Λευτέρης Παπαδόπουλος, 80 χρόνια

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα΄ταν Κυριακή

Στην αγορά ακούγονταν τα τραγούδια στη διαπασών. Οι μάγκες πέρναγαν με τα κυριακάτικά τους. Πρόσωπα βγαλμένα απ΄τις μυθιστορίες των Αθηνών, φορτωμένα σκιές εκτελεσμένων και ανείπωτα χρόνια. Στο βάθος των στοών οι έμποροι παζάρευαν τον καιρό μες σε καπνούς και βλαστήμιες. Τα καμιόνια ξεφόρτωναν κάθε τόσο κοπάδια τη φτωχολογιά. Νίκαια, Κερατσίνι, Άγιος Νικόλαος, Γκάζι, Πετράλωνα. Όλες οι καταγωγές συνωστίζονταν σ΄εκείνη την αγορά κάθε Κυριακή. Τα παιδιά στολισμένα όπως στα συνοικιακά δράματα, στάχτες παντού και νυσταγμένα φώτα. Οι γέροι περνούσαν μέσα απ΄τη στοά τραβώντας κατά τους κήπους. Απόψε που πνίγεται το φεγγάρι θα σωπάσουν δίχως προσευχή. Το κρύο έφθανε απ΄όλες τις μεριές και έδερνε τα σπλάχνα αυτού του κόσμου.
Τότε άναψαν όλα τα φώτα και τα αγόρια του δρόμου στάθηκαν με σκυφτό το κεφάλι τους. Είπαν έφυγε ήσυχα στο μικρό δωμάτιο της αυλής, κάτω χαμηλά στις γειτονιές της Ιουλιανού. Και οι αγορές κλείσανε, οι φωνές και τα ακροατήρια διαλύθηκαν. Ποιος το περίμενε πως θα΄ταν Κυριακή.
Ετούτη η ζωή προχωρά με καταστροφές και με θανάτους, όπως λέει ο ποιητής. Τα τραγούδια φέγγουν καντήλια πάνω απ΄το προσκέφαλό μας, χτυπώντας σαν χορδές στις ριπές των ανέμων. Λένε, ο θάνατος είναι το τελευταίο μυστήριο αυτού του κόσμου. Λένε και σιγοψιθυρίζουν εδώ και χρόνια τους πρώτους στίχους απ΄την αξέχαστη ρεμπέτικη ελέγεια του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Γιατί έτσι μόνο λέγονται αυτά τα ωραία δράματα που σώζονται, ιστορίες αστικές των 180 μοιρών. Αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν δίχως αέρα, δίχως φως. Σώθηκαν απ΄την τόση τους ανθρωπιά, έπνιξαν εκείνα τα ευτυχισμένα μάτια που ήμερα, σαν λιοστάσια μετρούν τον καιρό. Έγιναν πεταλούδες και σπουργίτια των χαλασμάτων, σήκωσαν το σταυρό και τον απίθωσαν καταμεσίς της καρδιάς μας. Ο Παβέζε λέει για τα ποιήματα πως είναι πλοία γιορτινά που καθελκύονται με πυροτεχνήματα και παράτες. Και εσύ που τόσες φορές έκλαψες για όσα στ΄αλήθεια πόθησες, αφήνεις απόψε τα τραγούδια να μπουν σαν αέρας απ΄τα παράθυρα που κοιτάζουν πάντα στις σκιές.
Τούτο το μικρό, το αδέσποτο είναι αφιερωμένο στα ογδόντα χρόνια του ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλου που εδώ και χρόνια ζει, γράφει και θυμάται μ΄εκείνο τον τρόπο που έκανε ποίημα ο Θανάσης Κωσταβάρας. Γεμίζοντας χαρτιά με παράξενα σήμερα, ρίχνοντας μπουκάλια στο πέλαγο της μοιραίας μας ζωής. Απασφαλίζοντας στίχους για τις μικρές πατρίδες. Πλατεία Κυριακού και πέριξ.