Μεταμεσονύκτιες ώρες / 1:02 μετά τα μεσάνυκτα, Λουκιάννα Καμινάρη

Μεταμεσονύκτιες ώρες / 1:02 μετά τα μεσάνυκτα

Είναι που προσπαθείς να πεις κάτι
και οι λέξεις δεν έρχονται να σε βρουν.
Είναι που οι μεταμεσονύκτιες ώρες,
είναι γεμάτες συναίσθημα, όχι λόγια.
Ώρες για να πράττεις, όχι να μιλάς.
Βουβή σιωπή, πλημμυρισμένη από θορύβους
κι αυτοκίνητα.
Μπορώ ν’ αντέξω. Λέω και ξαναλέω.
Για ν’ αντέξω.
Για να μην με καταπιεί η ανυπαρξία.
Τα σχέδια για το μέλλον χορεύουν στο σκοτάδι·
και τα βλέπω.
Είναι που δεν ξέρω πώς να τα χαρακτηρίσω.
Που δεν βρίσκω λέξεις. Που εκείνες με ξεχνούν.
Ίσως καλύτερα έτσι. Φορτικές λέξεις
Καλύτερα ν’ αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα με τις αισθήσεις.
Χωρίς το σκαλιστό, πολύχρωμο πρίσμα.
Χρωμάτισε με λέξεις και θα χάσεις την έννοια,
θα χαθείς κι εσύ.
Κι η νύχτα έχει μια παράξενη διαύγεια.
Όχι λέξεις. Φτάνει, με έπνιξαν.
Μόνο πράξεις. Την νύχτα.
Λουκιάννα Καμινάρη