Λίγες σκέψεις για το Εικοσιένα

24grammata.com/ επικαιρότητα

γράφει η συγγραφέας Βασιλική Πιτούλη

Έχω μπουχτίσει, λόγω επαγγέλματος, από το στόμφο των λόγων που εκφωνούνται στα σχολειά στις εθνικές επετείους. Θέλω να περιγράψω, από το βήμα αυτό, κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα που μου έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα, δεδομένης της κρίσης που περνάει η πατρίδα μας. Κρίσης οικονομικής, κοινωνικής, ιδεολογικοπολιτικής, ηθικής, κρίσης σε όλα τα επίπεδα.

Το να βγεις και να μιλήσεις για το Εικοσιένα, μπορεί να είναι από κοινότυπο, τετριμμένο και αφάνταστα βαρετό, μέχρι συγκινητικό, ποιητικό, ακόμη-ακόμη και εξοργιστικό. Το πώς ως Έλληνες, ή μάλλον ως νεοέλληνες, αποκτήσαμε την εθνική μας ταυτότητα, είναι ύλη που διδάσκεται στην υποχρεωτική εκπαίδευση, δηλαδή στο Δημοτικό σχολειό και στο Γυμνάσιο. Διδάσκεται με πολλούς τρόπους, είτε μέσω του μαθήματος της Ιστορίας, των Κειμένων, είτε από όσα θα πει ο δάσκαλος μέσα στην τάξη, ακόμη και με τις εθνικές γιορτές. Τώρα, πόσο καλοί μαθητές είναι τα ελληνόπουλα, είναι ένα άλλο θέμα. Τι ακούνε στα σπίτια τους, πόσο οι μανάδες τους ασχολούνται με αυτά, τι ακούνε και τι βλέπουν στην τηλεόραση, τη Μεγάλη Δασκάλα.

Η πρόσφατη σειρά εκπομπών για το Εικοσιένα στην τηλεόραση του Σκάι συζητήθηκε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κόσμος προβληματίζεται, ο κόσμος έχει ανάγκη από γνώση. Η γνώση δεν είναι κάτι που αποκτιέται εύκολα. Άλλο η πληροφορία. Πληροφορίες όσες θέλεις, με το τσουβάλι. Για τη γνώση χρειάζεται να κοπιάσεις, και να περάσει χρόνος ώστε αυτό που σου δώσανε να εμπεδωθεί. Για να μη μιλήσουμε για τη σοφία. Για να την αποκτήσεις συνήθως ασπρίζουν τα μαλλάκια σου. Κάποιοι – φοβάμαι οι περισσότεροι – δεν την αποκτούν ποτέ.

Δε θέλω από το βήμα αυτό να κάνω διάλεξη. Και μακριά από μένα ο τίτλος της εθνικίστριας. Δεν είμαι, ούτε θα γίνω ποτέ. Αλλά είμαι, και δε διστάζω να το πω, Ελληνίδα. Άλλο εθνικιστής, άλλο πατριώτης. Σε έναν πολύ πρόχειρο ορισμό, εθνικιστής είναι αυτός που επιβουλεύεται τους άλλους, που μπορεί να γίνει επιθετικός στις άλλες εθνικότητες, ενώ πατριώτης είναι εκείνος που αγαπάει την πατρίδα του.  Τόσο απλά. Ο κόσμος βούιξε από το εξής γεγονός: Είχε γκόμενο ο Κολοκοτρώνης; Και μάλιστα, τούρκο αρραβωνιαστικό; Και μόνο που τα γράφω, ντρέπομαι. Και όμως τα είπε, και τα έγραψε (στο facebook), ο κύριος Τατσόπουλος.

Το θέμα είναι σοβαρό. Το ξεκαθάρισα, θα εκφράσω κάποιους προβληματισμούς μου. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν στην Τουρκία, στην Αργεντινή, στην Κίνα, σε οποιοδήποτε μεγάλο ή μικρό Κράτος του κόσμου, έβγαινε κάποιος και έλεγε κάτι ανάλογο για τον εθνικό τους ήρωα. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε. Θα περνούσε έτσι, στο ντούκου; Θέλετε να σας φέρω τη Γαλλία, τη μητέρα της Επανάστασης, και ένα από τα λίκνα του Διαφωτισμού; Θέλετε άλλο, σύγχρονο, προοδευτικό Κράτος; Σε ποιο μέρος του κόσμου γίνονται τέτοια πράγματα; Γιατί εμείς οι Έλληνες, που γεννήσαμε το μέτρο, δε μπορούμε να το τηρούμε και αυτοεξευτελιζόμαστε; Ποιος ανέχεται να συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα, ποιος δεν τα τιμωρεί, ακόμη και με την απαξίωση, την έκφραση της δημόσιας περιφρόνησης; Το κυριότερο, ποιος τα υποκινεί;

Απευθύνομαι βέβαια σε όλους. Ας γίνουμε λίγο πιο σοβαροί, πιο απαιτητικοί με τον εαυτό μας. Ας γίνουμε λίγο πιο γνώστες και – γιατί όχι; – λίγο πιο αυστηροί. Είναι ανάγκη. Ανάγκη συλλογική, ατομική, εθνικής αξιοπρέπειας.

www.bibliofagos.vasilikipitouli.gr