Feb
24grammata.com/ πολιτική
γράφει ο Γιάννης Λούλης
Η αντιμετώπιση κάθε πραγματικότητας προϋποθέτει την αναγνώριση των δεδομένων που την συνθέτουν. Τούτο ισχύει πιο επιτακτικά όταν το κομματικό σύστημα καλείται να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας του. Υπάρχει όμως πάντα και η προσφυγή στην μυθοπλασία. Είναι η εύκολη λύση για παθογενή κομματικά συστήματα, όπως το δικό μας, που οδήγησε τον τόπο στον γκρεμό. Στις περιπτώσεις αυτές αναζητούνται άλλοι υπαίτιοι για την αποτυχία. Οι «ξένοι» είναι εύκολος στόχος.
Έτσι εξηγείται η δαιμονοποίηση των εταίρων και δανειστών μας. Εκείνοι ευθύνονται – υποτίθεται- για την βαθειά ύφεση στην οικονομία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας σταθούμε στο κεντρικό πρόβλημα της οικονομίας. Τούτο διαφέρει από άλλες χώρες, με οικονομικές δυσκολίες. Στη χώρα μας χρεοκόπησε ένα ολόκληρο οικονομικό μοντέλο ενός διογκωμένου, σπάταλου, ανίκανου και διεφθαρμένου πελατειακού κράτους. Αυτό χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια συντηρήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις. Η χώρα μπήκε στην ΟΝΕ πάνω σε πήλινα πόδια. Στον πρώτο διεθνή σεισμό, το 2008, το οικοδόμημα ράγισε. Το 2009 άρχισε να αποσυντίθεται.
Με την καταστροφή επί θύραις, στο έλεος πλέον των δανειστών της, η χώρα όφειλε να κάνει δύο πράγματα: Να μειώσει δραστικά τα ελλείμματα και να κάνει βαθειές τομές στον άρρωστο κρατικό τομέα. Η συνταγή ήταν επίπονη. Η ύφεση αναπότρεπτη. Έπρεπε να μπουν νέα θεμέλια. Ενώ η διαβόητη ανάπτυξη, περί της οποίας οι πάντες λαϊκίζουν ασύστολα, δεν θα έρχονταν ουρανοκατέβατα. Ζητούμενο ήταν οι μεταρρυθμίσεις. Και επειδή αυτές σέρνονταν, ή δεν προχωρούσαν καθόλου, η ύφεση, όπως επεσήμανε έγκαιρα ο Προβόπουλος, βάθυνε.
Έφταιγε γι’ αυτό η Τρόικα; Αυτή όμως πίεζε για μεταρρυθμίσεις. Το κομματικό σύστημα της χώρας ήταν εκείνο που δεν τις ήθελε. Διότι θίγονταν ένα ολόκληρο πελατειακό οικοδόμημα. Πρόσφατη μελέτη παραγωγικού φορέα δείχνει πως ενώ όντως πάρθηκαν με ευκολία εισπρακτικά μέτρα, μόνο το 10% των μεταρρυθμίσεων υλοποιήθηκαν! Δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις. Δεν έκλεισαν άχρηστοι και πελατειακοί φορείς. Δεν άνοιξαν κλειστά επαγγέλματα. Αντί αναγκαίων απολύσεων στον δημόσιο τομέα, επελέγη η παλαιοκομματική ευρεσιτεχνία της «εφεδρείας». Συχνά η αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις, έγινε στο όνομα της «καταπολέμησης της ύφεσης».Βαθαίνοντας την! Έτσι ο μεγάλος ηττημένος της διετίας ήταν οι μεταρρυθμίσεις! Δηλαδή η μόνη προϋπόθεση για ανάπτυξη!
Δεν έφταιξαν λοιπόν οι «σκληροί ξένοι». Απλώς η Τρόικα υποτίμησε τις εστίες αντίστασης του κομματικού συστήματος στις μεταρρυθμίσεις. Δεν αντελήφθη πόσο σάπιος ήταν ο δημόσιος τομέας. Δεν κατάλαβε ότι της υπόσχονταν μεταρρυθμίσεις που έμεναν στα χαρτιά. Κοροϊδεύαμε τους «κουτόφραγκους». Αυτοκαταστρεφόμενοι! Οπαδοί των μεταρρυθμίσεων ήσαν ελάχιστοι Υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στη Σαμαρική ΝΔ διαφωνούσαν ακόμη και με τα μετέωρα μεταρρυθμιστικά βήματα του ΠΑΣΟΚ. Η παραδοσιακή Αριστερά θέλει να συντηρήσει το χρεοκοπημένο κρατικιστικό οικονομικό μοντέλο. Στο πολλαπλάσιο!
Τι δείχνουν όλα αυτά; Ένα παθογενές κομματικό σύστημα, δεν αντικρίζει την πραγματικότητα. Βολεύεται με μυθοπλασίες. Αναζητεί, στην καλύτερη περίπτωση, μπαλώματα και επιφανειακές αλλαγές, που δεν αρκούν πλέον για να διασώσουν τη χώρα. Στην χειρότερη περίπτωση, κυρήσσει «πόλεμο» κατά των μεταρρυθμίσεων, παρά το ότι αυτές θα αποτρέψουν τα χειρότερα αλλά και θα δώσουν αναπτυξιακή προοπτική στην Ελλάδα. Ευτυχώς πάντως, που εν μέσω όλων αυτών, υπάρχει ένας ειλικρινά μεταρρυθμιστής Πρωθυπουργός. Φυσικά δεν ανήκει στο κομματικό σύστημα! Αρκεί όμως αυτός ο «ένας» για τη σωτηρία της χώρας; 28/1/2012
http://www.johnloulis.gr