεί, δεν αναλώνεται σε περισπούδαστες κοινωνιολογίζουσες και άλλες αναλύσεις, περιορίζεται σε μια λιτή περιδιάβαση στην ποιητική ενδοχώρα, αφήνει τους συμπαίκτες ποιητές να παίξουν μπάλα και ο ίδιος με Διακογιαννική λιτότητα συνδέει, τροφοδοτεί, ξετυλίγει ένα περιδέραιο που κάποτε απισχνούται στη μεθόριο ανθολογίου. Χωρίζει το υλικό του σε κατηγορίες: σε ποιητές που είναι ανεπιφύλακτα φανατικοί του αθλήματος, στους παρέχοντες κριτική στήριξη,  στους αμφίθυμους,  στους τηρούντες επικριτική στάση. Ο ίδιος πάντως αν και ανήκει ως γνωστόν στη πρώτη ομάδα, εδώ παίζει 50%-50% όλες τις ομάδες και κατηγορίες, γι’ αυτό και θεωρούμε σημαίνοντα τον τίτλο ‘εντός και εκτός έδρας’ που έχει επιλέξει.Εκτός απο τη φίλια αμεροληψία του,  στα θετικά του εγγράφεται και το ότι ανακαλύπτει και νέα ταλέντα, λ.χ.Βεργιόπουλο, Νίκα, Οικονομίδη, κ.α.. Να σημειώσουμε πάντως ότι ένα από τα καλλίτερα ποιήματα του βιβλίου είναι γραμμένο από γυναίκα, την Κακλαμανάκη και ένα από τα πιο λυπημένα από το Γ. Καραβασίλη. Και για να είμαι κι ο ίδιος με τη σειρά μου αμερόληπτος σημειώνω το μόνο φάουλ (όχι εσκεμμένο) που υπέπεσε στην αντίληψή μου: Ο Παναθηναϊκός  δεν ιδρύθηκε το 1922 όπως  γράφει στη σ. 122 αλλά το 1908. Ασήμαντο, αλλά επαναλαμβάνουμε ‘το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου’(κατά τη ρήση του Μπρομπερζέ) και η συνολική προσφορά στο άθλημα του Γιώργου Μαρκόπουλου κρίνεται απολύτως σημαντική και σταθμός για κάθε περαιτέρω αναδίφηση και προώθηση της συζήτησης.
http://ioankouv.blogspot.gr/