Η 66η επέτειος της ένωσης της Δωδεκανήσου

24grammata.com

γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Η μέρα που έφυγε, η Κυριακή, άφησε ένα άρωμα στο Πειραιά, που τον έκαμε να μυρίζει σα τα Δωδεκάνησα, και δεν ήταν ο βιαστικός θαλασσινός αέρας, ούτε η τολμηρή, η λίγο ξεδιάντροπη άνοιξη, που έφερνε μυρωδιές από αναμμένους φούρνους ή σεμνότυφα αγριολούλουδα,  εκείνα που τρυπούσαν μύτες και ξεσήκωναν μυαλά.

Ήταν οι Δωδεκανήσιοι που τίμησαν τη καταγωγή τους και γέμισαν το στολίδι του Πειραιά, το Δημοτικό Θέατρο.

Κι αν βγήκαν κάποιοι καλοθελητές και γκρίνιαξαν, για τη παραχώρηση του θεάτρου, όταν δίνεται στους συλλόγους και τις παροικίες, σήμερα αποδείχθηκε πως λάθεψαν, με τέτοιες σκέψεις και άκυρες κουβέντες.

Τα 500 του καθίσματα, στάθηκαν λίγα, δεν μας χώρεσαν μονάχα αυτή ήταν η δυσκολία, που συναντήσαμε όσοι βρεθήκαμε το πρωί στην γιορτή της 66ης επετείου, της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων που οργάνωσε η ομοσπονδία των αντίστοιχων σωματείων.

Συνήθως σε τέτοιες γιορτές ξυπνούν μνήμες σε μεγαλύτερους και φέρνουν πιο κοντά στη ξεχωριστή παράδοση τα πιο νέα, τα λιγότερα ψημένα μέλη, μα έτσι ακριβώς έγινε και ετούτη τη φορά.

Τα πρόσωπα λαμπύριζαν όχι από τα φώτα, ήταν από τη μια η ιστορία, εκείνα τα διαφορετικά μνημόνια, που δένουν με χοντρούς κάβους τα νησιά πάνω στα κορμιά μας και την άλλη τα νέα παιδιά, τα δεκατρία  συγκροτήματα, όσοι και οι σύλλογοι, που βγήκαν και χόρεψαν, μας ξεσήκωσαν πάνω στα βήματα των μοναδικών μας ακουσμάτων.

Η Κάρπαθος ακόμη μια φορά, φόρεσε τα καλά της, είχε τη τιμητική της. Από τη αρχή, στο εισαγωγικό ιστορικό ντοκιμαντέρ, ξεχώρισε ο παθιασμένος Μενετιάτης, ο αείμνηστος γιατρός Ηλίας Χωρατατζής, όμως δεν ήταν μονάχα αυτή η ολοζώντανη παρουσία του νησιού.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης τιμήθηκαν για την αδιάκοπη προσφορά τους δεκατρείς Δωδεκανήσιοι, που έχουν προσφέρει ανεκτίμητο έργο στη διατήρηση, και στη διάδοση των ξεχωριστών, μοναδικών χαρακτηριστικών μας. Μεταξύ τους ήταν ο Κωσταντίνος Λαμπετίδης και Νίκος Μαστρομηνάς και οι δύο Μενετιάτες, ξεχωριστά μέλη του Συλλόγου Απανταχού Μενετιατών Καρπάθου.

Ο Νίκος Μαστρομηνάς, δεν έχασε την ευκαιρία, από το βήμα με δύο μαντινάδες έσπασε το πάγο, έκαμε όλο το θέατρο να αισθανθεί σα  να είναι το βαπόρι της άγονης,  και μας τραβά  για το νησί μας. “Ευχαριστώ πάρα πολύ για τότε και για τώρα

ο τρόπος σας μου έδωσε τα πιο ωραία δώρα…”

Στα ίδια βήματα και ο Κωσταντίνος Λαμπετίδης, ο αρχαιότερος ζωντανός πρόεδρος του συλλόγου Απανταχού Καρπαθίων, φανερά συγκινημένος, θυμήθηκε το βραβείο που παρέλαβε πριν από 40 χρόνια από την ακαδημία Αθηνών.

Μετά από τις απονομές, ο λόγος πέρασε στις ξεχωριστές ντοπιολαλιές και τις ιδιαίτερες μελωδίες του κάθε ξεχωριστού νησιού. Πρώτη και πάλι η Κάρπαθος, με δύο συγκροτήματα μαζί! Τον όμιλο νέων Καρπαθίων και των νέων της Ολύμπου, να φορτώνουν συναισθηματικά τους συγγενείς των χορευτών, αλλά και όλους εμάς, τους υπόλοιπους που φούσκωναμε σα τσαμπούνες από καμάρι, πάνω στους ήχους της Καρπάθικης λύρας.

Χόρεψαν όλα τα νησιά, το ένα καλύτερο από το άλλο, οι ήχοι, οι φορεσιές, τα φρέσκα, ροδοκόκκινα νεανικά χαμόγελα, γέμιζαν ελπίδα και μεταμόρφωναν τη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, με ένα ξέφωτο αληθινής ελπίδας.

Τέτοιες εποχές, θλίψης και απέραντης παγκόσμιας κατάντιας, όσο περισσότερο αγκαλιάζουμε τους μικρούς μας τόπους, τόσο εκείνοι μας αγκαλιάζουν, μας κρατούν ζεστούς και επιστρέφουν  ενέργεια, ένα παράξενο θάρρος που για τον καθένα έχει ένα άλλο, ένα διαφορετικό, μονάδικο όνομα.

Άλλοι το λένε Κάσο, όπως ο γιατρός Γιάννης Αράπης, που τον τσάκωσα να βγαίνει με αναστεναγμούς από την αίθουσα.

Δεν περιγράφεται το πόσο ήθελε να πιάσει το κάβο, και να σύρει μπροστάρης το χορό! Άλλοι το λένε Ρόδο, Τήλο, Λέρο, Πάτμο, Λειψούς, Κω, Κάλυμνο, Σύμη, Τήλος, Χάλκη, Αστυπάλαια, Κάρπαθο.

Ότι όνομα και να έχει, ετούτο το μυστικό είναι κοινό, είναι τα Δωδεκάνησα, που για όλους εμάς, τους τυχερούς μυημένους, παίρνουν φόρα και τρέχουν, οργώνουν ολάκερα χωράφια, μέσα στις φλέβες της ψυχής μας!