ΛΟΓΙΑ ΕΛΠΙΔΑΣ… ένα βιβλίο αφιερωμένο στους πάσχοντες από Σκλήρυνση κατά Πλάκας.

Εάν (ένθετο του 24grammata.com)

επιμέλεια: Γιώργος Πρίμπας

«οι ομορφότερες ιστορίες άθελά μας υφίστανται…» επιλέγω το οπισθόφυλλο του καλαίσθητου αυτού τόμου για να σας καλωσορίσω….. Έτσι ξεκίνησε ο τόμος αυτός… Κάποιος πρώτος σκέφτηκε κάτι και τον συναισθάνθηκε κάποια άλλη, και μετά ήρθαν κι άλλοι, κι άλλοι και γίναμε πολλοί. Πολλοί και όχι μόνοι. Έτσι φτιάξαμε το μαζί………….Επειδή όλοι μαζί, σαν μωσαϊκό αρχίσαμε να πλάθουμε από την αρχή τον άνθρωπο που καταπιέζουμε κάπου μέσα μας, αρχίσαμε να αναπλάθουμε τον άνθρωπο τον ατελή, και όλοι μας, στον στερημένο χρόνο μας βρήκαμε την περισσευούμενη αγάπη να κάνουμε κάτι πέρα από την καθημερινή μας κούραση, πάνω από τα πάγια μας έξοδα, παραπάνω από αυτό που πιστεύαμε ότι αντέχουμε. Έτσι σχηματίσαμε από τις οδυνηρές ιστορίες ανθρώπων που πάσχουν από Σκλήρυνση κατά Πλάκας τα πιο όμορφα λόγια ελπίδας που οι ίδιοι μας εμπιστεύτηκαν. Γίνανε οι ίδιοι και οι ίδιες συγγραφείς, και δικαιωματικά! αφού έμαθαν από τον πόνο ελπίδα να ποιούν. «Βαθύ βαθύ το πέσιμο» θα γράψει ο Γιάννης Ρίτσος. Και θα συνεχίσει στον αμέσως επόμενο στίχο του  «Βαθύ βαθύ το ανέβασμα». Αυτό είναι το κουκούτσι καρπού της όλης προσπάθειας, σ’ αυτούς τους δύο στίχους τελικά όλη η προσπάθεια για ζωή. Θα σας εξομολογηθώ πως εξαρχής η αγωνία μου ήταν η εξής: Λόγια ελπίδας πώς να αρθρώσεις σε καιρούς χαλεπούς; Γιατί μάθαμε να έλκουμε περισσότερο τον πόνο από την χαρά και  ποιος καλύτερα μπορεί να διαπραγματευτεί την σκληρή αγωνία μιας ατέλευτης προσπάθειας θέασης για ουρανό; Πόσο βαθύ το πέσιμο είναι μέσα μας και τί είδους υπαρξιακή αποδόμηση επιφέρει;  Πόσο το ανέβασμα μετά και πώς; Μόνοι; Ή μήπως με άνθρωπο; Ή μήπως με Θεό; Τα λόγια ελπίδας για να διατυπωθούν χρειάζονται την μήτρα των σκέψεων ελπίδας, και κει χωλαίνουμε κάπως. Επειδή από την φύση μας όλοι, όλοι ουδενός εξαιρουμένου είμαστε ατελείς κι ανεπαρκείς κι ασθενείς και μόνο όταν μετράμε λίγο παραπάνω το ανέβασμα μας από το πέσιμό μας, τότε και μόνο τότε πλησιάζουμε ουρανό..».
Οι σκέψεις ανήκουν στην Αναστασία Γκίτση, η οποία με εξαιρετική αμεσότητα, πηγαία ευαισθησία και ιδιαίτερη άνεση λόγου παρουσίασε το βράδυ της 17ης Ιουνίου την ανθολογία με τον τίτλο «Λόγια Ελπίδας», αφιερωμένη στα άτομα που πάσχουν από «Σκλήρυνση κατά Πλάκας». Πρόκειται για συλλογικό έργο που υπογράφεται από την ίδια (θεολόγος, ποιήτρια) και τον Κωνσταντίνο Ζορμπά (θεολόγος-κοινωνιολόγος). Στίχους-σκέψεις καταθέτει επίσης ο συντοπίτης μας Νίκος Βαραλής, ο Άγγελος Πετρουλάκης, ο Χρυσόστομος Σταμούλης και ανώνυμοι δημιουργοί.
Στη γιορτή του βιβλίου και σε εξαιρετικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, τη γλυκιά καλοκαιρινή νύχτα  το πλοίο «ΚΛΕΙΩ» έλυσε τους κάβους και με επιβάτες φίλους και γνωστούς, μέλη της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας, ταξιδέψαμε στο Θερμαϊκό με ποίηση, μουσική και πολλή αγάπη. Η φωτισμένη Θεσσαλονίκη φαινόταν ακόμη πιο μαγευτική μέσα από την εκφραστική απαγγελία αποσπασμάτων της Συλλογής από τον Ζαχαρία Προδρόμου (Συγγραφέας/Ποιητής), αλλά και τις μουσικές δημιουργίες του Χρυσόστομου Σταμούλη, που ερμήνευσε η Κωνσταντίνα Τεντόγλου. Για το βιβλίο μίλησαν ο Χρυσόστομος Σταμούλης (καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ/Συνθέτης), η Μάρα Τσούμαρη (Μεταφράστρια –Εκπαιδευτικός) και ο Παναγιώτης Υφαντής (Επίκουρος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ). Την εκδήλωση χαιρέτισε η Πρόεδρος ΠΕΑμΣΚΠ, Μαρία Κούτσικου.  Η πρωτοβουλία για αφιέρωση των δικαιωμάτων του βιβλίου στην Πανθεσσαλική Ένωση ατόμων που πάσχουν από Σκλήρυνση κατά Πλάκας τιμά τους εμπνευστές και συνεργάτες της ιδέας. Σύμφωνα με την επιθυμία των συγγραφέων ζητείται από την Ένωση:
α) Να πραγματοποιηθούν βιβλιοπαρουσιάσεις του συγκεκριμένου έργου, όπου μπορεί και δραστηριοποιείται η Ένωση, σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, ώστε να γίνεται μια ολοκληρωμένη παρουσίασή του (παρουσίαση και από άτομα με ΣκΠ, κινητοποίηση της τοπικής κοινωνίας κ.λπ.) με άμεσο στόχο την ενθάρρυνση και τη στήριξη όλων των ατόμων που βρίσκονται σε δύσκολες  καταστάσεις.
β) Με τα χρήματα από την πώληση του συγκεκριμένου Τόμου να αναπτυχθούν ενημερωτικά προγράμματα στις σχολικές μονάδες, ώστε να ενημερωθούν σωστά οι μαθητές για την ΣκΠ, να βοηθήσουν ως εθελοντές, αλλά και να ευαισθητοποιηθούν στη στήριξη των ατόμων με αναπηρία. Παράλληλα να ενισχυθεί, όσο γίνεται, οικονομικά, η δημιουργία ομάδας νέων και νεανίδων που πάσχουν από ΣκΠ και να τους δοθεί η ευκαιρία να αναπτύξουν οι ίδιοι πρωτοβουλίες ενσωμάτωσής τους στην τοπική κοινωνία.

Περιμένουμε τα ΛΟΓΙΑ ΕΛΠΙΔΑΣ σύντομα και στην πόλη μας.

Βάσσα Παρασκευά (Δρ Θεολογίας)
[Αρχική δημοσίευση: εφημερίδα Θεσσαλία]

     Να σημειώσουμε επιπλέον πως η εν λόγω ανθολογία, «Λόγια Ελπίδας», είναι μία εξαιρετικά προσεγμένη μεικτή ποιητική και εικαστική συλλογή, η οποία κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μπαρμπουνάκης.
Κατωτέρω παρατίθενται ορισμένα από τα ποιήματα της συλλογής.

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Μην πλησιάζεις εδώ… μην…
γοργά θα μεταμορφωθώ… δεν θα με πιάνει βλέμμα…

Μέσα από το ελάχιστο της όρασης μου
συμμαζεύω εικόνες τ’ ουρανού
μαρμαρωμένος βασιλιάς του τόπου μου
υπάρχω
γυμνοσάλιαγκας ανελέητο φορτίο φέρω,
με φέρει
τί έχω να μετρώ σαν πλαγιάζω
στο υγρό του σκεπάσματος
των θλιμμένων πρωινών που ανήλια
υπάρχουν.

αναρωτιέμαι…

Κι όσο ο γλάρος το μπλε βαθύ θα θρέφεται σε βράχους αιωνόβιους
θα ‘ρθω… πάλι θα ‘ρθω,
ανάλαφρος άνθρωπος θα ‘ρθω.
Ναι. Σώμα δεν θα μ’ ορίζει
περίγραμμα ουδέν, μήτε ανάγκη
φλοιός κανείς, ίχνος δέρματος
τριγμός ανάλαφρος
ανελέητα θα ‘ρθω!
Φλογισμένη αύρα σ’ ασκέπαστο ουρανό,
κύκλος χωρίς α-γωνίες.

υπόσχομαι…

(Αναστασία Γκίτση)

Ζωγραφιά χωρίς μπογιές…

…
Μου τελείωσαν τα χρώματα,
κι ήθελα να βάψω τον κόσμο σήμερα,
πιο φωτεινό!

(Ανώνυμος)

ΚΑΘΗΛΩΣΙΣ ΣΤΟ ΦΩΣ

Σκοτάδι και…
στάζει φεγγάρια στους πόρους περνάει
κι ένα ποτάμι έλατα γέρνει στον ύπνο. Θα φυσήξει Ιλιάδα σήμερα
και μήνις.
Τα βλέφαρα αργά μες το υγρό…
όταν θα βγω, θα πάρω δύο στέγες παλιές, πέτρα παλιά του χρόνου
θα τις ταΐζω ομορφιά ώσπου να ανθίσουν
και θα αποδώσουν τότε της βροχής τη δίκαια πασχαλιά
ξημερώνει…
Και σκοτάδι η ώρα η μπλε η σιωπή
ν’ αυγάζει πάνω μου το ουρλιαχτό του κόλπου
θα πλεύσω κάποτε καταμεσής
στην αγκαλιά, στις αγκαλιές
θα πλεύσω κάποτε στα ύδατα των λέξεων
χρεώνοντας νησάκια και Μάιους λιγυρούς φωνών πνεόντων.
Με τα κεράκια των συμφώνων μου θα χτίσω μια εκκλησιά
να ‘ρθούνε τα δευτερόλεπτα για να ραμφίζουνε.
Και θα ‘ρθει ιερέας το πεζούλι με την γλάστρα του βασιλικού
και το απόγευμα που ‘χει στα χείλη ακόμη κατακάθι από καφέ
και μυρωδιά Ιουνίου ξινού και πένη.
Στο δάσος της καλαμποκιάς εκεί στα χέρια ακουμπώντας
τις γραμμές, το αίμα το αχνιστό που προσπερνάει
το αντίδοτο της φοινικιάς που ξεπερνά την ακακία
στη θωριά των Ιουλίων.

Σκοτάδι μες… τα βλέφαρα! Ορώ. Το φώς ορώ. Το φάος ορώ.
Ηέλοιο φάος. Και ακουμπούνε στα δάχτυλα φωτόνια.
Όταν περάσουν στο νερό θα δω πανσέδες μες στο ύπνο.
Εννέα του καιρού πατήματα στην άμμο
λευκαίνουνε πανάκια στα μαλλιά πεινάνε χρόνο
κι αφήνουνε ρυτίδες στα λεπτά, πικρά μαλλιά
μανταρινιές του σύμπαντος που όλο κυρτώνει.

(Νικόλαος Βαραλής)

Κάποτε στο χωριό ένα βράδυ, ρώτησε ο εγγονός τον παππού του.
– Παππού συνέχεια χαμογελάς, γιατί;
– Θα σου πω ένα “μυστικό”, είπε ο παππούς.
Στην ψυχή των ανθρώπων, υπάρχουν δύο άνθρωποι, και “πολεμούν”…
Ο ένας είναι ο θλιμμένος, ο ζηλιάρης, ο ματαιόδοξος, ο γκρινιάρης.
Ο άλλος είναι ο αισιόδοξος άνθρωπος, ο γεμάτος ελπίδα… με πίστη και υπομονή.
– Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού.
Παππού ποιος νικάει;
– Και ο παππούς…
Αυτός που ταΐζεις!
[…]

(Ανώνυμος)

ΤΟ ΡΙΣΚΟ

Να γελάς, σημαίνει να ρισκάρεις, να φανείς ανόητος.
Να κλαις, σημαίνει να φαίνεσαι συναισθηματικός.
Να πλησιάσεις κάποιον, σημαίνει να ρισκάρεις δέσμευση.
Να ρισκάρεις συναισθήματα, σημαίνει να ρισκάρεις να εκθέτεις τον αληθινό σου εαυτό.
Να εκθέτεις τις ιδέες, τα όνειρα σου στον κόσμο, σημαίνει να ρισκάρεις το χάσιμο τους.
Να αγαπάς, σημαίνει να ρισκάρεις να μην σε αγαπούν αμοιβαία.
Να ζεις, σημαίνει να ρισκάρεις να πεθάνεις.
Να ελπίζεις, σημαίνει να ρισκάρεις την απόγνωση.
Να προσπαθείς, σημαίνει να ρισκάρεις την αποτυχία.

Όμως πρέπει να παίρνουμε όλα τα ρίσκα, γιατί το μεγαλύτερο χάσιμο στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτα. Αυτός που δεν ρισκάρει τίποτα, δεν κάνει τίποτα, ούτε έχει τίποτα, ούτε είναι τίποτα. Μπορεί να αποφύγει το να υποφέρει και να πονά, αλλά απλά δεν μπορεί να μάθει, να νιώσει, να μεγαλώσει, να αγαπήσει, να ζήσει. Αλυσοδεμένος από τη σιγουριά του είναι σκλάβος. Έχει χάσει, σαν αποτέλεσμα, την ελευθερία του. Μόνο αυτός που ρισκάρει είναι ελεύθερος. Δώσε σημασία στο σήμερα. Περίμενε τη μέρα αυτή. Γιατί είναι η ζωή, η καρδιά της Ζωής. Το χθες είναι μόνο μία ανάμνηση και το αύριο μόνο ένα όραμα. Αλλά το σήμερα όταν Ζεις κάνει το χθες μια ανάμνηση Ευτυχίας και το κάθε αύριο ένα όραμα Ελπίδας. Γι’ αυτό φρόντισε αυτή τη μέρα!

(Ανώνυμος)

Μη μένεις πάνω στο σχήμα μου κλαίγοντας,
δεν είμαι εδώ, δε κοιμάμαι!

Είμαι άνεμος που σφυρίζει, διαμάντι στο χιόνι, αχτίνα
του ήλιου, φθινοπωρινή βροχή!

Είμαι το πρωινό φτερούγισμα του σπίνου, το αστέρι που
δεν φαίνεται στον ουρανό!

Μη στέκεσαι κλαίγοντας στο μνήμα μου,
δεν είμαι εδώ, δε κοιμάμαι εδώ!

(Κωνσταντίνος Β. Ζορμπάς)