Κάρπαθος, Εσπερινός μετά από 1500 χρόνια!

24grammata.com- γνώμη

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ
Φωτογραφία: Καλλιόπη Μαλλόφτη

Το βράδυ του Σαββάτου, 24 Αυγούστου 2013, πραγματοποιήθηκε στην Κάρπαθο ένα από τα πιο σπουδαία γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών στα Δωδεκάνησα.

Στο πλαίσιο των τιμητικών, εορταστικών εκδηλώσεων, για τα τριάντα χρόνια συνεχής παρουσίας και προσφοράς, του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Καρπάθου, κ.κ. Αμβροσίου και με τη σύμφωνη γνώμη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, επαναλήφθηκε, έπειτα από πολλούς αιώνες, η λειτουργία του εσπερινού, στην παλαιοχριστιανική εκκλησία της Αγίας Φωτεινής, στην Άφωτη Πηγαδίων.

Αυτό το Σάββατο ήταν φορτωμένο με μια περίεργη, θετική ενέργεια, γεμάτη από μια κοσμική ακτινοβολία, φώτισε τους τυχερούς που παρακολούθησαν τον αρχιερατικό εσπερινό στη Κάρπαθο.

Ακόμη μια φορά οι εκκλησιαστικές εκδηλώσεις γίνονται  αφορμή να αναζητηθεί Πίστη και Ελπίδα, ίσως από τα πιο αναγκαία στοιχεία για την ανθρώπινη ζωή, και δεν είναι καθόλου τυχαίο, που ετούτες οι μέρες συμπίπτουν με τη γιορτή του δικού μας, νησιώτη Άγιου της άγονης γραμμής, του Αϊ Γιάννη του Καρπάθιου.

Η ιστορία της ζωής του Αγίου σμιλεύεται, σβήνουν τα χνάρια και χάνεται πάνω στο απύθμενο φαράγγι του χρόνου. Απομένει πίσω  κληρονομιά, η προσωπική αλλά και συλλογική προίκα, για όλους τους αμέτρητους επόμενους, ο μελίρρυτος γραπτός του λόγος, τα παρηγορητικά κείμενα του Αγίου Ιωάννη της Καρπάθου, που έστειλε στους μοναχούς στις μακρινές και άγνωστες σε εμάς Ινδίες. Όπως τόνισε ο απεσταλμένος του Πατριαρχείου, Δεσπότης της Ρόδου,

η διδασκαλία του Καρπάθιου Αγίου, ξεπερνά τη μίζερη ανθρώπινη φύση και το τέρας που τη κατατρώγει, το χρόνο.

Φτάνει και καταφέρνει να φορτίσει ενέργεια, ακόμα και τις δικές μας ζωές, ανεξάρτητα από τη προσωπική θέση ή το ρόλο, που επιλέγουμε να χρεώσουμε στις σάρκες μας.

Πρόσωπα όπως ο Δεσπότης Αμβρόσιος, γίνονται οι αφορμές, για να να ξεπεταχτεί το παρελθόν, που αναπόδραστα πλακώθηκε μέσα από τις ανθρώπινες διαστάσεις, όμως εξακολουθεί να συνοδεύει όλα τα χτυπήματα της καρδιάς μας.

Στην Αγία Φωτεινή δεν απομένουν παρά τρείς-τέσσερις μαρμάρινες κολώνες και λίγες ξέμπαρκες σπασμένες πέτρες, σπαράγματα, από χαμένες λατρείες πιο παλιών, σπουδαίων Θεών. Όμως ούτε και αυτές δεν γλύτωσαν, από τη βαρβαρότητα του δικού μας, ανθρώπινου περάσματος.

Όμως κάθε που περνάς από τον αμαξωτό στην Άφωτη, εκεί είναι που νιώθεις μια παράξενη ενέργεια να σε διαπερνά. Ξέρω, θα πεις μέσα σου πως γράφω και χαϊδέυω αυτιά ενώ φιλώ, στα κρυφά, τα άσπρα και αρυτίδιαστα χέρια κληρικών, όμως για σκέψου, εσύ δεν λες τα λιγοστά ερείπια: Αγία Φωτεινή, κάνεις το σταυρό σου και προσεύχεσαι όταν Τη συναντάς στο πέρασμα σου;

Για τους πιστούς, η βραδιά στην Άφωτη, ήταν Θείο Δώρο, αλλά ακόμα και για τους λιγότερους παθιασμένους χριστιανούς, που μπόρεσαν να βρεθούν στον εσπερινό του Σαββάτου, ήταν μια σπάνια, ευχάριστη έκπληξη.

Στο συλλείτουργο χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Ρόδου, Κύριλλος, ενώ παραβρέθηκε και ο ιδιαίτερα αγαπητός στους Καρπάθιους, Μητροπολίτης Κώ και Νισύρου Ναθαναήλ.

Στο κλείσιμο της βραδιάς, τα μηνύματα των δύο Μητροπολιτών, Ρόδου και Καρπάθου δεν στάθηκαν μακριά από τις αγωνίες της τραγικής εποχής μας.

Η ανάγκη για λύσεις ή τουλάχιστον να πάρουμε διαβεβαιώσεις, πως κάπου υπάρχει ξέφωτο και ελπίδα, ενώ τίποτε δεν πάει στράφι και χαμένο, δίνει φτερά στην πίστη και απογειώνει τη μικρότητα της ανθρώπινη φύση μας.

Όπου κι αν αφήνεις να πλανηθούν τα μάτια της καρδιάς, σε γνωστούς Θεούς, άγνωστους Αγίους και τροφαντά παγκάρια, ή ανθρώπινα μετερίζια και πιστεύω, οι πέτρες και τα μάρμαρα της Αγίας Φωτεινής, φώτισαν έπειτα από 1500 χρόνια.

Από τους πολλούς, ξαμολυτούς Θεούς, στον Έναν κι από εκεί ποιός αλήθεια μπορεί να ξέρει, πως και σε τι, θα ανάβουμε φωτιές και θα κάνουμε σπονδές στα επόμενα μεγάλα χρόνια που ακολουθούν.

Σίγουρα στην Άφωτη Καρπάθου και στις ίδιες σπασμένες πέτρες θα μνημονεύουμε, θα ψάχνουμε την ελπίδα.