ιπτάμενες κατσαρόλες

24grammata.com

γράφει η Μαρία Βούλγαρη

Θα σου πω για τις γυναίκες-αγωνίστριες του διπλανού διαμερίσματος…
Δεν θα σου ξαναπώ για τις γυναίκες που «αγωνίζονται»με τις « δημόσιες σχέσεις»,το κινητό τους και την «καλλιτεχνική τους φύση»που είναι ένα τεράστιο ψέμμα.Δεν θα σου ξαναπώ για αυτές γιατί δεν είναι γυναίκες …είναι κάτι άλλο που ακόμα δεν έχει όνομα.
Θα σου πω για τις γυναίκες που κρατούν μολύβια,τηλέφωνα,σκούπες,φοράνε γάντια και δουλεύουν σε σφαγεία,σε εργοστάσια,οδηγούν φορτηγά και ταξί,σηκώνουν κούτες στο σουπερμάρκετ,απεργούν,διαμαρτύρονται,μεγαλώνουν παιδιά, γάτες , σκύλους.
Για τις γυναίκες που το ξυπνητήρι είναι η ανατολή του ήλιου και η κατσαρόλα η δύση.
Για τις γυναίκες που αγωνίζονται μέσα στα καθημερινά ,ασήμαντα,για άλλους,οδοφράγματα, αυτές που δίνουν μάχες με εχθρούς και φίλους.Γι αυτές που το παιδί τους το βλέπουν πάντα με τις πυτζάμες να κοιμάται γιατί πρέπει να το ταΐσουν αύριο.Για αυτές που μένουν στα καλά καθούμενα χωρίς σύντροφο,η επιλέγουν να είναι μόνες και μεγαλώνουν ζωές.Χιλιάδες καθημερινές γυναίκες.Μέσα σε φυλακές γιατί δεν ακολούθησαν θρησκείες,μέσα σε γραφεία να γίνονται αντικείμενα πόθου και γελοιοποίησης,μέσα σε νοσοκομεία,ασθενείς η γιατροί που παλεύουν με μισή γάζα να σου δώσουν την υγεία σου,πίσω.Είναι χιλιάδες οι γυναίκες του διπλανού σου διαμερίσματος…ντρέπομαι να τις κλείσω σε λέξεις.
Στο τέλος της μέρας οι γυναίκες αυτές,ανοίγουν το μικρό τους παράθυρο στον φωταγωγό και ονειρεύονται κατσαρόλες…ιπτάμενες κατσαρόλες,γεμάτες τροφή για όλους ,να πετούν από την κουζίνα τους… παντού!
Γυναίκα γίνεσαι όταν όταν ονειρεύεσαι την ιπτάμενη κατσαρόλα…την ίδια στιγμή που η δική σου γεμίζει με το ζόρι…
Στην μητέρα μου.
Από την υπό έκδοση συλλογή κειμένων «ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΤΣΕΠΗΣ».